ตอนที่ 546 ฉันไม่มีความเห็น
อวิ๋นเว่ยได้ยินก็ชูนิ้วหัวแม่มือขึ้น “ไม่เสียทีที่เป็นลูกพ่อ เก่งมาก” เรียนจบก่อนกำหนด แสดงว่าเธอตั้งใจเรียน น่าชมเชย
“งั้นเสวี่ยเอ๋อ พวกหลานตัดสินใจว่าจะจัดงานที่ไหน? ที่เรานี่หรือที่เมืองเอฟ” นายท่านผู้เฒ่าอวิ๋นพยักหน้า เขากลับรู้สึกพอใจเฉวียนหมิงมาก
หลานสาวตนยังไม่ได้จัดพิธีแต่งงาน ตอนนี้นึกถึงเรื่องนี้แล้ว ก็นับว่าไม่เลว
อีลั่วเสวี่ยเหลือบมองเฉวียนหมิง แล้วยิ้ม “จัดที่เมืองเอฟเถอะค่ะ” ทางนี้อย่างไรก็ไม่ค่อยสะดวก อย่างไรสกุลอวิ๋นมีชื่อเสียง พยายามเลี่ยงการจัดงานที่หรูหราฟุ่มเฟือยจะดีกว่า
พวกเขาที่นี่ล้วนจัดงานแต่งงานง่ายๆ จากนั้นก็ออกไปเที่ยวกันเอง งานแต่งงานที่หรูหราเป็นอย่างไร ทางนั้นไม่มี
ที่จัดงานแต่งงานง่ายๆ ยังคำนึงถึงทางนี้ด้วย เกี่ยวกับฐานะ เกี่ยวกับความปลอดภัย จึงไม่ควรจัดเอิกเกริกเกินไป
อวิ๋นเว่ยถอนหายใจ “สมกับที่บอกว่าลูกสาวโตแล้วรั้งไม่อยู่ ล้วนไม่อยากจัดงานแต่งที่นี่…” ท่าทางเขาราวกับลูกสาวถูกคนแย่งไป ดูเศร้ามาก
ท่าทางเขาทำให้อีลั่วเสวี่ยทำอะไรไม่ถูก
“พ่อคะ พ่อก็รู้ว่าหนูไม่ได้หมายความอย่างนั้น” ที่จริงเธอก็เคยคิดจะจัดงานที่นี่เพื่อให้อวิ๋นเว่ยดีใจบ้าง แต่พอพิจารณาถึงปัญหาอื่นจึงตัดสินใจไม่จัดงานที่นี่
อวิ๋นเว่ยพยักหน้าหงึกๆ “พ่อรู้ รู้ดีหรอก ก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้โกรธหรอก” พูดจบยังเหลือบมองเฉวียนหมิง ท่าทางเหมือนจะบอกว่าที่เห็นด้วยเพราะเห็นแก่หน้าเสวี่ยเอ๋อ
เฉวียนหมิงเป็นใคร มีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่าพ่อตาตนคิดอะไรอยู่ แต่คนเราพอถึงวัยกลางคนเพิ่งได้ลูกสาว ถ้าไม่รักดุจแก้วตาดวงใจก็คงแปลก ถ้าเปลี่ยนเป็นเขาก็คงเป็นอย่างนี้
“ขอบคุณค่ะพ่อ” อีลั่วเสวี่ยยิ้ม สวรรค์ช่างมอบโชคชะตาที่ดีให้เธอ เดิมคิดว่าคงจะตายไปแล้ว แต่กลับได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่โลกนี้ ยังมีครอบครัวที่ยากจะลืมเลือน ทั้งทุกคนยังดีต่อตนจากใจจริง
“เด็กโง่ พ่อเป็นพ่อของลูกนะ พูดขอบคุณทำไม” อวิ๋นเว่ยได้ยิน รู้สึกเหมือนห่างเหิน ยังถลึงตาใส่อีลั่วเสวี่ย
คนในครอบครัวพูดคุยยิ้มแย้มกัน ส่วนนายท่านผู้เฒ่าเฉวียนกลับมีความรู้สึกที่ซับซ้อนเมื่อได้รับทราบข่าวนี้
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงโมโหมาก ไม่ถามความเห็นเขาด้วยซ้ำก็ไปฉลองปีใหม่ที่นั่น เสร็จเรื่องแล้วยังจะจัดงานแต่งงานอีก เท่ากับไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลย
แต่ในช่วงที่ผ่านมาหลังจากได้ไปเที่ยวพักผ่อนในต่างแดน ทำให้เขาคิดอะไรมากมาย เด็กๆ โตเร็ว ที่จริงตนเองไม่ควรยุ่งกับเรื่องเหล่านี้มากเกินไป ปล่อยให้พวกเขาตัดสินใจเอง ส่วนเขาใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุข
“นายท่าน นายน้อยหรือครับ เขาว่าอย่างไรบ้าง?” เพราะอีลั่วเสวี่ยกับเฉวียนหมิงไปบ้านสกุลอวิ๋น เหล่าเกาเลยออกมาเที่ยวกับนายท่านผู้เฒ่า ยังถือโอกาสพูดปลอบเขา
หลานชายคนเองออกจะไม่ค่อยปกติ ก่อนหน้านี้เวลาปู่ตัวเองอยู่ข้างนอก โทรถามทุกข์สุขน้อยมาก เดี๋ยวนี้เกลับโทรหาปู่สัปดาห์ละสองครั้ง ผิดปกติมาก
นายท่านผู้เฒ่ายิ้มร่า “ฮ่าฮ่า เจ้าหลานชายจะจัดงานแต่งงานกับแม่หนูเสวี่ยเอ๋อ จัดที่เมืองเอฟ”
เหล่าเกาแปลกใจ ยังดีที่จัดที่เมืองเอฟ ถ้าจัดที่บ้านสกุลอวิ๋น นายท่านผู้เฒ่าคงไม่พอใจแน่ ตอนนี้คงวิ่งแจ้นไปโต้แย้งที่บ้านสกุลอวิ๋นแล้ว
“งั้นความเห็นของนายท่าน…” เหล่าเกาคาดเดาในใจอยู่แล้ว แต่ยังแกล้งถาม
นายท่านผู้เฒ่าทำตาขวางใส่เหล่าเกา เอนนอนบนเก้าอี้อาบแดดอย่างสบายอารมณ์ “ฉันจะมีความเห็นอะไร ฉันไม่มีความเห็น เด็กๆ โตแล้ว ควรตัดสินใจเอง ฉันแก่แล้ว…”
ถ้าเป็นอย่างนี้แต่เนิ่นๆ ก่อนหน้านี้นายน้อยก็คงไม่ต้องเดี๋ยวห่างเหินเดี๋ยวใกล้ชิด ดีที่เวลานี้ยังไม่ถือว่าสายเกินไป ดีเลย
ตอนที่ 547 นี่คงไม่จริงใช่ไหม
แต่ตอนนี้ก็นับว่าไม่เลว อย่างน้อยก็เข้าใจอะไรได้แต่เนิ่น สองผัวเมียผ่านความทุกข์ยากไม่มาก ไม่งั้นเขาคงต้องปวดหัวแทนทั้งคู่
จู่ๆ นายท่านผู้เฒ่าก็หันมา เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แล้วจ้องเหล่าเกาด้วยสายตาแปลกๆ “เอ๊ะ? ที่คุณพูดหมายความว่ายังไง คุณเห็นฉันเป็นปู่หัวรั้นใช่ไหม? หลานจะแต่งงานต้องมีความเห็นใช่ไหม”
มุมปากเหล่าเกากระตุก แล้วสั่นหัวไม่หยุด “ไม่ใช่ครับ นายท่าน ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น ท่านเข้าใจผิดแล้ว” ต่อให้คิดอย่างนั้น เขาก็คงไม่กล้าพูดจริงไหม
“ฉันรู้ ก่อนหน้านี้ฉันทำบางเรื่องเกินเหตุ แต่นั้นไม่ใช่เจตนาที่แท้จริงของฉัน คนเรา พอแก่แล้วก็หลงๆ ลืมๆ ทำผิดได้ง่าย พวกคุณปล่อยให้ผ่านไปได้ไหม?”
ที่จริงนายท่านผู้เฒ่าก็รู้ตัวว่าตอนนั้นเขาทำหลายเรื่องไม่ถูก แต่ก็เหมือนที่บอกว่าพอกลับใจได้ย่อมมีเรื่องดีๆ เวลานี้เขายอมรับผิดแล้ว กำลังชดเชยอยู่ไม่ใช่หรือ
เฮ้อ ก่อนนี้คิดว่าเธอเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพญาหงส์ทอง เวลานี้กางปีบินร่อนสูง เขาเป็นปู่ จะอย่างไรก็ต้องคิดถึงหลานชายตัวเองก่อน
อีกอย่างเขาเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิด
“นายท่าน เข้าใจผิดแล้ว เราไม่ได้พูดเรื่องนี้” เป็นนายท่านพูดเอง เหล่าเกาคิดในใจว่าตาแก่คนนี้ยิ่งเหมือนเด็กมากขึ้นทุกที
นายท่านผู้เฒ่ายกขาขึ่นนั่งไขว่ห้าง หยิบถ้วยชาข้างตัวขึ้นดื่ม “ไม่ได้ เรื่องที่น่าตื่นเต้นอย่างนี้ จะอย่างไรก็ต้องบอกให้ทุกคนรู้ เหล่าเกา คุณหาเวลาปรึกษากับเฉวียนหมิงดู เราจะได้เตรียมตัวล่วงหน้า ทายาทคนเดียวของสกุลเฉวียนจะแต่งงาน ต้องจัดอย่างยิ่งใหญ่จึงจะได้!”
ท่าทางเขาราวกับคนที่จะแต่งงานคือตัวเขาเอง นายท่านผู้เฒ่าวางถ้วยชาลงแล้วเริ่มครุ่นคิด
เหล่าเกากดนายท่านผู้เฒ่าไว้กับเก้าอี้ “พอได้แล้วครับ ผมติดตามนายน้อยมานาน เขาบอกผมจะสะดวกที่สุด นายท่านคอยเก็บเกี่ยวผลประโยชน์เถอะ ผมจะโทรหานายน้อยเอง”
นายท่านผู้เฒ่าได้ยินเช่นนั้นก็รีบโบกมือ “ไปเถอะ ไปเถอะ อย่าลืมจดบันทึกไว้ด้วย จะได้ไม่หลงลืม…”
อีลั่วเสวี่ยกับเฉวียนหมิงจะจัดงานแต่งงานหลังจากเธอเรียนจบแล้ว เรื่องนี้แพร่มาถึงเมืองเอฟอย่างรวดเร็วเหมือนลมพัดมา สื่อต่างๆ ยืนยันแล้ว คนที่หมายตาเฉวียนหมิงและอีลั่วเสวี่ยต่างตกตะลึง
ทุกคนเริ่มขุดค้นข้อมูลเกี่ยวกับอีลั่วเสวี่ย พอตรวจสอบก็พากันแปลกใจ ที่ตั้งใจเรียนมาก ทั้งหมดนี้เกิดหลังจากที่เธอแต่งงานกับเฉวียนหมิงแล้ว ทุกคนจึงอดคาดเดาไม่ได้ว่าบางทีความรักไม่ใช่แค่ทำให้หัวใจชุ่มชื่น ยังยกระดับไอคิวให้สูงขึ้นด้วย
ส่วนคนที่เคยสร้างความเดือนร้อนให้อีลั่วเสวี่ยและถูกขับไล่ออกจากบ้านสกุลอี เคียดแค้นเธอจนเข้ากระดูก แต่ไม่กล้ากลับมาเพื่อสานสายสัมพันธ์ต่อ ก่อนหน้านี้เธอเตือนอย่างไร้ความปรานีแล้ว ตอนนี้อยากกลับไปย่อมเป็นไปไม่ได้
สำหรับบางคนแล้วนอกจากตกใจก็ยังไม่อยากเชื่อ
“นายน้อย คุณฟังอยู่หรือเปล่าครับ?” คนที่เป็นเลขาเห็นผู้ชายตรงหน้ากำลังใจลอยจึงพูดเตือนสองครั้ง
ถึงตอนนี้หนานหลิวเฟิงหันมา แววตาดูว่างเปล่า “เป็นไปไม่ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง ต้องเป็นสื่อบางรายออกข่าวมั่ว ไปตรวจสอบหน่อย แล้วกดข่าวลงไป!”
เลขามีท่าทางจนใจ “นายน้อย ข่าวนี้จริงครับ ข่าวแพร่ออมาจากเฉวียนกรุ๊ป พวกเขากำลังจัดเตรียมข้าวของที่ใช้สำหรับงานแต่งงาน ยังเป็นพ่อบ้านคนสนิทของเฉวียนหมิงเป็นคนดูแลเรื่องนี้ ได้ยินว่านายท่านผู้เฒ่าสกุลเฉวียนมอบหมายให้เขารับผิดชอบ ไม่ผิดหรอกครับ”
ที่สามารถทำให้คนของเฉวียนกรุ๊ปมาจัดงานแต่งงาน ยังเตรียมการอย่างใหญ่โตเช่นนี้ นอกจากเฉวียนหมิงแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคนอื่น เพราะในเมืองเอฟไม่มีใครมีหน้าตาใหญ่พอที่จะให้เฉวียนกรุ๊ปจัดงานแต่งงานให้
