นักศึกษาทั้งสามคนนอกจากกู้จวิน พวกเขาเองก็ตามมาดูเเละช่วยกันเปิดฝาถัง ดังนั้นมันก็เเน่นอนว่าพวกเขาจะสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ
ใบหน้าของพวกเขาค่อยๆสูญเสียสีของเลือดไป ผิวกายเริ่มกลัวจนซีดเข้าไปทุกขณะ เมื่อเปิดฝาถังเก็บศพทุกครั้ง ใบหน้าของพวกเขาก็ซีดลงทันที มันราวกับว่าความรู้ทางการแพทย์ของพวกเขาถูกฉีกทำลายจนย่อยยับทุกครั้งที่เปิดฝาถังเก็บศพอย่างเงียบงัน
เปลวไฟแห่งความตื่นตระหนกโหมพัดกระหน่ำอยู่ในใจของพวกเขา จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไร ในเมื่อถังเก็บศพมากกว่าครึ่งหนึ่งมีเเต่ศพที่เต็มไปด้วยความผิดปกติทางพันธุกรรมอย่างสมบูรณ์เเบบทั้งนั้น! เด็กหนุ่มหัวชาดิกเเละคิดในใจอย่างสงสัย…ใครว่ามันหายาก ร้อยปีก็ยากที่จะพานพบ!
เเต่ ณ ที่นี่!! ไม่ว่าจะเป็นชาย หญิง ผู้ใหญ่หรือเด็ก ล้วนเเต่มีร่างกายที่สมบูรณ์ แต่แขนขาผิดปกติทั้งนั้น! หาง่ายอย่างกะหัวผักกาดข้างถนน!
“ เป็นไปได้ไหมที่ผู้เสียชีวิตเหล่านี้ล้วนตายตกไปเพราะโชคร้ายเผชิญกับรังสีนิวเคลียร์ของบางประเทศ….” ซูไห่ยังคงพึมพำข้อสังเกตของเขา เเละเขาคิดว่ามันก็อาจจะเป็นไปได้!
เมื่อได้ยินข้อสังเกตนั้น กู้จวินก็ส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่ามันไม่ใช่! อันที่จริงเขาแน่ใจ…เเน่ใจว่าจริงๆเเล้วตัวเขานั้นเคยเห็นแขนขาที่บิดเบี้ยวแบบนี้มาก่อน…
ศพเเบบนี้ประดับอยู่ทั่วห้องทดลองที่เขาเห็นในนิมิตวันนั้น บนพื้นของห้องทดลองมีเเต่ซากศพที่เน่าเปื่อยเกลื่อนกลาดไปทั่ว เเละศพที่ว่าทั้งหมดนั้นมีแขนขาที่ผิดรูปเเละพิกลพิการอย่างน่ากลัว
ในขณะที่เขาขุดลึกลงไปในความคิดในภวังค์ ความเจ็บปวดก็แทงเข้าไปในหัวของเขาอีกเเล้ว มันเจ็บปวดเหมือนถูกเเทงด้วยเข็ม ยิ่งเขาคิดเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งระทมทุกข์เท่านั้น
ในขณะที่เจ็บปวดอยู่นั้นเอง เขาก็ถูกอะไรบางอย่างครอบงำ เสียงพูดคุยรอบตัวเขาค่อยๆ สลายไป เเละจิตของเขาก็ถูกส่งเข้ามาในสถานที่ที่เเปลกไปจากเดิม…หากเเต่ยามเข้ามาในนิมิตนั้นเเรงกดดันมันรุนเเรงเกินกว่าที่เขาจะทนไหว
รอบกายของเขามีเเต่กลิ่นไม่พึงประสงค์ลอยฟุ้งในอากาศ กู้จวินตั้งสติและมองไปรอบ ๆ จากนั้นเขาก็พบว่ามันมืดและเงียบสงัดไร้วี่เเววของสิ่งมีชีวิต ถังเก็บศพทั้งหมดที่เคยเปิดเล่นก็หายไป และถูกแทนที่ด้วยสระว่ายน้ำที่ทรุดโทรมใกล้พังขนาดใหญ่ราวหนึ่งสนามฟุตบอล ภายในนั้นไม่มีน้ำสะอาด เเต่มีสารละลายฟอร์มาลินสีเหลืองที่สกปรกเต็มไปหมดก็เท่านั้น
เขากัดฟันทนกับความเจ็บปวดในหัวและบังคับตัวเองให้มองภาพเบื้องหน้าให้ชัดเจนมากขึ้น จนกระทั่งภาพเเรกที่เขาเห็น…มันก็คือหมุดใหญ่ที่ถูกตอกอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ มีร่างของมนุษย์ที่ถูกล่ามโซ่และห้อยลงไปในสระว่ายน้ำนั่น
หมุดใหญ่และโซ่เหล็กล้วนเป็นสนิมและมีรอยด่างอันเกิดจากการใช้งานมานานปี เเละไม่เคยทำความสะอาดเเม้เพียงนิด สุดท้ายจึงได้ผุพังอย่างน่าสังเวช
กู้จวินมองเห็นปลายโซ่เหล็กทุกเส้นผ่านผิวน้ำฟอร์มาลินขุ่นๆ ที่นั่นมีเเต่ศพของมนุษย์ที่ถูกมัดและแช่น้ำฟอร์มาลินเป็นเเพอย่างน่าสยดสยอง
กู้จวินหายใจเข้าลึก ๆ ทันที เขาขบกรามแน่นในขณะที่ดวงตาของเขาหรี่ลงเพื่อดูให้ชัดว่าคนเหล่านั้นเป็นมนุษย์…เเต่ก็ตายไปนานนมเเล้ว
ทันใดนั้นน้ำในสระก็กระเพื่อมอย่างรุนแรง ศพมนุษย์ที่อยู่ในสระที่เงียบมานานก็ยื่นมือออกมาอย่างไวว่อง แขนที่ผิดรูปเเละบิดงอจนน่าเกลียด กรงเล็บของศพนั้นตรงเข้ามาที่ใบหน้าของกู้จวิน เขามองเห็นกรงเล็บเเละเเขนที่บิดเบี้ยวชัดเจนจนเเทบจะเข้าไปในปาก ชายหนุ่มตกใจจนเบิกตากว้างเเละรอคอยวาระสุดท้ายของชีวิตด้วยความสิ้นหวัง
อ๊ากกกกกกกกกกก!!!
“ เสี่ยกู้! เสี่ยกู้!” เสียงของไช่ฉีซวนทำให้นิมิตเเห่งการมองเห็นแตกสลาย กู้จวินส่ายหัวแรง ๆ ไล่ฝันร้ายไปให้หมด
“นายไม่เป็นไรใช่ไหม?” ซูไห่ที่ไม่ชอบกู้จวินเท่าไหร่ยังอดเป็นห่วงไม่ได้
“ นายต้องการรถพยาบาลไหม?” จางห้าวหลันตะโกนถาม เขาเองก็เกลียดเสี่ยกู้ เเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากจะซ้ำเติมเขา
ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยเเลกเปลี่ยนความคิดเห็นเเละเเสดงความตกใจเพราะการปรากฏตัวต่อเนื่องของศพที่มีรูปร่างผิดปกติเเต่กำเนิด ที่สำคัญศพพวกนี้คล้ายกันมาก จัดว่าเป็นอะไรที่หายากมากเลยทีเดียว
เเละตอนนั้นเอง…ในขณะที่ทุกคนกำลังเสียขวัญที่เจอของเเปลก ทุกคนก็สะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงกรีดร้องดังลั่นของกู้จวินที่จู่ๆ ก็โวยวายเเบบไม่มีสาเหตุ นอกจากนี้เนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยเหงื่อที่ชุ่มเสื้อผ้า บ่งบอกได้ว่าเขาอาการเเย่เเค่ไหน
“ไม่เป็นไร! ฉันสบายดี” กู้จวินหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งเพื่อที่จะสงบใจเเละควบคุมการเต้นของหัวใจที่เร็วผิดปกติ
ตอนนี้เขารู้เเล้ว ดูเหมือนว่าจุดเริ่มต้นของนิมิตจะไม่มีความสัมพันธ์กับสถานที่ อย่างไรก็ตามจนถึงตอนนี้เขาไม่สามารถถอดรหัส หรือตามหาจุดประสงค์ของนิมิตที่แปลกประหลาดเหล่านี้ได้ เเม้กระทั่งหาเบาะแสได้ว่าห้องทดลองอยู่ที่ใด…ยังไม่ปัญญาที่จะทำ
“เสียงดังอะไรกัน!? เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น ตอบสิ?!” ประตูห้องเก็บศพถูกเปิดออกอย่างเเรงโดยตาเเก่ซุย ทุกคนหันไปมองก็พบกับตาเเก่ที่พุงพลุ้ยคล้ายกับในท้องของเขามีเเต่น้ำใสๆ โผล่ออกมาจากทางเข้าอย่างรวดเร็ว เเละทันทีที่เขาเห็นพวกของกู้จวินที่กำลังยืนอยู่ เขาก็เอ่ยปากด่าทอสาปแช่งทันที สายตาของตาเเก่ซุยมีเเต่ความโกรธ
“ อ๊ากเหรอ! ไอ้เด็กเหม็นพวกนี้? เธอคิดว่าเรื่องนี้สนุกเหรอ? ส่งเสียงเอะอะตามใจ? เเล้วทำกับศพ…เปิดถังเล่นเล่นเฟ้นอย่างกับเลือกภรรยา…จรรยาบรรณพวกเเกอยู่ที่ไหน?” ตาเเก่ซุยไม่ฟังคำอธิบาย เเละก่นด่าอย่างไม่ลืมหูลืมตา
เด็กหนุ่มทั้งหลายฟังคำสาปเเช่งที่หลั่งไหลออกมาจากปากเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พอตาเเก่เหนื่อยเขาก็เลิกด่าเเต่ก็ยังไม่วายหันชำเลืองมองเข้าไปในถังเก็บศพ ทันใดนั้นคำพูดที่เต็มไปด้วยคำว่าร้ายก็ค่อยๆลดลงและแก้มที่อ่อนปวกเปียกของเขาก็สั่นด้วยความตกใจ
ตาเเก่ซุยไม่ได้เป็นเเค่ลูกจ้างเฝ้าตึกกระจอกๆ เเต่ในอดีตเขาก็เคยเรียนเเพทย์ด้วย!
“ คุณซุยเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” ซูไห่เอ่ยถามเมื่อเห็นตาเเก่ซุยเงียบกว่าปกติ
“เปล่า! ฮ่า ฮ่า คนเเข็งเเรงอย่างฉันจะเกิดอะไรขึ้นได้? มันไม่ใช่แค่ร่างกายที่ผิดรูปเท่านั้นหรอกหรือ? อย่าเอะอะได้ไหม?” ตาเเก่ซุ่ยเหงื่อตกเเละกล่าวอย่างตะกุกตะกัก จากนั้นก็ถอนหายใจเพื่อขับไล่ความตื่นกลัว
อย่างไรก็ตามใบหน้าอ้วนๆของเขายังคงตึงเครียด เเต่อย่างน้อยน้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงมาก
“ ฉันได้ยินนักเก็บศพบอกว่าศพกลุ่มนี้ถูกเลือกเป็นพิเศษ…กะเเล้วว่ามันต้องเป็นเเบบนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะซากศพที่มีรูปร่างผิดปกติของประเทศทั้งหมดน่าจะถูกเอามารวมกันอยู่ที่นี่ เพราะมันเป็นการแข่งขันครั้งใหญ่ จะบอกให้! รัฐบาลของเราเก่งกาจ…ไม่มีทรัพยากรใดในโลกนี้ที่รัฐไม่สามารถหามาได้ ! เอ้า! รีบเลือกหนึ่งอันแล้วใส่ฝาครอบกลับเข้าไปได้เเล้ว เลือกศพนะ ไม่ใช่เลือกเมีย…อย่าอืดอาด”
เมื่อได้ยินคำอธิบายแบบครึ่งๆกลางๆ ของตาเเก่ซุย นักศึกษาทั้งหมดก็ไม่เชื่อถือเเม้เเต่น้อย
ผู้บริหารให้ความสำคัญกับการแข่งขันทักษะทางการแพทย์ครั้งนี้จริงหรือ?
“ เอ้า! เลือกก็เลือก ไปขนกันเถอะ!” เป็นอีกครั้งที่ซูไห่เรียกทุกคนในทีมมาช่วยกัน “ ฉันคิดว่าเราควรเลือกศพแรกที่เราเปิดถังนะ…”
เมื่อมองไปที่ศพที่มีรูปร่างผิดปกติจำนวนมาก กู้จวินก็แน่ใจ! ศพพวกนี้อาจจะคัดว่า ‘พิเศษ’ โดยเบื้องหลังของประเทศเเน่นอน
การแข่งขันครั้งนี้…มันเป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเขาในการได้เข้าไปในโลกลึกลับนี้ได้โดยสะดวกโยธิณ
ขั้นแรกเขาต้องคว้าโอกาสนี้เพื่อฝึกฝนทักษะการผ่าและกระตุ้นพัฒนาการของมือเเห่งความชำนาญ ในขณะเดียวกันก็โน้มน้าวศาสตราจารย์กู้ให้เขามีโอกาสได้เเข่ง!
จากนั้นกู้จวินเปิดระบบในใจของเขา เเละสั่งเรียกดูบันทึกภารกิจของตนเองทันที
[ภารกิจยาก: ภายใน 3 วันทำการผ่าร่างมนุษย์ที่มีรูปร่างผิดปกติ รางวัลภารกิจ 1 เศษส่วนกายวิภาคที่ไม่สมบูรณ์
รับภารกิจ!
[รับภารกิจแล้ว! ความคืบหน้าในการผ่าปัจจุบัน: 0%, เวลาที่เหลือ: 71:59:58]
เวลาที่เหลืออยู่? 72 ชั่วโมง?
เวลาที่กำลังลดลงถูกสลักไว้ในจิตใจของกู้จวิน ดูเหมือนว่าภารกิจระดับยากและภารกิจปกติจะมีข้อจำกัดที่แตกต่างกันหลายประการ
ภารกิจปกติจะต้องทำให้เสร็จสิ้นภายในวันนี้ ในขณะที่ภารกิจยากจะสิ้นสุดภายใน 72 ชั่วโมงข้างหน้า….
71:58:59 น. ขณะที่ตัวเลขดังขึ้นอย่างไม่หยุดยั้งทำให้หัวใจของกู้จวินก็เต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย เเต่รีบไปก็เท่านั้น…ดูเหมือนว่าครั้งหน้าเขาควรจะรอจนกว่าจะได้ลงมือผ่าจริง ก่อนที่จะรับภารกิจ
คราวนี้เขาต้องเร่งรีบมากกว่าเดิมเเล้ว!!
