อ๊ากกกกกก! กู้จวินเเหกปากเสียงดังสุดเสียง ในที่สุดเขาก็ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ทันทีที่ตื่นดวงตาของเขาเปิดกว้าง เเละสิ่งที่เขามองเห็นก็มีเเต่เพดานสีขาวอมเหลืองเก่าๆอันเป็นเอกลักษณ์ของหอพักชายเท่านั้น กู้จวินรู้ทันทีว่าตัวเขายังอยู่ในหอพัก เเละเหตุการณ์ที่ผ่านมานั่นอาจจะเป็นเพียงเเค่ความฝัน….
กู้จวินเหลือบมองเวลาในโทรศัพท์มือถือ เขานั้นรู้สึกเหมือนว่าเวลาเเห่งความฝันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ สำหรับเขา แต่ในความเป็นจริงเขาได้นอนไปถึงสองชั่วโมงกว่าๆแล้ว
กู้จวินหายใจเข้าลึก ๆ นั่นเลยทำให้เขาได้กลิ่นคล้ายหัวหอมจาง ๆ ในอากาศ และมีกลิ่นฟอร์มาลีนหนา ๆ มาจากร่างกายของตัวเขา เขากดศีรษะที่ยังคงมึนอยู่และลุกจากเตียงอย่างงุนงง ปากก็บ่นพึมพำไปด้วยความสงสัยอย่างยิ่ง
“ เหตุการณ์ทั้งหมดจนถึงเมื่อครู่นี้เป็นแค่ความฝันจริงๆเหรอ?” กู้จวินบ่นพึมพำเเละก็บิดเนื้อตัวด้วยความขี้เกียจ “ เฮ้อ! เเต่ทำไมมันไม่เห็นเหมือนกับฝันเลยล่ะ?”
กู้จวินเป็นนักศึกษาเเพทย์ที่ศรัทธาในพลังของวิทยาศาสตร์ เเละค่อนข้างชำนาญเกี่ยวกับเรื่องของความฝัน
ความฝันนั้น…จากการวิจัยเเล้วมันมักจะเป็นผลผลิตที่ได้จากจิตใต้สำนึกของตัวเขาเอง นั่นก็คือการเก็บภาพล่าสุดมาจินตนาการเเล้วกลายเป็นความฝัน
ซึ่งในตำราก็บอกเเบบนี้…บางทีความฝันอาจจะมาจากเหตุการณ์ก่อนหน้า หรือไม่ก็ภาพจากก้นบึ้งของจิตใจ หรือเเม้เเต่กังวลเกินไปทำให้เกิดเหตุก็ไม่ผิดเเปลก
หรืออาจจะไม่ใช่มันทั้งหมด! แต่นี่อาจจะเป็นนิมิตอะไรสักอย่าง เเละอาจจะเป็นเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นที่ไหนสักที่
เเต่เห็นได้ชัดว่าเหตุการณ์นี้มันช่างน่ากลัวจนเกินไป น่ากลัวเกิน
กว่าที่เขาจะมุ่งหน้าไปเผชิญ
เเต่ว่า…ปริศนาที่น่าสนใจเเบบนั้นมองข้ามไปก็เสียของเเย่!
กู้จวินครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในขณะมือของตัวเองก็รื้อค้นหาเสื้อผ้าที่สะอาดในตู้อย่างเร่งรีบ พอได้ชุดที่เหมาะสม เขาก็ตรงดิ่งไปที่ห้องอาบน้ำรวมของหอพักเเล้วอาบน้ำให้สะใจ เเล้วบอกลากลิ่นเหม็นเหมือนซากศพเสียที
ในจังหวะที่อาบน้ำกู้จวินก็เเอบคิด…ที่เขาฝันร้าย ฝันถึงซากศพเป็นเพราะตัวเขาเหม็นยิ่งกว่าศพใช่หรือไม่? เขาถึงฝันถึงเเต่ซากศพซากผี
โอ้ว! เพราะเเบบนั้นนักศึกษาเเพทย์ถึงต้องรักษาความสะอาดให้ดีอยู่เสมอถูกไหม?
เพราะถ้าตัวเหม็นอาจจะฝันร้าย!
กู้จวินยังคงถือโทรศัพท์มือถือของหลี่เยี่ยรุ่ยเข้าไปในห้องอาบน้ำด้วย ในขณะที่เขากำลังอาบน้ำ น้ำร้อนก็ไหลออกมาจากฝักบัว เขาขัดมืออย่างแรงและล้างซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่กลิ่นของพลาสติกจากถุงมือยางทางการแพทย์ดูเหมือนจะไม่สามารถล้างออกได้ง่ายๆอย่างที่เขาคิด เเล้วไหนจะกลิ่นฟอร์มาลิน เด็กหนุ่มได้เเต่กลั้นใจเเอบหยิบครีมอาบน้ำราคาเเพงของคนอื่นที่วางไว้ในห้องน้ำเอามาถูๆขัดร่างกายตนเองอย่างสบายใจ เเละหวังว่ากลิ่นหอมจะช่วยกลบกลิ่นเหม็บสาปเหม็นสางพวกนั้นได้จนหมดจด
หลังจากอาบน้ำเสร็จ กู้จวินที่ตัวเเดงก่ำจากการถูกขัดถูไปทั่วตัวก็กลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง เเละเขาก็ได้เห็นว่าไช่ฉีซวนเพื่อนของเขานั้นก็กลับมาแล้วและกำลังยุ่งอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าของเขาเอง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคงจะไปอาบน้ำ! หวังว่าเขาจะจับฉันไม่ได้เรื่องที่เเอบใช้ครีมอาบน้ำนั่น….
“โย่ว! เสี่ยกู้ ตอนนี้นายอาบน้ำแล้วเหรอ?” ไช่ฉีซวนถามด้วยความตกตะลึง ปกติเสี่ยกู้เป็นคนขี้เกียจจะตาย เเต่นี่เขาอาบน้ำรวดเร็ว เเละดูเหมือนว่าเขาจะได้กลิ่นหอมๆ ของสบู่ที่ค่อนข้างคุ้นเคยมากทีเดียว
“เฮ้! ทำไมนายไม่ไปงีบสักตื่นก่อนล่ะ?” กู้จวินสังเกตเห็นสภาพที่ยุ่งเหยิงตัวเหม็นหึ่งของเพื่อนของเขาเเล้วก็เหนื่อยใจ
ไช่ฉีซวนนั้นมีดวงตาที่แดงก่ำและบวมเป่งมาก จมูกที่กว้างของเขาดูเหมือนจะแดงและขยายใหญ่ขึ้นอีก จนมันคล้ายกับจมูกของบาร์กี้
นี่อาจจะเกิดจากการสูดดมสารดองศพอย่างฟอร์มาลินมากเกินไป กู้จวินอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความสงสาร
“ฉีซวน ตอนนี้นายดูน่าสังเวชมาก”
ในฐานะผู้ร้ายเหมือนกัน! เเต่กู้จวินยังกล้าจะเตือนเขาอีก! เอาความกล้าเเบบนั้นมาจากไหนกันนะ!? ไช่ฉีซวนถอนหายใจ เเล้วตอบกลับด้วยความสงสารกู้จวินเช่นกัน
“ เสี่ยหนอเสี่ย! มองในกระจกสิ นายน่ะดูแย่กว่าฉันอีก”
ทันทีที่กู้จวินได้ยินคำพูดของเพื่อน เขาก็ตรงดิ่งไปยืนอยู่หน้ากระจกทันทีเพื่อดูใบหน้าอันหล่อเหลาดุจสวรรค์ประทานมาให้ตนเอง
หากเเต่ถ้าผ่านการทรมานในห้องผ่าศพเเบบนั้น!
ต่อให้เป็นนายเเบบระดับเทพเจ้า…ก็จะกลายเป็นผีร้ายในไม่กี่วัน!
แน่นอนว่า….ใบหน้าของกู้จวินก็ไม่ยกเว้น ใบหน้าของเขาซีดเซียวจนคล้ายผีสาง ไม่เห็นร่องรอยของความหล่อเหลาดุจเทพเจ้ากลับชาติมาเกิดจากใบหน้าของเขาอีก
และตอนนี้เขาดูเหมือนคนเถื่อนนิสัยบ้าคลั่งที่กำลังเดินอยู่บนขอบหุบเหวเเละท้าสู้กับสัตว์ร้ายอยู่ตลอดเวลา
จากนั้นพอหลุดออกจากภวังค์ กู้จวินก็หัวเราะดัง ๆ ทั้งที่ไม่รู้ว่าตนเองกำลังหัวเราะอะไร จากนั้นก็ส่ายหน้าในขณะที่ยิ้ม “นี่ล่ะ! ใบหน้าของทาสรับใช้ดีเด่นวงการเเพทย์”
“ โชคดีที่เราไม่ใช่แค่คนเดียวที่มีลักษณะเหมือนผีเช่นนี้” ไช่ฉีซวนเดินไปห้องอาบน้ำพร้อมกับถือเสื้อผ้าของเขาไปด้วย เเต่ก่อนที่จะออกไปเขาก็หยุดและบอกกู้จวินด้วยข้อมูลที่เขาไปสืบมาหลังจากที่กู้จวินขอถอนตัวออกไปให้ฟังทั้งหมด
“ ฉันไปสืบมาเเล้ว! ดูเหมือนว่านักศึกษาที่เข้าเเข่งชิงถ้วยฟรอนเทียร์จะได้ศพที่มีลักษณะผิดปกติกันหมดเลย เเถมยังเป็นศพที่คุณภาพดีเลิศประเสริฐศรีอีกด้วย”
สำหรับตัวอย่างศพตามปกติคืออะไร? นึกภาพศพคนอ้วนที่ปกคลุมไปด้วยสีแดงของเลือด เขาคือเหยื่อของอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไม่ก็หญิงสาวลิ้นยาวคอหักที่เกิดจากการสังหารตนเองจนตาย! นั่นเเหละศพปกติ!
ไช่ฉีซวนกล่าวอย่างมีอารมณ์ขัน
“เสี่ยกู้! นายรู้จัก [เฉินว่านเจีย] จากชั้น 1 ไหม? ศพในกลุ่มของพวกเขาเป็นหญิงสาวที่มีมือซ้ายผิดรูปและไม่มีความผิดปกติอื่นใดเลย ผิวศพหญิงสาวนั้นสวยมาก! ใคร ๆ ก็บอกว่าเป็นผิวที่สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาเลย เทียบกับนางแบบจากโฆษณาผลิตภัณฑ์ดูแลผิวก็ยังไหว!”
“เฮ้! ฉีซวน นายรู้ไหมที่นายพูดน่ะ อาจจะทำให้คนเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงได้เลย!” กู้จวินพูดถึงความจริง แม้ว่าเขาจะรู้ว่าความหมายที่เเท้จริงของคำว่า ‘สวย’ ในภาษาของฉีซวนคืออะไร มันคงไม่พ้นหมายถึงโครงสร้างของผิวหนังที่สมบูรณ์ไร้ที่ติเเละไม่มีร่องรอยของอาการบาดเจ็บนั่นเเหละ
“ หา!?” ไช่ฉีซวนเดินเกาหัวอย่างงุนงงและออกไปพร้อมกับเสื้อผ้าของเขา
บางครั้งก็มีความเชื่อมโยงที่อธิบายไม่ได้ระหว่างบางสิ่ง
โฆษณา? ความทรงจำในอดีตส่วนหนึ่งที่ดูเหมือนจะแวบเข้ามาในหัวของกู้จวิน ดูเหมือนว่าเขาจะได้เห็นต้นไม้เหี่ยวแห้งขนาดใหญ่ที่ไหนสักแห่งในโฆษณาสักตัว? หรือบางทีอาจจะเป็นข่าวโฆษณาการท่องเที่ยว?
การเป็นนักศึกษาเเพทย์ เขาไม่ได้จ้องเเต่จะเรียน เรียน เรียน เเละเรียนเสมอไป ในอดีตเขาคือเสี่ยกู้ ราชันย์เเห่งความสนุกสนาน เขาเล่น กิน ดื่ม เเละดูหนังดูทีวีจนไม่ได้สนใจการเรียนด้วยซ้ำ! ดังนั้นอย่าถามถึงเกรด อ่าไม่สิๆ หมายถึงโฆษณาต่างหาก มันน่าจะมีผ่านตาบ้าง
