ณ 2 กันยายน
วันพุธ ในช่วงเช้า เวลา 06:25 นาฬิกา
กู้จวินตื่นขึ้นมาตามปกติเหมือนทุกๆวัน เมื่อดวงตาของเขาค่อยๆเปิดขึ้น เมนูของระบบก็ถูกเรียกออกมา มันเป็นเรื่องปกติของตารางชีวิตประจำวันหลังจากได้ระบบมาเเล้ว โดยหน้าจอเเบบอินเทอร์เฟทนั้นจะแสดงให้เขาเห็นบันทึกภารกิจในวันนี้ ทุกวันๆ บันทึกภารกิจจะรีเฟรช เเละภารกิจใหม่ปรากฏบนหน้าจอเสมอๆ
[ภารกิจปกติ: ภายในวันนี้ทำการผ่าตัด 1 ครั้ง รางวัลของภารกิจคือ ยาเเก้อักเสบสำหรับมนุษย์ 1 กล่อง
ภารกิจระดับยาก: ภายใน 1 วันให้ทำการผ่าตัดร่างกายของสิ่งมีชีวิตที่ผิดปกติ รางวัลของภารกิจคือ อ้างอิงกายวิภาคที่ไม่สมบูรณ์ 1 เเผ่น
ภารกิจระดับนรก : ภายใน 1 สัปดาห์ทำการผ่า ‘ลึก’ 1 ตน ให้เสร็จสิ้น รางวัลภารกิจ: ไม่บอก….]
“ ลึก? ห่าอะไรกันอีกเนี่ย??”
กู้จวินบ่นพึมพำในขณะที่เขานอนกลิ้งเกลือกอยู่บนเตียงนุ่มๆ อย่างเกียจคร้าน
เขานึกไปถึงภารกิจเเปลกประหลาดทั้งหมดที่ได้รับจากระบบ เริ่มเเรกจาก ‘ซอมบี้’ จากนั้นก็เป็น ‘กูล’ และ ‘ต้นไหม้ผี’ แล้วก็ยัง ‘สิ่งมีชีวิตที่ผิดปกติ’ อีก….มันเป็นเรื่องตลก เเต่หลังจากได้เห็นกับตาที่ละอย่าง ไอเเห่งความหนาวเย็นก็จับร่างกายของกู้จวินจนเเทบขยับไม่ไหว
เเละล่าสุดที่ผ่านมา ‘สัตว์ผิดปกติ’ อีกชนิดอีกก็ได้ปรากฏตัวขึ้นในการเเข่งขันก่อนที่จะเข้ามาที่เฟคต้าเเห่งนี้
กู้จวินอยากจะสารภาพเหลือเกิน ในตอนนี้เขาเชื่ออย่างเต็มที่ว่าสิ่งมีชีวิตที่ผิดปกตินั้นมีอยู่จริง!! และพวกมันอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกใบนี้…
พอนึกถึงซอมบี้…กูล เเละอื่นๆ กู้จวินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดผวา พร้อมกับคิดในใจว่าโลกใบนี้ช่างเเปลกประหลาดอย่างเเท้จริง
เเต่ตอนนี้กู้จวินมองไปที่หน้าจอของระบบ ความคิดของเขาก็เริ่มปันป่วนขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้
ลึก? มันเป็นสัตว์ทะเลหรือไม่? ลึกนี่…มันเเปลว่าสามารถดำดิ่งลงสู่มหาสมุทรได้ถูกต้องไหม? หรือมันอาจจะเกี่ยวข้องกับ ‘ท้องทะเลลองกาน’ ที่กู้จวินเคยไป?
เเน่นอนว่าสำหรับตอนนี้กู้จวินก็ยังไม่มีคำตอบสำหรับสิ่งเเปลกประหลาดเหล่านี้ เขาหาวจนน้ำลายเเทบไหลเเละมองภารกิจปกติและภารกิจระดับยากทันที เเละภารกิจที่กำหนดออกมาในวันนี้ทำให้เขารู้สึกราวกับว่ามันเป็นคู่รักของเขาที่สมบูรณ์แบบราวกับได้รับประทานมาจากสวรรค์
ก่อนหน้านี้เขาได้ตระหนักถึงคุณลักษณะอันชาญฉลาดและการปรับตัวของระบบของเขาบ้าง
ดูเหมือนว่ามันได้รับผลกระทบจากจิตสำนึกของเขาในการกำหนดภารกิจอย่างรอบคอบเพื่อตอบสนองความต้องการในปัจจุบันของเขาด้วย
ตัวอย่างเช่นตอนนี้….เขาไม่จำเป็นต้องทำภารกิจฉีดยาเข้าเส้นเลือดอ่อนด๋อยอีกต่อไป เเละภารกิจก็ยกระดับตามความสามารถปัจจุบันของเขาด้วย มันคงจะเเย่ถ้าเขายังต้องทำภารกิจเเบบเดิมๆ ทั้งที่ระดับของเขาเริ่มเพิ่มขึ้น!
เเละรางวัลสำหรับภารกิจในระดับยากคืออีกชิ้นก็คือ ‘อ้างอิงกายวิภาคที่ไม่สมบูรณ์ …’
สิ่งนี้ไม่จำเป็นต้องพูด!!
กู้จวินจะตายเพื่อรับมือกับมัน!! เขายังจะจำความเหน็ดเหนื่อยเเทบขาดใจตอนผ่าศพเเขนซ้ายผิดปกติได้ เเต่…ผลที่ได้มันเเสนจะคุ้มค่า เพราะนี่ไม่ใช่แค่การอ้างอิงทางกายวิภาคเท่านั้น แต่ยังเป็นโอกาสอีกครั้งที่จะได้เข้าสู่นิมิตอีกครั้งด้วย
เเม้จะเหนื่อยเเต่เขาก็ยินดีที่จะทำ!
อนิจจาการฝึกผ่าตัดเพิ่งสิ้นสุดลงเมื่อไม่กี่วันก่อน นอกเหนือจากชั้นเรียนทฤษฎีแล้ว สิ่งที่กู้จวินมีอยู่ในมือมากที่สุดก็คือชิ้นส่วนมนุษย์ที่มีรูปร่างผิดปกติ…
โอกาสในการผ่าสัตว์ชนิดอื่นที่ผิดปกตินั้นมีน้อยมากถึงน้อยมากที่สุด บางทีจำนวนตัวอย่างสัตว์สายพันธุ์ที่ผิดปกติภายในเฟคต้านั้นไม่ได้มีมากจนสามารถสูบออกมาได้เหมือนน้ำในเขื่อนเพื่อจุดประสงค์ในการฝึกเหล่าเเพทย์มือใหม่ได้
สำหรับวันนี้ เขาคงไม่มีโอกาสที่จะทำภารกิจที่ยากลำบากอันนี้ให้สำเร็จ อย่างไรก็ตามโอกาสที่เขาจะจบภารกิจตามปกตินั้นมีสูง ท้ายที่สุดแล้ววันนี้ถือเป็นบทเรียนแรกในครึ่งหลังของหลักสูตรฝึกอบรมการผ่าตัดของเขา…ไม่เเน่ว่าจะอะไรเซอร์ไพร์ที่รอเขาอยู่
ภารกิจไม่ได้ระบุว่าการผ่าตัดจะต้องทำกับมนุษย์….ซึ่งอาจหมายความว่าการผ่าตัดในสัตว์ทดลองก็ถือว่าการผ่าตัดในภารกิจเเบบปกติด้วยเช่นกัน
ยิ่งไปกว่านั้นรางวัลภารกิจคือ …
ยาเเก้อักเสบสำหรับมนุษย์ 1 กล่อง? นี่เป็นครั้งแรกที่รางวัลสำหรับภารกิจปกติเป็นอย่างอื่นนอกเหนือจากยาเเก้มะเร็งที่ก้านสมองเเบบกำหนดเป้าหมายโดยเฉพาะ เป็นไปได้ไหมว่าอาการของเขาดีขึ้นแล้ว?
เมื่อความคิดนั้นผุดขึ้นในใจของกู้จวิน ความรู้สึกอิ่มเอมใจก็เกิดขึ้นอย่างเฉียบพลัน เมื่อมองย้อนกลับไป เขากินยารักษามะเร็งก้านสมองเเบบเฉพาะที่มาเป็นเวลา 26 วันเท่านั้น….ไม่ใช่ทั้งเดือน เพราะเขาเจียดยาส่วนหนึ่งไปทำการทดลองบ้าบอเพื่อพิสูจน์ฤทธิ์ของตัวยานั่น
อย่างไรก็ตามเขายังคงมียารักษามะเร็งก้านสมองเเบบเฉพาะในจำนวนที่กินได้มากกว่าหนึ่งเดือนอยู่ดี
เเต่สำหรับ ‘ยาเเก้การอักเสบของมนุษย์ …’
ยาที่แตกต่างกันต้องมีบรรจุภัณฑ์ที่เป็นเอกลักษณ์ และคำอธิบายที่แตกต่างกัน! ถูกไหม? กู้จวินบรรจุภัณฑ์ห่อยาจนเเทบจะทะลุ
กู้จวินควบคุมความตั้งใจของเขา เเละเขาตั้งใจว่าวันนี้นี่เเหละ เขาจะเอาตัวนี้จากระบบให้ได้!
เขาลุกจากที่นอนและไปล้างหน้าเเปรงฟัน เเละทันทีที่เขาเปิดประตูห้องนอน กลิ่นของโจ๊กรสเลิศก็ลอยมาจากห้องครัวและทำให้จิตวิญญาณนักสู้ของกู้จวินดีเพิ่มขึ้นอย่างมาก
ไช่ฉีซวนได้คว้าตำแหน่ง “พ่อครัวระดับเทพ” จากทุกคนได้สำเร็จ พี่หม่าและซุนอี้เหิงไม่เพียงแต่จะมากินโจ๊กที่ห้องเขาในทุกๆเช้าอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เเม้แต่ทั้งสาวสวยทั้งสามคนอย่างหวังรั่วเซียงเจียง เจียงปันเซียและโจวยี่ก็มากินด้วย
เเละมีีอีกอย่างหนึ่งที่อยากจะบอก ในเฟคต้ามีการปกครองที่แปลกประหลาด เพราะเขาห้ามพนักงานชายเข้าไปในหอพักหญิง แต่พนักงานหญิงสามารถเข้าไปในห้องชายได้อย่างสะดวก….นี่มันหมายความว่าอะไรกัน?
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมาก็เป็นเวลา 6:45 น. ห้องรับเเขกของกู้จวินก็เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของหนุ่มสาว ทุกคนกำลังคุยกันในขณะที่ทานโจ๊กรสเลิศ
“ ฮ่าฮ่า กู้จวินนายเป็นคนทำแบบนี้เหรอ?” จู่ๆหวังรัวเซียงก็หยิบกล้วยขึ้นมาบนโต๊ะกาแฟและถามอย่างหยอกเย้า “ กู้จวิน ไอ้นี่มันทำให้นายโกรธเหรอ? ทำไมนายถึงฆ่ามันอย่างโหดเหี้ยมแล้วเย็บท้องมันอย่างทารุณ! ดูสิ ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยเย็บอย่างน่าสงสาร”
แน่นอนหวังรั่วเซียงเเค่ล้อกู้จวินเล่น
รอยเย็บติดกันแน่นเหมือนปลาซาร์ดีนบนกล้วยนั้น เมื่อรวมกับรสสัมผัสของ [ด้ายเเคตกัท] ทำให้กล้วยมีสัมผัสที่แปลกใหม่บ่งบอกถึงความทันสมัยที่หาได้ยาก
อย่างไรก็ตามทุกคนที่มารวมตัวกันในห้องนี้เป็นทาสทางการแพทย์ การทุ่มเททั้งชีวิตให้กับการศึกษา พวกเขาจึงสามารถบอกได้ถึงความเชี่ยวชาญด้านเทคนิคที่น่าทึ่งเกี่ยวกับเรื่องการเย็บตรงหน้านี้
ทุกตะเข็บและปมเป็นไปอย่างเรียบร้อยและแม่นยำ ไม่เพียงแค่นั้น! นอกจากนี้ยังมีการใช้เทคนิคการเย็บหลายอย่างและดำเนินการอย่างไร้ที่ติ กล้วยนี้อาจเรียกได้ว่าเป็นตำราและวิธีการผ่าตัดของเเพทย์ที่เก่งกาจคนหนึ่ง!
แม้แต่สมาชิกทีมวิจัยและสมาชิกในทีมที่ทำธุระประปังอย่างหม่าเจียหัวเเละหยางหมิง และอีก 2 คนก็สามารถบอกได้ว่าคนที่ทำนั้นฝีมือสูงส่งเพียงไหน ใช้เทคนิคอะไรเเละลงมือกี่รอบ!!
สมาชิกจากทีมคลินิกเองก็เช่นกัน ดวงตาของเจียงปันเซี่ยเบิกกว้างขึ้น 3 เท่า!! แก้มของเธอแดงระเรื่อด้วยความประหลาดใจ ด้านข้างของเธออย่างซุนอี้เหิงก็รู้สึกถึงคลื่นแห่งความตื่นตระหนกและความทุกข์ที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ ทำให้คิ้วของเขาขมวดเป็นปมอย่างน่าสงสาร
หลังจากการฝึกซ้อมครึ่งเดือน เทคนิคเเละฝีมือของกู้จวินก็พุ่งสูงขึ้นเเบบก้าวกระโดด ตอนนี้เขาเกือบจะไล่เลี่ยกับพี่ชายเฉียงแล้ว การพัฒนาฝีมือรวดเร็วในอัตรานี้คนอื่น ๆ ที่ฝึกพร้อมเขาไม่มีวันจะได้รับคำชมว่าเป็นอัจฉริยะเช่นเขาเลย….พวกเขาเหมือนดวงดาวส่องเเสง ในขณะที่กู้จวินคือพระอาทิตย์!!
“ อ้อ! กล้วยใบนี้เป็นเพียงการเล่นของเด็ก ๆ เท่านั้นน่ะ เล่นตามสบาย” ไช่ฉีซวนหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ จากนั้นก็หันไปมองกู้จวิน “ เมื่อคืนเสี่ยกู้ได้นำถั่วลิสงมาเป็นตัวอย่างศพ…สำหรับฝึกฝนด้วยซ้ำ ที่น่าทึ่งที่สุดก็คือผิวของถั่วลิสงไม่ได้หลุดออกไปด้วยซ้ำ! ฮ่า ฮ่า ฮ๋า”
สายตาของเหล่านักศึกษาเต็มไปด้วยความตกตะลึง พวกเขามองไปที่ถั่วลิสงขนาดเล็กในโจ๊กหมูและถั่วลิสงในมือของพวกเขา
เขาฝึกไอ้นี่เหรอ? เดี๋ยวนะ…ฝึกเสร็จเเล้วเอามาทำอาหารต่อใช่หรือไม่?
กู้จวินยิ้มในขณะที่เขาพักผ่อนบนโซฟาเเล้วมองใบหน้าเพื่อนๆ เเต่ละคนที่พูดไม่ออก
เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาได้เริ่มศึกษาเกี่ยวกับสุขภาพจิตและจิตวิทยา เขาได้ใช้คนรอบข้างเพื่อฝึกการสังเกตของเขา เช่นเดียวกับตอนนี้…เขาเห็นได้ชัดว่า…ซุนอี้เหิงกำลังเกิดความเครียดและความตื่นตระหนก ส่วนเจียงปันเซี่ยก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจส่วนไช่ฉีซวนนั้น…เขามีความภาคภูมิใจต่อกู้จวินอย่างมาก และความคิดของหวังรั่วเซียง….อันนี้เขาก็ไม่รู้!
เช่นเดียวกับกล้วยชนิดเดียวกันอาจจะทำให้เกิดอารมณ์ที่แตกต่าง ในขณะที่เขาสามารถสังเกตความรู้สึกของพวกเขาได้ แต่ก็ยังมีอารมณ์อีกนับไม่ถ้วนที่เกิดขึ้นเเตกต่างกัน กู้จวินต้องคุ้นเคยกับอารมณ์และสุขภาพจิตและจิตวิทยาให้มากขึ้น ก่อนที่เขาจะเข้าใจสภาพจิตใจของบุคคลได้อย่างถูกต้อง
กู้จวินรู้สึกว่าการยึดมั่นในจิตวิทยาของมนุษย์จะไม่เป็นเรื่องเลวร้ายอย่างเเน่นอน เเละมีวี่เเววว่าจะได้ใช้วิชานี้ในอนาคต!
“ กู้จวินดวงตาของนายดูชั่วร้ายมาก” หวังรั่วเซียงหันไปมองกู้จวินด้วยความรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “ ทำไมฉันรู้สึกราวกับว่านายมองพวกเราเป็นหนูทดลอง…”
ผู้หญิงคนนี้!! กู้จวินตกตะลึงเล็กน้อย เเต่อย่างน้อย! หวังรั่วเซียงก็ไม่สามารถจับความคิดเขาได้อย่างถูกต้อง 100% ไม่ว่าจะเป็นบุคคลหรือความคิดของเขา
“ไม่!! ฉันไม่ได้คิดเเบบนั้น! ฉันแค่รู้สึก…อยากจะใจดีกับเธอก็เเค่นั้นเอง ฮ่าฮ่า!” กู้จวินซ่อนสายตาที่เเอบตรวจสอบของเขาไว้ด้านหลังรอยยิ้มกว้างอย่างเเนบเนียน
เเม่จอภาพเเสนระเเวง!! ทำไมเธอถึงทิ้งหนูที่ถูกสาปเหล่านั้นไว้ข้างหลังไม่ได้? ป่านนี้เเล้วลืมๆไปซะบ้างก็คงจะดี!
นอกเหนือจากหวังรั่วเซียงแล้ว ทุกคนก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน ไม่มีใครสงสัยในคำพูดของเขา เเน่นอนว่าเขามีสิทธิ์ที่จะมองใครก็ได้ที่อยากมอง เเม้จะผิดปกติก็ตาม
“ โอ้! เป็นอย่างนั้นเหรอ?” หวังรั่วเซียงยังคงรู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย
เจ้าเสี่ยกู้คนนี้กำลังวางแผนอะไรอยู่อีก?
เมื่อนักศึกษากลุ่มนี้ทัั้งหมดเลียชามจนสะอาด ก็เป็นเวลา 07.30 น.พอดี พวกเขาออกจากห้องพักของกู้จวินเเล้วไปยังศูนย์ฝึกด้วยกัน เอาจริงๆ พวกเขาไม่มีโอกาสหลงทางจากถนนด้วยซ้ำ เพราะทุกย่างก้าวล้วนถูกควบคุม ดูสิ! เเค่สายตาของพวกเขากวาดออกจากพื้นที่ที่ได้รับอนุญาต พนักงานคนอื่นๆ ก็จ้องพวกเขาอย่างเย็นชาเพื่อทำให้พวกเขาตกใจ
เมื่อไปถึงศูนย์ฝึก พวกเขาก็แยกย้ายกันไปตามทางของตัวเอง
นี่เป็นครั้งแรกในรอบเกือบสิบวันที่กู้จวินมาพร้อมกับคนอื่น ๆ เเละไปที่ห้องเรียนศัลยกรรมที่ชั้น 2 ร่วมกับนักศึกษาอีก 6 คน พวกเขารวมตัวกันภายในห้อง เเละนักศึกษาที่เข้าร่วมฝึกปฏิบัติในวันนี้มีทั้งหมด 11 คน
“อรุณสวัสดิ์ทุกคน!” ผู้ฝึกสอนยังคงเป็นโจวเจียเฉียง หรือ พี่ชายเฉียง! พี่ชายเฉียงมองพวกเขาทุกคนอย่างกระตือรือร้น และกู้จวินเป็นคนที่เขาจ้องมองมากที่สุด
“ ฉันหวังว่าวันนี้ทุกคนจะได้ฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง เเละตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเราจะไม่จำลองการผ่าตัด เเต่เราจะผ่ากันจริงๆ! ฉันหวังว่าพวกเธอจะทำให้ฉันประหลาดใจได้ เอาล่ะ! ไปที่ห้องสัตว์ทดลองเพื่อหาตัวอย่างกันดีกว่า”
โดยไม่รอช้ากลุ่มนักศึกษาตามพี่ชายเฉียงออกจากห้องฝึกอบรมและขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้น 5 ทันที นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาทั้งหมดมาที่ชั้นห้า
ประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ก่อนที่พวกเขาจะก้าวออกไป เสียงที่น่ากลัวของสัตว์ประหลาดที่คำรามอยู่ข้างนอกก็ดังก้องอยู่ในหู
เสียงดังกล่าวทำให้ทุกคนตกตะลึง พวกเขามองกันเเละกันด้วยสายตาตกใจและเลิกลั่กไปมา!
“ไปกันเถอะ” อย่างไรก็ตามพี่ชายเฉียงยังคงยิ้มอย่างกระตือรือร้นและเดินออกจากลิฟต์ “มากับฉัน ฉันจะพาพวกเธอไปล่าสัตว์ด้วยกัน”
