ตอนที่ 562 เซียะเฟยเฟยผู้คนึงหา
แปล Tarhai
ในเมืองหลวง, ภายในวิลล่าสุดหรูหราแห่งหนึ่ง
ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีใบหน้างดงามราวกับดอกไม้ ผิวพรรณเนียนนุ่ม ริมฝีปากเชอร์รี่และขนตาเป็นแพยาวกำลังนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายๆ เธออยู่ในชุดเปิดไหล่สีม่วงที่เปิดเผยเรือนร่างที่เซ็กซี่ของเธอ เธอเป็นสาวงามที่น่าเหลือเชื่อ
สาวงามคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เธอคือราชินีแห่งวงการเพลง ซุปเปอร์สตาร์ของประเทศจีน เซียะเฟยเฟย
“เฟยเฟย ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมเธอถึงต้องมาเปิดคอนเสิร์ตในเมืองทะเลตะวันออกเล็กๆแห่งนี้ด้วย ? ทำไมเธอถึงไม่เลือกเมืองใหญ่ๆเช่นปักกิ่งหรือเมืองเทียนจิงละ ?”
หญิงสาวสวมแว่นตาถาม
หญิงสาวคนนี้อายุประมาณ 20 ปี เธอมีใบหน้าที่อ่อนหวานด้วยผิวเรียบเนียน เธอดูสวยทีเดียวด้วยการแต่งหน้าบางๆและย้อมผมสีแดง อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับเซียะเฟยเฟยแล้ว ก็ยังถือว่าคนละชั้น
“หวังจ้าน ฉันรู้แล้วละว่าการไปจัดคอนเสิร์ตที่ปักกิ่งจะดีกว่า แต่ครั้งนี้ฉันจำเป็นต้องไปที่เมืองทะเลตะวันออกจริงๆ เพื่อคนคนหนึ่ง….” เซียะเฟยเฟยเปิดริมฝีปากสีแดงของเธอ ดวงตามองออกไปที่ท้องฟ้าข้างนอก ดวงตาของเธอเริ่มพร่าเลือน ในใจของเธอเริ่มปรากฏความทรงจำบางอย่างขึ้น
เธอคิดถึงสิ่งต่างๆมากมายที่เกี่ยวข้องกับวูฟคิง ชายผู้ซึ่งช่วยชีวิตเธอไว้ที่ทวีปเสือ อย่างไรก็ตาม เธอยังไม่เคยพบหน้าเขาเลยหลังจากที่ตามหาตัวเขามากว่าครึ่งปี
ในครั้งนี้เซียะเฟยเฟยได้ยินข่าวจากเพื่อนคนหนึ่งว่าหลี่ฉิงเฟิงอยู่ที่เมืองทะเลตะวันออก ดังนั้นเธอจึงมาจัดแสดงคอนเสิร์ตที่นี่เพื่อหาตัวชายที่เธอคิดถึงทั้งกลางวันและกลางคืน
เซียะเฟยเฟยขอให้หวังจ้านจองเที่ยวบินให้เธอ จากนั้นเธอก็นั่งเครื่องบินไปยังเมืองทะเลตะวันออกพร้อมกับทีมงาน
…
เมืองทะเลตะวันออก
ฉิงเฟิงกลับมาที่บริษัท Ice Snow พร้อมกับลั่วเฮาและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เขาพันแผลและทำการรักษาให้คนเหล่านั้น จากนั้นก็กลับไปที่ฝ่ายขาย
“พี่ใหญ่หลี่ คุณช่วยลั่วเฮาได้ไหม !?” จางเสี่ยวเยวี่ยถามด้วยความกังวล เห็นได้ชัดว่าเธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับลั่วเฮาแล้ว ในเมื่อลั่วเฮาเป็นเพื่อนของฉิงเฟิง เธอจึงถือว่าเขาเป็นเพื่อนของเธอด้วย
ฉิงเฟิงพยักหน้ากล่าวว่า “ไม่ต้องกังวลเขากลับมาแล้ว”
จางเสี่ยวเยวี่ยถอนหายใจอย่างโล่งอก การแสดงออกบนใบหน้าของเธอผ่อนคลายลงเล็กน้อย จากนั้นเธอก็เริ่มกลับไปทำงานของเธอต่อ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ช้าก็ถึงเวลาเลิกงาน
เซี่ยหวั่นฉิวเดินออกมาจากออฟฟิศและตรงไปที่ฝ่ายขายด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
“เสี่ยวเยวี่ย คืนนี้เธอต้องเลี้ยงข้าวชั้นนะอย่าลืม”
เซี่ยหวั่นฉิวให้ความสำคัญกับการทำงานมาก เธอเรียกจางเสี่ยวเยวี่ยด้วยชื่อเต็มของเธอในเวลาทำงาน แต่เธอจะเรียกว่าเสี่ยวเยวี่ยสั้นๆหลังเวลาเลิกงาน เพราะพวกเธอเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
“โอเค ฉันจะไปชวนพี่ใหญ่หลี่ด้วย” จางเสี่ยวเยวี่ยยิ้มและลากฉิงเฟิงไปทานอาหารเย็นพร้อมกับพวกเธอด้วย
The Moon Bay เป็นร้านอาหารหรูหราระดับห้าดาว ร้านอาหารระดับไฮเอนด์แห่งนี้สร้างขึ้นด้วยกระจกใสทั้งหมดและสร้างเป็นรูปดวงจันทร์ มันดูสวยงามมากด้วยรูปลักษณ์ที่โค้งมน โดยเฉพาะตอนที่อยู่ภายใต้แสงจันทร์
เห็นได้ชัดว่าค่าใช้จ่ายในการรับประทานอาหารที่นี่ถือว่าสูงมาก แต่จางเสี่ยวเยวี่ยก็เลือกที่นี่เพื่อเอาใจเซี่ยหวั่นฉิว
“พี่ใหญ่หลี่ ดูสิ มีคนอยู่ที่ประตูหน้าร้านอาหารเต็มไปหมดเลย” จางเสี่ยวเยวี่ยกล่าว พวกเขาสังเกตเห็นกลุ่มคนจำนวนมากที่ชุมนุมกันอยู่นอกร้านอาหารทันทีที่พวกเขามาถึง
มีหลายคนกำลังถือไมโครโฟนเหมือนกำลังรอสัมภาษณ์ใครบางคน และมีแฟนคลับอยู่มากมาย
“คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ ?” ฉิงเฟิงถามหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนอยู่ข้างๆเขา
หญิงสาวคนนั้นหันไปมองหน้าฉิงเฟิง และคิดในใจว่า “ผู้ชายคนนี้หล่อจัง…”
เมื่อฉิงเฟิงเห็นหญิงสาวคนนี้มองหน้าเขาไม่หยุด ฉิงเฟิงก็พูดไม่ออกเล็กน้อยและถามย้ำอีกครั้งว่า “คนสวยครับ คุณทำอะไรที่นี่ มีเรื่องอะไรกันหรือ ?”
หญิงสาวคนนั้นกลายเป็นหน้าแดงแป๊ดหลังจากได้ยินฉิงเฟิงเรียกเธอว่าคนสวย เธอตอบกลับไปว่า “พวกเรามารอเซียะเฟยเฟยกันค่ะ ได้ยินว่าวันนี้เธอจะมาทานข้าวที่นี่”
? เซียะเฟยเฟยกำลังจะมาที่นี่?
ฉิงเฟิงขมวดคิ้ว เขาไม่ได้คาดคิดว่าเซียะเฟยเฟยจะมาถึงที่นี่ในวันนี้แถมยังจะมาที่นี่อีก ช่างบังเอิญนัก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนักข่าวหลายคนถึงมารวมตัวกันที่นี่เพื่อรอเธอ
“ว้าว ! , พี่ใหญ่หลี่ !, เซียะเฟยเฟยมานี่ที่ด้วยละ พวกเราเลือกร้านถูกแล้ว”
จางเสี่ยวเยวี่ยกล่าวอย่างตื่นเต้น ใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธอแดงก่ำด้วยความดีใจ
เป็นที่รู้กันดีว่าจางเสี่ยวเยวี่ยเป็นแฟนตัวยงของเซียะเฟยเฟย ซึ่งไม่ใช่แค่จางเสี่ยวเยวี่ยเท่านั้นแต่ยังรวมถึงเซี่ยหวั่นฉิวอีกด้วย เธอก็เป็นแฟนคลับของเซียะเฟยเฟยเช่นกัน
เซียะเฟยเฟยเป็นราชินีแห่งวงการเพลงและเป็นซุปเปอร์สตาร์ของประเทศจีน เธอมีแฟนคลับมากมาย
“พี่ใหญ่หลี่ พี่สาวเซี่ย รีบเข้าไปในร้านอาหารกันเถอะ ! บางทีพวกเราอาจจะได้พบกับเซียะเฟยเฟย” จางเสี่ยวเยวี่ยกล่าวอย่างสนุกสนาน
อย่างไรก็ตาม จางเสี่ยวเยวี่ยถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนกันไว้ที่หน้าประตูทางเข้าร้านอาหาร เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้ทุกคนสวมชุดสูทสีดำและรองเท้าสีดำ ด้วยรูปลักษณ์ที่เป็นสีดำทั้งหมดบวกกับรูปร่างที่สูงใหญ่ทำให้พวกเขาดูซีเรียสจริงจังและดูแข็งแกร่งมาก
“คุณเข้าไปไม่ได้ครับ” หน่วยรักษาความปลอดภัยตัวสูงกล่าว
จางเสี่ยวเยวี่ยขมวดคิ้วกล่าวว่า “พวกเรามาเพื่อทานอาหารค่ำที่นี่ ทำไมเราถึงไม่สามารถเข้าไปข้างในได้ละคะ ?”
“หึ วันนี้นายน้อยของเราเหมาทั้งร้าน Moon Bay แล้ว ไม่มีใครนอกจากมิสเซียะเฟยเฟยเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้” หน่วยรักษาความปลอดภัยตัวใหญ่กล่าว
จางเสี่ยวเยวี่ยพยายามจะโต้เถียง แต่หน่วยรักษาความปลอดภัยตัวใหญ่ก็ก้าวมาข้างหน้า ทำให้เธอหวาดกลัวจนหยุดอยู่กับที่
ฉิงเฟิงกุมมือของจางเสี่ยวเยวี่ยเพื่อทำให้เธอสงบลงแล้วพูดว่า “นาย ไอ้ลิง นายทำได้แค่ขู่ให้ผู้หญิงกลัวงั้นรึ ?”
อะไรนะ ? ลิง?
หน่วยรักษาความปลอดภัยตัวสูงใหญ่ใบหน้าเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดก็คือการถูกเรียกว่าลิง ชายหนุ่มคนนี้กำลังยุแหย่เขา
“หนุ่มน้อย นายกล้าดียังไงมาด่าฉัน เชื่อหรือไม่ว่าฉันจะเตะตูดแกให้กระเด็น ?”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยข่มขู่พร้อมกับเหวี่ยงหมัด
ฉิงเฟิงยิ้มและกล่าวว่า “ก็มันเป็นความผิดของนายไม่ใช่หรือไงที่ขวางพวกเราไม่ให้เข้าไปข้างใน ตอนนี้นายยังคิดจะเตะตูดของฉันอีก ไม่หยาบคายเกินไปหน่อยหรือ ?”
“หนุ่มน้อย ถูกต้อง ฉันหยาบคาย แล้วยังไงละ ? นายจะทำอะไรกับฉันได้ ?”
หน่วยรักษาความปลอดภัยเริ่มหัวเราะและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่หยิ่งผยองบนใบหน้าของเขา เมื่อมีนายน้อยหนุนหลัง เขาไม่กลัวใครหน้าไหนในเมืองทะเลตะวันออก
“มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกที่หน้าเหมือนลิง แต่มันผิดแน่ถ้านายยังทำตัวขวางคลองเช่นนี้ ฉันพูดได้เลยว่าถ้าฉันจะเข้าไป พวกนายทั้งหมดก็หยุดฉันไม่ได้”
ฉิงเฟิงโบกมือและพูดอย่างไร้ความหวาดกลัว
หลังจากพูดจบฉิงเฟิงก็เดินตรงเข้าไปทันที เขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหลายแม้แต่น้อย
วูบ!
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยตัวใหญ่เหวี่ยงหมัดและมุ่งเป้าไปที่ฉิงเฟิงในทันที หมัดของเขารุนแรงมาก ถ้ากระทบคนทั่วไปคงทำให้กระดูกหักไปหลายท่อนโดยไม่ต้องสงสัย
ฉิงเฟิงยังคงสงบนิ่ง เขาเหยียดมือขวาออกมาคว้าข้อมือของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างรวดเร็ว เขาออกแรงบีบที่มือมากขึ้นตามมาด้วยเสียงกระดูกข้อมือแตกจนกระดูกสีขาวโผล่ออกมาทันที
