บทที่ 255 เหนือดินแดนน้ําแข็ง (6)
หนึ่งวันได้ผ่านพ้นไปแล้วนับตั้งแต่ที่โอเชียเนียถูกยึดไปโดยเผ่าปีศาจและกลายเป็นเมืองที่ขาดการติดต่อจากทุกๆด้าน ด้วยเหตุผลบางอย่างอินเตอร์เน็ตก็ยังไม่ทํางาน มันเหมือนกับว่าโอเชียเนียได้ถูกแยกออกไปจากโลกและกลับไปอยู่ในยุคกลาง
ไม่ว่าสมาชิกของรีไวเวิร์ลจะแข็งแกร่งแค่ไหนเราก็ไม่สามารถจะพูดได้ว่าเราจะสามารถจัดการทุกๆสิ่งได้ด้วยตัวพวกเราเองได้ในตอนที่การบุกรุกที่แท้จริงเริ่มต้นขึ้น ดังนั้นเราจึงได้ติดต่อไปหารัฐบาลหลายๆแห่งและแบ่งพื้นที่ที่เราจะจัดการ พวกเราได้บอกกับพวกเขาว่าพวกเราจะบุกไปในที่เดียวพร้อมกันกับสมาชิกรีไวเวิร์ลทั้งหมดมารวบกันและเราได้แนะนําให้พวกเขาแบ่งกองกําลังชั้นสูงที่อยู่ในระดับผู้ใช้พลัง S เป็นอย่างน้อย ส่วนที่เหลือเราจะจัดการเอง
นอกจากนี้เนื่องจากทุกคนไม่สามารถจะเดินทางมาที่มหาสมุทรแอนตาร์กติกได้ พวกเราจึงตัดสินใจที่จะพบกันกลางทางคือมหาสมุทรแปซิฟิก ไม่ว่าสถานการณ์ในโอเชียเนียจะร้ายแรงมากแค่ไหน เราก็จะไม่ยอมแพ้ในการเคลียร์เหตุการณ์ดันเจี้ยนอื่นๆอีกด้วย
คนที่พร้อมจะมาภายในวันนี้เลยคือเดซี่ พ่อ เยอื่น ฮวาหยา ไอน่า มิเชล และอิเลด้า คนอื่นๆยังคงมีดันเจี้ยนเหลือให้พวกเขาต้องเคลียร์อยู่อีกหลายที่ทําให้พวกเขามากันไม่ได้
โชคดีนะคะพี่ หนูจะตามไปในทันทีที่หนูจัดการพื้นที่ของหนูเสร็จนะคะ
[ด้วยพลังของนาย นายทํามันได้ก่อนฉันอยู่แล้วล่ะ อย่าได้บังคับให้เราทํางานหนักแล้วก็ดูแลตัวเองด้วยนะ… โชคดี]
[คุณทํามันได้แน่คุณชิน]
[ฉันรู้ว่าฉันไม่จําเป็นจะต้องมาห่วงเรื่องของเจ้าชาย แต่ว่าก็ยังช่วยระวังตัวด้วยนะ การประมาทจะทําไปสู่ความตายได้ง่ายมาก]
[มันเป็นเรื่องดีที่มีนักบวชมาแทน นายพูดถูกเลยชิน]
[ฉันไม่รู้ว่าฉันจะดีพอที่จะมาแทนคุณเพลรูเดียได้ไหม แต่ว่าฉันจะพยายามให้ดีที่สุด]
สิ่งที่ฉันตกใจที่สุดก็คงจะเป็นการยอมรับของรูเดีย ในอดีตรูเดียได้บอกว่าอิเลด้าจะมาแทนที่ของเธอดังนั้นเธอจึงมักจะมากับฉันเสมอ แต่ตอนนี้เธอคงจะดีขึ้นแล้วจริงๆ ไม่สิ บางทีเธอก็อาจจะพัฒนาการไปตามรูปแบบของเธอถึงแบบนั้นฉันก็ยินดีกับการเปลี่ยนแปลงของเธอ
[ฉันจะรีบเคลียร์เหตุการณ์ดันเจี้ยนให้เร็วที่สุดเท่าที่ทําได้นะ แค่รอสักสองสามวันชิน]
[ความปลอดภัยของเธอต้องมาก่อนเสมอนะรูเดีย ระวังตัวด้วย]
[อื้อ ขอบคุณนะ]
ฉันได้จบบทสนากับรูเดียอย่างงงๆ จากนั้นฉันก็ให้กําลังใจสมาชิกคนอื่นๆและปิดช่องสื่อสารกิลด์ก่อนที่จะพายเรือเข้าไปสมทบกับคนอื่นๆที่กําลังจะบุกโจมตี
“เรือ” นี้ก็คือแผ่นน้ําแข็งยักษ์ที่ริยูกับชาราน่าได้ใช้พลังของพวกเธอสร้างขึ้นมา ด้วยเส้นผ่าศูนย์กลางหนึ่งกิโลเมตรและความหนาอีกหลายเมตร มันแทบจะเหมือนว่าเป็นแผ่นดินหนาๆมากกว่าแผ่นน้ําแข็งซะอีก แถมมันยังมั่นคงมากๆ การที่มันใช้มานา 200,000 การที่มันเป็นแบบนี้ก็คงจะไม่แปลก
“สามีที่รักคุณจะยังเสริมพลังมันอีกหรอ”
“แน่นอนสิ ฉันสงสัยจะว่าทําฉันถึงมาคิดได้ตอนนี้”
ฉันได้กระดกมานาโพชั่นลงไปในพร้อมทั้งตอบกลับลิโคไรท์ ทุกๆคนที่อยู่ถัดไปจากฉันก็ยังสามารถได้ยินเสียงการหมุนของวงจรเพรูต้าเพราะการรวบรวมมานาอย่างรุนแรงของฉันและจ่ายมานานี้ไปให้ริยูกับชาราน่า ชาราน่าผู้ที่เป็นคนขับแผ่นน้ําแข็งยักษ์นี้เหมือนเรือได้เสริมพลังน้ําไขด้วยมานาที่เธอได้รับมาจํานวนมากและริยูก็ได้ทําให้แผ่นน้ําแข็งนี้ใหญ่ขึ้นและหนาขึ้นด้วยการแช่แข็ง
“สามีที่รัก…ทําไมต้องทําให้มันใหญ่ด้วยล่ะ มันจะละลายได้ยากทีหลังเอานะ”
“เราไม่ต้องทําแบบนั้นก็ได้ เราจะเอามันไปถล่มมอนสเตอร์ทีหลังไป เราจะต้องแก้แค้นให้กับสิ่งที่มันทําในแอนตาร์กติก้า”
“อืม นี้มันเป็นไปได้หรอ”
“มันน่าจะเป็นไปได้ถ้าหากว่าชาราน่าและริยแสดงรูปธรรมออกมาแล้วใช้ทักษะของฉันช่วยเสริมอีกแรง
ฉันได้ชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้วทําให้ลิโคไรท์หัวเราะออกมา
” นี้มันชัดเจนเลยว่าจะต้องส่งแรงกระแทกอย่างมากแน่ๆ มันอาจจะไม่ส่งแรงกระแทกเท่ากับการที่แอนตาร์กติก้าถูกฉีกออก แต่ว่ามันก็น่าจะทําได้ในระดับหนึ่งเลยทีเดียว”
“ใช่ไหมล่ะ”
“ถ้าหากว่าคุณทําแบบนี้ด้วยพันธสัญญากับธาตุทั้งสาม… ฉันก็ควรจะมาช่วยด้วยสินะสามีที่รัก”
“ฉันกําลังจะขอเลยล่ะ”
เราได้ยิ้มให้กัน แต่ว่าสําหรับตอนนี้ฉันก็จําเป็นจะต้องดื่มมานาโพชั่นทุกๆสิบนาที
เนื่องจากว่าในช่องเก็บของของฉันนั้นเต็มไปด้วยมานาโพชั่นระดับสูงซึ่งมันมีราคาเกินกว่า 100 ล้านวอนไปแล้วก็ตาม สิ่งที่ฉันต้องทําในตอนนี้ก็คือการเติมมานาของฉันลงไปในทุกๆสิบนาที
มานาโพชั่นแต่ละขวดจะให้มานา 50,00 มานา ซึ่งเป็นประมาณหนึ่งในสี่ของมานาสูงสุดของฉัน ถ้าหากว่าฉันอยู่ในการต่อสู้การเติมมานาเพิ่งแค่หนึ่งในสี่ทุกๆสิบนาที ฉันก็จะไม่สามารถใช้มานาได้อย่างอิสระนัก แต่ยังไงก็ตามสถานการณ์ในตอนนี้มันแตกต่างไปจากการต่อสู้ในตอนนี้ ฉันได้เตรียมพร้อมที่จะใช้มานาไปแล้วดังนั้นฉันไม่จําเป็นต้องกลัว
เมื่อนึกดูแล้วเนื่องจากที่ฉันสามารถเติมมานาได้ด้วยวงจรเพรูต้าได้ในทุกครั้งที่ต้องการ ฉันจึงคิดว่าเวลามันจะเสียเปล่าเกินไปหรือป่าวนะถ้าหากมันเป็นในตอนที่ฉันไม่ได้ใช้มานาทําอะไรเลย นี้มันทําให้ฉันได้ทํา “ยุทธศาสตร์” ใหม่ แต่ยังไงก็ตามเมื่อคิดดูให้ดีในตอนที่ฉันไม่ได้สู้ก็มี แค่ไหนตอนที่ฉันกินข้าวหรืออาบน้ําเท่านั้นเอง วิถีชีวิตของฉันนี้มันทําให้ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆเลย
ไม่ว่ายังไงก็ตามในตอนที่ฉันได้เจอกับคนอื่นๆ ฉันก็ได้กลายเป็นกัปตันเรือแผ่นน้ําแข็งความกว้างศูนย์กลางกว่า 3 กิโลเมตร
“นี้มันอะไรเนี้ย!?”
ฮวาหยาได้ตะโกนออกมาเมื่อได้เห็นในสิ่งที่ฉันทํา พลังงานเยือกแข็งที่ไหลออกมามันทําให้เธอต้องตัวสั่น
“ชิน นายตัดส่วนหนึ่งของแอนตาร์กติกาออกมางั้นหรอ? นายเลียนแบบปีศาจหรือยังไงต๊ะ”
” ทําไมฉันจะต้องไปตัดแผ่นดินนั้นด้วยล่ะในเมื่อมันมีน้ําอยู่รอบๆแล้ว? นี่ก็แค่น้ําแข็งเท่านั้นเอง”
“นายทําแบบนี้ด้วยการแช่แข็งน้ํางั้นหรอ นาย…นายนี่มันจะเกินความคาดหมายของฉันไปทุกๆวันแล้วนะ”
ฮวาหยาได้หัวเราะออกมาราวกับว่าเรื่องที่เธอได้ยินจากฉันนี่เป็นเรื่องที่ไร้สาระที่สุดที่เธอได้ยินมา หลังจากนั้นเธอก็ยกย่องในทักษะการทําแบบนี้ของฉัน
ตามมาด้วยความคิดเห็นส่วนใหญ่ที่เป็นทางบวก พ่อผู้ที่ชอบสิ่งต่างๆที่มีขนาดใหญ่เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าชอบในสิ่งที่ฉันทําขึ้นมาและมิเชลก็ยังยิ้มออกมาเมื่อได้ยินในแผนที่ฉันจะใช้เจ้าสิ่งนี้ทํา อิเลด้าก็ปรบมือตลอดไม่ว่าฉันจะทําอะไร ไอน่าดูจะมีความสุขกับทุกๆอย่างที่เป็นน้ําแข็ง แน่นอนว่าเธอก็ได้มาช่วยเสริมพลังให้กับแผ่นดินน้ําแข็งด้วยกันกับลิโคไรท์และฉันหลังจากนั้น
“หนาว…ชินพอจะช่วยปรับความหนาวให้เราได้ไหม”
“ปรับหรอ”
“ใช่แล้ว นายรู้ไหมว่าตอนนี้ประเทศในโอเชียเนียต่างก็ถูกแช่แข็งไปแล้ว”
“โอ้ ฉันลืมคิดเรื่องนั้นไป”
ในตอนที่ฉันหันไปรอบๆ ลิโคไรท์ก็ได้ทําท่า “อุปส์” ฉันได้ถอนหายใจและถามเธอ
“มันยังมีอะไรอีกไหม”
“นั้นสินะสามีที่รัก จากภาพบนดาวเทียมได้แสดงเพียงแต่ดินแดนน้ําแข็งสีขาวและผู้พิทักษ์กับปีกแห่งเสรีก็ไม่สามารถจะเข้าไปได้เลยแม้แต่นิด มันหนาวเกินไปแล้วก็มีศัตรูมากเกินไปในพื้นที่ต่างๆ”
“ฉันคิดขึ้นในตอนที่ฉันได้ยินว่าดินแดนนั้นถูกแช่แข็ง มันเป็นปีศาจที่ควบคุมพลังเยือกแข็งได้งั้นหรอ”
“ถ้างั้นการโต้กลับด้วยแผ่นน้ําแข็งนี้ก็ไม่ได้ผลงั้นสิ”
“ไม่จําเป็นหรอก ฉันสามารถทําให้มันมีคุณสมบัติที่เปลี่ยนไปได้ด้วยทักษะของฉัน”
“แผ่นน้ําแข็งสามกิโลเมตรนี่อะนะ”
“นั่นแหละทักษะของฉันทําได้”
ฉันไม่ได้ทําให้แผ่นน้ําแข็งนี้ใหญ่ขึ้นไปอีกแล้วจริงๆ และไอน่า ลิโคไรท์และฉันได้ค่อยบีบอัดมานาของเราอย่างช้าๆ แน่นอนว่ามันก็ยังคงใหญ่มากๆ
ในขณะที่ผู้พิทักษ์และปีกแห่งเสรียังคงนั่งอยู่รอบๆอย่างทําอะไรไม่ได้ พวกเราก็ได้เข้าสู่นิวซีแลนด์แล้ว พวกเราจํานวนมากได้คาดหวังในพวกเราบางคนก็ยกย่องรีไวเวิร์ล ในขณะที่บางคนก็บ่นว่าพวกเราใช้เวลานานเกินไป บางคนก็ยังบอกว่าพวกเรามั่วแต่ปล่อยเวลาทิ้งคว้างในช่วงเวลาที่มนุษย์กําลังอยู่ในวิกฤต
“มันเป็นเรื่องที่ดีที่มีคนจํานวนมากรักและห่วงในอนาคตของมนุษยชาติ อนาคตของโลกที่สุด
“นักเลงคีย์บอร์ดนี้ไม่เคยหมดไปเลยสินะ”
“ฉันคิดว่าคนแบบนี้มีแค่ในเกาหลีซะอีก”
“นั่นผิดมากเลยล่ะเยอึน มนุษย์ทุกคนต่างก็เชื่อในสิ่งที่ตัวเองอยากจะเชื่อและโยนความผิดให้คนอื่นได้ดีเลยล่ะ”
เหตุผลที่เรามุ่งหน้ามาสู่นิวซีแลนด์นี่ก็ง่ายมากเพราะว่ามันอยู่ใกล้เรามากที่สุด เราได้วานแผนที่จะเดินทางผ่านเกาะต่างๆโดยเริ่มจากนิวซีแลนด์จากนั้นก็เข้าออสเตรเลีย
เนื่องจากว่าเราได้เข้าใกล้นิวซีแลนด์แล้วจู่ๆฮวาหยาก็พูดออกมาอย่างตกใจ
“ฉันเข้าอินเทอร์เน็ตไม่ได้”
“ถ้างั้นพวกเราก็จะเริ่ม…”
ฉันได้หยิบหน้าไม้ออกมาและเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า ในตอนที่ฉันเสริมพลังลงไปในดวงตา ฉันก็ได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่บินอยู่บนท้องฟ้าของนิวซีแลนด์ ราวกับว่าจะลอกฉันไอน่าก็ยังเบิกตากว้างออกมาและทําท่าแบบเดียวกัน ฉันได้ก้มหัวลงมาแล้วถามกับไอน่า
“ไอน่า หนูอยากจะเล่นเกมยิงปืนกับพ่อไหม”
“อื้อ”
“นี่คือสิ่งที่นายสอนเด็กงั้นหรอ ถ้างั้นแม่ก็เอาด้วยนะ”
ในตอนที่ไอน่า ฮวาหยาและฉันยืนเคียงข้างฉันอยู่และหยิบเอาอาวุธของเราออกมา เดซี่ก็ยังก้าวออกมาและเปิดช่องเก็บของพร้อมพูดขึ้นอย่างภูมิใจ
“ในวันนี้คือวันที่คุณภาพดีกว่าปริมาณ ได้เวลารากิส่องแสงแล้ว”
ใช่แล้ว ศัตรูของปีศาจที่น่าจะใช้น้ําแข็งก็คือรากิที่ใช้ลาวา พวกเขาคือศัตรูกันตามธรรมชาติ ยังไงก็ตามฉันได้ถามเดซี่อย่างกังวล
“ลาวาของมันแข็งแกร่งกว่าในตอนที่มีชีวิตอยู่นะ แต่ว่ามันจะใช้ลาวาในตอนที่เป็นอันเดตได้งั้นหรอ”
“ไม่เหมือนกับตอนที่เขามีชีวิต”
เดซี่ได้ยอมรับข้อบกพร่องของอันเดต!? แน่นอนว่าเธอก็ยังพูดไม่จบ
“แต่ว่าคุณสมบัติได้เปลี่ยนไปกลายเป็นพิษมากยิ่งขึ้น ร่างกายของรากิได้แข็งขึ้น ในตอนนี้ไม่มีอะไรจะต้องกลัว”
“มันเป็นเรื่องดีนะที่เธอมั่นใจ แค่ว่าฉันจะกังวลว่าเธอจะเบื่อเอานะ”
“ฉันบอกไปแล้วว่ามันเร็วเกินไป ความรักของฉันฉันคงจะต้องปฏิเสธมัน”
“ในบางครั้งฉันก็อยากจะอัดเธอจริงเลย”
คนอื่นๆที่มีการโจมตีระยะไกลก็ได้เริ่มต้นโจมตีพร้อมๆกันกับฉัน ฉันได้ยิงศรสายฟ้าออกไป ในขณะที่ฮวาหยากับไอน่าจะยิงไฟและน้ําแข็งออกไป นอกจากนี้ลิโคไรท์กับซัคคิวบินับสิบก็ยังสาดการโจมตีนับไม่ถ้วนออกไป
”ตามปกติแล้วคนที่อยู่บนท้องฟ้าคือคนที่แข็งแกร่ง”
” ฉันแทบจะรู้สึกไม่ดีแทนพวกนั้นเลยนะ”
ฉันรู้สึกว่าฉันได้ยินเสียงร้องปีศาจร้องออกมา ยังไงก็ตามดูเหมือนว่าเดซี่จะไม่ได้มีความสุขกับการได้ยินเสียงพวกนี้
“รากิไปเลย”
[ก๊าซซซซซซ]
รากิได้คํารามออกมาอย่างไม่พอใจและพุ่งออกมาจากช่องเก็บของของเดซี่ พลังความร้อนที่ มหาศาลได้กําลังพยายามจะละลายแผ่นดินน้ําแข็งที่พวกเขาใช้เวลาแช่แข็งมาตั้งนาน
“เฮ้ รีบๆส่งเจ้านั่นออกไปเร็วๆสิ”
“…รากิ”
เดซี่ได้พองแก้มขึ้นจากการตําหนิของฉัน รากิได้กระพือปีกสองสามครั้งไปบนท้องฟ้าทันที จากนั้นพวกเราก็ไม่สนใจในปีศาจที่สู้กับรากิและโจมตีกันต่อไป
[มันแข็งแกร่ง มันแข็งแกร่งพอๆกับท่านเรสพิน่า]
[ไร้สาระ มันเป็นเพียงแค่อันเดตที่เก็บรวบพลังไว้เท่านั้นเอง]
เรายังคงลดจํานวนของปีศาจบนท้องฟ้าต่อไปเรื่อยๆ แม้ว่าเป้าหมายของพวกมันจะเป็นพวกเรา แต่ว่ารากิก็ได้พุ่งเข้าไปหาพวกมันด้วยร่างกายที่ใหญ่โตของเขา เหวี่ยงหางใส่พวกนั้น พ่นลาววาออกมา ส่งให้พวกที่บินออกไปด้วยคลื่นกระแทกและแสดงให้เห็นถึงพลังที่เหนือกว่าโดยสมบูรณ์
แค่รากิก็มากกว่าคําว่าพอที่จะจัดการรับมือกับการโจมตีของปีศาจแล้ว พูดตามตรงด้วยเขาทําให้สิ่งต่างๆได้เร็วยิ่งขึ้น ถ้าเขายังทําสิ่งที่ทําแบบนี้ต่อไปมันก็เป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้นที่เราจะถึงที่หมาย
“ฮวาหยาเธอตรวจพบมันได้ไหม”
“ฉันไม่มั่นใจนัก แต่ว่าฉันรู้ว่าพวกหน้าของพวกนั้นไม่ได้อยู่ที่นิวซีแลนด์ ฉันรู้ชัดแล้วว่ามันอยู่ในพื้นที่โซนในของออสเตรเลีย มีคนที่แข็งแกร่งอยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่ว่า… พวกเขาก็รับมือไหว”
“เยี่ยม ในเมื่อเข้ามองเห็นแผ่นดินแล้วให้ทุกๆคนออกมาและเตรียมตัวเลย คนที่โจมตีระยะไกลได้ก็ควรแยกเป็นสองส่วนและโจมตีปีศาจบนท้องฟ้ากับพื้นดิน”
มันใช้เวลาไม่นานนักในการมาที่นี่ ดินแดนที่ถูกแช่แข็งเมื่อไม่นานมานี้ได้ปรากฏขึ้นมาไกลๆพร้อมกับปีศาจที่มีผิวสีดําเข้าที่กําลังยิ่งเวทย์โจมตีพวกเรา
มันดูเหมือนว่าชิ้นส่วนของแอนตาร์กติก้าจะชนเข้ากับที่นี่เป็นที่แล้ว แม้ว่าในตอนนี้มันจะไปอยู่ที่ออสเตรเลียแล้วก็ตาม แต่ว่าที่ชายฝั่งของนิวซีแลนด์ก็ยังเละเทะ
” หุหุ..ฉันจะทําให้แกเสียใจเลย”
“อืมม. นี้มันจะไม่ทําให้ประชาชนของนิวซีแลนด์โวยมากขึ้นหรอ”
“แต่มันก็ดูจะดีไม่ใช่หรอ ฉันมั่นใจเลยว่าพวกเขาจะต้องกังวลเรื่องของมอนสเตอร์กับปีศาจมากกว่าแผ่นดินของพวกเขาแน่”
“นั่นก็จริงนะ โอเค นายจัดการส่วนที่เหลือละกัน โชคดี”
ฮวาหยาได้กําหมัดและลอยขึ้นไปโดยที่ไม่รู้ถึงแผนที่ฉันจะทํา ในขณะที่มองเธอบินออกไปฉันได้ยิ้มขึ้น ชายฝั่งใกล้เข้ามาแล้ว
” ทุกๆคนเตรียมกระโดดออกให้ดี
(เฮีโร่จะเป็นคนเดียวที่อยู่บนนี้)
ล็อทเต้ได้ตะโกนออกมาโดยที่ให้คนที่บินไม่ได้ขึ้นมาบนหลังของเธอ คนที่ทําการโจมตีระยะไกลก็ยังคงโจมตีออกไป ป้องกันการโจมตีจากกระสุนเวทยและไฟของปีศาจ ทุกอย่างมันสมบูรณ์แบบ
“ริยู ชาราน่า”
[ฉันพร้อมแล้ว]
[น่าตื่นเต้นจัง]
ภูติธาตุทั้งสองได้แสดงรูปธรรมออกมาโดยที่จับมือกันเอาไว้และยืนอยู่ตรงกลางของดินแดนน้ําแข็ง ฉันรู้สึกได้เลยถึงพลังงานน้ําแข็งที่มีอยู่ แผ่นดินนี้กําลังหายใจ
“ไปเลย”
ดินแดนน้ําแข็งที่ถูกบีบอัดจนมีขนาด 1.5 กม. จู่ๆก็ได้เริ่มเร่งความเร็วขึ้น ธารน้ําแข็งขนาดใหญ่จู่ๆก็เร่งความเร็วพุ่งขึ้นผ่านมหาสมุทรด้วยความเร็วร้อยกว่ากิโลเมตรต่อชั่วโมง มันเป็นภาพที่มองเห็นได้อย่างชัดเจน
“ว้าว แม้แต่การเล่นสกีน้ําของสามีที่รักก็แตกต่าง”
“นั่นมันน่าสนุกจัง… ฉันอยากจะขี่ไอแบบนั้นด้วย”
“โว้ววววว”
ฉันได้ร้องออกมาจากด้านบนแผ่นดินน้ําแข็งที่กําลังแล่นผ่านมหาสมุทร ปีศาจที่กําลังมองดู พวกเราได้อ้าปากค้างอย่างตกใจและยิงกระสุนเวทย์ใส่เรา แต่ว่าส่วนใหญ่ก็เพียงแค่พลาดเป้าไปเท่านั้น นอกจากนี้ฉันยังสามารถจะฟาดอันที่เข้ามาใกล้ฉันออกไปได้ด้วยหอกอีกด้วย
ยังไงก็ตามปีศาจมันแตกต่างไปจากมอนสเตอร์จริงๆ เมื่อพวกมันรู้ตัวว่าการใช้เวทย์ไม่ได้ผล พวกมันส่วนใหญ่ก็ได้กระจายตัวกันออกไปในขณะที่บางกลุ่มที่เหลืออยู่ในพื้นที่ๆปลอดภัยได้รวบรวมมานาขึ้น มันดูเหมือนกับการที่มนุษย์ใช้การรวมพลังเพื่อจัดการกับมอนสเตอร์ขนาดใหญ่
[โต้คลื่น]
ในตอนนั้นริยูกับชาราน่าก็ตะโกนออกมาพร้อมๆกัน คลื่นได้ม้วนตัวอย่างรุนแรงและอันตรายยิ่งขึ้น ในท้ายที่สุดแล้วคลื่นขนาดใหญ่นี้ก็เป็นตัวนําพาแผ่นดินน้ําแข็งไปต่อ รียูและชาราน่ากําลัง ใช้พลังมานาจากฉันเป็นจํานวนมากในการควบคุมปรากฏการณ์ทางธรรมชาตินี้ แต่ว่าฉันยังสามารถรับมือกับมันได้
สิ่งที่ฉันต้องทํามันก็ยังไม่หมดเหมือนกัน ฉันได้กินมานาโพชั่นลงไปเพื่อที่จะเตรียมตัวและตะโกนบอกสาวๆ
“ไปกันเลย กระโดด
[กระโดด]
คลื่นได้ยกสูงขึ้น แน่นอนว่าแผ่นดินน้ําแข็งนี้ได้อยู่เหนือคลื่นนี้อย่างมีความสมดุลดีเยี่ยม แน่นอนว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เลยหากไม่มีพลังของริยูกับชาราน่า สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ก็น่าตะลึงยิ่งขึ้น อย่างที่ฉันพูดออกไปคลื่นนี้ได้รุนแรงมากขึ้นไปเรื่อยๆพร้อมทั้งแผ่นดินน้ําแข็งที่เราขอยู่
“โว้ววว บินตรงไปสู่นิวซีแลนด์เลย”
[ชิน ถ้าหากว่าชิ้นมีแผนที่จะทําอะไรสนุกๆแบบนี้ นายก็ควรจะให้ฉันไปร่วมด้วยสิ]
“มันสายไปแล้ว”
ในเมื่อแผ่นดินน้ําแข็งมันได้รับการเสริมพลังด้วยมานาของฉันแล้วมันก็ไม่ได้พังลงมาแม้แต่นิด แม้ว่าจะปะทะกับการพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันรอยยิ้มที่สดชื่นได้ปรากฏขึ้นมาบนหน้าของฉัน ดินแดนน้ําแข็งที่ฉันทําขึ้นมานี้ได้อยู่เหนือเส้นชายฝั่งแล้ว สายตานับไม่ถ้วนของปีศาจกําลังจ้องมาที่เราอย่างตกตะลึง
ในตอนนี้มันเหลือแค่สิ่งเดียวที่จะต้องทําแล้ว
“ศิลปะคือการระเบิด! ไกอา บัสเตอร์”
(อย่ากดเลื่อนตอนอัตโนมัตินะครับให้กดออกจากหน้านี้และไปเข้าตอนที่ 256 พอดีผมลงตอนข้ามกันไป ต้องขออภัยไว้ณที่นี้ด้วยครับ)
