บทที่ 275 – คาฮาร์ (9)
“ไอ้เจ้าบ้าสารเลว!”
ฮาเซ็นได้กัดฟันตะโกนออกมา ชุดพาวเวอร์สูทที่เขาใส่อยู่ได้ส่งเสียงสั่นสะเทือนเงียบๆออกมา และเขาก็ได้ไปอยู่เบื้องหน้าของเอลลอสในทันที เขาได้ยกหมัดขึ้น
“แกกล้าที่จะหลอกฉัน!?”
“มันสายไปแล้วฮาเซ็น”
เอลลอสได้หัวเราะออกมา ดาบของเขาได้แทงลึกเข้าไปในคริสติแล้ว แสงสีม่วงของคริสตัลได้ ส่องประกายออกมาเหมือนกับหัวใจแก้ว ในเวลาเดียวกันนี้มานารอบๆก็เริ่มระเบิดขึ้น ฮาเซ็ฯได้ ต่อยเข้าไปที่เอลลอสทําให้เขาลอยออกไป แต่ก็อย่างที่เอลลอสพูดไปมันสายไปแล้ว มันไม่มีทางที่ จะซ่อมคริสตัลได้แล้ว
“คังชิน นายก็จะตายเหมือนกันนะ! ช่วยฉันหยุดมันที!”
“นายไม่ได้ยินหรอ? มันสายไปแล้ว”
ท่ามกลางเสียงระเบิดของมานานี่ ฉันได้ปลุกพลังวงจรเพรูต้าขึ้นและตอบกลับไปอย่างสงบ ฉันได้มองไปข้างหลังฉันทั้งลิโคไรท์และล็อทเต้ก็อยู่ที่นี่ อืมม พวกเธอหน้าจะหลบได้ถูกเมื่อฉันได้ กระซิบบอกกับพวกเธอ
”!”
เอลลอสได้ฝืนยืนขึ้นมาและมองมาที่ฉัน ร่างกายของเขาก็ยังส่องแสงออกมาเป็นระยะอีกด้วย ฉันมั่นใจได้เลยว่าเขาได้เชื่อมต่อกับคริสตัลอย่างสมบูรณ์แล้ว
ในตอนที่เอลลอสได้ลุกขึ้นมาอย่างมั่นคงแล้วแขนของเขาข้างหนึ่งก็ระเบิดขึ้น ในเวลาเดีย วกันนั้นส่วนหนึ่งของคริสตัลก็ระเบิดออกมาเช่นกันทําให้รอบๆถูกย้อมด้วยสีแดงเข้ม
“เพื่อนของนายไม่ได้อยู่ที่นี่… นายรู้ถึงแผนของฉันมากแค่ไหนกันเพื่อน?”
“ใช่แล้ว ถึงแบบนั้นฉันก็ยังไม่คิดว่านายจะระเบิดคริสตัล นอกจากนี้”
ฉันได้ยกหอก มานาที่หนาแน่นมากๆรอบๆตัวเราได้พุ่งไปทางคริสตัลสีแดงฉานและระเบิดขึ้น มันเป็นหายนะของมานาจํานวนมากจริงๆ
“นายไม่ใช่เพื่อนของฉันอีกต่อไปแล้ว”
ในตอนที่เอลลอสตาย คริสตัลก็จะถูกระเบิดออกไปอย่างสมบูรณ์ หรือจะให้พูดอีกอย่า งก็คือพื้นที่รอบๆตัวเราจะถูกระเบิด บางที่เทือกเขาเพรูต้าจะถูกระเบิดทิ้งไปและอาจจะถึงขั้นแม้ แต่ทําให้ทวีปบางส่วนต้องหายไปอีกด้วย นี้มันเป็นเพราะว่าการที่มีมานาจํานวนมากเกินไปอยู่ที่นี่ คาฮาร์ ตามที่เพรูต้าบอกมา คาฮาร์คือเทพที่จะทําลายทุกๆสิ่งแม้กระทั่งสิ่งที่เขาอยากจะปกป้อง เมื่อลองคิดดูดีๆเพรูต้าไม่ได้หยิบยกเรื่องนี้พูดออกมาสุ่มๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขารู้สึกได้ถึงลางร้าย บางอย่างและเตือนฉันให้ระวัง
“เวรเอ้ย คังชิน! อย่าพึ่งฆ่าเขา”
ฮาเซ็นก็ดูจะรู้แล้วว่าเอลลอสได้เชื่อมต่อไปกับคริสตัลแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ตามถึงพวกเขาจะพูด อะไรฉันก็กลองตามองไปถึงสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการจะได้มา นี่เป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถจะเตรียมได้ ฉันจะได้มันมาขึ้นอยู่กับโชคของฉันเท่านั้น
“นายมัวมองหาอะไรอยู่ชิน? ปล่องไฟนั่นเป็นที่เดียวที่นายจะหนีไปได้นะชิน”
เอลลอสได้ชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้าและพูดขึ้น มา ฉันได้มองตามนิ้วของเขาที่ชี้ไปและ มองไปบนท้องฟ้า เหนือหลุมยักษ์นั้นคือท้องฟ้ายามค่ําคืน นับจากตรงนี้ไปจนถึงตอนนี้ถึงแม้ว่าฉัน จะใช้ความเร็วศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่มีทางที่จะช่วยให้ฉันหลบออกไปได้ มีเวลาเหลืออีกเพียงแค่ไม่กี่วินาที เท่านั้นที่เหลืออยู่จนกว่าจะเกิดการระเบิด
” วะ…เวรเอ้ย! อีโทส! โอ เทพแห่งการทําลายล้าง!”
ฮาเซ็นก็มีชื่อที่แท้จริงของเทพเจ้า อย่างที่คิดเลยเขาน่าทึ่งมาก เมื่อคิดจากพลังของเขาแล้ว ฉันรู้สึกว่าเขาค่อนข้างจะเหมาะสมเลยกับเทพแห่งการทําลายล้าง
พลังของพระศิวะที่อยู่ข้างในตัวฉันก็ยังเดือดขึ้นมัน มันต้องการที่จะปะทุออกมา มันดูเห มือนว่าพลังนี้จะต้องการที่จะพิสูจน์ว่าใครเหมาะสมกับเทพแห่งการทําลายล้างมาก กว่ากันงั้นหรอ? แต่ยังไงก็ตามมันดูเหมือนว่าพลังของฮาเซ็นก็ยังไม่พอ เขาอาจจะต้องการจะทํา ลายพลังของเอลลอสที่คลุมคริสตัลเอาไว้อยู่ แต่ว่าพวกเขาทั้งคู่ต่างก็ใช้พลังของเทพอยู่จึงเป็นเรื่อง ยากที่จะทําแบบนั้น
มานาได้ระเบิดออกมา มันได้ทําลายวังวนมานาที่ล้อมฉันอยู่และทําให้ฉันบาดเจ็บ คริ สตัลส่วนใหญ่ได้แตกกระจายไปแล้วและพลังนักสํารวจของฉันก็กลับคืนมาแต่ว่านั่นก็ยังไม่พอ แม้ แต่ฮาเซ็นที่ใช้พลังของเทพอยู่ก็ยังบาดเจ็บ มันไม่มีทางที่ฉันจะปลอดภัยทั้งๆที่ไม่ทําอะไรเลยแน่
แต่ว่าฉันก็ยังคงยิ้มอยู่
“ขอบคุณนะเอลลอส ฉันว่าฉันต้องขอบคุณนาย
” ชิน…!?”
เอลลอสได้ตอบกลับมาด้วยเสียงที่ตกใจ ในเวลาต่อมาฉันได้ใช้ความเร็วศักดิ์สิทธิ์เข้าไปเตะตัว
” ดังนั้นฉันจะช่วยให้นายได้พบกับความตายเอง”
“อีก!”
เอลลอสได้ลอยไปจนกระแทกเข้าไปกับคริสตัล มานาสีแดงได้ไหลออกมาจากคริสตัลและคว้า ตัวเอลลอสไว้ ก่อนที่เอลลอสจะได้พูดอะไรอีกเขาก็ถูกแช่แข็ง คริสตัลได้เริ่มดูดเอลลอสเข้าไป
“นายกําลังทําอะไร!?”
“นั่นจะเป็นการเพิ่มพลังทําลายไง”
“แล้วนายก็ยังจะทํามันอีก..!? ไม่ใช่ว่าเขาเป็นเพื่อนนายหรอ!?”
“เพื่อน?”
ฉันคิดว่ามันไร้สาระมาก
“คนที่ใช้ชีวิตของฉันเพื่อการแก้แค้นนะหรอ? นั่นมันไม่ใช่เพื่อนหรอก เขาใช้ฉันเป็นแค่หมาก ตัวหนึ่ง”
“นาย… ไม่ใช่ว่านายบอกว่านายเชื่อใจเขา!?”
“ฉันหรอ? ฉันจะทําแบบนั้นได้ยังไง? ฉันก็แค่รู้ว่าเขาวางแผนอะไรตั้งนานแล้วเท่านั้น”
ฉันได้ยิ้มขึ้นมาและส่ายหัว
“แต่ว่าฉันรู้ว่าเขาต้องการจะฆ่านายไม่ว่าจะต้องสละอะไรก็ตาม”
พูดตามตรงแล้วฉันไม่มั่นใจเลยว่าฉันจะเอาชนะฮาเซ็นได้ เครื่องมือเวทย์ของเขามีพลังในการ ปิดกั้นพลังของนักสํารวจมากเกินไป ฮาเซ็นยังเป็นคนที่เคยผ่านสงครามมาแล้วถึงสองครั้ง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสู้กับศัตรูของโลกแบบนี้โดยที่ไม่ใช้พลังของดันเจี้ยน
“ดังนั้นฉันก็เคยยังใช้เขาเป็นหมากเช่นกัน”
“คังชิน นาย… นาย!”
ฉันไม่คิดว่าเอลลอสจะฆ่าเขาได้อยู่แล้ว แต่ฉันก็หวังว่าจะให้เขาทําให้ศัตรูอ่อนแอลงไป การ ตอบสนองของเอลลอสก็เหนือกว่าที่ฉันหวังเอาไว้ซะอีก เขาเกินความคาดหวังของฉันไปแล้วจริงๆ มานาที่รวมอยู่ภายในคริสตัลไม่ใช่แค่พอจะฆ่าฮาเซ็นเท่านั้นแต่ว่ามันก็ยังพอที่จะทําลายทั้งทวีปอี กด้วย ข้อเสียเดียวก็คงจะเป็นมันก็อาจจะฆ่าฉันไปด้วย
“ฮ่าห์! ในที่สุดแล้วนายก็ยังเป็นฮีโร่! คนที่จะยืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลกที่สกปรกแบบนี้มันไม่ มีทางที่จะใสสะอาดได้”
” แทนที่จะมาห่วงฉันไม่ใช่ว่านายควรจะห่วงลูกน้องของนายหรอ?”
แทบจะในเวลาเดียวกันที่ฉันพูดจบมานาก็ได้ระเบิดขึ้นมาอีกครั้ง ในครั้งนี้การระเบิดของมัน ใหญ่ยิ่งกว่าครั้งเดียวแล้ว ลูกน้องของฮาเซ็นส่วนใหญ่ได้ถูกระเบิดนี้กวาดล้างออกไป ฮาเซ็นได้รู้ แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นและร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง
“อ๊ากกกกกกกกก! คาซิน่า! คนแบบแก คนแบบแกนี่มัน!”
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าจะมีใครพูดอะไรออกมา ฉันก็ไม่ได้สนใจมัน ฉันได้มองขึ้นไปบนท้อง ฟ้า จากหลุมยักษ์ทอดลงมาตามกําแพงจนกระทั่งที่ๆฉันยืนอยู่ ฉันได้มองเห็นเกลียวคลื่นที่แผ่ออก มา
เขาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนกันนะ? มันได้มีพลังสลักเอาไว้อย่างชัดเจนและคงอยู่มาเป็นเวลาหลาย ปี ฉันทําได้แต่ชื่นชมในพลังของเขา
“เพรูต้า ฉันได้พึมพัมออกมา
เขาน่างทิ้งมาก พลังของเขาและความศักดิ์สิทธิ์ของเขาเหาะสมแล้วกับความเป็นเทพ ฉันค่อน ข้างจะสงสัยบางอย่างแต่ว่าความจริงมันอยู่ที่นี่ ถ้าหากว่าไม่ได้เอลลอสล่ะก็ฉันคงจะไม่ได้สังเกตุ เห็นสิ่งนี้เลยจนกระทั่งมันถูกทําลายไป
“โอเวอร์ลอร์ด ตรีศูล”
ฉันได้เริ่มใช้งานทักษะทั้งสองนี้อย่างเงียบๆและยกหอกขึ้นมา วงจรเพรูต้าได้หมุนวนอย่างรุน
“ไม่ มันต้องไม่จบแบบนี้สิ! ความหวังของเรา! ฉันสาบานแล้วว่าฉันจะไม่…”
สตัลก็ระเบิดขึ้นเอาไว้ด้วยพลังของท่านั้น ศัตรูของเลี้ยนได้ตายไป
ในท้ายที่สุดแล้วคริสตัลก็ระเบิดขึ้นมาพร้อมๆกับพื้นที่รอบๆ เอลลอสเป็นคนแรกที่ระเบิดออก มาและตามด้วยฮาเซ็นที่พยายามจะต้านมันเอาไว้ด้วยพลังของเทพแห่งการทําลายล้างแต่ว่าเขาก็ ไม่สามารถจะทนต่อมานาพวกนั้นได้และกลายเป็นกลุ่มเลือดเท่านั้น ศัตรูของโลกที่ได้ประสบ ความสําเร็จในการพิชิตโลกมาแล้วถึงครั้งหนึ่งและทะเยอทะยานที่จะกลืนกินดันเจี้ยนได้ตายไปอ ย่างน่าสงสาร
แต่ยังไงก็ตามฉันก็ไม่ได้มีเวลาไปสนใจอย่างอื่นแล้ว”
” ทําแบบนี้สินะเพรูต้า…!”
ในใจกลางของมานาสีแดงเลือดจํานวนมหาศาลนี้ฉันได้เร่งวงจรเพรต้าขึ้น ฉันได้ปรับการหาย ใจของฉันและวังวนเพื่อที่จะวาดเกลียวคลื่นเพรูต้า ฉันไม่จําเป็นจะต้องใช้วังวนถึงสองอย่างเพื่อ คลุมตัวฉันกับหอก ฉันแค่จําเป็นต้องมีวังวนเดียวที่ปกคลุมรอบๆวงจรเพรูต้าที่อยู่ในร่างกาย ฉันก็พอแล้ว
“ฮ่าาาาาาาาห์!”
มานาจํานวนมหาศาลได้ไหลเข้ามาในร่างของฉัน มันได้โจมตีพวกเอลลอสและฮาเซ็นแบบ สุ่มๆ แต่ว่าในไม่ช้ามันก็ถูกฉันดูดเข้ามาหาฉันทั้งหมด มันได้พุ่งเข้ามาหาฉันอย่างยินดีราววกับว่า พวกมันได้พบกับเจ้านายที่พวกมันรอคอยแล้ว ในเวลาเดียวกัน วงจรเพรต้าก็ยังสั่นสะเทือนอย่าง มากเพื่อดูดซับและหมุนทุกๆสิ่ง
มานาที่เต็มพื้นที่แห่งนี้ได้เหมาะกับตัวฉันอย่างมาก แต่ว่ามันก็ยังมากเกินไป ระดับจํานวนขอ งมานาในตอนนี้ฉันไม่เคยใช้มาก่อนได้กําลังจะหลุดไปจากการควบคุมของฉัน ในตอนที่ฉันหมุนมัน จากภายในมันก็ทําลายตัวฉันด้วย ฉันได้สูดหายใจอย่างหมดท่า ถ้าหากฉันพลาดในตอนนี้ ฉันก็ทํา อะไรไม่ได้อีกแล้ว
นอกจากนั้นก็ยังมีมานาอีกชนิดหนึ่งพุ่งเข้ามาหาฉัน มันเป็นพายุที่เกิดขึ้นมาจากเศษคริสตัลสี แดงที่แตกกระจายกลืนกินฮาเซ็นและเอลลอส คริสตัลนับพันที่เต็มไปด้วยพลังของคริสตัลยักษ์ และพลังของคาฮาร์ไม่ได้ทําตามคําสั่งของฉันและพุ่งเข้ามาหาฉันเหมือนกับสัตว์ป่า
เกราะของฉันได้เริ่มพลุน ผมของฉันได้ถูกตัดออกและเลือดได้กระจายออกมาจากร่างกายของ ฉัน พลังชีวิตของฉันได้ตกลงไปอยู่ในระดับที่น่าสมเพช และมันก็ยังรู้สึกเหมือนว่าวิญญาณของ ฉันกําลังถูกดึงออก แต่ว่าฉันก็ยังหมุนนพลังพวกนี้ต่อไป ฉันลืมเรื่องของความเจ็บปวดไปนานแล้ว ฉันน่าจะสามารถควบคุมมันได้
ฉันไม่สามารถจะบอกได้เลยว่าฉันอยู่ที่ไหน ภูเขาไฟ? มันจะเหมือนกันหรือป่าวนะ? ฉันไม่รู้ เลย ฉันไม่แม้แต่จะสนใจเลยด้วยซ้ําว่าร่างกายของฉันเป็นยังไง ฉันได้แต่ตั้งสมาธิกับสิ่งๆห นึ่งนั่นก็คือการสร้างวังวนขนาดยักษ์ขึ้น
“ฉัน…. ทําได้เ”
ในตอนนั้นเศษคลิสตัลสีแดงก็ได้ถูกดูดเข้าไปในวังวนที่อยู่รอบๆร่างกายของฉันและเริ่มหมุ นวน ตอมาคริสตัลจํานวนมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ก็ไม่สามารถจะทนกับกระแสมานาได้และถูกดูดเข้ามา ด้วยวังวนของฉัน
มานานี้ที่ทําให้การระเบิดในที่แห่งนี้ไม่ได้กระจายกันอีกแล้วและได้ถูกรวบรวมเข้ามาด้วยกัน วังวนรอบๆตัวของฉันได้ถูกบีบอัดขึ้นด้วยตัวเองอย่างช้าๆ ในระหว่างนี้เศษคริสตัลนับพันก็เริ่มที่ จะเป็นหนึ่งเดียวกันอีกครั้ง
ฉันได้สูดลมหายใจ มานาจํานวนที่น่าสะพรึงกลัวได้เข้ามาภายในร่างของฉันและวงจรเพรต้าก็ ได้เร่งความเร็วในการหมุนขึ้น พื้นที่รอบๆได้พังลงและหลุมที่เชื่อมต่อกับท้องฟ้าก็ยังใหญ่ขึ้นอี กด้วย วงจรเพรต้าที่ถูกวาดเอาไว้ได้หายไปโดยสมบูรณ์แล้ว แต่ยังไงก็ตามในตอนนี้วังวนได้ปราก ฎออกมาอยู่ในร่างของฉัน
มานาของเพรูต้าที่ปกคลุมที่แห่งนี้ ไม่สิ ทั้งทวีปแห่งนี้ได้พุ่งเข้ามาหาฉันและสร้างวังวนขึ้น มัน ราวกับว่ามันกําลังรอสิ่งนี้อยู่
ร่างกายของฉันได้ลอยขึ้นมาเองอัตโนมัติ ฉันได้อยู่ใจกลางของวังวนนี้ในตอนนี้มันไม่มีอะไรที่ ทําร้ายฉันแล้ว มานาได้หมุนรอบตัวฉันอย่างสงบและเศษคริสตลก็ยังได้ถูกบีบอัดเองจนหลอมรวม กันแล้ว ในตอนนี้ฉันก็รู้ตัว
ว่าฉันได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับวงจรเพรูต้า
“อ่า อ๊ากกกกกก!”
ฉันได้ตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถจะทนกับความยินดีนี้ได้ มานาเต็มอยู่ในร่าง กายของฉันได้เริ่มเปลี่ยนตัวฉันจากภายใน กําไลเรเดียนของหลินที่ให้ฉันมาก็ยังแตกกระจายออก ไป มันไม่ได้หายไป แต่ว่าทุกๆสิ่งของกําไลได้ละลายลงไปและหลอมรวมเข้ามาในตัวฉันพร้อมๆกับ มานา
ความรู้สึกในตอนนี้เหนือกว่าในตอนครั้งแรกที่ฉันใส่เรเดียนเข้าไปจนเทียบไม่ได้เลย พลังมา นาที่เอ่อล้นได้ทําลายร่างกายยของฉันและสร้างขึ้นมาใหม่ตั้งแตกเริ่ม ฉันได้หายไปอย่างสิ้นเชิง
แต่หัวจรดเท้า มันเป็นร่างกายที่ถูกสร้างขึ้นมาเพียงแค่จากมานาของวงจรเพรูต้าเท่านั้น มานาที่ มานาอื่นๆไม่กล้าที่จะเข้ามาใกล้ได้
แต่ว่านี่มันก็ยังไม่พอ วงจรเพรูต้าในท้ายที่สุดแล้วมันก็ยังเป็นของเพรูต้า ฉันต้องการสิ่งที่มัน เป็นของฉัน ฉันจะต้องทําคือก้าวไปต่อ ฉันสามารถจะรู้ได้เพียงแค่ว่าตอนนี้ฉันได้รับพลังมา ไม่ มีใครที่จะมาบอกฉันได้ ฉันได้รู้แจ้งเองตามธรรมชาติ
เส้นผมของฉันได้ถูกสร้างขึ้นมาอีกครั้งพร้อมๆกับมานาที่เริ่มจะลดลงไป
ฉันได้เปิดตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ทั้งมานาที่หนาแน่นหรือคริสตัลสีแดงฉานก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ฉัน ได้ลอยอยู่บนท้องฟ้าที่ว่างเปล่า ภูเขาไฟล่ะ? มันหายไปนานแล้ว ในตอนนี้มันมีเพียงแค่แมกม่าที่ เดือดอยู่ข้างใต้ลึกๆเท่านั้น
“สามีที่รัก!”
เสียงนี้ได้ดังขึ้นมาจากที่ๆไกลออกไป ล็อทเต้และลิโคไรท์ได้บินเข้ามาหาฉัน ฉันได้ยิ้มขึ้นและ โบกมือให้พวกเธอ
” ทั้งสองคนปลอดภัยนะ?”
“สามีที่รัก!”
ลิโคไรท์ได้ตะโกนเรียกฉันเสียงดัง พวกเธอดูจากภายนอกแล้วไม่เป็นไร แต่ว่าพวกเธอบาดเจ็บ งั้นหรอ!? ฉันได้รีบเข้าไปหาพวกเธอทันทีแต่แล้วก็หยุดลงเมื่อได้ยินอะไรบางอย่าง
“ใส่อะไรหน่อยสิ! คุณโป้อยู่นะ!”
