บทที่ 295 – เข้ามาใกล้,ออกไปให้ไกล (1)
การเปลื่ยนแปลงได้เกิดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ตุ๊กตาปีศาจที่ถูกราชาแห่งความตายอยู่จู่ๆก็ได้ล้มลงไปราวกับว่าการควบคุมถูกตัดลง ราชาแห่งความตายที่สัมผัสได้ด้วยมานาของมันในทันทีก็ได้ส่ายไม้ของมันอย่างประหลาดใจ แต่ว่ามันก็สายไฟแล้ว สิ่งที่ตุ๊กตาปีศาจตอบสนองกลับมามีเพียงแต่เสียงแตกหักเท่านั้น
[หืมม มันไม่ขยับ แม้กระทั่งเจ้าตุ๊กตานี่มันจะเป็นร่างโคลนของข้า]
แน่นอนมันไม่ได้ขยับเลย ตุ๊กตานั่นน่าจะกลายเป็นโลหะไปแล้ว เม่อเห็นเสียงแตกดังขึ้นมาแบบนี้ก็ยิ่งได้แสดงให้เห็นถึงการดิ้นรนของมัน แต่โชคร้ายที่ราชาแห่งความตายไม่สามารถจะควบคุมตุ๊กตาปีศาจได้อีกต่อไปแล้ว
การที่ตุ๊กตาปีศาจขยับไม่ได้แล้วทำให้ฉันพุ่งเข้าไปหาแม่ด้วยความรวดเร็ว
[โอ้! ฮีโร่ เจ้าเร็วจริงๆ!]
ราชาแห่งความตายได้เก็บตุ๊กตาปีศาจไปและใช้เวทย์เพื่อจับแม่เอาไว้ แต่แล้วเวทย์ของเดซี่ก็หยุดมันเอาไว้แลพทำให้ฉันได้ไปรับแม่มาอย่างปลอดภั แต่ว่าในตอนที่ฉันรับแม่มาฉันก็ต้องขมวดคิ้ว
“แม่?”
[ฮ่าฮ่า ตราบเท่าที่เจ้าสัญญาว่าจะร่วมมือกับข้าเธอก็จะไม่เป็นไร! ในตอนนี้ถ้าเจ้ารู้ถึงสถานการณ์ดีแล้ว เจ้าก็ควรจะ…!?]
นิ้วของมันที่ชี้มาทางฉันได้เปลื่ยนกลายเป็นสีเงิน
[ข้าดอร์ตู การชี้เจ้านายคือความหยาบคาย]
[มีอะไรบางอย่างอยู่สินะ]
มันได้พึมพัมออกมา มันได้มองไปรอบๆทันทีแต่แล้วมันก็ไม่เห็นดอร์ตู ดอร์ตูไม่ได้เกิดขึ้นมาเหมือนกับภูติธาตุตนอื่นๆ แม้แต่เอลฟ์ก็อาจจะเป็นไปไม่ได้ที่จะรับรู้ถึงดอร์ตู
[แต่ว่านี้มันก็ไม่ได้เปลื่ยนอะไรไป ข้าได้ใส่สิ่งที่พิเศษให้เธอไปแล้วเจ้ารู้ไหม ข้าเป็นคนเดียวที่จะช่วยเธอได้]
มันไม่มีอะไรโง่มากไปกว่าการจะมาทำเป็นควบคุมสถานการณ์ที่ตนเองไม่รู้เลย แต่อย่างน้อยในด้านนี้ราชาแห่งความตายก็ดูจะทำได้ดีกว่าราชาคนอื่นๆ แทนที่มันจะไปมองหาดอร์ตูมันได้เลือกที่จะขู่ฉันที่ควบคุมดอร์ตูแทน
[ถ้าเจ้าไม่ส่งเธอกลับมาให้ข้า มานาในตัวเธอก็จะ… ตูม! ข้าจะถูกว่าสิ่งที่เจ้าทำก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้นล่ะกัน]
มันได้หัวเราะออกมาอย่างไร้ซึ่งปราณี
[มาสิฮีโร่ คิดดูสิเราไม่จำเป็นต้องสู้กันเลย เจ้าไม่อยากจะรู้ในสิ่งที่ข้ารู้หรอ?]
“คำถามคือแกมีตุ๊กตาปีศาจแค่ตัวเดียวหรอ?”
[ฮ่าฮ่า เจ้ากำลังจะถามข้าว่าข้ามีตัวประกันคนอื่นอีกไหมงั้นหรอ? เครื่องมือเวทย์ที่มีค่าแบบมีมันมีแค่อันเดียวเท่านั้น ดังนั้นเปลื่ยนมันกลับเป็นแบบเดิมซะก่อนที่แม่ของเจ้าจะตายนะ]
มันได้ส่ายไม้ของมัน เส้นแปลกๆได้เริ่มขยับทำให้ตุ๊กตาปีศาจได้ส่งเสียงแตกออกมาจนน่าขนลุก
ฉันไม่กล้าที่จะไปเชื่อมันง่ายๆ แต่ว่ามันมีไม้นั่นแค่อันเดียวแน่นอนหรือต่อให้มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ฉันก็แค่จัดการมันก่อนที่จะได้ทำอะไรอีก เพราะแบบนี้ฉันได้เริ่มทันที
“ดอร์ตู”
[ข้าดอร์ตู กำลังโจมตีศัตรู]
กระดูกหน้าท้องของลิชได้แตกเป็นเสี่ยงๆในทันที ตุ๊กตาปีศาจโลหะได้ทะลวงท้องของมัน ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้คิดว่ามันจะถูกแย่งการควบคุมไปเลย การตัดสินใจที่ผิดพลาดนี้ของมันทำให้มันได้รับความเสียหายอย่างหนัก
[อั๊ก!]
“ดูเหมือนว่าในด้านร่างกายแล้วแกจะอ่อนแอที่สุดในหมู่ราชาทั้งหมดสินะ”
ถึงแม้ว่าฉันจะทำเป็นขำ แต่พลังของตุ๊กตาปีศาจที่ถูกดอร์ตูเสริมพลังเข้าไปมันแข็งแกร่งมากพอที่จะสร้างความเสียหายที่ร้ายแรงได้แม้แต่กับราชาแห่งสรรพสัตว์แน่นอน แต่แน่นอนว่ามันก็ไม่ได้หมายความว่าดอร์ตูจะแข็งแกร่งแบบนี้ไปได้ตลอด แค่การโจมตีก่อนหน้านี้ก็ได้ใช้มานาของฉันไปในจำนวนที่โลกต้องสะเทือนแล้ว
ดอร์ตูได้ใส่มานาเข้าไปในตุ๊กตาปีศาจและโจมตีราชาแห่งความตาย ตุ๊กตานี้มีพลังที่จะซ่อนตัวตนและพลังที่มากพอจะสังหารซัคคิวบัสจำนวนมาก มันกระทั่งสามารถกลับไปหาราชาแห่งความตายได้ในทันทีที่มันได้ตัวแม่มา และเพราะแบบนี้ตุ๊กตานี่ก็คืออาวุธไม้ตายของราชาปีศาจ พลังของมันจึงเหนือจินตนาการเช่นนี้
การโจมตีของตุ๊กตาปีศาจไม่ได้จบเพียงแค่ทำลายกระดูกของราชาแห่งความตายเท่านั้น ในตอนนี้ตุ๊กตาปีศาจได้เริ่มพังลงไปช้าๆ และร่างกายของราชาแห่งความตายก็เริ่มเปลิ้ยนเป็นเงินโดยเริ่มขึ้นจากท้องของมัน สีเงินนี้ก็ยังกระจายออกมาจากนิ้วของมันที่ถูกเปลื่ยนเป็นโลหะไปก่อนหน้านี้อีกด้วย กระจายไปยังข้อนิ้ว มือ ข้อมือ และมากยิ่งกว่านั้น มันดูเหมือนกับว่าพลังโลหะที่กำลังควบคุมตุ๊กตาอยู่กำลังกลืนกินลิช
[เจ้ากำลังเปลื่ยนร่างกายของราชา!? พลังนี้มันอะไรกันนะ!?]
“แกไม่ได้บอกเอาไว้หรอกหรอว่าแกได้เก็บพลังชีวิตเอาไว้ในภาชนะ? ฉันก็แค่จะเปลื่ยนวัตถุที่ไม่มีชีวิตไปเองนะ มันก็ไม่ได้แตกต่างไปจากการเปลื่ยนตุ๊กตาปีศาจไปเป็นโลหะหรอกนะ”
[เป็นไปไม่ได้!]
นี่ก็เป็นสิ่งที่ฉันคิดเหมือนกัน แต่ว่าหลังจากที่ดอร์ตูได้ใช้มานาของฉันไปถึง 300,000 ดอร์ตูก็ได้ทำให้มันเป็ฯไปได้ บางทีทักษะผู้ใช้ธาตุก็อาจจะช่วยฉันด้วย
เมื่อเห็นการที่ร่างของตัวเองได้กลายเป็นไปเศษเหล็กทำให้ราชาแห่งความตายได้มองมาที่ฉันและตะโกนออกมา
[ฮีโร่ ข้าชอบการพูดคุยมากกว่าการบีบบังคับนะ แต่ว่าถ้าเจ้ายังจะล้ำเส้นแบบนี้ข้าจะระเบิดร่างแม่ของเจ้า ข้าไม่ได้ล้อเล่นนะ!]
“แกทำไม่ได้หรอก”
ฉันได้จ้องกลับไปที่มัน ในตอนนี้ดอร์ตูได้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว มันไม่มีอะไรที่ราชาแห่งความตายจะทำได้อีกแล้ว ถ้าหากจะให้ฉันบอกเหตุผลที่มันแพ้ล่ะก็นั่นคือการที่มันเป็นลิช พลังของดอร์ตูจะใช้ไม่ได้ผลเลยหากเป้าหมายเป็นสิ่งมีชีวิต
[ข้าคือราชาแห่งความตาย อย่าได้คิดว่าเจ้าจะเอาชนะข้าได้ด้วยอะไรแบบนี้…!]
ร่างกายส่วนที่ยังไม่ได้กลายไปเป็นโลหะได้เกิดมาเพิ่มขึ้นของมานาขึ้นมา ราชาแห่งความตายได้ยกเลิกการควบคุมคำสาปในตัวของแม่และตั้งสมาธิไปกับการใช้มานาในร่างของมันแล้ว แต่ว่านี่ก็เป็นสิ่งที่ดอร์ตูรอคอยอยู่ ดอร์ตูได้รีบกลืนกินมานาของราชาแห่งความตายและทำให้กระบวนการเปลื่ยนเป็นโลหะถูกเร่งขึ้นไปทันีท สำหรับราชาแห่งความตายแล้วไม่ใช่อะไรเลยนอกจากเหยื่อสำหรับดอร์ตู
ไม่นานนักราชาแห่งความตายก็รู้ตัวว่าไม่มีอะไรที่มันจะทำได้อีกแล้ว แสงสีแดงจากต่องของมันได้สั่นและคำรามออกมา
[เจ้าเป็นคนตัดสินใจเองนะ หากไม่มีข้าเจ้าจะไม่มีทางแก้คำสาปนั่นได้ ในตอนที่ข้าเสียร่างกายไปการนับถอยหลังก็จะเริ่มขึ้นและในเวลาที่น้อยกว่าห้านาทีแม่ของเจ้าก็จะตายไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เจ้าจะไม่มีทางหาแก่นพลังชีวิตข้าได้อีกด้วย ในตอนที่ข้ากลับมาเจ้าจะต้องทำการตัดสินใจขึ้นอีกครั้ง และครั้งหน้าข้าจะไม่ใจดีแบบนี้แน่]
จากนั้นมันก็ได้กลายเป็นตุ๊กตาโลหะโดยสมบูรณ์ เดซี่ได้สำรวจดูร่างของมันและมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่เป็นประกาย
“มันยังไม่ตาย การเปลื่ยนมันเป็นโลหะไม่ได้ฆ่ามันไม่ ฉันต้อง…ฆ่ามัน”
“ฉันรู้ เธอจัดการมันได้เลย ฉันหวังว่าอีกไม่นานลิโคไรท์กับล็อทเต้จะกลับมาพร้อมแก่นพลังชีวิตของมันนะ”
“แต่ว่าแม่ของคังชิน”
เมื่อได้ยินเสียงที่เป็นกังวลของเดซี่ทำให้ฉันยิ้มออกมา แม้ว่าในตอนนี้คำสาปมันยังอยู่ในหัวใจของแม่ แต่โชคดีที่วันนี้ฉันเพิ่งจะบังเอิญได้เรียนรู้เกี่ยวกับวิธีการจัดการคำสาปมา
“สุมิเระ รับแม่ที!”
“คะ ค่ะ! เอ๋? คุณชิน!?”
หลังจากที่ฉันได้ส่งแม่ไปให้สุมิเระแล้วฉันได้ใช้ทักษะโลกมายา มันเป็นจะดีกว่านี้ถ้าฉันใช้การละเล่นของเทพแห่งท้องฟ้าได้ แต่ว่าฉันเพิ่งจะใช้มันสู้กับราชาแห่งสรรพสัตว์ไป แต่โชคดีที่ว่าแค่โลกมายาก็เพียงพอแล้ว
วิธีที่ฉันคิดขึ้นก็ง่ายมาก ในท่ามกลางมอนสเตอร์ที่ฉันเคยสู้มามันมีตัวหนึ่งที่ชื่อว่าดอพเพลแกงเกอร์ระดับสูง มันเป็นมอนสเตอร์ที่มีพลังในการย่อขยายขนาดของมัน ดังนั้นฉันเลยแปลงร่างเป็นดอพเพลแกงเกอร์และทำให้ตัวเองเล็กลงอย่างมากๆ
หลังจากได้แปลงร่างแล้ว ฉันได้บินเข้าไปในจมูกของแม่และผ่านหลอดอาหารเข้าไป ถึงแม้ว่าราชาแห่งความตายจะบอกว่าแม่มีเวลาห้านาที แต่ว่ามันก็อาจจะโกหกก็ได้
ฉันได้รีบบินไปทางหัวใจของแม่่ด้วยการระงับความรู้สึกเร่งร้อนในใจของตนเอง และพยายามใจเย็นที่สุด โชคดีที่ฉันเคยมีประสบการณ์คล้ายๆแบบนี้มาก่อนและฉันก็ได้หาหัวใจของแม่ได้อย่างง่ายดาย ในทันทีที่ฉันได้เจอเข้ากับคำสาปสีดำที่เหมือนเนื้องอกอยู่ตรงหัวใจแม่ ฉันได้เอื้อมมือออกไป
“ฟู่ มาลองดูกัน”
ฉันได้เริ่มวงจรเพรูต้าขึ้น
ฉันได้เริ่มดึคำสาปด้วยการใช้วงจรเพรูต้าในขณะที่รักษาระดับพลังในมันน้อยมากจนไม่ส่งผลอันตรายขึ้นกับแม่ ถ้าหากว่าฉันไม่ได้ไปสู้กับราชาแห่งสรรพสัตว์มาก่อนฉันก็คงจะทำแบบนี้ไม่ได้แน่
“มาสู้กันสิ!”
คำสาปสีดำได้ต่อต้านอย่างสุดกำลังแต่ว่ามันก็ไม่สามารถทนต่อวงจรเพรูต้าได้ ไม่นานนักคำสาปก็ได้ออกมาจากหัวใจของแม่และพุ่งเข้าใส่ฉัน ฉันได้ดึงคำสาปนี้เข้าไปในการหมุนของวงจรเพรูต้าตรงๆ
“มาเลย มา!”
ฉันได้เริ่มเหงื่อตกจากการจดจ่ออยู่กับวงจรเพรูต้า คำสาปที่น่ากลัวนี้มันให้ความรู้สึกเหมือนกับจะพยายามกินฉันไปตลอดเวลา แต่ว่าฉันได้ตั้งสมาธิไปกับมานาของฉันบนมือและเอื้อมมืออกไป วังวนมานาได้รับคำสาปนี้ที่พุ่งเข้ามาใส่มือฉันและมันได้เริ่มเปลื่ยนเป็นสีดำ มันดูเหมือนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะป้องกันมันอย่างสมบูรร์
“แค่ทนอีกนิดเดียว…!”
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นคำสาปที่อยู่ในหัวใจของแม่ก็ได้ถูกถอนออกมาจากมือ
“สำเร็จ… ปลอดภัยแล้วนะแม่!”
ฉันได้รีบใช้การย้อนกลับในทันทีพร้อมกับเม็ดไข่มุกที่เต็มไปด้วยคำสาปสีดำ สถานที่ก็แน่นอนว่าต้องเป็นโรม สถานที่ที่ฉันกับฮวาหยาได้มาในก่อนหน้านี้ ที่แห่งนี้ยังคงเต็มไปด้วยซอมบี้
[ก๊าซซซซซซซซ]
“ขอบคุณที่มารับฉันนะ!”
ซอมบี้ตัวหนึ่งได้พุ่งตัวเข้ามาหาฉันเหมือนกับมันรอต้อนรับฉันอยู่ ฉันก็อยากจะกอดมันนะแต่ว่าฉันำกลังรีบอยู่ทำให้ฉันแตะมันและตะโกนออกมา
“คะดูเซียส!”
หลังจากนั้น 10 วินาทีต่อมาซอมบี้ที่ได้รับคำสาปก็ระเบิดออกมา
