Chapter 545: จิตใจของมนุษย์
“ได้โปรดรอก่อนค่ะ!”
เมื่อเจียงลู่ฉีกําลังจะออกไปจากสวนสาธารณะ เว่ยเฟยเฟยก็พุ่งออกมาจากตึก พร้อมกับพีชที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอ
“บางที เขาอาจจะไม่เห็นพวกเรา หรือไม่อย่างงั้นพวกเขาอาจลืมพวกเราไปแล้วก็ได้” เว่ยเฟยเฟยพิมพ์
เจียงลู่ฉีอาจจะช่วยพวกเธอมาแล้วสองครั้ง แต่ความห่างชั้นระหว่างพวกเธอมันมากเกินไป เมื่อเว่ยเฟยเฟยสังเกตรถมินิบัสกําลังขับจากไป เธอก็ตัดสินใจที่จะลองดู ไม่อย่างนั้นแล้ว เธอเชื่อว่าพวกเธอคงจะไม่ได้มีโอกาสเจอกันอีก
เจียงลู่ฉีสังเกตเห็นพวกเธอ ซึ่งต้องขอบคุณสายตาที่พัฒนาขึ้นของเขา “โอ้ เธอนี่นา!”
เมื่อตอนที่รถมินิบัสกําลังสู้กับขบวนรถถัง เขาก็เห็นการกระทําของเว่ยเฟยเฟย ในตอนแรก เขาได้ช่วยพวกเธอไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้สนใจว่าพวกเธอจะคอยช่วยเหลือเขาหรือไม่ แต่เว่ยเฟยเฟยก็ยังพาพวกเขาไปยังเมืองเฮยจิง ดังนั้นเขาจึงเชื่อในตัวเธอ
ในตอนแรก ถ้าเว่ยเฟยเฟยยืนมองอยู่เฉยๆ เจียงลู่ฉีก็จะพบว่ามันเป็นเรื่องที่ปกติธรรมดามาก แต่มันไม่เคยเข้ามาในหัวของเขาเลยว่า หญิงสาวที่อ่อนโยนแบบนั้นจะช่วยเขาในยามคับขัน ด้วยเหตุนี้ เขาจึงพอใจในตัวเว่ยเฟยเฟย
เมื่อเว่ยเฟยเฟยเห็นรถมินิบัสของเจียงลู่ฉีไม่หยุด เธอก็รู้สึกผิดหวัง หลังจากนั้น เธอก็ส่ายหัว และเตรียมที่จะออกไปพร้อมกับพีช
อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมา รถมินิบัสก็ได้หยุดลงและขับกลับมา ถึงแม้ว่ามันจะเร็วมากก็ตาม มันก็หยุดต่อหน้าพวกเธออย่างนุ่มนวล หลังจากที่มันหยุดลง ประตูก็เปิดออก
เจียงลู่ฉีมองออกไปข้างนอกและถามออกมา “เธอต้องการที่จะไปพื้นที่ปลอดภัยงั้นเหรอ?” เจียงลู่ฉีไม่รู้ถึงสิ่งที่พวกเธอพบเจอมา แต่เขาเดาว่าพวกเธอเพียงสองคนเท่านั้นที่รอดชีวิตออกมา
เมื่อฟังคําถามของเจียงลู่ฉีแล้ว เว่ยเฟยเฟยไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เธอไม่ได้คาดคิดเลยว่าพวกเขาจะขับกลับมา
เว่ยเฟยเฟยดูสับสนและก้มหัวของเธออย่างช้าๆ “พื้นที่ปลอดภัย? ถ้ามันอาจจะดีค่ะ ถ้ามันช่วยพีชในพื้นที่ปลอดภัยได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะช่วยพีชได้หรือเปล่าเนี่ยสิ”
เจียงลู่ฉีเหลือบตาไปมองพี่ชในอ้อมแขนของเว่ยเฟยเฟย ใบหน้าของเธอซีดขาวมาก ถึงแม้ว่าตาของเธอจะเปิดกว้าง แต่ก็ไม่ตอบสนองอะไร
“เธอใช้พลังเกินตัว” เสียงอันเยือกเย็นของหลันซิหยู่ดังออกมาจากด้านในรถมินิบัส หลังจากนั้น หลันซิหยู่ก็เดินออกมาด้านนอกและตรวจสภาพร่างกายของพีช สายตาของเธอเหมือนกับดวงดาวในท้องฟ้ายามค่ําคืน
หลันซิหยู่ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ําเสียงที่ซึมเศร้า “เธอใช้พลังจิตของเธอเกินขีดจํากัด ของเธอไป ทันทีที่เธอทําแบบนั้น เธอก็ได้รับผลกระทบย้อนกลับ ทําให้หัวของเธอเจ็บปวดระดับที่คาดไม่ถึง ด้วยเหตุนี้ สมองของเธอจึงได้พังทลายลงไป”
เว่ยเฟยเฟยไม่สามารถที่จะกลั้นน้ําตาของเธอไว้ได้ เมื่อเธอได้ยินมัน “เธอทําแบบนั้น เพื่อช่วยฉัน! ถ้า ถ้าไม่แล้วละก็…”
หลังจากที่ร้องให้เสร็จ เธอก็หยุดและพูดออกมา “ถ้าใครบางคนในพื้นที่ปลอดภัยสามารถช่วยเธอไว้ได้แล้ว ฉันจะพาพีชไปยังภูมิภาคฮัวเซีย ฉันมั่นใจว่าพวกเขาสามารถที่จะช่วยรักษาเธอไว้ได้” แม้ว่าเธอจะพูดแบบนั้น เว่ยเฟยเฟยก็ยังรู้สึกสิ้นหวังอยู่ดี
เว่ยเฟยเฟยไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสภาพของพีช และเธอยังกังวลมาก แม้ว่าพวกเธอจะพาพีชไปยังภูมิภาคฮัวเซียแล้ว มันยังไร้ประโยชน์อยู่ดี
“ระหว่างช่วงหลายวันนี้ พีชได้แอบฟังคนที่มาจากภูมิภาคฮัวเซีย พวกเขาพูดเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆมากมาย พวกเขาเคยพูดถึงหมอที่มีชื่อเสียงอย่างมากครั้งหนึ่ง ซึ่งชื่อคุณหมอหนิง ซึ่งมีหน้าที่รับผิดชอบในการรักษาผู้มีพลังเหนือธรรมชาติ ฉันจะทําทุกอย่างที่ฉันช่วยได้เพื่อช่วยพีช ฉันจะอ้อนคุณหมอหนิงให้ช่วยรักษาเธอให้ได้…” แต่เว่ยเฟยเฟยก็ยังรู้สึกสิ้นหวังอยู่ดี สุดท้ายแล้ว เธอก็เป็นเพียงผู้มีพลังเหนือธรรมชาติธรรมดาทั่วไป มันแทบเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไปพบกับหมอได้
“แล้วพีชไปรู้ถึงความลับของบทสนทนาพวกเขาได้ยังไง?” เจียงลู่ฉีถาม
“พลังจิตของพีชคล้ายคลึงกับการมองเห็นและรับฟังได้จากระยะไกล เธอสามารถที่จะจดจําถึงผู้คนได้ผ่านคลื่นพลิงจิต และสามารถที่จะอ่านความคิดของคนบางคนได้ ถ้าเธอปลดปล่อยพลังของเธอไปจนถึงขีดสุด เสียงของผู้คนรอบตัวเธอก็จะปรากฏขึ้นต่อหน้าสายตาของเธอ เธอเรียกมันว่าเป็นวิธีในการอ่านหัวใจของผู้อื่น” เว่ยเฟยเฟยอธิบาย
ซึ่งผู้คนส่งของเธอในการอ่าน
เจียงลู่ฉีประหลาดใจ และหลังจากนั้นเขาก็มองไปที่พีชอย่างสงสัย เขาจําได้อยู่ลางๆว่าเธอค่อนข้างเป็นคนเงียบๆ แต่เขาก็ยังคงจํารอยยิ้มที่สดใสของเธอได้อยู่
“ถ้าเธอพาพีชไปภูมิภาคฮัวเซีย พวกเขาจะช่วยเธออย่างแน่นอน เมื่อเธอเป็นผู้มีพลังจิต แต่ผู้คนส่วนใหญ่จะรังเกียจเธอ เมื่อไม่มีใครต้องการที่จะให้คนอื่นคอยแอบฟังความลับของพวกเขา” เจียงลู่ฉีพูดในขณะที่ลูบคางไปด้วย
ในความเป็นจริง พลังจิตของพีชไร้ประโยชน์มากในสถานการณ์ชี้เป็นชี้ตาย สุดท้ายแล้ว พวกเธอก็จะพบกับสัตว์ป่าและซอมบี้กลายพันธุ์เป็นส่วนใหญ่ ซึ่งมันไม่สามารถที่จะสื่อสารในภาษามนุษย์ได้
“พีชรู้เรื่องเกี่ยวกับภูมิภาคฮั่วเซียมากไหม?” เจียงลู่ฉีถาม เขารู้ดีว่ามีเพียงส่วนเดียวเท่านั้นที่ฮานหยวนพูด นั้นเป็นเรื่องจริง แต่เขามั่นใจว่าคนส่วนใหญ่จะโฟกัสมาที่เขาในภายหลัง ไม่สำคัญว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหน เจียงลู่ฉีก็จําเป็นต้องได้รับข้อมูลศัตรูมากกว่านี้
“เอ่อ ฉันไม่มั่นใจค่ะ เธอไม่ค่อยพูดเรื่องที่เธอได้ยินมาจากคนอื่น และฉันก็ไม่ได้ถามเธอเหมือนกัน” เว่ยเฟยเฟยตอบกลับ
เจียงลู่ฉีพยักหน้าและชื่นชมพีชในหัวของเขา เธอค่อนข้างเป็นหญิงสาวที่ฉลาดเลย
“ให้ฉันดูเธอหน่อย” ในครั้งนี้ เป็นหลี่ยู่ซินที่ออกมาจากรถมินิบัสแทน เธอเอามือแตะไปที่หน้าผากของพีช แต่พีชก็ไม่ได้ตอบสนองอะไรเธอกลับ เธอเหมือนกับเป็นเพียงแค่หุ่นที่ไม่มีชีวิตยังไงยังงั้น
ไม่นานหลังจากนั้น หลี่ยู่ซินก็ถอนมือของเธอออกและพูดกับเว่ยเฟยเฟย “ถ้าเธอเชื่อในตัวฉัน ถ้างั้นให้ฉันลองดูหน่อย ฉันอาจจะรักษาเธอได้ก็ได้… อย่างน้อยให้ฉันลองดู”
เว่ยเฟยเฟยตกตะลึงกับคําพูดของหลี่ยู่ซิน และหลังจากนั้นเธอก็มองไปที่เจียงลู่ฉี มันเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเจียงลู่ฉีเชื่อในตัวหลี่ยู่ซินมาก
“ช่วยเธอได้ไหมคะ?” เว่ยเฟยเฟยกุมมือพีชแน่น
หลังจากนั้นเธอก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างระมัดระวังและเงยหน้าขึ้น “ได้โปรดช่วยพวกเราด้วยค่ะ”
“เยี่ยม” หลี่ยู่ซินพยักหน้า ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยช่วยรักษาผู้ป่วยทางจิต เธอยังตัดสินใจที่จะลองทําดู จากทันทีที่เธอเข้าร่วมกับทีมนี้ เธอคอยช่วยหลันซิหยู่ฟื้นตัวและคอยช่วยทําให้เธอปวดหัวน้อยลง ดังนั้นเธอจึงมีประสบการณ์ค่อนข้างมาก คุณหมอหนิงที่เว่ยเฟยเฟยพูดถึงก่อนหน้านี้ มันทําให้หลี่ยู่ซินสนใจ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงตัดสินใจที่จะพัฒนาความสามารถของเธอ
หลังจากนั้น พวกเธอก็ขึ้นรถมินิบัส หลี่ยู่ซินช่วยเว่ยเฟยเฟยพาพีชขึ้นไปบนเตียง ในขณะที่ซุนคุนและจางไฮ่มองหารถที่ได้รับความเสียหาย ขับตามรถมินิบัสมา
“เมื่อพีชตื่นขึ้น ฉันมีคําถามที่จะถามกับเธอ” เจียงลู่ฉีพูด
“คุณสามารถที่จะถามทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณต้องการได้เลยค่ะ คุณได้ช่วยพวกเราไว้สองรอบแล้ว” เว่ยเฟยเฟยพูด
เจียงลู่ฉียิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา สุดท้ายแล้ว เขาได้ช่วยพวกเธอไว้ด้วยเหตุผลง่ายๆ เหตุผลที่เขาตกลงกับหลี่ยู่ซิน ในการช่วยพีช เขายังคงต้องการถามคําถามกับเธอด้วย
“ฉันไม่ต้องการสูญเสียจิตใจแบบมนุษย์ไป” เจียงลู่ฉีคิด แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป
หลังจากนั้น เจียงลู่ฉีก็มองภาพสามมิติของรถมินิบัส “ในที่สุด ฉันก็จะได้ดูสักทีว่ามันอัพแกรดอะไรมาบ้าง”
