Chapter 548: ที่ไหน
เจียงลู่ฉีขับ MCV คันใหม่กลับไปยังที่พักชั่วคราวของเขา และเจียงจู้อิงกําลังยืนรอเขาอยู่ที่ หน้าประตูของตึก และเริ่มระมัดระวังตัว เมื่อเห็นรถบัสสองชั้น จางไฮและซุนคุนที่อยู่ข้างเธอต่างยกปืนขึ้นกันในทันที
“อย่าตื่นตระหนก! นั่นพี่เจียง” หลันซิหยู่พูด สายตาของเธอมันแสดงให้เห็นว่าเธอก็ตกใจด้วยเช่นกัน
ในเวลาเดียวกัน รถบัสก็หยุดลงที่หน้าประตูและเจียงลู่ฉีก็เดินลงมาจากรถ
เจียงจู้อิงพุ่งตัวไปหารถบัสและถามออกมา “พี่ชายคะ นี่คืออะไร?”
ก่อนที่เจียงลู่ฉีจะได้ตอบ เธอก็มองเข้าไปด้านในและตกใจมาก “ว้าว! ทําไมมันถึงทั้งหรูและกว้างขนาดนั้นกัน!?” หลังจากนั้นเธอก็วิ่งเข้าไปด้านใน กรีดร้องออกมาอย่างตื่นเต้น และไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ลงมาจากรถแล้วจับมือไปที่เจียงลู่ฉี พร้อมกับโยกมือเขาไปมา พร้อมกับกระหน่ําถามคําถามระรัว “พี่ชาย บอกฉันมานะ พี่ไปหามันมาจากไหน? บางทีอนาคตฉันอาจจะมีห้องของตัวเองด้วยใช้ไหม? มันช่างน่ามหัศจรรย์มากเลย!”
เจียงลู่ฉียิ้มเจื่อนๆออกมาและหยิกแก้มของจ๊อิง หลังจากนั้นเขาก็พูดออกมา “เธอเกือบที่จะหักแขนพี่ของเธอแล้ว นี่คือรถใหม่ของพวกเรา พวกเราจะใช้มันตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”
“รถใหม่หรอครับ? แล้วรถมินิบัสละ?” จางไฮ่อดที่จะถามออกมาไม่ได้ พร้อมกับดวงตาที่ส่องประกายออกมา
ตั้งแต่ที่รถทัวร์เป็นรถคันใหม่ของเจียงลู่ฉีแล้ว เขาอดที่จะสงสัยเกี่ยวกับรถมินิบัสไม่ได้ เขาจะยอมให้พวกเขาได้ขับมันไหม? แม้ว่าจางไฮ้รู้สึกได้ว่ารถทัวร์มันทรงพลังยิ่งกว่ารถมินิบัสก็ตามที แต่ในความคิดของเขาแล้ว รถมินิบัสมันก็แข็งแกร่งมากพอแล้ว เขาฝันที่จะขับรถเช่นนี้มาอยู่ตลอดเวลา ตั้งแต่ที่ได้พบกับเจียงลู่ฉี แต่ความจริงแล้ว จางไฮ้ไม่ได้รับรู้ถึงความสามารถของเจียงลู่นี้ ที่มีขีดจํากัดในการปรับแต่งรถ ซึ่งเขาจะปรับแต่งได้แต่รถที่เขาเพียงคนเดียวที่ใช้ได้เท่านั้น ด้วยเหตุนี้ มันจึงเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ในการสร้างรถใหม่ให้กับจางไฮ้ขึ้นมาสักคัน
เจียงลู่ฉีมองไปที่จางไฮ้พร้อมกับรอยยิ้ม “โชคร้ายที่รถทัวร์คันนี้มันคือเวอร์ชั่นอัพเกรดของรถมินิบัสหน่ะสิ”
“โอ้” จางไฮยิ้มออกมา
จางไฮยื่นมือออกไปจับตัวรถและครุ่นคิดเกี่ยวกับมัน เขาชอบรถมาก ในความคิดของเขาแล้ว รถทัวร์คันใหม่เปรียบเหมือนกับราชาของรถที่มีน้ําหนักมากมาย ความรู้สึกมันบอกเขาว่า รถคันใหม่มันไม่ได้ดูธรรมดาทั่วไปตามที่เขาเห็น และมันน่าจะมีฟังก์ชั่นลับอีกมากมาย
“ทําไมพี่ถึงอัพเกรดมันเป็นรถทัวร์ละคะ?” หลันซิหยู่ถามออกมา “มันมีความลับอะไรไหม? อย่างเช่นการขับท่องเที่ยวในโลกที่ล่มสลายเช่นนี้”
“เอ่อ…” เจียงลู่ฉีไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลย เมื่อเขาไม่ได้คิดถึงคํานี้มาก่อนเลย เมื่อได้ยินคําถามของหลันซิหยู่แล้ว เขาจึงรู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลกมาก
“เอาละ มันเป็นรถที่ดีมาก” เจียงลู่ฉีตอบกลับ
“โอ้” หลันซิหยู่พยักหน้า
หลังจากนั้น เจียงลู่ฉีก็รีบอธิบายออกมา “ฉันเป็นคนที่ชอบนึกถูกอดีตและความคุ้นเคย ในสายตาของฉันแล้ว รถทัวร์มันก็เหมือนกันกับรถมินิบัส” หลังจากนั้น เจียงลู่ฉีก็ไอออกมา
ใบหน้าของหลันซิหยู่ดูแปลกออกไป “คนอย่างคุณนี่นะจะคิดถึงอดีตและคนคุ้นเคย? ยู่ซิน หลิง หยิง รวมทั้งเซียงซัวไฮ ใครกันแน่” หลันซิหยุครุ่นคิดมากมาย ในขณะที่หันหลังกลับ
เจียงลู่ฉีประหลาดใจที่เขาเห็นหลันซิหยู่หันหลังกลับและเดินเข้าไปในตึก เขาสงสัยว่าเขาคิดผิดหรือเปล่า
“พี่ชาย…” เจียงจู้อิงจ้องไปที่เจียงลู่ฉี หลังจากนั้นเธอก็ส่ายหัวและพูดออกมา “โลกของผู้ใหญ่นี่มันช่างซับซ้อนจริง พี่ชาย ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว” เจียงลู่ฉีหงุดหงิดกับชู้อิงมาก อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังรู้สึกด้วยเช่นกันว่าหลันซิหยู่แปลกไป ในช่วงหลายวันมานี้ อารมณ์ของเธอมันไม่คงที่ หรือว่าเขาทําอะไรผิดไปกัน? ถ้าเขาทํามันแล้ว เขาเชื่อว่าหลันซิหยู่คงจะบอกเขาในไม่ช้านี้แหละ
“เอาเถอะน่า! พี่ชาย พี่ควรไปดูพืชก่อนนะ” เจียงจู้อิงพูด
“โอ้ ใช่ พีช!” เจียงจู้อิงข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว และลืมคําถามทุกอย่างที่เขากําลังจะถาม
เจียงจู้อิงและจางไฮ้ไม่ได้กลับเข้าตึกไปด้วย พวกเธอต่างเข้าไปสํารวจในรถทัวร์อย่างตื่นเต้นแทน
ในห้องนอน พืชกําลังนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอซีดขาวมาก โชคดีที่ดวงตาใสๆของเธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งหนึ่ง หลี่ยูซินและเว่ยเฟยเฟยที่กําลังนั่งข้างอยู่กับพืช ต่างตาแดงฉาน จากหยดน้ําตาที่สูญเสียไป
“ขอบคุณมากค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแล้ว ฉันคงจะตกอยู่ในสภาพโคม่าตลอดไปแล้วละ” พีชพูดกับหลี่ยู่ซิน
หลี่ยู่ซินพยักหน้าและตอบกลับ “เธอไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก พี่เจียงต่างหากที่ทําให้เป็นไปได้ เขาควรที่จะเป็นคนที่ควรถูกขอบคุณ”
ในเวลาเดียวกัน เจียงลู่ฉีก็เข้ามาในห้อง เมื่อพืชเห็นเขา เธอก็ตาโตขึ้น และรอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ หลังจากนั้น เธอก็รีบยืนขึ้น “กัปตันเจียง ขอบคุณนะคะ ที่คุณได้ช่วยฉันไว้ อ้า!” พีชต้องการที่จะพูดมากกว่านี้ แต่เธอรู้สึกมึนหัวและล้มลง แต่เจียงลู่ฉีได้พยุงเธอไว้ได้ทัน
ในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกว่าหน้าอกของเธอกําลังกดลงมาบนตัวของเขา และกลิ่นหอมของพีชก็ลอยเข้าจมูก เจียงลู่ฉีรู้สึกอับอายอย่างมาก เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิงมากมายหลายคนเช่นนี้
พีชหน้าแดงและก้มหน้า ไม่ยอมที่จะมองหน้าเจียงลู่ฉีอีก “กัปตันเจียงคะ ฉันขอโทษมากจริงๆค่ะ!”
“อื้ม เธอต้องพักก่อนนะ อย่าฝืนตัวเองมากเกินไป” เจียงลู่ฉีพูดและพยุงพืชกลับไปนั่งบนเตียง
“อื้อ” พีชยิ้มและพยักหน้า
หลี่ยซินถอนหายใจออกมาในหัว “สาวงามอีกคนหนึ่งสินะ มันแย่จริงที่เจียงลู่ฉีชื่อ อกับเรื่องนี้มาก… เจียงลู่นี้ไม่ได้แคร์เลยเกี่ยวกับเรื่องอื่น นอกจากการที่จะนําและพัฒนาทีมของเขา
หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าพีชสบายดี เจียงลู่ฉีถามออกมา “เธอได้ยินอะไรมา เกี่ยวกับพวกคนที่มาจากภูมิภาคฮัวเซีย? ฮานหยวนได้พูดอะไรเกี่ยวกับกลุ่มลึกลับบ้างไหม?”
“กลุ่มลึกลับ?” พี่ชคิดและส่ายหัว “ไม่ค่ะ”
เจียงลู่ฉีดูผิดหวังมาก ฮานหยวนพูดไว้ว่ากลุ่มของพวกเขามันไม่ได้มีชื่อ เพื่อที่จะทําให้มันปลอดภัย “เธอได้ยินอะไรแปลกๆบ้างไหม?” เจียงลู่ฉีถามอีกครั้งหนึ่ง
พีชคิดอยู่ชั่วครู่และเธออุทานออกมา เหมือนกับว่าเธอนึกถึงอะไรบางอย่างได้ “เขาเคยพูดออกมาครั้งหนึ่ง เกี่ยวกับพลังงานแสงดําค่ะ นอกจากนี้แล้ว เขายังพูดถึงบอสด้วย” พีชตอบกลับอย่างกระวนกระวายใจ เธอไม่ได้รู้เลยว่าเจียงลู่ฉีต้องการที่จะรู้อะไร
“นั่นแหละ!”
เจียงลู่ฉีก็จับไปที่ไหล่ของพืชและถามออกมา “เขาพูดว่าอะไรอีกบ้าง?”
พีชหน้าแดงมาก เมื่อเจียงลู่ฉีแตะตัวเธอ “ให้ฉันคิดก่อนนะ…. เขาเคยพูดว่าเขาได้รายงานทุกอย่างเกี่ยวกับแสงดํากับบอสแล้ว และเขาจะได้รับการเลื่อนขั้นอย่างแน่นอนเลย ชื่อของบอสคือหลัวเจียเฟิง และเขาอยู่ในเมืองชิงไห่” พีชตอบกลับ เธอมีความทรงจําที่ดีมาก และหลังจากที่กลายเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติแล้ว พีชก็สามารถที่จะจําทุกอย่างที่เธอได้ยินไว้ได้
“เมืองชิงไห่ หลัวเจียเฟิง!” เจียงลู่ฉีตื่นเต้นมาก เมื่อเขาได้รับข้อมูลเกี่ยวกับที่อยู่ของกลุ่มลึกลับแล้ว
ตามคําพูดของฮานหยวนแล้ว กลุ่มลึกลับนี้ได้เรียนรู้ทุกอย่างและจะล่าทีมจี้หยิงลงอย่างแน่นอน ด้วยเหตุนี้นี่เอง เจียงลู่ฉีจึงตัดสินใจที่จะโจมตีพวกเขาก่อน
“พวกเขาไม่เคยได้คาดคิดเลยว่า แก่นแท้ของเจ้าหลุมดําได้หลอมรวมเข้ากับ MCV ของฉันแล้ว แก่นแท้มันเป็นดั่งพลังงานที่สามารถแบ่งบันพลังงานนับไม่ถ้วนให้กับMCV ของฉันได้” เจียงลู่ฉีคิด
หลังจากนั้นเขาก็พูดออกมา “พวกเราควรที่จะไปพื้นที่เจียงหนิงก่อนเป็นอย่างแรก!”
