Chapter 557: ไลฟ์สไตล์ที่หรูหรา
ตามรายงานของเฉินติง เมืองชิงไห่อยู่ห่างจากเมืองหวันโถวไปมากกว่าสามร้อยกิโลเมตร พวกเขาจําเป็นต้องใช้เวลาอีกหลายวันในการไปถึงที่นั่น ด้วยความเร็วปัจจุบัน
ถ้าทีมฉ่หยิงไม่ได้เดินทางไปพร้อมกับคนอื่น รถ MCV คงจะไปถึงในระยะเวลาแค่วันเดียว แต่เจียงลู่ฉีก็ไม่ได้รีบมากสักเท่าไหร่ และการใช้เวลาอยู่กับเพื่อนพ้องของเขามันไม่น่าเบื่อด้วยเช่นกันนอกจากนี้แล้ว สิ่งอํานวยความสะดวกของ MCV มันทั้งหรูหราและกว้างขวาง มันยังมีห้องเล็กไว้ดูหนังอีกด้วย ซึ่งมันทําให้เจียงจื้องตื่นเต้นมากที่สุด
ตอนนี้เธอกําลังนั่งอยู่บนโซฟา ถือโค้กและถุงมันฝรั่งอยู่ พร้อมกับนั่งดูหนังที่ชื่นชอบที่ฉายบนจอ เมื่อเห็นฉากนี้ พี่ชและเว่ยเฟยเฟยต่างตื่นเต้นตามไปด้วย ในสายตาของพวกเธอแล้ว ภายในของรถทัวร์มันหรูหราอย่างมาก หลังจากการระบาดของไวรัสที่เกิดขึ้น จนถึงตอนนี้ มีเรื่องที่น่าตกตะลึงเกิดขึ้นหลายต่อหลายอย่าง แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดคือ รถ MCV นี่แหละ
พูดตามตรงแล้ว ในโลกที่ล่มสลายเช่นนี้ มันค่อนข้างยากสําหรับผู้รอดชีวิตธรรมดาทั่วไปที่จะหาสถานที่ไว้นอน ไม่ต้องพูดถึงการใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเลย สมาชิกของเฉินติงก็เป็นตัวอย่างที่ดีในขณะที่เจียงลู่ฉีและสหายของเขาต่างกินอาหารอย่างหรูหรา คนอื่นต่างกินอาหารที่ไร้รสชาติและแข็งที่อ สมาชิกของเฉินติงจําเป็นต้องหยุดข้างถนนและใช้น้ําสกปรกในการล้างหน้า แต่เจียงลู่ฉีและเพื่อนร่วมทีมของเขาสามารถที่จะใช้น้ําอุ่นอาบน้ําตอนไหนก็ได้ที่พวกเขาต้องการ ความแตกต่างมันห่างกันมากเกินไป
หลังจากขับรถผ่านไปหนึ่งวัน เฉินติงและสมาชิกของเขาต่างรู้สึกเหนื่อยล้า พวกเขาสกปรกกันจนแทบจะกลายเป็นขอทาน แต่เจียงลู่นี่และเพื่อนร่วมทีมต่างเหมือนเดิม ตั้งแต่ตอนที่พวกเขาออกเดินทาง เมื่อพวกเขาจอดพัก เฉินติงสังเกตเห็นว่าสมาชิกของทีมจี้หยิงต่างดูเต็มไปด้วยพละกําลังและสุขภาพดี ซึ่งมันทําให้เขารู้สึกหดหูมากขึ้นไปอีก
เมื่อเป็นหัวหน้าของค่าย การใช้ชีวิตของเฉินติงก็ค่อนข้างดีกว่าคนธรรมดาทั่วไป แต่ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดนี้มันทําลายศักดิ์ศรีของเขาไป พวกเขาต่างย่ําแย่กว่าทีมเจียงลู่ฉีอย่างมาก
หลิงก็เดินลงมาจากรถ ตามมาด้วย เจียงจู่อิง หลี่ยู่ซิน หลันซิหยู่ พืชและเว่ยเฟยเฟย แม้แต่หยิงก็เดินลงมาจากรถ เธอก็ยังจําเป็นที่จะต้องพัก หลังจากการเดินทางมาอย่างยาวนาน
เฉินติงและลูกน้องของเขาต่างเปิดตากว้างออกมาอย่างตกตะลึง ภาพของสาวงามหลายต่อหลายคนเดินลงมาจากรถ มันทําให้พวกเขาเหมือนกําลังเข้าร่วมงานชั้นสูง ก่อนวันโลกาวินาศ แต่ว่า มันจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในโลกที่น่ารังเกียจเช่นนี้ได้ยังไงกัน?
เฉินติงเคยพูดมาก่อนว่าเมืองชิงไห่นั้นเต็มสาวงามมากมาย ถ้าเขาสามารถย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่พูดคําเหล่านั้นออกมาสักคํา หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าเขาต่างดูโดดเด่นและอยู่เหนือกว่าหญิงสาวในเมืองชิงไห่เสียอีก ก่อนวันที่โลกจะล่มสลาย เฉินติงเคยทํางานที่ห้างชื่อดังมาก่อน ดังนั้นเขาเจอสาวงามมามากมาย แต่ว่าเขาไม่เคยเจอคนสาวอย่างหลันซิหยู่ที่ดูสวยสง่า และมีราศีจับเหมือนกับพวกขุนนางชั้นสูง หลี่ยู่ซินก็แสดงให้เห็นถึงสาวงามเรียบร้อยที่ถูกเลี้ยงมาโดยนักวิชาการ เจียงจู้อิงก็ดูชาญฉลาด… สาวแต่ละคนต่างมีจุดเด่นที่แตกต่างกันออกไป
“ไม่สงสัยเลยว่าทําไมเขาถึงไม่ได้สนใจเลยตอนที่ฉันพูดถึงแรงดึงดูดในเมืองชิงไห่ เขาก็มีสาวงามอยู่หลายคนในรถทัวร์ของเขาแล้วนี่เอง!” เฉินติงอับอายอย่างมาก พวกเขากําลังนําทางให้กับพวกเจียงลู่ฉีอย่างยากลําบาก แต่เจียงลู่ฉีกลับใช้ชีวิตที่สุขสบายกับสาวงามเต็มไปหมดอยู่
“กัปตันเจียง พักที่นี่คืนนี้กันไหมครับ?” เฉินติงถาม
เจียงลู่ฉีมองไปรอบๆ ร้านค้าหลายต่อหลายร้าน ร้านล้างรถและโรงแรมที่อยู่เบื้องหน้าของเขา มันเห็นได้เด่นชัดว่าพื้นที่บริเวณนี้เป็นที่ของคนขับรถไว้จอดพักกัน
“โรงแรมนี้ค่อนข้างดูสะอาดอยู่นะ” เจียงลู่ฉีพูดเบาๆ เขาไม่พบซอมบี้ในบริเวณนี้เลย แต่ด้านในโรงแรมก็สะอาดมาก แปลว่าในพื้นที่บริเวณนี้ค่อนข้างจะไม่ธรรมดาทั่วไป
เฉินติงตอบกลับอย่างใจเย็น “นี่เป็นหนึ่งจุดพักของเรา ปกติแล้วพวกเราใช้ที่นี่ไว้พัก ตอนที่พวกเราออกไปหรือออกไปทําธุรกิจกับเมืองชิงไห่ มันยังมีหมู่บ้านเล็กๆอีกที่นี่และที่นั่น และพวกเราก็ฆ่าซอมบี้ไปแทบทั้งหมดแล้ว สถานที่แห่งนี้ค่อนข้างจะปลอดภัยและสะอาด” เฉินติงมองไปที่เจียงลู่ฉี แต่เขาก็ไม่พบความเปลี่ยนแปลงอะไรเลยในท่าทางของเขา
“อืม พวกเราจะนอนกันที่นี่แหละ” เจียงลู่ฉีพูด
“เยี่ยมมากเลย! ผมสั่งให้สมาชิกของผมไปต่อเตียงสองเตียงให้ติดกัน มันจะต้อง…”
เจียงลู่ฉีโบกมือและพูดขัดเฉินติง “ไม่จําเป็น พวกเราจะนอนบนรถทัวร์”
เมื่อได้ยินมัน ปากของเฉินติงกระตุกขึ้นนิดนึง เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่ารถทัวร์นั่นจะมีเตียงอยู่ในนั้น!
สมาชิกของเฉินติงต่างตกตะลึงกันชั่วขณะ แม่งเอ้ย! แม่งเอ้ย!”
ในเวลาเดียวกัน เซียฉาฉาก็วิ่งไปที่ด้านหน้าของเจียงลู่ฉีอย่างตื่นเต้น
“เจียงลู่ฉี!” เธอตะโกนออกมา เธอไม่ได้เห็นเจียงลู่ฉีมาเป็นวันแล้ว และเธอก็ทําได้เพียงแค่มองรถทัวร์ที่อยู่ไกลออกไป เมื่อเซียฉาฉาเห็นเจียงลู่เดินลงมาจากรถ มันทําให้เธอมีความสุขมาก
“คุณจะหาที่ไว้พักไหม? มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าคะ? ฉันต้มน้ําร้อนให้คุณได้นะคะ…” เซียฉาฉาถามอย่างกระตือรือร้น
“ไม่ละ” เจียงลู่นี่ตอบกลับ
เซียฉาฉารู้สึกผิดหวังอย่างมากกับคําตอบของเจียงลู่ฉี
เจียงลู่ฉีเหลือบตามองไปที่เจียงจ๊อิงที่กําลังส่ายหัวไปมา ในขณะที่หายใจไปพร้อมๆกัน
เจียงลู่ฉีไม่รู้ว่าทําไม แต่เขาจ้องไปที่เซียฉาฉาอย่างใสซื่อ
เจียงลู่ไม่รู้ว่าทําไม แต่เมื่อเธอจ้องไปที่เซียฉาฉาที่ดูใสซื่อ เธอกําลังจับมุมเสื้อของเธออยู่และก้มลงไปมองที่เท้า และกําลังถือเนื้อแห้งในมือของเธอ เธอไม่ใช่ผู้มีพลังเหนือธรรมชาติดังนั้นเธอจึงได้เนื้อแห้งเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น มันเห็นได้เด่นชัดเลยว่าเธอไม่ค่อยอยากให้มันหมดสักเท่าไหร่ ดังนั้นเธอจึงกัดไปแค่นิดเดียว
เมื่อเซียฉาฉายืนอยู่ด้านหน้าเธอ เจียงลู่นี้ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เขาก็เหลือบไปเห็นเฉินติงที่กําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้กับสมาชิกอีกคนหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็ตัดสินใจ
“เฉินติง นายน่าจะไปล่าสัตว์ปากลายพันธุ์และย่างมันนะ” เจียงลู่ฉีพูด
เฉินติงที่พึ่งนั่งลงบนเก้าอี้เต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว เมื่อเขาได้ยินมัน เขาทําได้เพียงเก็บกักความโกรธของเขาไว้อย่างยากลําบาก ตั้งแต่ที่พวกเขาขับมาได้ครึ่งทางแล้ว เขาก็ทําได้เพียงแค่อดทนให้มากที่สุดไว้ได้แค่นั้น
“กัปตันเจียง นั่นเป็นความคิดที่ดีเลยครับ พวกเราเหนื่อยกับการกินอาหารแบบเดิมอยู่ทุกวัน แล้ว” เฉินติงพูด เขาต้องการที่จะช่วยรักษาหน้าของเขาไว้หน่อย แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าโดนตบไปหลายต่อหลายครั้งแล้วก็ตามที
หลังจากนั้นเขาก็หันกลับไปมองสมาชิกของเขาคนหนึ่ง และตะโกนออกมา “ไปล่ามาเร็ว”
เพียงเวลาไม่นาน สมาชิกของทีมเฉินติงก็จากไป และอีกชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็แบกเอาศพของสัตว์มาด้วย หลังจากนั้น เฉินติงสั่งให้สมาชิกของเขาให้รีบทําอาหาร
“บอสเฉิน!” สมาชิกคนหนึ่งได้ส่งชิ้นเนื้อให้กับเฉินติงก่อนเป็นคนแรก
แต่เฉินติงกลับไม่ได้หยิบมันไป เขากลับตะโกนออกมา “เอามันไปให้กัปตันเจียง!” ตั้งแต่ที่ชีวิตของเขาอยู่ในกํามือของเจียงลู่ฉี เขาตัดสินใจที่จะให้เจียงลู่ฉีก่อน
สมาชิกคนหนึ่งได้นําเนื้อไปตามคําสั่งของเฉินติงและเอาไปให้กับเจียงลู่ฉี เซียฉาฉาที่กําลังนั่งกัดเนื้อแห้งอยู่ข้างเขาอย่างช้าๆ จ้องไปที่เนื้อกลายพันธุ์นั่น เมื่อเธอสังเกตเห็นเจียงลู่ฉีมองมายังเธอ เธอก็มองไปที่อื่นอย่างตื่นตระหนก ซึ่งเธอไม่รู้ว่าจะทําอะไรดี
“เอามันไปให้เธอ” เจียงลู่ฉีสั่ง
เซียฉาฉาและสมาชิกที่ถือจานอยู่ต่างตกใจ แต่เขาก็เอามันไปให้ตามคําสั่งของเจียงลู่ฉี
“คุณเซียครับ” เซียฉาฉายังคงทําตัวไม่ถูกอยู่
เมื่อไหร่กันที่เธอจะได้เพลิดเพลินกับการได้รับปฏิบัติตัวเช่นนี้ เธอรู้ดีว่าชิ้นเนื้อนี้เป็นชิ้นเนื้อที่ดีที่สุด ซึ่งมันเป็นของผู้นํา เฉินติงสามารถที่จะฆ่าเธอทิ้งได้ทุกเมื่อ ดังนั้นเธอจะยอมรับมันไปได้ยังไงกัน? แต่เมื่อเธอมองไปที่เจียงลู่ฉีที่อยู่เบื้องหน้าเธอ เซียฉาฉารู้สึกสบายใจและหยิบจานไป
“ขอบคุณค่ะ เจียงลู่ฉี” เซียฉาฉาพูดอย่างอ่อนโยน
หลังจากนั้น เธอก็วางจานไว้บนขาของเธอ เธอหยิบชิ้นเนื้อและนํามันเข้าไปในปาก ทันใดนั้นเธอก็ล่องลอยไปกับความเอร็ดอร่อย “อ้า! นี่มันอร่อยจัง!”
เจียงลู่ฉีอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ เซียฉาฉาค่อนข้างเป็นผู้หญิงที่น่ารัก เจียงลู่นี้รู้สึกว่าเธอเป็นคนอ่อนโยน แต่เขาก็พบว่าเธอน่ารักมากด้วยเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เฉินติงกลับเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว หลังจากเห็นฉากที่เกิดขึ้น ถ้าเจียงลู่ฉีเป็นคนกินมัน เขายังยอมรับมันได้ แต่เจียงลู่ฉีกลับส่งชิ้นเนื้อนั่นให้กับหญิงสาวธรรมดาทั่วไปของทีมเขา ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่า เขา เฉินติงอ่อนด้อยกว่าเซียฉาฉา!
“นาย! มานี่” เฉินติงเรียกสมาชิกให้มาหาเขา หลังจากนั้น เขากระซิบอะไรบางอย่างออกไป
สมาชิกคนนั้นพยักหน้าและเหลือบตามองไปที่รถทัวร์ของเจียงลู่ฉี เขาแกล้งว่าจะเดินไปนี่และเดินไปที่ด้านหลังโรงแรม เฉินติงรู้ดีว่ามีใครบางคนกําลังคอยสังเกตเขาอยู่ แต่ว่ามันเป็นช่วงเวลากินข้าว และทุกคนกําลังนั่งกินอยู่ มันทําให้เขาเชื่อว่ามันเป็นเรื่องง่ายมาก สําหรับสมาชิกของเขาสักคนที่จะลอบออกไป เขาเดาว่าเจียงลู่ฉีจะไม่ได้สังเกตเห็นมัน
ดวงตาของเฉินติงส่องประกายออกมาและคิดขึ้น แกทําตัวเย่อหยิ่งไปก่อนเถอะ แต่เมื่อพวกเราไปถึง เมื่อไหร่ เมื่อนั้น มันจะเป็นจุดจบของแกแล้วละ!”
เฉินติงเป็นเจ้าถิ่นแถวนี้ ดังนั้นเขาจะยอมรับความอับอายเช่นนี้ไปได้ยังไง เมื่อเจียงลู่ฉีล้อเขาเล่นจนแทบจะกลายเป็นตัวตลกไปแล้ว
หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง สมาชิกที่ออกไปฉีก็กลับมา พร้อมกับผิวปากไปด้วย เขาส่งสัญญาณไปให้กับเฉินติงว่าทุกอย่างนั้นได้เตรียมพร้อมเสร็จแล้ว
เมื่อเห็นมัน เฉินติงรู้สึกตื่นเต้นมาก “เจียงลู่ฉี อา เจียงลู่ฉี… ฉันเตรียมของขวัญที่แสนยอดเยี่ยมไว้ให้นายแล้วละ นายจะต้องประหลาดใจแน่ๆ” เฉินติงคิด ในขณะที่มองไปยังแผ่นหลังของเจียงลู่ฉี
