The Daily Life of the Immortal King – ตอนที่ 139

ตอนที่ 139 ผู้มีพระคุณของผู้อำนวยการหลี

มันอาจจะพูดได้ว่าน้องแบล็คสมกับเป็นน้อบแบล็ค ด้วยการที่เป็นแฮคเกอร์มือฉมังเขาใช้เวลาแค่เพียงไม่นานก็หาข้อมูลของนักเรียนทั้งหมดที่มีชื่ออยู่ในสมุดสีเทาเล่มนี้พบ

มีนักเรียนทั้งหมด 3 คนที่กำลังได้รับการรักษาแบบแยกกับผู้ป่วยอื่นอยู่ที่โรงพยาบาลอันดับสองประจำเมืองซ่งไห่ ค่าใช้จ่ายสำหรับการรักษาเช่นนั้นถือว่าแพงเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน แต่เพราะปราสาทตระกูลโม่ต้องการที่จะปกปิดข้อมูล พวกเขายังได้ทำการจ่ายเงินค่าปิดปากให้แก่ครอบครัวผู้เสียหายอีกเป็นจำนวนมาก แต่การทดลองกับมนุษย์นั้นก็เป็นสิ่งที่อันตรายต่อสังคมและผิดหลักมนุษยธรรมอยู่ดี

แผนกผู้ป่วยแยกนั้นมีอยู่แค่เพียงที่โรงพยาบาลประจำเมืองอันดับสอง เมื่อเข้ารับการรักษาแล้วคนที่สามารถเข้าเยี่ยมได้นั้นต้องได้รับการอนุญาตเสียก่อน ต่อให้เป็นญาติพ่อแม่พี่น้องก็ไม่สามารถเข้าเยี่ยมได้ตามปกติ

แต่เทพมือระเบิดนั้นใช้ความสามารถเฉพาะตัวจึงสามารถลักลอบเข้าไปหาผู้ป่วยเหล่านั้นได้

นั่นก็เพราะว่าแบล็คได้สืบจนทราบว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลแห่งนั้นที่ชื่อว่า “หลีเหมี่ยวเจิน” เป็นลูกศิษย์ของโทยะจอมอมตะนั่นเอง

……………………………

วันอาทิตย์ที่ 30 พฤษภาคม สัปดาห์ที่ 5 ของปีการศึกษาที่ 1

วันนี้เป็นวันที่ค่อนข้างหนาว ซึ่งสำหรับผู้ฝึกตนนั้นถือว่าปกติแต่สำหรับคนธรรมดาทั่วไปนั้น พวกเขาจะต้องเปลี่ยนไปสวมกางเกงขายาวและเสื้อแขนยาวแทน ไม่เช่นนั้นแล้วอากาศหนาวในเมืองซ่งไห่อาจจะทำให้พวกเขาป่วยได้

พยากรณ์อากาศบอกว่าอุณหภูมิจะลดลงและเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลันในช่วงนี้ สภาพอากาศค่อนข้างแปรปรวนในเมืองซ่งไห่ บางครั้งก็ร้อนราวกับอยู่ในหน้าร้อนและหนาวเย็นราวกับอยู่ในหน้าหนาว แต่ถึงกระนั้นชาวเมืองซ่งไห่ที่อยู่อาศัยมานานก็ชินกับสภาพอากาศเช่นนี้กันหมดแล้ว

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลหลีกำลังยืนรอใครบางคนอยู่หน้าประตูทางเข้าโรงพยาบาล นั่นก็เพราะว่าโทยะได้โทรไปหาผู้อำนวยการหลีและบอกว่าจะมีใครบางคนไปพบ

พวกเขาตกลงกันไว้ว่าจะไปเจอกันที่โรงพยาบาลเวลา 8 โมงเช้า ผู้อำนวยการหลีนั้นสวมเสื้อโค้ทสีขาวพร้อมกับบัตรประจำตัวโรงพยาบาลซึ่งสวมไว้ที่คอ ภายใต้เสื้อโค้ทเป็นเสื้อกั๊กหน้าเตอะสำหรับป้องกันลมเย็นจากทะเลน้ำแข็งยามเช้า

ขณะที่เขากำลังยืนรออยู่ที่หน้าประตูนั้น เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าพลางคิดว่า ‘นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่มีหน้าร้อน’

ในขณะที่เขากำลังเหม่อ เขาเหลือบไปเห็นบุคคลสองคนโผล่ขึ้นมาในระยะสายตาของเขา

สองคนนั้นก็คือเทพมือระเบิดและหวังลิ่ง

ในตอนเช้าของวันนี้ หวังลิ่งวางแผนไว้ว่าเขาจะแอบแต่งรถสามล้อของปู่เขาเสียหน่อย แต่ชายในชุดขาวดันโผล่มาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยหน้าบ้านหวังลิ่งพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่ค่อยน่าไว้วางใจเสียเท่าไร…

เล่ยเหมาเร็นนั้นต้องการให้หวังลิ่งไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อน

ในการแลกเปลี่ยนเขาจะให้เพื่อนของเขาช่วยอัพเกรดรถสามล้อให้…

หวังลิ่งหยุดคิดไปพักหนึ่ง มันก็ไม่ได้แย่สำหรับข้อเสนอแบบนี้ อย่างน้อยก็ช่วยประหยัดเงินเขาไปบ้าง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสามารถหลบหนีการพบเจอคนอื่น ในการที่จะไปอู่หรือร้านซ่อมรถแต่ละครั้งเสมือนเขาเดินเข้าร้านทำผม พนักงานหรือผู้จัดการร้านมักจะเข้ามาพูดคุยและยื่นข้อเสนออย่างนั้นอย่างนี้มาให้แบบไม่รู้จบ

ส่วนตัวเขานั้นโคตรจะเกลียดเลย

หลังจากหาข้อสรุปได้ เขาจึงถูกลากมายังโรงพยาบาลแห่งนี้พร้อมกับเทพมือระเบิด

เมื่อผู้อำนวยการหลีเห็นเทพมือระเบิดขี่สามล้อบรรทุกของและมีเด็กหนุ่มนั่งซ้อนท้ายอยู่ข้างหลังเขา เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเขารีบเดินไปหาและโค้งคำนับทักทายชายชุดขาว “สวัสดีครับรุ่นพี่เล่ย อาจารย์ของผมได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดแล้ว” เขาเหลือบไปมองหวังลิ่ง “แล้วเด็กคนนี้คือ…”

เทพมือระเบิดครุ่นคิดวิธีแนะนำตัวหวังลิ่งอยู่ครู่นึงก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นแตะไหล่หวังลิ่ง “เด็กคนนี้หรอ…เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเว็บบอร์ดของเรา หลิงเจินเหริน”

“…”

“เด็กคนนี้หรอครับคือตำนานหลิงเจินเหรินคนนั้น”

ผู้อำนวยการหลีแสดงท่าทางตกใจก่อนที่จะรีบโค้งคำนับให้หวังลิ่งเช่นกัน “ผมได้ยินสมญานามของหลิงเจินเหรินจากอาจารย์มาเยอะ ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเด็กขนาดนี้!!!” แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยเพราะปัจจุบันมีหลายวิธีมากที่จะทำให้คงความเยาว์วัยได้ ยิ่งเป็นผู้ฝึกตนแล้วด้วย แต่ในการที่จะคงสภาพความเยาว์วัยแบบหวังลิ่งนั้นเขาก็ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายนั้นทำได้แนบเนียนมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบเจอคนที่สามารถกระทำอะไรได้แบบนี้

หวังลิ่งไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการพยักหน้าต่อการทักทายของผู้อำนวยการหลี

แต่แค่นั้นก็เป็นเกียรติสำหรับเขาแล้วนี่คือสิ่งที่ผู้อำนวยการหลีคิด
เขานำทั้งคู่เข้าไปยังส่วนผู้ป่วยคัดแยกพิเศษ ผู้อำนวยการหลีกล่าวทักทายหัวหน้ายามที่เฝ้าอยู่หน้าทางเข้า “สองคนนี้เป็นเพื่อนของผมเอง”

หัวหน้ายามหน่วยรักษาความปลอดภัยชะโงกหน้าออกมาดู เขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนรถสามล้อและมีเด็กผู้ชายซ้อนท้าย เมื่อเขาเห็นดังนั้นเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากจึงเปิดประตูให้

ที่จริงแล้วการกระทำของผู้อำนวยการนั้นค่อนข้างเสี่ยง ในการที่พาบุคคลภายนอกสองคนเข้ามายังเขตหวงห้ามนี้ เพราะทางเบื้องบนนั้นสั่งเอาไว้ว่า ห้ามไม่ให้ใครก็ตามที่ไม่มีสิทธิ์เข้ามายังพื้นที่หวงห้ามตรงนี้

แต่โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นสถานที่ที่ ถ้าหากคุณมีเส้นสาย คุณก็สามารถจะไปที่ไหนก็ได้… ในสังคมทั่วไปก็มีวัตนธรรมแบบนี้เช่นกัน

“มีที่จอดรถข้างในไหมครับ” เทพมือระเบิดถามหัวหน้ายามทันทีหลังจากที่เขาผ่านประตูเข้ามาแล้ว

หัวหน้ายามทำหน้างงกับคำถามของชายชุดขาว

แต่เพราะว่าผู้อำนวยการหลีอยู่ตรงนี้ด้วยเขาจึงไม่กล้าที่จะพูดจาไม่ดีออกไป เขาจึงชี้ไปยังข้างใน “ตรงไปประมาณร้อยเมตรและเลี้ยวซ้าย คุณจะพบกับที่จอดรถ”

“ขอบคุณครับ  “ เทพมือระเบิดยกกำปั้นขึ้นทาบอกทำความเคารพแบบทหาร ก่อนที่เขาจะขี่รถไปและดริฟต์เข้าที่ลานจอดรถ หลังจากที่เขาลังเลเรื่องที่จอดอยู่นานเขาจึงนำรถสามล้อไปจอดตรงกลางระหว่างไมบาค (Mercedes Maybach) กับมาเซราติ (Maserati)

ผู้อำนวยการหลียังคงยืนค้างกับความเร็วของรถสามล้อคันนั้น

หวังลิ่งลงมาจากรถและจัดการกับเครื่องแต่งกายของเขา

ที่รถสามล้อคันนี้เร็วได้ขนาดนี้ก็เพราะเขาเป็นคนลงอาคมไว้ส่วนหนึ่งด้วยตัวของเขาเอง

………………………….

ในส่วนผู้ป่วยพิเศษนี้ มีอยู่ด้วยกันทั้งหมด 2 อาคาร ผู้อำนวยการหลีพาทั้งสองมายังอาคารที่มีน้ำพุสวยงามอยู่ข้างหน้า

หวังลิ่งสังเกตว่าอาคารตรงหน้านี้มีสีดำเป็นเอกลักษณ์

ผู้อำนวยการหลียืนอยู่เบื้องหน้าอาคารเขาผายมือไปยังอาคารสีดำและเกริ่นขึ้น “อาคารหลังนี้เป็นอาคารสำหรับผู้ป่วยคัดแยกพิเศษ ซึ่งโรงพยาบาลประจำเมืองอันดับสองแห่งนี้ได้ตั้งขึ้นมาพิเศษสำหรับผู้ป่วยรุนแรง ผู้อาวุโสของทางโรงพยาบาลได้ทำการลงทุนก่อตั้งแผนกนี้ขึ้นมา แม้แต่คอนกรีตที่ใช้สร้างอาคารยังถูกผสมกับสมุนไพรวิญญาณ เพียงแค่อยู่ภายในอาคารก็สามารถลดระยะเวลาการรักษาตัวแก่ผู้ป่วยได้แล้ว เราสามารถเพิ่มระยะเวลาการรักษาให้แก่ผู้ป่วยระยะสุดท้ายได้”

เมื่อพวกเขาได้ก้าวเข้ามายังภายในตัวตึก สิ่งที่สะดุดตาพวกหวังลิ่งที่สุดก็คือ บรรดาป้ายประกาศและใบรับรองต่างๆ

บนกำแพงนั้นเต็มไปด้วยใบประกาศนียบัตรและรูปของหมอที่ทำคุณประโยชน์ให้แก่โรงพยาบาลแห่งนี้

พวกเขาไล่ดูไปเรื่อยจนไปสะดุดอยู่ที่รูปผู้ชายแก่ไว้หนวดคนหนึ่งซึ่งอยู่ตรงส่วนกลางของผนังตึก “ชายแก่คนนี้คือ…”

ผู้อำนวยการหลีมองไปไปยังภาพที่เทพมือระเบิดกำลังมอง “คนคนนี้คือผู้อาวุโสของเรา คุณหมอหลี่ซื่อเจิน!”

“…”

“คนคนนี้เป็นคนก่อตั้งแผนกและก่อสร้างตึกแห่งนี้ เขานี่แหละที่เป็นคนนำพาความหวังมาสู่เหล่าผู้ป่วยมากมายนับไม่ถ้วน”

ผู้อำนวยการหลีชี้ไปยังแผ่นป้ายซึ่งอยู่ข้างหลังประตูทางเข้า ซึ่งหวังลิ่งกับเทพมือระเบิดไม่ได้สังเกตเห็นเมื่อตอนที่เขาเดินเข้ามาภายในตึกนี้ในทีแรก “แผ่นป้ายนั่นถูกจารึกไว้โดยท่านผู้อาวุโสของเราและเป็นชื่อของอาคารแห่งนี้”

หวังลิ่งเงยหน้าไปมอง

เมื่อเขาเห็นตัวอักษรสีทองที่จารึกไว้บนแผ่นป้ายนั่น…

“Night Shift Nurses”

[เป็นชื่อ Animation ญี่ปุ่น 18+ ซึ่งถ้าหากใครรู้จักก็น่าจะเข้าใจ แต่สำหรับใครที่ไม่รู้จักก็อย่าไปหาดูเลยครับ…ผู้แปล]