The Daily Life of the Immortal King – ตอนที่ 185

ตอนที่ 185 สายซุ่ม

วันศุกร์ที่ 10 มิถุนายน ของปีการศึกษาที่ 1

ปู่ของหวังลิ่งตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าของวันนี้ เพื่อที่จะทําอาหารจานเด็ดของเขา “ซุปเกี่ยวน้ําสไตล์จีน” เกี่ยวน้ําอันนี้แหละที่ทําให้เขาได้รับดาวของเชฟมิชลิน ครั้งนั้นเกี่ยวน้ําของเขาได้ทําลายสถิติอาหารเช้าขายดีสําหรับร้านค้าข้างถนน และทําให้เขาได้รับฉายาราชาเกี่ยวน้ํา (King of Dumplings)

ซุปเกี่ยวน้ําที่ดีนั้นต้องมีคุณสมบัติที่ดีสามอย่างคือ “บางไส้เยอะและชุ่มฉ่ํา” ซึ่งเกี่ยวน้ําฝีมือปู่ หวังนั้นมีความพิเศษทําให้มันมีคุณสมบัติที่สี่ นั่นคือมันทําให้คนที่กินเข้าไปรู้สึกเหมือนกินอาหารฝีมือของคุณแม่พวกเขา เพียงแค่หนึ่งคําก็ทําให้บรรดาลูกค้าน้ําตาไหลพรากราวกับโดนแก๊สน้ําตา

เพราะเหตุนี้นั่นเอง เมื่อพ่อของหวังลิ่งเห็นเกี่ยวน้ําสไตล์จีนที่คุณปู่หวังทํา เขาจึงเดินไปเตรียมกระดาษทิชชูสองม้วนวางไว้บนโต๊ะกินข้าว

แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะร้องไห้หลังจากได้กินเกี่ยวน้ําของพ่อของเขา

คนแรกก็คือหวังลิ่ง นั่นก็เพราะน้ําตาจะทําให้มาดนิ่งของเขาเสียได้ในระหว่างตอนกินเกี๊ยวน้ําเขาจึงใช้พลังวิญญาณบิดกั้นต่อมน้ําตาเอาไว้

ในช่วงเวลาอาหารเช้าทั้งคุณพ่อและคุณปู่ของหวังลิ่งก็เปิดทีวีดูข่าวตามปกติ

เมื่อพ่อของหวังลิ่งเปิดทีวีขึ้นมา มันก็อยู่ในช่องข่าวช่วงเช้าพอดี ผู้ประกาศข่าวหญิงคนหนี้งกําลังประกาศข่าวด้วยความเคร่งขรึม “ข่าวต่อไปเป็นข่าวด่วนค่ะ เมื่อเวลา 6:30 ของตอนเช้า พนักงานส่งอาหารของแอพ Ricebalจํานวนคน หายตัวไปนับตั้งแต่เมื่อวานค่ะ จํานวนผู้สูญหายที่มากทําให้บรรดาพนักงานส่งอาหารของเจ้าอื่นๆต่างหวาดกลัว ทางตํารวจได้จัดตั้งคณะสอบสวนขึ้นมาในเรื่องนี้เมื่อคืนวานนี้ พวกเขาบอกว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นฝีมือของหัวหน้าองค์กรเงาสายธาร “เจียงหลิวเย” ที่หายสาบสูญ…”

เมื่อผู้ประกาศข่าวพูดจบ คุณปู่ก็ถอนหายใจออกมา “โลกปัจจุบันช่างอันตรายเสียจริง ทุกคนสามารถเสียชีวิตได้แม้กระทั่งคนส่งอาหาร”

“พ่อ…พ่อคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับหัวหน้าองค์กรเงาสายธารไหม? ทําไมตํารวจพูดแค่สงสัยในตัวของหล่อน? หรือพวกเขายังไม่มีหลักฐานมายืนยัน” พ่อของหวังลิ่งตกเกี้ยวน้ําเข้าปากชิ้นนึง จากนั้นจึงดึงทิชชูออกมาจากมวนเพื่อซับน้ําตา

“ฉันคงบอกได้แค่ว่ามันคงเป็นเรื่องปกติแหละ ถ้าหากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในอดีต และผู้ต้องสงสัยสั่งเกี่ยวน้ําของฉันมันคงช่วยให้เรื่องพวกนี้ไม่เกิดขึ้น” ชายแก่มองไปยังเกี่ยวน้ําที่อยู่ในหม้อ “ฉันเอาแต่ก้มหน้าก้มตาปลูกผักหลังจากปลดเกษียณจากการเป็นพ่อครัว ฝีมือจึงไม่ได้ดีเท่าเมื่อก่อน เมื่อตอนที่ฉันเก่งๆ เกี่ยวน้ําของฉันนั้นสามารถทําให้คนน้ําตาไหลได้ตั้งแต่ได้กลิ่นของมันแล้ว”

“ ” ทั้งพ่อของหวังลิ่งแต่ตัวหวังลิ่งเองได้แต่นั่งฟังตาปริบๆ

“เมื่อก่อนเกี้ยวน้ําของฉันนั้นเปรียบเสมือนระเบิดแก๊สน้ําตา มันเคยช่วยตํารวจที่ปลอมตัวเป็นคนส่งอาหารเข้าไปส่งอาหารให้พวกคนร้าย ทันทีที่เหล่าคนร้ายได้กลิ่นเกี้ยวพวกเขาก็น้ําตาไหลพรากจนมองอะไรแทบไม่เห็น และนั่นทําให้ตํารวจที่อยู่ข้างนอกรีบบุกเข้าไปจับกุมกลุ่มคนร้าย”

ข่าวการหายตัวไปของพนักงานส่งอาหารแอพ Riceball อาจจะเป็นเหตุการณ์ใหญ่อย่างที่สองหลังจากเหตุการณ์องค์กรเงาสายธาร หวังลิ่งคิดว่าทางตํารวจพูดมาก็มีส่วนถูก สองเหตุการณ์มีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกัน

ยิ่งไปกว่านั้นหวังลิ่งรู้ว่าหัวหน้าองค์กรเงาสายธารนั้นบาดเจ็บ เขาทําลายร่าง โคลนปั้นของเธอทําให้เธอสูญเสียพลังวิญญาณไปประมาณ600ปีของผู้ฝึกตน ซึ่งร่างจริงของเธอจะต้องได้รับบาดเจ็บจากร่างโคลนปั้น เธอจําเป็นต้องใช้เวลาพักรักษาตัวอยู่พอสมควร

ในระหว่างนี้ สารอาหารเป็นสิ่งจําเป็น แม้ว่าผู้ฝึกตนไม่จําเป็นจะต้องกินอาหารเพื่อดูดซึมสารอาหาร พวกเขาแค่ดูดซึมพลังวิญญาณก็เพียงพอแล้ว แต่สําหรับผู้ฝึกตนที่บาดเจ็บพวกเขาต้องกิน มันจะทําให้ร่างกายของพวกเขาฟื้นตัวเร็วยิ่งขึ้น

โดยสรุป หวังลิ่งคิดว่ามันน่าจะไม่ใช่อะไรที่ง่ายๆแบบนั้น ในใจของเขานั้นเห็นด้วยกับความคิดของพวกตํารวจ ที่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหัวหน้าองค์กรเงาสายธาร

แม้ว่าตัวองค์กรเองนั้นจะล่มสลายไปแล้ว แต่ก็ยังมี “หาง” ที่อันตรายหนีไปรอดไปได้ เธอคนนั้นเป็นตัวแปรที่สําคัญซึ่งทําให้หวังลิ่งนั้นรู้สึกไม่สบายใจ แม้ว่ามุมมองจากคนทั่วทั้งโลกจะมองว่าองค์กรเงาสายธารคงไม่มีทางฟื้นคืนชีพกลับมาได้อีกแล้ว แต่ทว่าหวังลิ่งกลับรู้สึกต่างออกไป ตราบใดที่ตัวหัวหน้าเองยังไม่ถูกจับกุม เรื่องมันคงยังไม่จบลงง่ายๆ

ไม่เพียงแค่หวังลิ้งคนเดียวที่คิดแบบนี้ ยังคงมีคนบางกลุ่มคิดแบบเดียวกับเขา

หวังลิ่งเปิดกลุ่มแชทขึ้นมาและเขาพบว่ามีคนจํานวนหนึ่งกําลังพูดถึงเรื่องนี้อยู่

ทุกคนรู้ว่าองค์กรเงาสายธารนั้นคงไม่ตายลงง่ายๆจนกว่าตัวหัวหน้าจะโดนจับ มีคนจํานวนหนึ่งที่พยายามค้นหาตัวของหัวหน้านักฆ่าสาวอยู่

เมื่อหวังลั่งออนไลน์ ไฉ่เหรียนเจินเหรินก็กําลังพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่พอดี

ไฉ่เหรียนเจินเหริน: “เหตุการณ์นี้มันแปลก นายคิดว่าไง?”

บูลังจอมดาบส่งสติกเกอร์ผู้ชายดันแว่นตามาในแชท “ฉันมีเพื่อนเป็นตํารวจอยู่ พวกเขาบอกว่าพนักงานส่งอาหารหายตัวไปในบริเวณเดียวกัน”

ไฉเหรียนเจินเหริน: “มีพิกัดที่แน่นอนไหม?”

บูลังจอมดาบ: “มีสิ มีออเดอร์มาจากร้านสะดวกซื้อในชั้นใต้ดินของอพาร์ทเม้นหรูแห่งหนึ่งซึ่งถูกทิ้งร้างมานาน ผู้คนที่อยู่แถวนั้นก็ไม่รู้ว่าใครกันที่จะอาศัยอยู่ในที่แห่งนั้น เพราะมันไม่มีบันทึกที่ผู้ของผู้ที่อาศัยอยู่ในตึกนั่น ตํารวจจึงไม่สามารถสรุปได้ว่า ร้านสะดวกซื้อแห่งนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของพนักงานส่งอาหาร”

ไฉ่เหรียนเจินเหริน: “ถ้าอย่างงั้นก็ง่ายขึ้นมาหน่อย ฉันจําได้ว่าโทยะจอมอมตะได้พัฒนาเครื่องหอมผลิตพลังวิญญาณที่สามารถล่อวิญญาณเร่ร่อนบริเวณใกล้เคียงกว่า 10 ลี้ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าหากพนักงานส่งของตายแถวนั้นคงมีวิญญาณร้ายแถวนั้นเป็นหลักฐาน

แต่เมื่อหลังจากไฉ่เหรียนพิมพ์ โทยะจอมอมตะก็ไม่ได้ตอบกลับในทันที แต่เป็นเทพมือระเบิดที่แท็กชื่อโทยะในแชท “น้องโทยะอยู่หรือเปล่า?”

แทบจะในทันทีโทยะจอมอมตะก็ส่งสติกเกอร์เหงื่อตกมา “ฉันกําลังปรุงยาอยู่ฉันมีเครื่องหอมพลังวิญญาณเยอะเลย ถ้าพวกนายต้องการความช่วยเหลือฉันสามารถกลับจากเกาะเก๊กฮวยได้ทันที ฉันคุ้นเคยกับเครื่องหอมพวกนั้นอยู่แล้ว ถ้าหากให้คนที่ไม่รู้วิธีใช้งานใช้มัน มันจะเรียกเอาวิญญาณแปลกประหลาดที่อันตรายมากออกมา”

“ดีเลยน้องโทยะ ถ้างั้นฉันจะให้นายดูแลเรื่องนี้ แต่ต่อให้เรามีหลักฐานพร้อม พวกเรายังต้องจับกุมผู้ต้องสงสัยอีก…บังเอิญว่าวันนี้ฉันมีธุระ ดังนั้นคนอื่นคงต้องไปแทน จะดีที่สุดคงต้องปลอม เป็นพนักงานส่งอาหารเพื่อแกล้งว่าเป็นเหยื่อ”

ไฉ่เหรียนเจินเหรินะ “ฉันเป็นไง” ไฉ่เหรียนเจินเหรินพิมพ์ตอบกลับมาแทบจะในทันที

โทยะจอมอมตะ: “ประจําเดือนของเธอหมดแล้วงั้นเรอะ?”

ไฉ่เหรียนเจินเหริน: “ยังเลยอะ…แต่มันปวดนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก”

สายฟ้าดามาราจา: “ฉันไปแทนได้นะ”

ไฉ่เหรียนเจินเหรินะ “ถ้าดามาราจาไปคงมีปัญหาปวดหัวมาตรึม…นายยังมีปัญหากับการควบคุมพลังไฟฟ้าของนาย มันต้องปลอมตัวอย่างแนบเนียนไม่งั้นมันจะดูออกง่ายเกินไป”

สายฟ้าดามาราจา: “…”

หลังจากนั้นทั้งแชทก็ตกอยู่ในความเงียบกว่าหลายนาที

เทพมือระเบิดจึงพิมพ์อะไรบางอย่างลงมาทําลายความเงียบ

เทพมือระเบิด: “ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวฉันจะมอบหมายให้คนอื่นไปแทน!”

เมื่อเทพมือระเบิดพิมพ์เสร็จไม่นาน เทพมือระเบิดก็ได้แท็กชื่อของหวังลิ่ง

เทพมือระเบิด: “น้องลิ่งอยู่ไหม?”

หวังลิ่ง: “ ” หวังลิ่งแค่พิมพ์ลงไปตามนิสัยของเขา

เทพมือระเบิดซึ่งนั่งอยู่หน้าหน้าจอก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

เทพมือระเบิด: “ฉันคิดแล้วว่าน้องลิ่งจะต้องอยู่ น้องลิ่งเป็นสายซุ่มนี่เอง!”

หวังลิ่ง: “…”