ทั่วทั้งห้องโถงเกิดเสียงพูดคุยดังอื้ออึงขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคนต่างจ้องมองมาที่หานซั่วอย่างพร้อมเพรียงกันเป็นตาเดียว บ้างก็พยายามเหลือบมองเขาให้ชัด ๆ
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันน่ะ? ใจกล้าบ้าบิ่นน่าดูเลย!”
“ก็นั่นน่ะสิ! เขาไม่ยอมถอยเลย ทั้ง ๆ ที่ท่านบรากอุตส่าห์พูดถึงขนาดนั้น นี่เท่ากับว่าไม่ไว้หน้าราชวงศ์พิลลอนเลยนะ!”
“ฮ่า! ช่างเป็นคนที่บ้าดีเดือดเหลือเกิน ต่อให้รวยแค่ไหน ก็ต้องมีชีวิตรอดกลับไปใช้เงินด้วยนะพวก!”
หลังจากที่ประกาศราคาซึ่งพุ่งสูงถึง 200,000 เหรียญทอง ทุกคนต่างก็พูดคุยกันจนเสียงดังเซ็งแซ่ขึ้นมา ประสาทหูที่ไวเป็นพิเศษของหานซั่วสามารถได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาถกเถียงกัน อย่างไรก็ตาม เขาไม่แยแสใด ๆ ทั้งสิ้น แค่ลูกคุณหนูไร้ความสามารถจากตระกูลที่มั่งคั่งร่ำรวยคนหนึ่ง จะทำให้หานซั่วต้องไปวิตกกังวลได้สักเท่าไหร่กัน?
“ข้าชื่นชมความหัวรั้นของเจ้านะ สหาย”
บรากที่อยู่บนชั้น 3 ไม่ได้แสดงออกถึงความฉุนเฉียวที่ถูกหักหน้า แต่ในทางตรงกันข้าม เขากลับเอ่ยชมหานซั่ว
“อีตานี่มีชื่อเสียงเรื่องที่รอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยคมมีดนะ ท่าทีของเขาตอนนี้แสดงว่าเขากำลังโกรธจัดเลยล่ะ! เจ้า… เจ้านี่มัน… เฮ้อออ เจ้าไปหาเรื่องเขาทำไมกันเนี่ย?”
โซฟีที่ยังก้มหัวต่ำอธิบายให้หานซั่วฟังเบา ๆ
** Please note : หากท่านไม่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้จากบล็อก https://gdk-th.blogspot.com/ แปลว่าท่านกำลังจ่ายเงินให้กับคนที่กำลังสุขสบายกับการหาเงินง่าย ๆ ด้วยการใช้นิ้วคลิกก๊อบผลงานแปลของเพจไปขายอีกต่อหนึ่ง **
“หืม?”
ทันใดนั้น เสียงร้องเบา ๆ ดังมาจากด้านข้างของบราก เมื่ออัศวินศักดิ์สิทธิ์ซูโลจับจ้องมาที่ใบหูของโซฟี
โซฟีซึ่งเป็นคนที่มีความแข็งแกร่งอย่างไม่ธรรมดารู้สึกตกใจกลัวขึ้นมาทันที แม้ว่าจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง แต่เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงสายตาของซูโลที่เพ่งมองมากจากด้านบน เธอรีบเอามือปิดใบหูของตัวเองราวกับว่าเธอต้องการจะปกปิดอะไรบางอย่าง
ขณะที่โซฟีกำลังเอามือปิดหู หานซั่วก็สังเกตเห็นปานสีแดงเล็ก ๆ ขนาดเท่าเม็ดข้าวบริเวณใบหูของเธอ เมื่อเห็นว่าโซฟีพยายามรีบปิดมันอย่างรวดเร็ว เขาก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องการที่จะปกปิดรอยปานสีแดงนั้น
“โธ่เอ้ย! ข้านี่สะเพร่าจริง ๆ เลย ข้าลืมนึกถึงความเก่งกาจของพ่อข้าไปเสียสนิท เขาคงมองเห็นปานที่ใบหูของข้าจากระยะไกล บ้าจริงเชียว เขาต้องเจอตัวข้าแล้วแน่ ๆ!”
โซฟีพูดอย่างเคร่งเครียดขณะยังคงก้มหัวลง
“อื้ม ข้าคิดว่าเขาน่าจะเห็นเจ้าแล้วจริง ๆ นั่นล่ะ”
หานซั่วพูดอย่างใจเย็น หานซั่วสังเกตว่าหลังจากที่ซูโลร้องออกมาเบา ๆ สายตาของเขาก็เริ่มเป็นประกาย เห็นได้ชัดว่าเขารู้แล้วว่าหญิงสาวหน้าตาธรรมดาที่อยู่ข้างล่างนั่นคือลูกสาวผู้เป็นที่รักของเขาที่ปลอมตัวมา
“เราจะทำยังไงกันดีล่ะ?”
โซฟีพูดอย่างจริงจัง เธออับจนหนทางเมื่อต้องรับมือกับพ่อของตัวเอง
“ก็ปล่อยไปสิ พ่อเจ้ายังไม่ได้บอกบรากสักหน่อยว่าเขาพบอะไร ก้มหัวไว้อย่างนั้นแหละ”
หานซั่วพูดกับโซฟี ในใจของเขา เขารู้ดีว่าซูโลกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับโซฟี แต่ไม่ว่าอย่างไร โซฟีก็คือคู่หมั้นของบราก และหากบรากมารู้เข้าว่าโซฟีปลอมตัวเพื่อมาอยู่กับหานซั่ว บรากก็คงโมโหเป็นแน่ ดังนั้น แม้ว่าซูโลรู้เรื่องนี้เข้าแล้ว เขาก็ไม่เปิดเผยตัวตนของเธอ
“200,000 เหรียญทอง นับครั้งที่ 1!”
ขณะที่ฝูงชนกำลังสับสนอลหม่าน และบรากก็ไม่ได้ประมูลต่อไปแล้ว เสียงแหลมแสบหูของโฆษกก็ดังก้องขึ้น
บางที ราคา 200,000 เหรียญทองอาจจะมากเกินกว่าที่บรากคาดคิด หรือไม่ก็อาจจะมีความตั้งใจอย่างอื่นแฝงอยู่ เขาเพียงแต่มองมายังหานซั่วจากชั้นบนด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ บนใบหน้า แต่ไม่ได้ประมูลต่อ ดูเหมือนว่าเขาไม่ต้องการที่จะสู้กับหานซั่วในการประมูลอีกต่อไปแล้ว
“นับครั้งที่ 2!”
โฆษกหยุดไปนานก่อนจะตะโกนขึ้นมา
“ไม่มีใครให้ราคาสูงกว่านี้แล้วใช่มั้ยครับ…? ถ้าไม่มีใครประมูลสูงกว่ากว่านี้แล้ว… ถ้าเช่นนั้น สินค้าชิ้นนี้จะตกเป็นของสุภาพบุรุษท่านนี้แล้วนะครับ!”
ทุกคนต่างหันมองไปมาระหว่างบรากและหานซั่ว ราวกับว่าพวกเขารอให้เกิดเหตุการณ์สักอย่างขึ้น อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ต้องผิดหวัง เพราะครั้งนี้บรากไม่พอใจกับความดีใจของฝูงชนเท่าใดนัก
“250,000 เหรียญทอง! คุณพระช่วย! ท่านพ่อค้าโซฟีเสนอราคาอีกครั้งแล้วครับ! ตอนนี้ราคาอยู่ที่ 250,000 เหรียญทอง!”
ทันใดนั้น ป้ายสีแดงป้ายหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ชั้น 2 เมื่อตัวเลข 250,000 เหรียญทองถูกประกาศออกมา โฆษกก็ตื่นเต้นดีใจจนแทบคลั่ง
“เพราะท่านบรากอยากจะมอบของล้ำค่าชิ้นนั้นให้กับหญิงคนรัก ช่างเป็นความทุ่มเทที่ไม่ค่อยมีให้เห็นเลยจริง ๆ หึหึ ข้าจะใช้เงิน 250,000 เหรียญทอง เพื่อช่วยให้ท่านบรากประสบความสำเร็จเอง บางที อาจจะถือเป็นการผูกมิตรกับท่านบรากด้วยก็ได้ สหายที่อยู่ชั้นล่างตรงนั้นน่ะ ท่านจะช่วยไว้หน้าข้าสักหน่อยได้หรือไม่? คิดเสียว่ามาช่วยเติมเต็มเรื่องราวที่สวยงามสักครั้งก็แล้วกันนะ”
พ่อค้าโซฟีร่างอ้วนพูดกับหานซั่วที่ปลอมตัวเป็นชายอ้วนด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณมากท่านพ่อค้าโซฟี แต่ไม่ว่าข้าจะชนะการประมูลของชิ้นนี้หรือไม่ ข้าก็นับว่าท่านเป็นสหายอยู่ดีนั่นแหละ”
บรากพูดกับพ่อค้าโซฟีพร้อมรอยยิ้มประหลาด
** Please note : หากท่านไม่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้จากบล็อก https://gdk-th.blogspot.com/ แปลว่าท่านกำลังจ่ายเงินให้กับคนที่กำลังสุขสบายกับการหาเงินง่าย ๆ ด้วยการใช้นิ้วคลิกก๊อบผลงานแปลของเพจไปขายอีกต่อหนึ่ง **
เพราะเหตุนี้เอง ฝูงชนด้านล่างจึงเกิดโกลาหลอีกครั้ง ทุกคนมองไปยังพ่อค้าโซฟีและบรากด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับส่งเสียงเชียร์กับสถานการณ์ที่พลิกผัน
ตาแก่เจ้าเล่ห์! อยากจะเสียเงินมากเลยนะ! หานซั่วสาปแช่งอยู่ในใจ จากนั้น สายตาที่เย็นชาของเขาก็หันไปจับจ้องที่พ่อค้าโซฟีร่างอ้วนที่กำลังฉีกยิ้มกว้างไปถึงหู เขาคาดเดาว่าเหตุผลที่พ่อค้าโซฟีมาที่นี่ก็เพื่อที่จะหาโอกาสสร้างสัมพันธ์อันดีกับบรากด้วยอยู่แล้ว และดูเหมือนว่าเขาจะทำสำเร็จทีเดียว
“ต้องขอโทษด้วย แต่ข้าต้องการมันจริง ๆ!”
หานซั่วพูดอย่างเด็ดขาด และโดยไม่เว้นช่องว่างให้พูดต่อ หานซั่วก็ใส่ตัวเลขลงในอุปกรณ์อีกครั้งหนึ่ง
“300,000 เหรียญทอง! ยอดเยี่ยมจริง ๆ หมายเลข 83 เสนอราคาประมูล 300,000 เหรียญทองแล้วครับ!”
โฆษกร้องตะโกนสุดปอด เขาตื่นเต้นดีใจจนแทบสิ้นสติ
บางที อาจเป็นเพราะหานซั่วประมูลในราคาที่สูงมากจริง ๆ หรือบางทีอาจเป็นเพราะหานซั่วไม่ไว้หน้าเขาเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของพ่อค้าโซฟีจึงเหือดหายไปสิ้น พลางมองหานซั่วด้วยสายตาประหลาด ในตอนนั้น พ่อค้าโซฟีถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
“พ่อค้าโซฟี ช่างมันเถอะ ดูเหมือนว่าสหายท่านนี้จะต้องการมันมากจริง ๆ อย่าไปแย่งในสิ่งที่ผู้อื่นต้องการเลย โอ้… จริงสิ ถ้าพ่อค้าโซฟีพอมีเวลา ได้โปรดมาเยี่ยมข้าที่นครซีซาร์เพื่อชิมไวน์ด้วยกันสักหน่อย ฮะ ๆ ๆ ข้ามีไวน์ชั้นเลิศอยู่หลายขวด หวังว่าพ่อค้าโซฟีคงจะให้เกียรติข้านะ”
ขณะที่ทั่วทั้งโถงการประมูลอยู่ในบรรยากาศที่ตึงเครียด บรากกลับยิ้มกว้างและเชื้อเชิญพ่อค้าโซฟีอย่างอารมณ์ดี
พ่อค้าโซฟีมึนงงไปชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ก่อนจะรีบตอบออกไปด้วยความดีใจ
“ด้วยความยินดี!”
ในตอนนั้น พ่อค้าโซฟีก็ไม่ได้ประมูลแข่งอีกต่อไป โฆษกจึงรู้ดีว่าคงไม่มีเรื่องราวเร้าใจใด ๆ เกิดขึ้นอีกแล้ว เขาจึงตะโกนอย่างบ้าคลั่งอีก 2-3 ครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครประมูลแล้ว เขาจึงรีบใช้ค้อนไม้ทุบโต๊ะเพื่อประกาศปิดการประมูลทันที
“สิ้นสุดที่ 300,000 เหรียญทอง! และสินค้าชิ้นนี้ก็ตกเป็นของสหายผู้ประมูลหมายเลข 83!”
“เยี่ยมเลย ตอนนี้เจ้าก็เจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว รีบไปจากที่นี่กันเถอะ!”
โซฟีเร่งเร้า
“อย่าห่วงไปเลยน่า รอดูก่อนเถอะ ว่ามีอะไรน่าสนใจอีกรึเปล่า!”
หานซั่วพูดด้วยท่าทีสบายใจและปัดความวิตกกังวลของโซฟีออกไป เขาไม่ได้ดูกังวลเลยแม้แต่น้อย
เมื่อมันใจว่าได้เป็นเจ้าของขุมพลังธาตุไม้ ‘ใบไม้มรกต’ ที่มีค่าถึง 300,000 เหรียญทองเรียบร้อยดีแล้ว หานซั่วก็รู้สึกผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น อย่างไรก็ตาม เพราะเหตุนั้น หานซั่วและโซฟีจึงกลายเป็นจุดสนใจ เมื่อมีของมีค่าปรากฏขึ้นบนเวที ทุกคนก็จะเหลือบมองมาที่หานซั่วอยู่เรื่อย ๆ
ถัดจากขุมพลังธาตุไม้ ‘ใบไม้มรกต’ ก็มีของมีค่าอีก 3 อย่างถูกนำมาประมูล ได้แก่ ขวดยาที่สามารถเก็บกักพลังจิตได้ถึง 80% ในเวลาอันสั้น… ถ้วยวิเศษที่งดงามซึ่งถูกสร้างขึ้นโดยนักเล่นแรกแปรธาตุที่มีชื่อเสียง และสิทธิ์ในการเป็นเจ้าของเมืองเล็ก ๆ ทางตอนใต้ของจักรวรรดิคาซี ซึ่งสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้หานซั่วสนใจเลยแม้แต่น้อย เขาจึงไร้ซึ่งความเคลื่อนไหวใด ๆ
นอกจากขุมพลังธาตุไม้ ‘ใบไม้มรกต’ แล้ว หานซั่วก็ไม่ได้ประมูลอะไรอีกจนจบสิ้นการประมูลในวันนั้น ในใจของเขา เขากำลังชั่งน้ำหนักว่าควรจะเข้าร่วมงานประมูลในวันที่สองต่อไปดีหรือไม่
หลังจากที่งานประมูลในวันแรกจบสิ้นลง หานซั่วก็ไปยังด้านหลังเวที ภายใต้สายตาชื่นชมของฝูงชน เขาก็จ่ายเงินเป็นจำนวน 300,000 เหรียญทอง และรับขุมพลังธาตุไม้ ‘ใบไม้มรกต’ มา
อย่างไรก็ตาม เมื่อหานซั่วเปิดกล่องที่ใส่ขุมพลังธาตุไม้ ‘ใบไม้มรกต’ เอาไว้ สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นทันที และร้องตะโกนออกมา
“นี่ท่านล้อข้าเล่นใช่มั้ย?”
