Gate of God – ตอนที่ 908 หรือว่ามันจะเป็นโลกใบใหม่?

　　 ทั้งหวานและอร่อย… 

　　 ผลไม้ชั้นดีงั้นหรือ?! 

　　ชุดคลุมสีน้ำเงินโบกสะบัดไปตามสายลมเสียงสายลมช่างนุ่มนวลราวกับอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ

　　อย่างไรก็ตามทุกคนต่างยืนตัวแข็งทื่อ

　　ไม่ว่าจะเป็นมู่ฉิงเฟิงโม่ฉานฉือ เฉียนยู่ หยานหยิง ทุกคนต่างยืนแข็งค้างในตำแหน่งเดิมของพวกเขา

　　บรรยากาศกลายเป็นเงียบเชียบ

　　แม้แต่จักรพรรดินีอสูรไป่ฉือก็แข็งค้างนางไม่สามารถตอบสนองได้

　　เหล่าศิษย์เบื้องล่างรู้สึกราวกับถูกหินยักษ์หล่นกระแทก

　　พวกเขาเวียนหัวและนิ่งงัน

　　หลังจากไม่นานโม่ฉานฉือก็ตอบสนองและพูดขึ้น  เขากิน … กินเข้าไปงั้นเหรอ?!! เจ้าเด็กนั่นกินผลไม้เทพเจ้า!! 

　　เสียงของเขาดังก้องไปทั่วภูเขาสวรรค์

　　 เด็กนั่นกินมันเข้าไปจริงๆ! 

　　 ผลไม้เทพเจ้า…เขากลืนเข้าไปในคำเดียว?! 

　　 เขาไม่กลัวตายหรือไงทำไมเขาถึงกล้าทำแบบนั้น กล้ากินผลไม้เทพเจ้าเข้าไปได้ยังไง? 

　　ไม่มีใครเข้าใจ

　　การกระทำของฟางเจิ้งจือจะสามารถเข้าใจได้ถ้าเขาไม่เคยสัมผัสผลไม้เทพเจ้ามาก่อนอย่างไรก็ตามเขาทรมานหลังจากสัมผัสมัน ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะกล้ากินหลังจากเกิดเรื่องเช่นนั้น

　　อย่างไรก็ตามมันไม่สำคัญ เพราะฟางเจิ้งจือกลืนผลไม้สีทองเข้าไปแล้ว

　　 ไม่! ในตอนนั้นเสียงทีสิ้นหวังก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงของหนานกงเทียน ท่าทีของเขาสิ้นหวังราวกับโลกทั้งใบได้พังทลายลง

　　หนานกงเทียนไม่ได้สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากกินผลไม้เทพเจ้า

　　เขากังวลเรื่องการเปิดประตูแห่งดินแดนพระเจ้า!

　　ฟางเจิ้งจือกินผลไม้เข้าไปแล้วเขาจะเปิดประตูแห่งดินแดนพระเจ้าได้อย่างไร? ถ้าไม่มีกุญแจ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปิดประตูแห่งดินแดนพระเจ้าได้

　　หนานกงเทียนสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์เขาอยากจะบุกทะลวงราชาอสูรเข้าไป เพื่อล้วงผลไม้ออกจากท้องของฟางเจิ้งจือ

　　อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถทำได้…

　　 เจ้าโจรไร้ยางอาย… ริมฝีปากของฉือกูเหยียนกระตุกเล็กน้อย แม้จะไม่ได้่อสู้กับไป่ฉือ แต่นางเห็นพลังของไป่ฉืออย่างชัดเจน

　　ระดับความอันตรายของการต่อสู้ในครั้งนี้เกินกว่าที่นางคิดไว้มากนางอยากจะร่วมสู้กับฟางเจิ้งจือ แต่นางบาดเจ็บสาหัสแม้จะได้พักฟื้นแต่ก็ยังไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้

　　ในตอนนี้นางเห็นฟางเจิ้งจือกระพริบตาให้ด้วยรอยยิ้มที่สดใส

　　 เจ้าไร้ยางอายหรือว่าเจ้า… ฉือกูเหยียนตกใจ ก่อนที่จะคิดอะไรเพิ่มนางเห็นฟางเจิ้งจือกระโดดเข้าหาผลไม้ที่เหลือ

　　 ยังจะกินอีกเหรอ?! 

　　 กระโดดหาผลไม้เทพเจ้า?! 

　　ทุกคนตอบสนองพร้อมกันเมื่อเห็นฟางเจิ้งจือเคลื่อนไหวมันทำให้พวกเขาตกตะลึงมากขึ้น

　　จะกินผลไม้เทพเจ้าอีกจริงๆหรือ?

　　ขณะที่พวกเขากำลังคิดหางยักษ์สีขาวก็ฟาดขัดขวางฟางเจิ้งจือด้วยความรวดเร็ว

　　 หืม?ขัดขวางข้าหรือ?  ฟางเจิ้งจือตัวอย่างรวดเร็วพร้อมชูนิ้วกลางให้กับไป่ฉือ

　　ก่อนที่เขาจะกินผลไม้เทพเจ้าไป่ฉือหัวเราะเย้ยหยันเขาอย่างสะใจ　　อย่างไรก็ตาม…

　　ไป่ฉือกังวลอย่างชัดเจน

　　ยิ่งนางกังวลมากเท่าไหร่ฟางเจิ้งจือก็ยิ่งมั่นใจ ในที่สุดโชคก็เข้าข้างเขา หลังจากที่กินผลไม้เข้าไป ไม่มีอันตรายเกิดขึ้นกับเขาแม้แต่น้อย

　　มันให้ความรู้สึกที่ดีมาก!

　　แม้เขาจะพูดเกินจริงถึงรสชาติของผลไม้เทพเจ้าแต่ก็อร่อยไม่น้อย

　　อย่างน้อยมันก็เย็นและให้ความรู้สึกสดชื่นเล็กน้อย

　　เพราะมันอร่อยดีฟางเจิ้งจือจึงตัดสินใจพุ่งไปที่ผลไม้อีกสองลูกและจะกินพวกมันเข้าไปด้วย

　　 ไป่ฉือข้าเป็นคู่ต่อสู้ของเจ้า! เฉียนยู่พูดขึ้นและโจมตีอย่างไม่ลังเล

　　นอกจากเฉียนยู่มู่ฉิงเฟิงและโม่ฉานฉือเองก็ตอบสนองเช่นเดียวกัน การกระทำของฟางเจิ้งจือทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนถูกตบหน้า แต่พวกเขาก็ไม่ได้สนใจมากนัก

　　หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดขึ้น

　　 การกระทำของเจ้าเด็กเหลือขอนั่นมันแปลกประหลาดเสียจริงยังไงก็ตามข้าประทับใจจริงๆ! โม่ฉานฉือสงบใจลงและเตรียมฟาดค้อนใส่ไป่ฉืออีกครั้ง

　　ไม่สำคัญว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฟางเจิ้งจือสามารถกินผลไม้ทั้งสามลูกได้สำเร็จมันจะช่วยพวกเขาได้มาก

　　ถ้าไม่มีผลไม้เทพเจ้า…

　　พวกเขาไม่จำเป็นต้องสู้อีกต่อไป!

　　มู่ฉิงเฟิงโม่ฉานฉือ เฉียนยู่และหยานหยิงตัดสินใจโจมตีอีกครั้ง เพื่อถ่วงเวลาให้ฟางเจิ้งจือ

　　ขณะที่พวกเขากำลังรอฟางเจิ้งจือกินผลไม้ที่เหลือก็สังเกตุเห็นว่าเขาหยุดเคลื่อนไหว

　　 หยุดเคลื่อนไหว?! 

　　 เขาคิดจะทำอะไรอีก?  　　 เขาไม่เข้าใจหรือว่าพวกเรากำลังลำบากแค่ไหน? 

　　ทั้งสี่คนจ้องมองที่ฟางเจิ้งจืออย่างสับสนจากนั้นก็ตระหนักว่าไม่ใช่แค่หยุดเคลื่อนไหว แต่สีฟน้าของฟางเจิ้งจือก็แข็งทื่อราวกับรูปปั้น

　　 … 

　　 … 

　　ยังไงกันแน่?

　　เมื่อรู้สึกสิ้นหวังแต่เขากลับทำได้มากกว่าที่คิดอย่างน่าอัศจรรย์

　　แต่เมื่อเริ่มคาดหวังเขากลับแข็งค้างเป็นก้อนหิน

　　 อย่าบอกนะว่าเจ้าเด็กเหลือขอ ..ตายแล้ว? ด้วยร่างกายที่แข็งทื่อของฟางเจิ้งจือ ทำให้โม่ฉานฉือสงสัย

　　เขากลืนผลไม้เทพเจ้าลงท้อง

　　ตูม!หลังจากโม่ฉานฉือพูดจบ เสียงระเบิดก็ดังขึ้น จู่ๆแสงสีทองก็ระเบิดออกจากร่างของฟางเจิ้งจือ ราวกับว่าพลังงานมหาศาลกำลังไหลออกจากร่างกายเขา

　　ฟุ่บ!ร่างของฟางเจิ้งจือส่องสว่างเกือบจะในทันที เป็นแสงสีทองที่ให้ความรู้สึกแสบร้อน

　　 เกิดอะไรขึ้น? 

　　 ระเบิด! 

　　 มันกินไม่ได้จริงๆด้วย! 

　　ท่าทีของเหล่าศิษย์เปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์เมื่อเห็นแสงสีทองบนร่างของฟางเจิ้งจือพวกเขาไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจ

　　 ฮ่าฮ่าฮ่าฟางเจิ้งจือ? ฮ่าฮ่าฮ่า ไป่ฉือหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาสีเขียวเข้มส่องประกาย

　　ในขณะที่ไป่ฉือหัวเราะร่างของฟางเจิ้งจือก็ค่อยๆเอนไปด้านหน้า และชนเข้ากับกิ่งของต้นไม่เทพเจ้า

　　ตุบ!

　　 เจ้าไร้ยางอาย!!!! เสียงของฉือกูเหยียนดังก้องไปในอากาศอย่างไรก็ตามดูเหมือนฟางเจิ้งจือจะไม่ได้ยินแม้แต่น้อย ร่างของเขายังคงถูกเผาไหม้ด้วยแสงสีทอง

　　…

　　ในตอนนี้ฟางเจิ้งจืออยากจะสาปแช่งยัยจิ้งจอกนั่น

　　มันเจ็บ มันร้อนเหมือนอยู่ในนรก!

　　ฟางเจิ้งจือไม่รู้ว่าตอนผู้หญิงคลอดลูกมันเจ็บแค่ไหนอย่างไรก็ตามเขารู้สึกว่าร่างกายของเขากำลังจะระเบิดออก

　　หลังจากตกลงสู่ท้องความเย็นของผลไม้เทพเจ้าในตอนแรกกลับกลายเป็นความร้อนรุ่มที่เผาไหม้

　　ในตอนนั้นฟางเจิ้งจือรู้สึกว่าเขาตายไปแล้ว

　　ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงเกินกว่าเขาจะคิดอะไรได้โลกของเขามืดมัวและไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว

　　เขาไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนหรือตายไปแล้วทุกอย่างเต็มไปด้วยความสับสน

　　ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่รู้เลยว่าตกอยู่ในสถานการณ์นี้นานแค่ไหนแล้ว เขารู้สึกว่าเป็นชั่วเวลาพริบตา แต่เหมือนกับผ่านไปหลายพันปีแล้ว

　　เขาตายแล้วงั้นหรือ?

　　หรือยังมีชีวิตอยู่?

　　 ติ๋งติ๋ง… เสียงหยดน้ำดังขึ้นในหัวของฟางเจิ้งจือ เหมือนเป็นการผสมผสานระหว่างจิตวิญญาณและสายน้ำ

　　จากนั้นเสียงหยดน้ำก็เปลี่ยนเป็นเสียงของกระแสน้ำกระแสน้ำที่ไหลในลำธาร มันไหลผ่านหัวของเขาอย่างนุ่มนวลและมีชีวิตชีวา

　　จากนั้นกระแสน้ำไหลเร็วขึ้นกว้างขึ้น จนรวมกันเป็นแม่น้ำ

　　ฟู่!

　　ทันใดนั้นโลกที่มืดมิดก็เริ่มมีแสงสลัวๆส่องสว่าง

　　แสงส่องสว่างมากขึ้นเรื่อยๆจากสีขาวกลายเป็นสีทอง จากสีทองกลายเป็นสีแดง　　มันคือดวงอาทิตย์!

　　อย่างไรก็ตามดวงอาทิตย์หายไปอย่างรวดเร็วและกลายเป็นความมืดอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นท้องฟ้าที่มืดมิดก็ส่องสว่างด้วยแสงของดวงดาว

　　นอกจากนั้นยังมีดวงจันทร์ที่ส่องสว่างท่ามกลางหมู่ดาว

　　แสงจันทร์สาดส่องลงพื้นดินและส่องประกายราวกับว่ามีดวงดาวนับพันเคลื่อนที่ผ่านอย่างต่อเนื่อง

　　 นั่นมันอะไร? ฟางเจิ้งจือเบิกตากว้างโดยไม่รู้ตัวเขาตระหนักว่ามีทะเลสาบขนาดใหญ่ที่ระลอกคลื่นซัดกระทบฝั่ง

　　ความรู้สึกที่น่าหลงไหลเกิดขึ้นในจิตใจของเขาเขารู้สึกว่ามันคือภาพของมิติพิเศษในใจของเขา

　　นับตั้งแต่จบสงครามแดนใต้เขาแทบจะไม่ได้เข้ามาในมิติพิเศษเลย

　　นั่นเพราะหลังจากสงครามมิติพิเศษของเขาพังทลายลงและว่างเปล่า

　　แม้เขาจะเข้าสู่สถานะเซียนและสร้างร่างกายขึ้นใหม่แต่มิติพิเศษในใจของเขาก็ยังคงว่างเปล่า

　　แม้ว่าจะมีขนาดเล็กแต่ก็ไม่มีอะไรอยู่เลย

　　ทว่าทะเลสาบตรงหน้าให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยมากราวกับว่าเป็นทะเลสาบในมิติพิเศษของเขาเมื่อก่อน

　　อย่างไรก็ตามต้นไม้ยักษ์ที่อยู่ใจกลางทะเลสาบได้หายไป

　　ทะเลสาบกระเพื่อมเล็กน้อยภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องทำให้มันดูกว้างกว่าแต่ก่อนไม่น้อย

　　จากนั้นดวงจันทร์ก็ตกลงและดวงอาทิตย์ขึ้นอีกครั้ง

　　แสงสีทองส่องประกายบนทะเลสาบเมื่อสายลมพัดผ่าน คลื่นทรงกลมก่อตัวขึ้นบนผิวน้ำ

　　อาทิตย์ขึ้นอาทิตย์ตก ดวงจันทร์ขึ้น ดวงจันทร์ตก

　　ฟางเจิ้งจือจำไม่ได้ว่าผ่านไปกี่วันกี่คืนแล้ว

　　เขาเห็นแค่ทะเลสาบใหญ่ขึ้นเรื่อยๆและคลื่นทะเลสาบยังคงกระเพื้อมอย่างต่อเนื่อง

　　สายลมแรงสร้างระลอกคลื่นมากขึ้นเมื่อพัดผ่านทะเลสาบ

　　มันอาจไม่ใช่ทะเลสาบอีกแล้วมันคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่!

　　……………………………………..