ฟางเจิ้งจือไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของสียงตะโกนแต่เขามั่นใจว่ามันเป็นเสียงของผู้หญิง
ดังนั้นเขาจึงรวบรวมสติอย่างรวดเร็วและรีบคว้าผลไม้สีทองตรงหน้า
ไม่?ทำไมข้าต้องฟังเจ้าด้วย! ฟางเจิ้งจือยิ้มอย่างตื่นเต้น ขณะที่มองดูผลไม้สีทองตรงหน้า
สิ่งที่ทุกคนต้องการครอบครอง
อย่างไรก็ตามเขาไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงมุ่งไปที่หนานกงเฮาแทนที่จเป็นผลไม้เทพเจ้า
นั่นเป็นสิ่งที่เขาสับสน
อย่างไรก็ตามฟางเจิ้งจือเป็นคนมุ่งมั่นและไม่จมอยู่กับความสับสน สิ่งที่แก้ความสับสนได้มีแต่ต้องลองเท่านั้น
แค่กินผลไม้…
ไม่ได้จะตายเสียหน่อย ในขณะที่กำลังคิดเขาลูบคลำบนผิวของผลไม้เทพเจ้า มันให้ความรู้สึกที่ดีมาก
ช่างเป็นสมบัติที่ยิ่งใหญ่… ฟางเจิ้งจือไม่ชอบความลำบาก แต่เขาไม่ใช่คนที่จะกลัวเรื่องแค่นี้ ดังนั้นหลังจากที่คว้าผลไม้สีทอง เขาก็พร้อมที่จะคว้าผลไม้อีกสองลูกในทันที
อย่างไรก็ตามทันทีที่คว้าผลไม้สีทองมันให้ความรู้สึกแปลกๆ เขารู้สึกว่าความเย็นบนผิวผลไม้กลับกลายเป็นความร้อน มันร้อนรุ่มเหมือนไฟและเกือบจะเผามือของเขา
เจ้าสารเลวอย่าแตะต้องผลไม้เทพเจ้า! เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น เป็นน้ำเสียงที่สิ้นหวังเล็กน้อย
ฟางเจิ้งจือคิดว่าเป็นเสียงของโม่ฉานฉือ
อย่างไรก็ตามมันสายเกินไปความรู้สึกแสบร้อนไหลผ่านเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว
เกิดอะไรขึ้น?! ฟางเจิ้งจือปล่อยผลไม้เทพเจ้าทันทีอย่างไรก็ตามความร้อนที่ไหลเข้าสู่ร่างกายไม่ลดลงแม้แต่น้อย
ตูม!ฟางเจิ้งจือรู้สึกเหมือนในหัวกำลังไหม้ เขาถ่มน้ำลายออกมาเป็นเลือด
พรวด!หยดเลือดสาดกระเซ็นไปในท้องฟ้า
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนเหล่าศิษย์ไม่สามารถตอบสนองได้
จนกระทั่งฟางเจิ้งจือกระอั่กเลือดออกมา
เกิดอะไรขึ้น?!
ไม่รู้แต่ดูเหมือนฟางเจิ้งจือได้รับบาดเจ็บ?
เหล่าศิษย์ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยพวกเขาไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นและรู้เพียงว่าฟางเจิ้งจือกำลังบาดเจ็บ
ฟางเจิ้งจือข้าคิดว่ามีแต่คนตระกูลหนานกงเท่านั้นที่สัมผัสผลไม้เทพเจ้าได้! เสียงของผู้หญิงดังขึ้นอีกครั้ง
ครั้งนี้ฟางเจิ้งจือสามารถรับรู้ได้มันคือเสียงของเฉียนยู่ อย่างไรก็ตามเป็นเสียงที่แตกต่างกับเสียงในตอนนั้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเสียงที่ตะโกนว่า ‘ไม่’ ไม่ใช่เฉียนยู่
ไม่ใช่เฉียนยู่รึ?
หรือว่าจะเป็นไป่ฉือ?
ฟางเจิ้งจือสับสนอย่างไรก็ตามในที่สุดเขาก็เข้าใจเรื่องหนึ่ง
ข้าคิดว่ามีแต่คนตระกูลหนานกงเท่านั้นที่สัมผัสผลไม้เทพเจ้าได้! แม้คำว่า ‘ข้าคิดว่า..’ จะสร้างความไม่มั่นใจเล็กน้อย แต่ฟางเจิ้งจือก็เข้าใจแล้วว่าทำไมไป่ฉือ มู่ฉิงเฟิงและคนอื่นๆถึงไม่มุ่งหมายผลไม้เทพเจ้า
เชี่ยเอ้ยแล้วมันใช้งานยังไง?
ฟางเจิ้งจืออยากจะสาปส่ง
หลังจากกระอั่กเลือดออกมาเพราะความเจ็บปวดที่แสบร้อนเขาก็ตระหนักว่าพลังของเขาลดลงกว่า 30% หลังจากสัมผัสผลไม้เทพเจ้า
ถูกดูดพลัง?
ฟางเจิ้งจือรู้สึกขาดทุนอย่างมากแม้จะมีคำกล่าวว่าจะสมหวังก็ต้องเมื่อยอมสูญเสีย แต่เขารู้สึกว่าครั้งนี้เขาไม่ได้อะไรเลย
ที่สำคัญที่สุดเขารู้สึกว่าทำให้ตัวเองดูโง่
ทั้งไป่ฉือมู่ฉิงเฟิงและหยานหยิง ต่างจ้องมองฟางเจิ้งจือด้วยท่าทางแปลกๆ
โม่ฉานฉือและเฉียนยู่เองก็เช่นกัน
เขารู้สึกราวกับได้ยินพวกเขาพูด’ดูนั่นสิ บอกแล้วว่าอย่าแตะมันแต่เจ้าปฎิเสธที่จะฟัง คราวนี้ได้บทเรียนหรือยัง?’
ไม่สามารถสัมผัสผลไม้เทพเจ้าได้!
ยังไม่ชัดเจนอีกหรือ?นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมผู้นำมู่และผู้นำโม่ไม่คว้าผลไม้เทพเจ้า
ฟางเจิ้งจือเป็นคนหยิ่งยะโสในสถานการณ์เช่นนี้ เขาทำอะไร? คว้าผลไม้เทพเจ้า? โง่สิ้นดี!
หลังจากได้ยินคำพูดของเฉียนยู่ในที่สุดเหล่าศิษย์ก็เข้าใจก่อนจะเริ่มแสดงสติปัญญาที่เฉียบแหลมออกมา
ฟางเจิ้งจือกลยุทธ์เบนความสนใจก็ได้ผลดี แต่ตอนนี้มาช่วยพวกข้าสร้างค่ายกลห้าธาตุก่อน! มู่ฉิงเฟิงสังเกตุความอับอายในดวงตาของฟางเจิ้งจือและพูดขึ้น
เจ้าเด็กเหลือขอหยุดใช้พลังอย่างสูญเปล่าได้แล้ว! โม่ฉานฉือพูดจริงจังมากขึ้น ในณะที่ชี้ไปยังตำแหน่งที่ว่างเปล่า
เฉียนยู่และหยานหยิงไม่ได้พูดอะไรพวกเขาพยายามป้องกันการโจมตีของไป่ฉืออย่างเต็มกำลัง และควบคุมหางจิ้งจอกรอบๆหนานกงเฮา
แน่นอนว่าไป่ฉือไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นนางยังคงฟาดหางไปที่หนานกงเฮาอย่างต่อเนื่อง
ถึงอย่างนั้นไป่ฉือก็มีเวลาพอจะหันมองฟางเจิ้งจือและหัวเราะเย้ยหยันกับความโง่เขลาของเขา
… ริมฝีปากของฟางเจิ้งจือกระตุก เขาทรุดตัวลงมองที่ผลไม้เทพเจ้าทั้งสามลูก และหันมองเฉียนยู่กับหยานหยิงที่กำลังวุ่นวายอยู่กับหางจิ้งจอก เขาควรเข้าไปช่วยไหม?
ถ้าเขาทำอย่างนั้นแต่แรกทุกคนคงมองเขาเป็นคนมีคุณธรรมอย่างไรก็ตามในตอนนี้มันต่างไปอย่างสิ้นเชิง
ช่างโง่เง่าสิ้นดี
ยิ่งไปกว่านั้นพลังกว่า30% ถูกดูดออกไปจนหมด ฟางเจิ้งจือมั่นใจว่าถ้าร่วมต่อสู้ อย่างน้อยๆพลังก็เสมอกับไป่ฉือ
แต่นั่นไม่ใช่ปัญที่เขากังวลที่สุด
เขาไม่ได้กลัวถ้าต้องร่วมสู้แค่กับเฉียนยู่อย่างไรก็ตามไม่ใช่กับมู่ฉิงเฟิงและโม่ฉานฉือ พวกเขามีชีวิตมากกว่าร้อยปี มีความเจ้าเล่ห์พอๆกับสุนัขจิ้งจอกและพร้อมจะหักหลังทุกเมื่อที่เกิดวิกฤตเหมือนครั้งก่อน
เดี๋ยวก่อน!
มีบางอย่างผิดปกติถ้าเสียงผู้หญิงที่พูดว่า ‘ไม่’ ไม่ใช่เฉียนยู่ ก็ต้องเป็นเสียงของไป่ฉือที่อยู่ใกล้เขาที่สุด
อย่างไรก็ตามทำไมไป่ฉือถึงทำแบบนั้น? ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่เขาปรากฎตัวต่อหน้าผลไม้เทพเจ้าฟางเจิ้งจือเห็นความกังวลในแววตาของนางอย่างชัดเจน
มันแปลกๆ
ต้องมีบางอย่างไม่ถูกต้อง
ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่าต้องกินแทนการสัมผัส
ฟางเจิ้งจือจำได้ว่าหนานกงเฮากลืนผลไม้สีขาวโดยไม่ได้ใช้ร่างกายสัมผัส
สามารถกินเข้าไปได้จริงๆเหรอ?
หลังจากสัมผัสมันพลังของเขาหายไป30% เขากลัวว่ามันจะเลวร้ายยิ่งกว่านี้ถ้าเขาตัดสินใจพลาดอีก
เขาควรทำยังไง?ควรกินผลไม้เทพเจ้าไหม?
ฟางเจิ้งจือลังเลแม้ว่าหน้าตาของมันจะดูน่ากิน แต่จะรู้ได้ยังไงว่ามันไม่เป็นพิษ
กินหรือ ไม่กิน… ความขัดแย้งเกิดขึ้นในใจของเขา
อย่างไรก็ตามฟางเจิ้งจือไม่มีเวลาคิดมากกว่านี้อีกแล้ว หลังจากเห็นใบหน้าที่เยาะเย้ยของเหล่าศิษย์ เขาไม่มีความกล้าพอจะหนีไปได้อีก
แม้ว่าฟางเจิ้งจือจะไม่ได้มองภาพลักษณ์เป็นเรื่องสำคัญแต่เขาไม่สามารถถอยกลับได้ถ้ายังทำไม่สำเร็จ ถ้าเขาถอยเขาจะต้องถูกเยาะเย้ยไปตลอดชีวิต
ในอนาคตข้างหน้าเขาจะถูกรู้จักในนาม’คนที่ล้มเหลวในการขโมยผลไม้ ทั้งยังบาดเจ็บเพราะผลไม้อีกด้วย’
ข้าไม่สามารถสัมผัสมันได้เพราะจะถูกดูดกลืนพลังออกไป?ได้ งั้นข้าอยากรู้นักว่าจะดูดพลังได้อีกไหมถ้าหากลงไปอยู่ในท้องของข้า! ฟางเจิ้งจือเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานและแค้นฝังลึก
ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ได้มีแค่พรสวรรค์ แต่ยังมีประสบการณ์เรื่องการกินผลไม้ท่ามกลางสนามรบอีกด้วย สถานการณ์ที่เลวร้ายสุดเขาคงจะตายไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้ว!
แม้จะสูญเสียพลังส่วนใหญ่ไปแต่ในปัจจุบันพลังของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างง่ายดายด้วยของบางอย่างเช่น สมุนไพรพันปี
สู้ต่อไป! ฟางเจิ้งจือคิดในใจและกระโดดเข้าหาผลไม้สีทอง
ทั้งนี้ผลไม้สีทองดูดกลืนพลังของเขาไปกว่า30% หากกลืนมันเข้าไปเขาจะได้รับพลังทั้งหมดกลับคืนมา!
เขาอ้าปากและกัดผลไม้สีทองอย่างไม่ลังเล
เขาพยายามจะทำอะไร?!
กระโดดเข้าหาผลไม้อีกครั้ง?ไม่กลัวตายเลยหรือยังไง?!
เดี๋ยวก่อนดูเหมือนเขาจะ…
เหล่าศิษย์ไม่สามารถตอบสนองได้พวกเขาเห็นฟางเจิ้งจือกระโจนเข้าหาผลไม้อีกครั้ง จนกระทั่งพวกเขาเห็นฟางเจิ้งจืออ้าปากกัดผลไม้…
กิน…เขากำลังกินเหรอ? เหล่าศิษย์ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ พวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ฟางเจิ้งจือคิดอะไรอยู่ ทำไมเขาถึงกล้ากินผลไม้ที่ไม้สามารถสัมผัสมันได้?
ไม่ใช่แค่พวกเขา
แม้แต่มู่ฉิงเฟิงโม่ฉานฉือ เฉียนยู่และหยานกยิงเองก็ตกตะลึง ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
เจ้าเด็กเหลือขอคายผลไม้เดี๋ยวนี้!
ฟางเจิ้งจืออย่ารนหาที่ตาย!
โมฉานฉือและมู่ฉิงเฟิงเรียกสติกลับมาได้อย่างรวดเร็วก่อนจะเตือนฟางเจิ้งจือ
ยิ่งไปกว่านั้นจักรพรรดนีอสูรไป่ฉือนิ่งงันไปด้วยความตกใจ ดวงตาสีเขียวเข้มของนางเต็มไปด้วยความกังวล
ดังนั้นฟางเจิ้งจือจะยอมคายผลไม้หรือไม่?
แน่นอนว่าไม่! เขาต้องกลืนผลไม้ในขณะที่มันยังเย็นอยู่ถ้าเขายังรอช้าความแสบร้อนจะเผาไหม้ปากของเขาอย่างแน่นอน
แครก!เสียงที่คมชัดดังขึ้นบนต้นไม้เทพเจ้า ผลไม้สีทองถูกฟางเจิ้งจือกัดเข้าไปแล้ว
มันเป็นฉากที่น่าตกใจ
ยิ่งไปกว่านั้นผลไม้สีทองมีขนาดเท่ากำปั้นมันอยู่ในปากของเขาไม่นาน ฟางเจิ้งจือ กลืนทั้งลูกลงไปอย่างรวดเร็ว…
ทุกคนเห็นผลไม้สีทองทั้งลูกเข้าไปในปากของฟางเจิ้งจือ
มันเป็นฉากที่น่าสะพรึงกลัว
อย่างไรก็ตามฟางเจิ้งจือดูสะใจมากขึ้น หลังจากมองไป่ฉือ เขาก็หันมองมู่ฉิงเฟิง โม่ฉานฉือ เฉียนยู่และหยานหยิง
ฟางเจิ้งจือเช็ดริมฝีปากแล้วเงยหัวขึ้นเล็กน้อยจากนั้นก็ลูบท้องเบาๆก่อนจะมองไปยังศิษย์ด้านล่างที่กำลังตกตะลึง เขาสูดลมหายใจและพูดอย่างตื่นเต้น ทั้งหวานและอร่อยมาก ผลไม้ชั้นเยี่ยมทีเดียว!
……………………………………..
��
