ทุกอย่างพร้อมแล้วชายร่างผอมรีบกลับไปด้านในกองทัพและสวมชุดคลุมสีดำในทันที
สิ่งสำคัญที่สุดคือคำว่า’เทพเจ้า’ ที่ปักอยู่และมันดูเหมือนกับของเมิ่งเทียนเป็นอย่างมาก
น้องหลินดูดีไม่น้อย! ชายคนหนึ่งพูดอย่างเห็นชอบ
ฮึ่มข้าจะทำตัวให้กลมกลืนและดูว่าพวกมันจะหาข้าเจอไหม! ชายร่างผอมตะโกนอย่างมั่นใจ
ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนชายร่างผอมพุ่งเข้าป่าอย่างรวดเร็วการเคลื่อนไหวของเขาค่อนข้างแปลก เขาเลือกเคลื่อนไหวภายใต้เงาของต้นไม้เท่านั้น
ราชาอสูรมีพลังที่แข็งแกร่งก่อนที่ประตูเทพเจ้าจะถูกเปิดออก ราชาอสูรหนึ่งตนก็สามารถครอบครองเขตแดนได้ด้วยตัวคนเดียว
ชายร่างผอมมีความมั่นใจมาก
นั่นไม่ใช่ความเย่อหยิ่งแต่เป็นความมั่นใจ มันเป็นเรื่องไร้สาระที่จะถูกพวกมนุษย์พบตัวเข้า มันจะเป็นไปได้อย่างไร
เจ้าเป็นใครมาจากกลุ่มไหนกัน?! ในขณะนั้นเองชายร่างผอมที่เคลื่อนไหวอย่างมั่นใจก็หยุดเพราะเสียงหนึ่ง
… สีหน้าของชายร่างผอมกลายเป็นซีดขาวทันทีเกล็ดสีขาวภายใต้ชุดคลุมของเขาขยับเล็กน้อย
ราชาอสูรเช่นเขาถูกพบตัวได้อย่างไร?
เกิดอะไรขึ้น?!
ชายร่างผอมไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงเขาเลือกเคลื่อนไหวตามเส้นทางที่เงียบสงบเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกพบตัว
เว้นแต่ว่า…
มีพวกมนุษย์ซ่อนตัวอยู่ในป่ามากเกินไป! เขาควรทำยังไง?
ฆ่ามันเลย?
ไม่!
ถ้ามีสายลับในป่าจำนวนมากตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผยทันทีที่โจมตี
ชายร่างผอมไม่ได้กลัวที่จะต้องหนีหลังจากตัวตนถูกเปิดเผยแต่เขาไม่รู้ว่าพวกมนุษย์วางกับดักไว้ที่ไหนบ้าง ความจริงแล้วเขาไม่เห็นแม้แต่เงาใครตลอดทางที่ผ่านมา
อยู่ดีๆเขากลับถูกพบตัวอย่างกระทันหัน!
มันค่อนข้างแปลก
อย่างไรก็ตามหากเขากลับไปมือเปล่าจะต้องพบกับความอับอายเป็นแน่
ชายร่างผอมไม่ต้องการกลับไปมือเปล่า
เดี๋ยวก่อน!
มาจากกลุ่มไหน!
เข้าใจแล้ว! ชายร่างผอมสงบใจลงอย่างรวดเร็วจากนั้นก็ค่อยๆหันมองไปทางขวาและเห็นร่างที่สวมหน้ากากสีดำหลบซ่อนอยู่ตามพุ่มไม้ มีไม่มากนัก อย่างน้อยก็ 25 คน
ชายร่างผอมกวาดสายตามองพุ่มไม้โดยรอบและก้มหัวลงเล็กน้อย
พวกเจ้ามาจากกลุ่มไหน? ชายร่างผอมไม่สามารถตอบกลับได้อย่างแน่นอนในขณะที่พูดเขาพุ่งเข้าหาร่างที่อยู่ในพุ่มไม้
เรากำลังถามเจ้าอยู่! ร่างในพุ่มไม้ไม่หลงกลคำถามของเขา
กล้าดียังไง! ชายร่างผอมเร่งความเร็วขึ้นและไม่นานก็ปรากฎตัวห่างจากพุ่มไม้สามก้าว เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าเป็นถึงผู้นำสำนัก? บอกข้ามาเร็วเข้าว่าพวกเจ้ามาจากกลุ่มไหน!
ผู้นำสำนัก? ร่างในพุ่มไม้ตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้นและเดินออกมาจากพุ่มไม้ทันที ขออภัย พวกเราบางคนเข้าใจผิดและทำให้ท่านไม่พอใจ โปรดยกโทษให้ด้วย ท่านเป็นผู้นำของสำนักไหนงั้นหรือ? เข้าใจผิด?เอาแผนที่มาให้ข้า ชายร่างผอมไม่ได้ตอบกลับและขอแผนที่ในทันที
เร็วเข้าเอาแผนที่ออกมา ร่างนั้นตอบสนองอย่างรวดเร็วและไม่มีใครสังเกตุความผิดปกติแม้แต่น้อย
ชายร่างผอมเยาะเย้ยกับฉากนี้
มนุษย์จากหลายสำนักมารวมตัวกันเขาคิดว่าพวกมันอาจจะกำลังวางแผนอะไรอยู่
ที่แท้ก็เป็นแค่พวกโง่!
ชายร่างผอมก้มหัวลงในขณะที่ศิษย์คนหนึ่งเอาแผนที่มาให้
20คน!
เขานับจำนวนคนได้อย่างแม่นยำ
ในสถานการณ์ตอนนี้เขาสามารถจัดการทุกอย่างได้ภายในสามลมหายใจ
ยิ่งไปกว่านั้นเขาได้รับแผนที่มาแล้วด้วย
ทำไมเขาต้องรอต่อไป?
เขาสามารถฆ่าทั้ง20 คนได้ภายในครั้งเดียวและใช้แผนที่ทำภารกิจให้สำเร็จ
มีอะไรง่ายกว่านี้อีกไหม
ชายร่างผอมเผยเหยียดยิ้มกรงเล็บได้ปรากฎขึ้นที่หลังมือขวา
ใกล้อีกนิด!
อีกนิดเดียว..
สมบูรณ์แบบตอนนี้แหละ!
ชายร่างผอมคำนวนระยะห่างของพวกมนุษย์แต่ละคนให้อยู่ห่างจากเขาไปครึ่งฟุตและในที่สุดเขาก็โจมตี
สายตาที่เย็นชาแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน
ตาย… ชายร่างผอมวางแผนจะฆ่าศิษย์ทั้งหมดและโยนศพไปยังศิษย์อีกห้าคนที่เหลือ
เพื่อใช้จังหวะที่พวกเขากำลังตกใจฆ่าพวกเขาทั้งหมดด้วยความรวดเร็วและรุนแรงที่สุด อย่างไรก็ตามความเป็นจริงนั้นโหดร้าย
เขาไม่สามารถพูดจนจบประโยคและรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่มาจากด้านหลัง ก่อนที่เขาจะทันได้รู้ตัว พลังอันรุนแรงได้ปะทะเข้ากับแผ่นหลังของเขา หัวของเขากระแทกพื้นอย่างรุนแรง
มันเร็วเกินไป!
ระเบิดรุนแรงเกินไป!
ราวกับมีค้อนยักษ์ทุบลงที่หัวของเขาจนร่างชาไปทั้งร่าง
แน่นอนวว่าชายร่างผอมมีสัมผัสที่แม่นยำ
สิ่งที่ทุบลงมาคือค้อนยักษ์สีดำที่ส่องประกายแสงสีม่วงราวกับมีสายฟ้าล้อมรอบ
การโจมตีของรองผู้นำโม่นั้นแข็งแกร่งจริงๆ! ผู้คนโดยรอบต่างชื่นชมโม่ฉานฉือหลังจากเห็นฉากตรงหน้า
อะไรกัน!รอง …รองผู้นำ? สกุลคือ …โม่? โม่ฉานฉือ? ชายร่างผอมหัวแทบจะระเบิดออกเพราะการโจมตีนั้น เขาเห็นเงาดำทมึนยืนอยู่ด้านหลัง
ในขณะที่กำลังคิดเขารู้สึกได้ถึงการโจมตีที่รุนแรงตกกระทบร่างของเขาราวกับสายฝนที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่อง การโจมตีแต่ละครั้งทำให้พื้นดินสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
รองผู้นำ?ทำไมข้าถึงเป็นได้แค่รองผู้นำ? ถ้าเต๋าฮุนไม่ทำเรื่องบัดซบเช่นนั้น ถ้าเขาไม่ใช้โอกาสนั้นทำให้เหยียนซิวเป็นผู้ชนะบนภูเขาสวรรค์ ข้าจะยอมรับเต๋าฮุนในฐานะผู้นำกลุ่มพันธมิตรได้ยังไง? ไปตายซะ!
ตูม!
ตูม!
ด้วยการโจมตีอย่างต่อเนื่องค้อนยักษ์ทุบลงบนหลังของชายร่างผอมจนเกือบหักและเขารู้สึกราวกับว่าร่างกายส่วนบนและส่วนล่างแตกออกเป็นสองส่วน
โม่ฉานฉือ!!เขาคือโม่ฉานฉือจริงๆ! ชายร่างผอมไม่รู้จักใครแต่เขารู้ว่าโม่ฉานฉือคือผู้นำสำนักหุบเขาฟู่ซี่ อสูรถูกขังให้อยู่แต่ในหนองน้ำยักษ์เพราะห้าสำนักใหญ่
ไม่!
เขาต้องหนี!
ชายร่างผอมคิดได้ในทันที
แม้เขาจะไม่รู้ว่าทำไมโม่ฉานฉือถึงมาอยู่ในป่าได้และเล่นละครราวกับเป็นศิษย์แค่คนหนึ่งแต่เขารู้ว่าเขาไม่มีทางชนะโม่ฉานฉือได้แน่นอน
นอกจากนี้เขายังถูกลอบโจมตี
หัวของเขาแหลกละเอียดไปครึ่งหนึ่งร่างกายถูกแยกออกเป็นสองส่วน เขาคงตายไปแล้วถ้าไข่มุกอสูรไม่ได้อยู่ที่หน้าอก
เขาต้องหนีเท่านั้น!
โดยไม่ลังเลชายร่างผอมเริ่มเคลื่อนไหว เขาเอามือหนึ่งทุบลงไปที่พื้น รอยแยกขนาดใหญ่ปรากฎขึ้น
แขนที่หักของเขาพยายามจะขุดลึงลงไปในพื้นดิน ตูม!ขณะที่แขนของเขากำลังขุดลงไป แสงดาบสีทองส่องประกายและพุ่งลงมาที่พื้น
แขนข้างนั้นกระเด็นขึ้นไปบนอากาศทันที
พยายามหนี?ไปไหนงั้นรึ? ร่างที่ถือดาบสีทองพูดออกมาด้วยความหยิ่งยโส แววตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก
เซียนอีกคน?!ข้าไม่มีทาหนี… ร่างที่แท้จริงของชายร่างผอมนั้นถูกซ่อนไว้ใต้ชุดคลุม หลังจากเห็นว่าด้านหน้าถูกขวาง เขากลายร่างเป็นอสูรสีขาวและกระโจนออกไปในทันที
รูปร่างของมันราวกับม้าที่มีเขาทั้งร่างปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีขาว
ว้าวเจ้าคิดว่าข้าจะขี่มันได้ไหม? คนทั้งหกเริ่มหัวเราะเมื่อเห็นราชาอสูรหนีไปทางซ้าย
เป็นแค่มนุษย์ชั้นต่ำกล้าดียังไง!ไปตายซะ! ราชาอสูรตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว ในเวลาเดียวกันกรงเล็บที่แหลมคมทั้งสองได้โจมตีไปยังกลุ่มคนที่หัวเราะเขา
โอ้?ดูสิ มันดูถูกพวกเราด้วย!
ขนาดบาดเจ็บแล้วแต่ยังปากดีขนาดนี้?
ศิษย์สองคนหัวเราะเยาะราชาอสูรที่เขามาใกล้ดาบสีเขียวและแดงปรากฎขึ้นตามลำดับ
ตูม!
ตูม!
ดาบทั้งสองกระทบกับร่างราชาอสูรในเวลาเดียวกันมันลงล้มกับพื้นเกล็ดแตกออกพร้อมกับเลือดสดๆที่ไหลออกมา
เซียน?เซียนอีกแล้ว? เป็นไปได้ยังไง? ราชาอสูรยังคงไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ราชาอสูรผู้โง่เขลาพึ่งจะรู้เรื่องนี้งั้นหรือ?
ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น
มันคงไม่คิดว่าจะมีเซียนถึงยี่สิบคนโจมตีพร้อมกัน?
หยุดพูดไร้สาระฆ่ามันแล้วไปได้แล้ว! โม่ฉานฉือขัดเหล่าศิษย์ที่กำลังพูดคุยกัน เขายกค้อนยักษ์สีดำขึ้น เปิดเผยร่างจริงออกมาเช่นนี้? ข้าอยากรู้จริงๆครั้งนี้เจ้าจะรอดไปได้อีกไหม?
ไม่!! ราชาอสูรกรีดร้องขณะที่ค้อนยักษ์สีดำฟาดมาที่เขา
ตูม!
ร่างราชาอสูรสีขาวร่วงลงบนพื้นไข่มุกอสูรกระเด็นออกมา
มันหยุดลงที่เท้าของโม่ฉานฉือ
ราชาอสูรได้แต่มองไข่มุกอสูรด้วยดวงตาเบิกกว้างเขาไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไง
มนุษย์จัดตั้งกลุ่มที่มีเซียนถึงยี่สิบคน?รออยู่ในป่าเพื่อฆ่าเขา? ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันยังปลอมตัวเป็นศิษย์ธรรมดาๆ
ที่สำคัญที่สุดคือโม่ฉานฉือก็อยู่ที่นี่ด้วย ทำไมพวกมนุษย์ต้องลงทุนขนาดนี้!
ทำไมทำไมกัน?! ความหวาดกลัวเกาะกินไปทั่วหัวใจของเขา เลือดไหลออกมาจากทั้งทางปากและจมูก
มันตายหรือยัง? เสียงหนึ่งดังขึ้น
ไร้สาระข้าฟาดมันด้วยค้อนแล้ว มันจะรอดได้ยังไง? โม่ฉานฉือกล่าวด้วยความมั่นใจ
แล้วยังไงต่อ?พวกเรารอต่อไปดีไหม? หลังจากราชาอสูรนี่ตาย บางทีราชาอสูรอีกคนอาจจะเข้ามาพร้อมกับทหารปีศาจ จากนั้นพวกเราจะได้ฆ่าพวกมันทั้งหมด? อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น
ข้าเห็นด้วยในที่สุดพวกเราก็ได้ออกมาจากภูเขาหลิงเซียวซักที ข้าไม่คิดว่าที่นี่จะมีอันตรายขนาดที่พวกเรารับมือไม่ได้!
……………………………………..
