Chapter 234: วิบัติกันทั้งหมด
ใน {REBIRTH} แม้ว่าผู้เล่นจะไม่สามารถทำความเสียหายกับศัตรูของเขาได้ อย่างน้อยเขาก็ได้ทำผลกระทบเพิ่มเติมกับสกิลของเขา
ยกตัวอย่างเช่น ถ้าหวังหยู่ใช้ [เข่าลอย] ใส่ศัตรูของเขา เขาก็สามารถทำความเสียหายใส่ศัตรูและทำให้ศัตรูมึนงง แม้ว่าศัตรูของเขานั้นจะมีพลังป้องกันที่สูง เขาก็สามารถที่จะทำให้เธอมึนงง
แต่เนื่องจากแองเจล่านั้นต้านทานความเสียหายและผลกระทบทั้งหมดที่ไม่ได้มาจากอาวุธที่แหลมคม ซึ่งมันหมายความว่าไม่เพียงแต่หวังหยู่จะไม่สามารถทำความเสียหายกับเธอได้ เขาก็สามารถที่จะสนับสนุนการต่อสู้นี้ได้ด้วย
แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนนั้นสับสนมากกว่านั้นก็คือความจริงที่โล่ของผู้พิทักษ์นั้นถูกพิจารณาว่าเป็นอาวุธทื่อๆด้วยเช่นกัน…
ถ้าผู้พิทักษ์ไม่สามารถที่จะสู้กับแองเจล่าด้วยเช่นกัน นั่นหมายความว่ากองกำลังแถวหน้าของพวกเขาทั้งหมดนั้นไร้ประโยชน์…
ทุกคนที่อยู่ในที่ตรงนี้นั้นเกาหัวอย่างรุนแรงเพื่อที่จะหาวิธีในแก้ไขปัญหา ยกเว้นหวังหยู่เพียงคนเดียว
นักเล่นเกมมือใหม่อย่างหวังหยู่นั้นไม่ได้เข้าใจถึงสถานะพิเศษของแองเจล่า
“ผมพูดว่า นายคิดยังไงกับเสาหินที่อยู่ในพระราชวังนั้นมีไว้เพื่ออะไร?”หวังหยู่ถามแล้วเขาก็เริ่มที่จะเคาะเสาหินที่อยู่ข้างๆเขา
“เหี้..! อย่าแตะมันนะ!!!”ไร้ความกลัวรีบผลักหวังหยู่ออกไป
ภายใต้ช่วงเบต้าเทสต์ ไร้ความกลัวนั้นเคยสำเร็จดันเจี้ยนถ้ำเฮอร์ริเคนมาก่อน เขารู้ว่าเสาหินพวกนี้นั้นเป็นตราปิดผนึกที่อยู่ในร่างกายของแองเจล่า พวกเขานั้นจะเข้าสู่ระยะการโจมตีของเธอในทันที ถ้าพวกเขาแตะไปที่มัน
มันเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ แองเจล่าก็ลุกขึ้นจากบัลลังก์และจ้องมาที่ผู้เล่นอย่างโกรธเคือง
“ไอ้พวกหมาของโบสถ์! พวกนายใช่ไหมที่เป็นคนสังหารลูกน้องของฉัน!”แม้ว่าเสียงของแองเจล่าจะไม่ดังมาก มันก็ทำให้ผู้เล่นทุกคนที่อยู่ที่นี่ได้ยินมัน และเพิ่มค่าสถานะทางลบที่ส่งผลกับพวกเขาทั้งหมด
{แจ้งเตือนระบบ : คุณได้รับผลกระทบจาก [เสียงกระซิบของงู] ความเร็วการเคลื่อนที่ของคุณลดลง 10% เป็นเวลา 10นาที}
บอสตัวนี้ช่างน่าตื่นตระหนกจริงๆ…เมื่อคิดว่ามันยังมีสกิลควบคุมติดตัวแบบนี้อยู่อีก..
“ฉันมีแต้มคุณธรรม -200 แต้มกับโบสถ์แห่งแสง ทำไมมันถึงเกี่ยวข้องกับฉันอีกละ…”หวังหยู่พึมพำอย่างไม่มีความสุข แล้วเขาก็ชี้นิ้วกลางไปหาธงสงครามอันนองเลือด
ตามประวัติศาสตร์แล้ว หน้าที่ของนักต่อสู้นั้นก็คือการทำหน้าที่ลงโทษให้โบสถ์…มันเหมือนกับว่าคำพูดของแองเจล่าที่พูดนั้นเล็งเป้าหมายมาที่เขา
ธงสงครามอันนองเลือดรู้สึกผิดอย่างมากกับคำพูดของหวังหยู่และหันกลับไปมองไร้ความกลัว…
นักบวชนั้นถูกพิจารณาว่าเป็นส่วนหนึ่งของโบสถ์…และบาทหลวงนั้นจะถูกพิจารณาว่าเป็นสมาชิกระดับสูงของโบสถ์…
“นายมองเหี้..อะไรกันอยู่?”ไร้ความกลัวตะโกน
ภายในช่วงเวลาที่พวกเขาเถียงกัน แองเจล่านั้นก็เดินผ่านเสาหินไปแล้ว และกำลังมุ่งหน้าเข้าใส่ผู้เล่น
เป้าหมายของแองเจล่านั้นก็คือหวังหยู่ มันเป็นไปตามคาดคิดตั้งแต่ที่เขายืนอยู่แถวหน้าสุดและเขานั้นก็เป็นคนสัมผัสเสาหินเป็นคนแรก
อาวุธของแองเจล่านั้นเป็นธนูยาว ในการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว เธอก็ยกธนูของเธอขึ้นอย่างรวดเร็วและยิงลูกศรออกมาใส่หวังหยู่สามดอก
หวังหยู่ก็หลบหลีกลูกศรของเธอได้อย่างง่ายดายแล้วเขาก็พุ่งเข้าใส่แองเจล่า และต่อยเข้าใส่หน้าท้องของเธอ
“พุ้ฟ…”
แต่มันแปลกประหลาดมากที่หวังหยู่รู้สึกว่าหมัดของเขากระแทกเข้าใส่เสาแทน มันไม่มีประสิทธิภาพเลยแม้แต่นิดเดียว
“หื้อ?”หวังหยู่พึมพำอย่างสงสัยแล้วเขาก็สร้างระยะห่างระหว่างพวกเขามากขึ้น
“กระทิงเหล็กไม่เคยอ่านค่าสถานะของบอสเลยงั้นเหรอ?”ทุกคนถาม
“นายคิดหรือว่ามือใหม่ในการเล่นเกมอย่างเขาจะเข้าใจถึงค่าสถานะพิเศษของเธอกัน…”ไร้ความกลัวส่ายหัวแล้วเขาก็ถอนหายใจ
“มือใหม่ในการเล่นเกม…”ผู้เล่นจากพันธมิตรอันนองเลือดอ้าปากค้างแล้วพวกเขารู้สึกเหงื่ออันเย็นเฉียบไหลลงมาจากหลังของพวกเขา ใครจะไปกล้าเชื่อว่าดวงดาวที่สว่างสดใสมากที่สุดในเมืองรัตติกาลนั้นจะเป็นมือใหม่ในการเล่นเกม
เมื่อเห็นการโจมตีของเขานั้นไม่ทำงาน หวังหยู่ก็ตัดสินใจจะโจมตีอีกครั้งหนึ่ง แองเจล่าก็เพียงแค่ยิ้มเมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของหวังหยู่ และพยายามที่จะจูบเขา…
หวังหยู่นั้นพยายามอย่างมากที่จะหลบมัน แองเจล่านั้นแข็งแกร่งมากเกินไป และก็จับเขาอย่างแน่นหนาแล้วเธอก็จูบลงไปบนใบหน้าของพวกเขา…
“ไม่ใช่ว่านั่นเป็นหน้าที่ของแท็งค์ที่จะต้องไปจัดการเธองั้นเหรอ?”นกสวรรค์ถามอย่างหื่นกาม
ทันใดนั้น หัวใจสีแดงก็ปรากฏขึ้นบนหัวของหวังหยู่ ทุกคนก็รู้ว่าเขานั้นหลงสเน่ห์ไปแล้ว
“พึ้บ…”เสียงนุ่มนวลก็ดังสะท้อนในห้องโถงแล้วพลังชีวิตของหวังหยู่ก็ลดลงต่ำกว่าครึ่งหนึ่ง…
“รีบช่วยเขาเร็ว!”ไร้ความกลัวออกคำสั่ง
นักรบสามคนก็รีบใช้ [พุ่งเข้าชน]ในยการที่จะทำให้แองเจล่ากระเด็นออกไป เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีของพวกเขาแล้ว แองเจล่าก็เก็บธนูของเธออย่างใจเย็นแล้วเธอก็ปลดปล่อยหมอกควันพิษออกมาและทำให้พวกเขาติดอยู่ด้านในนั้น
หมอกพิษของแองเจล่านั้นจะแพร่กระจายไปกัดกร่อนผู้เล่น และมันก็จะฆ่าพวกเขาลงโดยปราศจากการสนใจพลังชีวิตหรือพลังป้องกัน ทุกคนก็สามารถที่จะบอกได้ว่ามันไม่มีทางที่นักบวชจะสามารถช่วยพวกเขาได้เลย
หลังจากผ่านไปห้าวินาที นักรบทั้งหมดก็เปลี่ยนกลายเป็นแสงสีขาว
นักฆ่าสี่คนก็ใช้ [หลบซ่อน] อย่างรวดเร็ว
ถ้า [หลบซ่อน] ของผู้เล่นไม่ทำงานแล้วละก็ มันหมายความว่ามอนสเตอร์ที่พวกเขาเจอนั้นจะมีระดับสูงกว่าพวกเขาหลายระดับ
เมื่อเป็นบอสระดับทองที่ใช้โหมดอิสระแล้ว มันก็ไม่มีทางที่แองเจล่าจะตกลงไปในสกิลระดับต่ำอย่าง [หลบซ่อน] สายตาของเธอก็ล็อคไปที่นักฆ่าสี่คนแล้ว…
“ฉัวะ…”
ดวงตาของแองเจล่าสว่างวาบขึ้น และก็เปลี่ยนนักฆ่าสี่คนกลายเป็นก้อนหินด้วย [การจ้องมองแห่งความตาย] และฆ่าพวกเขาตายในทันที
หวังหยู่ก็ไม่ได้ปล่อยพวกเขาตายเปล่าๆ เขาใช้ประโยชน์นี้ในการหลบหนีจากแองเจล่าและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังธงสงครามอันนองเลือด
“เหี้..อะไรวะ!”ธงสงครามอันนองเลือดอุทานขึ้น
ครึ่งหนึ่งของทีมที่มีสิบสี่คนของเขาพึ่งจะตายไป..
ทุกคนที่มีอาวุธที่แหลมคมนั้นตายไป…เหลือเพียงคนเดียวที่ยังคงมีชีวิตอยู่และสามารถทำร้ายก็คือธงสงครามอันนองเลือด
นี่ทำให้ธงสงครามอันนองเลือดนั้นสิ้นหวัง
นี่มันเป็นบอสระดับทอง…แม้ว่าครูเซเดอร์นั้นจะมีพลังโจมตีต่อเป้าหมายเดี่ยวนั้นสูง เขาก็ไม่โง่พอที่จะเชื่อว่าเขาสามารถฆ่าบอสได้ด้วยตัวของเขาเอง
หลังจากที่ฆ่านักฆ่าสี่คนไปแล้ว แองเจล่าก็โจมตีเข้าใส่ผู้เล่นแถวหลังในทันที และฆ่านักบวชสองคนและนักเวทย์สองคนด้วยพิษของเธอไป
โดยปราศจากการต้านทานพิษของเธอ ผู้เล่นทั้งสี่คนก็ระเบิดกลายเป็นแสงสีขาวในเวลาไม่นาน
“ไอ้พวกหมาของโบสถ์! ฉันจะฆ่าพวกนายทั้งหมดซะ!!! ฮ่าๆๆๆ!”แองเจล่าหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้ายแล้วเธอก็มุ่งหน้าเข้าใส่หวังหยู่ ไร้ความกลัวและธงสงครามอันนองเลือด
“เหี้.. ทำไมมันถึงไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรเลยเมื่อผมโจมตีเธอกัน? มันมีสิ่งผิดปกติกับระบบงั้นเหรอ?”หวังหยู่ถาม
“เธอต้านทานหมัดของนาย…และพลองขางนายด้วย!”ไร้ความกลัวอธิบาย
“ทำไมละ?”
“เนื่องจากระบบบอกแบบนั้น…”
พร้อมกับคำตอบง่ายๆแล้ว ไร้ความกลัวก็ศามารถที่จะหยุดคำถามอันน่ารำคาญที่เพิ่มไม่หยุดหย่อนของหวังหยู่ได้และโทษทุกสิ่งทุกอย่างกับระบบแทน
“ถ้างั้นพวกเราควรที่จะทำอย่างไรละ?”
“พวกเราสามารถที่จะใช้ประโยชน์ได้ เมื่อบอสโจมตีธงสงครามอันนองเลือดและออกจากดันเจี้ยนนี้!”ไร้ความกลัวตอบกลับ
“เอ่อ…แต่พวกเราเอาเงินของพวกเขาไปแล้วนะ…นี่มันไม่ดีเลย”หวังหยู่พึมพำ
“มันโอเคหน่า ตราบเท่าที่พวกเราเอาชีวิตรอดได้ ฉันคิดว่าธงสงครามอันนองเลือดจะไม่พูดอะไรเลยด้วยเช่นกัน..”
“ผม ผมไม่สามารถที่จะทำบางสิ่งแบบนั้นได้..”หวังหยู่ตอบกลับอย่างหนักแน่น
