บทที่ 82 ไม่น่าเชื่อ
“พวกเจ้าทุกคนไปที่อื่นเพื่อตามหาเสือดาว”
” พะย่ะคะ”
หลังจากเข้าสู่สนามล่าสัตว์ องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยได้รับสั่งให้เหล่าทหาร ขุนนางในทีมแยกย้ายกันไป เหลือเพียงสิบคนที่ติดตามเขา
เซี่ยโฮวโม่และเซี่ยโฮวคุณตามองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยเข้าไปในป่า
“เสด็จพ่อ ทอดพระเนตรพะย่ะค่ะ มันเป็นเสือดาว!” เสี่ยโฮวคุณไปข้างหน้า องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยมองตามสายตาของเขาและเห็นเสือดาวกําลังคลานอยู่บนพื้นหญ้า เมื่อพิจารณาจากท่าทางของเสือดาว มันก็กําลังรอโอกาสในการล่าเหยื่อ
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยยืดคันธนูในมือจนสุดและเล็งไปที่เสือดาว ซึ่งมองมาทางเขาช้าๆ
ขณะที่ลูกศรในมือขององค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยกําลังจะถูกยิง เสือดาวก็รีบวิ่งเข้าไปในป่า
“เร็วเข้า! แยกย้ายกันไปล้อมจับมัน!” องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย สนใจทันทีและปล่อยให้ทุกคนไล่ตามเสือดาว
เซี่ยโฮวคุณรีบควบม้าไปด้านหน้าดูเหมือนจะเป็นคนที่จริงจังที่สุด
“เสด็จพ่อ มั่นใจได้ ข้าจะไล่ต้นมันออกมา!”
ตั้งแต่ต้นจนจบ เซี่ยโฮวโม่ติดตามองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยโดยตลอด เพื่อปกป้องความปลอดภัยของเขา
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยมองไปที่เซี่ยโฮวโม่ด้วยรอยยิ้ม “เป็นเรื่องยากที่เจ้าจะออกมา เจ้าไม่จําเป็นต้องอยู่กับข้า เข้าไปในปาและช่วยข้าจับเสือดาว”
“หม่อมข้าต้องปกป้องความปลอดภัยของเสด็ดพ่อ”
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยจงใจทําหน้าทิ้งตึง “ทําตามที่ข้าบอก ไม่มีการโต้แย้ง นี่เป็นรับสั่งของจักรวรรดิ
เซี่ยโฮวโม่รักษาสีหน้าและขี่ม้าเข้าไปในป่า
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยยังออกตามหาเสือดาวด้วยจิตวิญญาณชั้นสูง
ทันใดนั้น เสียงฮืด ๆ ก็มาจากปา องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยทําให้ตาของเขาสว่างขึ้นและสั่งให้ทหารองค์รักษ์สามคนที่อยู่ข้างหลังเขาชะลอตัวลง และเคลื่อนตัวไปยังแหล่งกําเนิดเสียงอย่างช้าๆ
ยิ่งเข้าไปใกล้ กลิ่นก็ยิ่งแรงขึ้น
“ฝ่าบาท มันเป็นหมีดํา”
องค์รักษ์ด้านหลังสีหน้าเปลี่ยนทันที
สัตว์ร้ายในทุ่งล่าแห่งนี้ล้วนแต่ดุร้าย ซึ่งอันตรายยิ่งกว่าเสือดาวเสียอีก
“ฝ่าบาท โปรดระวังพะย่ะค่ะ ให้หม่อมข้าดูก่อน”
อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของพวกเขาทําให้หมีดําในปาตื่นตระหนก
ก่อนที่องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยและคนอื่น ๆ จะล่าถอย หมีดําก็คํารามและยืนขึ้น ขี่ม้าของพวกเขาให้กลับจนตาย
“ปกป้ององค์จักรพรรดิ! ปกป้ององค์จักรพรรดิ!”
ชายหลายคนตกจากหลังม้าและวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก แต่พวกเขาจะวิ่งหนีหมีดําได้อย่างไร?
“เร็วเข้า! นําองค์จักรพรรดิออกไป!”
ทหารองค์รักษ์คนหนึ่งดึงดาบในมือออกมาเพื่อหยุดหมีดํา อย่างไรก็ตาม หมีดําหิวมากจนคํารามและตบองค์รักษ์อา!”
ทันใดนั้น ใบหน้าของผู้พิทักษ์ก็ถูกทําลายอย่างรุนแรงและพร่ามัวไปด้วยเนื้อและเลือด และแม้แต่ตาของเขาก็หลุดออกมา
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยเคยออกรบมาก่อนและยังคงสงบในเวลานี้
“กระจายกําลังไปทุกทิศทาง!”
ทหารองค์รักษ์อีกคนส่งสัญญาณ ดังนั้นกําลังเสริมจะมาถึงที่นี่ในไม่ช้า
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีหมีดํามากกว่าหนึ่งตัว!
เมื่อเห็นหมีดําคลานออกมาจากอีกด้านหนึ่งของปา องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยแอบเสียใจที่สั่งให้เซี่ยโฮวโม่ทิ้งเขาไป
“เร็วเข้า! ปกป้ององค์จักรพรรดิ ขึ้นไปบนต้นไม้”
ทหารองค์รักษ์สองคนนําองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยไปที่ต้นไม้ องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยโยนคันธนูและลูกศรในมือลงเพื่อปืนขึ้นต้นไม้ แต่หมีดําจะให้โอกาสพวกเขาได้อย่างไร?
หมีดําวิ่งมาจากด้านหลังพร้อมเสียงคํารามและพุ่งเข้าหาองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย มันยกอุ้งเท้าขึ้นสูงและตีไปทางด้านหลังขององค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย
“เสด็จพ่อ ระวัง!”
ในขณะนั้น มีร่างหนึ่งพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วและปกป้ององค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยจากด้านหลัง
”อา!”
ร่างนั้นถูกตบลงกับพื้นอย่างแรง
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยหันกลับไปมองและพบว่าอุ้งเท้าหมีกําลังมาอีกครั้ง เช่นเดียวกับที่กําลังจะตบลงบนองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย …
“ฝ่าบาท!”
ในพริบตา หมีดําคํารามด้วยความเจ็บปวด
“อ๊าย!”
หมีดําโจมตีองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยล้มลงกับพื้นอย่างแรง พร้อมกับลูกศรที่เย็นเฉียบในอุ้งเท้าของมัน
เซี่ยโฮวโม่วิ่งเข้ามาและเตะที่จมูกของหมีดําอีกตัว หมีดําส่งเสียงคํารามอย่างโกรธเกรี้ยวและพุ่งเข้าหาเซี่ยโฮวโม่
ด้วยสีหน้าสงบ เซี่ยโฮวโม่จึงยึดคันธนูในมือไปจนสุดและยิงลูกศร เมื่อหมีดําอยู่ห่างจากเขาไม่เกินสิบก้าว ด้วยเสียงที่คมชัดของอากาศลูกศรถูกยิงเข้าไปในบริเวณดวงตาที่สามของหมีดํา
หมีดําที่สูงเท่าคนครึ่งก็แข็งที่อและล้มลงกับพื้น
“ปกป้ององค์จักรพรรดิ!”
ทหารองค์รักษ์กลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาล้อมหมีดําทั้งสองตัวและแทงพวกมันจนตาย
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยก็ลงมาจากต้นไม้ด้วยความช่วยเหลือของทหารองค์รักษ์
“เสด็จพ่อ ข้ามาช้า”
ด้วยเหงื่อเย็นที่หน้าผากของเขา องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยดูซีดมาก แต่ก็ยังสงบ
“เร็วเข้า! รีบไปตรวจสอบองค์ชายสอง! เขาเป็นอย่างไรบ้าง?”
ตอนนี้เขาเห็นชัดเจนแล้วว่าคนที่ปกป้องเขาจากอุ้งเท้าหมีที่อันตรายคือเซี่ยโฮวคุน
ยามได้ไปตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเซี่ยโฮวคุณ เซี่ยโฮวคุณครึ่งหนึ่งนอนอยู่บนพื้นโดยที่หลังของเขาอาบไปด้วยเลือด เนื้อและแม้แต่กระดูกของร่างกายเขาก็เผยให้เห็นในบางส่วน
องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยขมวดคิ้ว “เร็วเข้า! ส่งองค์ชายสองออกไป เรียกหมอหลวงมา!”
เมื่อมองไปที่หมีดําที่ตายแล้ว เซี่ยโฮวโม่ก็ทําหน้าตาดุดันและบึ้งตึง
“ตงหลิน”
” พะย่ะคะ”
“ไปตรวจสอบว่าทําไมหมีดําสองตัวนี้ถึงมาปรากฏตัวที่นี่”
สัตว์ร้ายในสนามล่าสัตว์ถูกพูดกันว่าไม่ถูกจํากัด แต่จักรพรรดิกําลังล่าสัตว์ที่นี่ ดังนั้นทุกคนจึงให้ความสําคัญอย่างจริงจังที่จะไม่ปล่อยให้สัตว์ร้ายใด ๆ เข้าใกล้องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย ดังนั้นหมีดําจึงต้องถูกปล่อยออกมาโดยเจตนา
ทุกคนชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่จะไม่เปิดเผยอย่างตรงไปตรงมา
หมีดําสองตัวนั้นอยู่ใกล้กับองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยมาก ซึ่งน่าสงสัยจริงๆ
องค์ชายสองปกป้องจักรพรรดิจากอุ้งเท้าหมีและได้รับบาดเจ็บสาหัส ซึ่งในไม่ช้าก็แพร่กระจายไปในหมู่ผู้คนในงานเลี้ยงล่าสัตว์
เมื่อเห็นว่าองค์ชายสองถูกยกออกไป นางสนมฉินก็กลัวแทบตาย
เนื่องจากอุบัติเหตุครั้งนี้ งานเลี้ยงล่าสัตว์จึงถูกระงับลงเพียงชั่วครู่เท่านั้น และองค์ชายสองจะถูกส่งไปยังพระราชวังชั่วคราวเพื่อรับการรักษาพยาบาล
ผู้ที่เต็มใจที่จะอยู่สามารถออกล่าสัตว์ต่อไปได้ และผู้ที่เหนื่อยล้าก็สามารถกลับไปที่ที่พักพร้อมกับพวกเขาได้
ด้วยอุบัติเหตุดังกล่าวไม่มีใครอยากออกไปล่าสัตว์ แม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากกลับไปที่บ้านพักด้วมือเปล่า แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเดินต่อไปในทุ่งล่าสัตว์
ทั้งเหอฮัวและซินเอ่อล้มเหลวในการเข้าไปในสนามล่าสัตว์ และทําได้เพียงรออยู่ในกระโจม เมื่อเห็นผู้คนจากไป พวกเขาก็ยืดคออย่างใจจดใจจ่อ เพื่อมองหานายหญิงและคุณหนู
“แปลกมาก! ข้าพบว่าคนที่นั่นหายไปหมดแล้ว ทําไมหนายหญิงใหญ่และคุณหนูใหญ่ยังไม่ออกมาเลย”
“ไปถามใครดีกว่า ข้าชักจะเริ่มกังวลแล้ว”
ทันทีที่พวกเขาเดินออกจากกระโจม ซินหลันก็วิ่งมาอย่างไร้ลมหายใจ “โอ้ไม่ ฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่หายไป!”
เมื่อได้ยินดังนั้น พวกเขาก็ดูจริงจัง “ไม่ต้องกังวล ซินหลัน พูดให้จบ”
ซินหลันสูดลมหายใจและเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ “ฮูหยินใหญ่กลัวว่าผู้บาดเจ็บจะเป็นคุณหนูใหญ่ นางจึงไปหากับเทาจื่อ ข้าไปถึงที่นั้นช้าไปจนไม่พบฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่”
“อะไร เราจะทํายังไง?” ทั้งซินเอ๋อร์แล เหอฮัวหน้าซีด หลังจากได้ยินเรื่องนี้
เหอฮัวพยายามอย่างเต็มที่เพื่อสงบสติอารมณ์และพูดว่า “ไม่ต้องห่วง! ตอนนี้พวกเขาหายไปแล้ว มันช่วยไม่ได้ที่จะกังวล ซินเอ๋อร์ เจ้าไปหาพวกเขากับข้า และซินหวั่น เจ้าไปถามว่ามีใครเห็นฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่หรือไม่”
ซินหวั่นและซินเอ๋อร์พยักหน้า “ตกลง”
ทันทีที่เหอฮัวและซินเอ๋อร์วิ่งไปที่สนามล่าสัตว์ของผู้หญิง องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินและคนอื่น ๆ ก็รีบวิ่งขึ้นมา
องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินคว้าทหารรักษาพระองค์ด้วยท่าทางกังวลและกรีดร้องด้วยเสียงโหยหวน “โอ้ไม่นะ คุณหนูซูถูกสัตว์ร้ายพาตัวไป เร็วเข้า รีบไปช่วยนาง!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฮ่อฮัวและชินเชื่อต่างหวาดผวาจนแทบจะสะดุดล้ม
“เจ้าพูดอะไร?” ทันใดนั้นก็มีเสียงต่ํา
องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินเงยหน้าขึ้นและพบเซี่ยโฮวโม่ที่เพิ่งออกมาจากสนามล่าสัตว์อีกด้านหนึ่ง
“ข้าบอกว่าซูมู่เก๋อถูกสัตว์ร้ายพาไป และข้าไม่รู้ว่าตอนนี้นางตายหรือยังมีชีวิตอยู่”
เซี่ยโฮ่วโม่ก็กําบังเหียนไว้แน่น “ นางหายไปตรงไหน?”
“ในทุ่งล่าสัตว์…”
ก่อนที่องค์หญิงเซี่ยโฮวหยินจะพูดจบ เซี่ยโฮวโม่ก็ไม่อยู่ในสายตาของนางแล้ว
เซี่ยโฮวโม่ขี่ม้าเข้าไปในสนามล่าสัตว์และส่งสัญญาณขึ้นไปบนท้องฟ้า ในขณะที่สองร่างปรากฏขึ้นข้างหลังเขา
“นางอยู่ที่ไหน?”
ทั้งสองคนคุกเข่าสารภาพ “ฝ่าบาท โปรดอภัยให้เราด้วยที่ไร้ความสามารถ หลังจากติดตามคุณหนซูเข้าไปในสนามล่าสัตว์ ทันใดนั้นเราก็มีใครบางคนเข้ามาพัวพัน หลังจากที่เรากําจัดเขาแล้ว คุณหนูซูก็หายตัวไปแล้วพะย่ะค่ะ”
เซี่ยโฮวโม่หรี่ตามืดลงและสัมผัสได้ถึงอันตราย
“ส่งคนออกตามหานางเพิ่มขึ้น!”
” พะย่ะค่ะ”
เมื่อเซี่ยโฮวโม่ขี่ม้าเข้าไปในส่วนลึกของป่า ทันใดนั้นม้าที่ไม่ได้มีผู้ควบคุมก็วิ่งออกมาอย่างเร็ว
เซี่ยโฮวโม่บินไปข้างหน้าเพื่อหยุดม้าและพบว่าดวงตาของมันถูกแทง
เซี่ยโฮวโม่จับจ้องไปที่กระเป๋าเงินขนาดเล็กบนอาน กระเป๋าเงินถูกปักด้วยกล้วยไม้ มันเป็นของ ซูมู่เก๋อจริงๆ!
“สาด!” (เสียงน้ำ)
ความหนาวเหน็บทําให้ซูมู่เก๋อตื่นขึ้นด้วยความตกใจ
นางลืมตาอย่างอ่อนแรงและรู้สึกว่าแสงสลัวยังคงอยู่
นางกํามือแน่น มันยังเจ็บปวดอยู่
ปรากฏว่านางยังมีชีวิตอยู่
ในบ้านไม้ ทันทีที่ชายคนนั้นใส่ยาเข้าไปในปาก นางก็รู้ว่านางตกอยู่ในอันตราย
เพราะมันเป็นยาที่มีพิษร้ายแรง!
“ตื่นแล้ว?”
ซูมู่เก๋อกลอกตาของนางอย่างกระตือรือร้นและในที่สุดก็จับจ้องไปที่ร่างที่กําลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยหันหลังให้นาง
” ท่านเป็นใคร?”
ชายคนนั้นยิ้มด้วยน้ำเสียงต่ำ ดูเหมือนจะคิดว่าคําถามของนางโง่มาก ไม่สําคัญว่าข้า เป็นใครสิ่งที่สําคัญคือเจ้ายังมีชีวิตอยู่”
ซูมู่เก๋อหายใจอย่างอ่อนแรง หลังจากฟื้นขึ้นมา ความเจ็บปวดของนางก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นเช่นกัน ทําให้นางเจ็บปวดเกินกว่าที่จะพูด
” ท่านต้องการทําอันใด?”
“ข้าได้ยินมาว่าทักษะทางการแพทย์ของเจ้ายอดเยี่ยมมาก ดังนั้นข้าจึงอยากดูว่าตอนนี้เจ้าสามารถช่วยตัวเองเพื่ออยู่ช่วยชีวิตผู้อื่นได้หรือไม่ พิษในร่างกายของเจ้าจะฆ่าเจ้าหลังจากผ่านไปยี่สิบชั่วโมง ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าเจ้าจะอยู่รอดได้หรือไม่ ฮ่า ฮ่า…”
หลังจากพูดจบ ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วค่อยๆหันกลับมา
ยืนหยัดต่อสู้กับแสง เขาค่อยๆเดินไปหานาง เมื่อซูมู่เก๋อเห็นรองเท้าคู่ของเขาที่มีลวดลายเมฆมงคลและมังกรอย่างชัดเจน นางก็ตกตะลึงและค่อยๆเงยหน้าขึ้น เพื่อดูใบหน้าของชายคนนั้นที่ซ่อนอยู่ในผ้าคลุมของเขา
จู่ๆ ชายคนนั้นก็หัวเราะเยาะและถอดผ้าคลุมออกเพื่อเผยให้เห็นใบหน้าด้านใน
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของเขา ซูมู่เก๋อตกใจมากรูม่านตาของนางขยายใหญ่ขึ้นทันทีและร่างกายของนางก็แข็งทื่อ!
” ท่าน…”
