บทที่ 104 : เจ้าชู้
รูม่านตาของซูมู่เก้อหดตัวกระทันหัน!
นางจําได้ในทันทีว่าเซี่ยโฮวคุณทําอะไรกับนางในเขตหยาเหมิน
นางรีบอ้าปากเพื่อกัดข้อมือของเซียโฮวคุณ
“โอ้ย!”
ด้วยเสียงคร่ําครวญ เซี่ยโฮวคุณจับเอวของซูมู่เก๋อทันทีด้วยมืออีกข้างหนึ่งแล้วดึงนางเข้าหาตัวเอง
ไอ้บ้าเอ๊ย!
ซูมู่เก่อสะดุดเข้ากับเซียโหวคุณ
กลิ่นของชาดนั้นยิ่งรุนแรงขึ้น ทําให้นางรู้สึกไม่สบาย!
“ตั้งแต่นั้นมา ข้าพบว่าเจ้าเป็นคนพิเศษและถูกดึงดูดโดยเจ้า”
“ปล่อย! เจ้าพวกโรคจิตน่าขยะแขยง!”
ซูมู่เกือก็เอนหลังหนีและตีคางของเซี่ยโหวคุณ
เซี่ยโฮวคุณได้รับความเจ็บปวดในครั้งนี้และต้องปล่อยซูมู่เก่อ
ซูมู่เกอผลักเขาออกไปอย่างรุนแรง หันหลังกลับและวิ่งออกจากศาลาริมน้ํา
เมื่อเห็นนางวิ่งหนี เซี่ยโฮวคุณก็หัวเราะเยาะเย้ย “หนีไปไหน?ในที่ของข้าเจ้าจะวิ่งหนีไปไหนได้! เข้ามาจับนางแล้วพานางมาที่นี่!”
“พะย่ะค่ะ” ทหารที่เฝ้าอยู่ด้านนอกรีบวิ่งไปหาซูมู่เกือ และซูมู่เกือยังคงวิ่งหนีและซ่อนตัวจากคนเหล่านั้น
ซูมู่เกือต้องการจะวิ่งกลับ แต่ทางนั้นถูกทหารขวางไว้ นางจึงทําได้เพียงเปลี่ยนทิศทางของนางอย่างไรก็ตามนางไม่คุ้นเคยกับถนนที่นี่ เป็นผลให้นางบังเอิญเจอทางตันโดยไม่มีทางข้างหน้า!
ทหารล้อมซูมู่เก่อไว้กับกําแพงและเซี่ยโฮวคุณก็เดินมาอย่างเงียบ ๆ
“วิ่ง?! ให้ข้าดูว่าเจ้าจะหนีไปไหนได้อีก!”
คุณ ท่านต้องการทําอะไร!?”
เซี่ยโฮวคุณยิ้ม “ข้าแค่อยากให้เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ปฏิบัติตามคําสั่งของข้าอย่างเชื่อฟัง ไม่พูดหรือทําตัวยุ่ง”
“ไม่มีทาง!”
เซียโฮวคุณถอนรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา “มันไม่ฉลาดที่จะปฏิเสธข้อเสนอของข้าเมื่อข้ายังใจดีกับเจ้าจับกุมนาง!”
“พะย่ะค่ะ”
ซูมู่เกื้อกําหมัดแน่น กริชของนางถูกนําออกไปก่อนที่นางจะเข้าไปในวัง ตอนนี้นางทําได้แค่ป้องกันตัวเองด้วยเข็มเงินสิบเล่มเท่านั้น!
“กําลังทําอะไรอยู่ เสด็จพี่รอง?”
ขณะที่ซูมู่เกือกําลังจะโต้กลับ นางได้ยินเสียงที่ต่ำและเย็นชา ซึ่งเป็นเสียงที่สวยงามที่สุดสําหรับซูมู่เก้ออย่างไม่ต้องสงสัย!
เมื่อได้ยินเสียง เซี่ยโฮวคุณก็หรี่ตาลงเล็กน้อย “น้องเก้ามาที่นี่ทําไม?” หลังจากพูดเสร็จ เขาก็จ้องไปที่ทหารรักษาการณ์ที่รีบตามหลังเซี่ยโฮวโม่มา
“สิ่งที่ไร้ประโยชน์! เจ้ากล้าดียังไงไม่มารายงานข้าเรื่องการมาถึงของราชาแห่งจิน?”
นางกํานัลอ้าปากค้างรู้สึกผิดมาก พวกเขาจะติดตามราชาแห่งจินได้อย่างไร! พวกเขาจะหยุดราชาแห่งจินได้อย่างไร!
“ทําไมคุณหนูซูมาที่นี่กับเสด็จพี่รองได้?”
“ข้ารู้สึกไม่สบาย ข้าจึงขอให้คุณหนูซ์มาหาข้า ทําไม? น้องเก๋ เจ้าไม่สบายด้วยหรือ? เจ้าอยากให้คุณหนูซูไปดูเจ้าด้วยไหม?”
เซี่ยโฮวโม่รักษาสีหน้าของเขาโดยไม่เปิดเผยอารมณ์ใด ๆ “ก่อนที่ข้าจะออกจากวังเมื่อครู่ เสด็จพ่อยังคงสงสัยว่าคุณหนูซูกลับบ้านหรือไม่ ไม่คิดว่านางจะมาที่นี่กับเสด็จพี่รอง?”
เซี่ยโฮวคุณพ่นลมหายใจสบถเล็กน้อย
“คุณหนูซู ท่านให้คําปรึกษาเสร็จแล้วหรือไม่?”
ซูมู่เกือพยักหน้าด้วยริมฝีปากของนางปิดแน่น “องค์ชายสองทรงหายดีแล้วเพค่ะ ตราบใดที่องค์ชายทรงพักผ่อนให้เพียงพอ องค์ชายก็สบายดี!”
“ตอนนี้เจ้าเสร็จแล้ว ไปกันเถอะ”
ซูมู่เกือก้าวไปข้างหน้า แต่ถูกทหารของเซี่ยโฮวคุณหยุดไว้ซึ่งไม่ได้ตั้งใจจะหลีกทางให้
เซี่ยโฮวโม่ทําหน้าเย็นชาเล็กน้อย “ทําไม? มีผู้ป่วยรายอื่นในตําหนักของท่านอีกหรือ เสด็จพี่รอง?
เซี่ยโฮวคุณกัดฟันของเขา “ไม่! หลีกทาง!”
ในที่สุดทหารก็ยอมหลีกทาง
“ทูลลา” หลังจากพูดจบ เซี่ยโฮวโม่ก็หันหลังกลับเพื่อจากไปและซูมู่เก๋อก็เร่งฝีเท้าของเขาให้ทัน
เซี่ยโฮวคุณมองไปที่หลังของทั้งสองและกัดฟัน “ไอ้บ้า! เซี่ยโฮวโม่ เจ้ากล้าดียังไงมาทําลายแผนของข้า!”
เซี่ยโฮวโม่และซูมู่เก่อออกจากตําหนักขององค์ชายรอง
เมื่อเห็นรถม้าสีดําของเซี่ยโฮวโม่ ซูมู่เก้อรู้สึกว่าหัวใจที่ประหม่าของนางสงบและมั่นคงอย่างลึกลับ
“ขึ้นไป”
โดยไม่พูดอะไร ซูมู่เกือปืนขึ้นไปบนรถม้าอย่างเชื่อฟังและพบมุมที่ทําให้นางรู้สึกปลอดภัยที่จะนั่งลง
“ฝ่าบาท” ตงหลินจูงม้าเข้ามา แต่เซี่ยโฮวโม่โบกมือให้เขาเพื่อให้เขาถอยกลับ เขายกเสื้อคลุมสีดําของเขาและเดินตามซูมู่เกือเพื่อขึ้นรถม้า
ซูมู่เก้อรู้สึกมีแสงระยิบระยับเล็กน้อยก่อนที่ในรถจะม้ามืดลงอีกครั้ง
นางวางมือบนเข่าของนางเพื่อให้นางรู้สึกสบายใจ
แม้ว่าเซี่ยโฮวโม่จะเงียบอยู่ในรถม้า แต่การดํารงอยู่ของเขาไม่สามารถละเลยได้อยู่ดี
“ขอบพระทัยอย่างสูงเพค่ะที่ช่วยหม่อมฉันได้ทันเวลา ฝ่าบาท” นางไม่อยากคิดว่าเหตุใดเซียโฮวโม่จึงปรากฏตัวในเวลานี้ ไออย่างไรก็ตาม เขาได้ช่วยนางอีกครั้ง!
“กลัว?” ในพื้นที่จํากัดเสียงต่ำของเขาชัดเจนเป็นพิเศษ
ซูมู่เก้อปิดริมฝีปากแน่นโดยไม่ตอบ
นางกลัวไหม?
อันที่จริงนางรู้สึกกลัวเล็กน้อย จุดประสงค์ของเซี่ยโฮวคุณชัดเจนมาก เขาต้องการให้นางมีค่าในการใช้งาน
ถ้าเซี่ยโฮวโม่ไม่ปรากฏตัวในวันนี้นางสามารถจินตนาการถึงตอนจบของนางได้อย่างแน่นอน
แน่นอน นางไม่สามารถละเว้นความพยายามที่จะต่อสู้กับเขา แต่นางจะทําอะไรได้หลังจากนั้น?
นางจ้าวและเหวินโม่ตัวน้อยจะมีส่วนร่วมหรือไม่? ยิ่งกว่านั้นองค์จักรพรรดิจะไม่มีวันฆ่าลูกชายของเขาที่ช่วยชีวิตเขาอย่างสิ้นหวังเพื่อเห็นแก่นาง
สรุปแล้ว นางยังคงอ่อนแอเกินไปในโลกของอํานาจขององค์จักรพรรดินี้ อ่อนแอจนอาจถูกคนเหล่านั้นเหยียบย่ํา!
“กลัวเพค่ะ แต่ไม่ได้กลัวตาย อย่างไรก็ตาม หม่อมไม่อยากตายเช่นนี้”
“เป็นผู้หญิงปากแข็งอะไรอย่างนี้”
ซูมู่เก่อเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองไปทางเซี่ยโฮวโม่ ในรถม้าโยกเยก ร่างของเขาดูไม่จริงมาก
“ฝ่าบาท พระองค์ทรงเคยกลัวหรือไม่เพคะ? พระองค์กลัวอะไร?”
“กลัว?” เซี่ยโฮวโม่ดูเหมือนจะอยู่ในภวังค์
หลังจากที่ซูมู่เกือถามคําถามของนางเสร็จ นางก็ได้รู้ถึงคําพูดที่ไม่เหมาะสมของนางและเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว “พระองค์ทรงชอบชานมหรือไม่เพค่ะ? ฝ่าบาท”
“มันอร่อย
“ถ้าพระองค์ทรงชอบมัน …หม่อมฉันสามารถเขียนสูตรชานมให้พระองค์ได้เพค่ะ”
เซี่ยโฮวโม่เลิกคิ้วขึ้น เขาดูเหมือนคนโลภหรือ?
“ไม่จําเป็น เจ้าสามารถส่งมันมาให้ข้าได้”
หลังจากพูดคุยกับเซี่ยโฮวโม่มาระยะหนึ่งแล้ว ซูมู่เกือก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมากและรู้สึกขอบคุณเซี่ยโฮวโม่ในใจมาก
“ฝ่าบาท เราถึงแล้วพะย่ะค่ะ”
“ตกลง”
เซียโฮวโม่ยกม่านของรถม้าขึ้นแล้วกระโดดลงไป ขณะที่ซูมู่เก้อก็ย้ายไปที่ม่านเช่นกัน ขณะที่นางกําลังจะลงไปนางเห็นเซี่ยโฮวโม่ยืนอยู่ข้างรถม้า
นางกระโดดลงจากรถม้าและยิ้ม “ฝ่าบาท ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่และใบหน้าที่หล่อเหลาของพระองค์พระองค์ทรงดูดีในทุกๆ ด้านได้โปรดยกโทษให้หม่อมฉันด้วยเพค่ะ หม่อมฉันทูลลา”
หลังจากนั้นนางก็วิ่งหนีไปราวกับกระต่ายที่หลบหนี โดยปล่อยให้เซี่ยโฮวโม่ซึ่งยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองยืนนิ่ง
สูงหล่อดูดีไปซะทุกอย่าง!
เซียโฮวโม่ค่อยๆเผยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา นางขาดวินัยและกล้าหาญจริงๆ!
อย่างไรก็ตาม มันฟังดูดี
“ตงหลิน”
ตงหลินรีบเดินมา
“ฝ่าบาท”
เซี่ยโฮวโม่เหลือบมองเขา “ม้าอยู่ไหน?”
“…” สักครู่เขามีช่วงเวลาที่ดีในรถม้าไม่ใช่หรือ?!
“พะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะนํามาให้ฝ่าบาท”
ซูมู่เกือวิ่งเหยาะๆ เข้าไปในจวนตระกูลซูและไม่หยุดจนกว่านางจะมั่นใจ
“คุณหนูใหญ่ เจ้าค่ะ”
หลังจากที่นางอันถูกส่งตัวไปและซูจึงเหวินไปที่จวนอัน เหล่าคนใช้ในจวนซูดูเหมือนจะรับรู้ถึงสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปและให้ความเคารพต่อซูมู่เกือมากขึ้น
“อืม”
ซูมู่เกือวิ่งเหยาะๆ ไปทางลานดอกท้อและอดไม่ได้ที่จะแตะแก้มร้อน ๆ ของนางระหว่างทาง
“ข้ามันบ้า บ้าไปแล้ว เขาจะคิดว่าข้าไร้ยางอายที่จะพูดคําเหล่านั้นหรือไม่? ลืมไปเถอะ!ข้าพูดไปแล้วและข้าก็ไม่สามารถเอามันกลับคืนมาได้”
นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง ทําไมนางถึงพูดคําเหล่านั้นกับเซี่ยโฮวโม่? นางเจ้าชู้กับองค์ชายหรือไม่?
“คุณหนู ท่านกลับมาแล้ว โอ้! คุณหนู ทําไมหน้าคุณหนูแดงนักเจ้าค่ะ คุณหนูไม่สบายหรือไม่?” เมื่อเห็นใบหน้าของซูมู่เกือ ซินหลันก็ตกใจและตะโกนออกมา เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของนางเยวู่่และคนอื่นๆที่กําลังจัดของข้างในก็รีบวิ่งออกมาทันที
“คุณหนู ข้าจะตามหมอให้ท่าน”
ซูมู่เกือคว้าตัวซินหลัน “เจ้าต้องการหมอคนไหนอีก? -hkเป็นหมอ ข้าไม่ได้ป่วย ข้างนอกมันร้อนเกินไปงั้นก็ชงชาให้ข้า ข้ากระหายน้ํามาก”
“โอ้ โอ้ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”
ซูมู่เก้อเข้าไปในห้องของนางและตบหน้านางด้วยน้ําเย็น จากนั้นนางก็รู้สึกว่าใบหน้าของนางเย็นลงเล็กน้อ
“อีกอย่างเจ้าค่ะ คุณหนู แม่บ้านที่เพิ่งถูกส่งมาวัดตัวท่าน บอกว่าจะทําชุดให้ท่านก่อนเทศกาลไว้พระจันทร์” ซีนหลันมาพร้อมกับชาร้อน
“พวกเขาจะแต่งชุดอะไร? มีเสื้อผ้ามากมายในตู้เสื้อผ้าของข้าที่ข้าไม่เคยใส่เลย” ซมู่เกือชอบใส่ชุดที่เบาสบายเพื่อความสะดวก
“นั่นไม่เหมือนกันเจ้าค่ะ นี่เป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์ครั้งแรกของเราในเมืองหลวง และใต้เท้าได้ขอให้คนไปรับฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ”
หญิงชรา…
ซูมู่เก้อเริ่มค้นหาในความทรงจําของนางทันที ในไม่ช้า ภาพที่เหมือนจะคลุมเครือก็ปรากฏขึ้นในความคิดของนาง
หญิงชราที่ชินหลันกล่าวถึงคือแม่ของซูหลน ผู้ซึ่งอดทนกับความยากลําบากทุกรูปแบบในการเลี้ยงดูซูหลุนในขณะเป็นม่าย
คุณยายของนาง คุณยายซู ดูเหมือนจะเป็นลูกสาวของบัณฑิตที่เสื่อมโทรม ต่อมานางแต่งงานกับคุณปู่ของนางซึ่งถึงแก่กรรมแต่ยังหนุ่ม เนื่องจากเจ็บป่วย และซูหลุนได้รับการเลี้ยงดูโดยหญิงชราเพียงคนเดียว
ซูหลุนยังกตัญญ หลังจากที่เขาเป็นขุนนางแล้ว เขาต้องการรับคุณหญิงซูมาอยู่กับเขาแต่หญิงชราซูเคยชินกับการอาศัยอยู่ในทุ่งนาตลอดทั้งปีและไม่ชอบชีวิตในจวนหลังใหญ่ ดังนั้นนางจึงอาศัยอยู่ในบ้านหลังเก่าของตระกูลซูต่อไป
นางไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับแม่เฒ่าซูมาก่อนมากนัก นางสงสัยว่านางตกลงมาที่เมืองหลวงครั้งนี้ได้อย่างไร
เมื่อปราศจากความประทับใจมากมายต่อหญิงชราซู ซูมู่เก๋อจําได้เพียงว่าหญิงชราซูเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายในการเดินทางให้นางจ้าวมาหาซูหลุนในเมืองหลวง
“เจ้ารู้ไหมว่าท่านย่าของข้าจะมาถึงเมืองหลวงเมื่อไหร่?”
“ข้าน้อยไม่รู้เจ้าค่ะ ข้าน้อยได้ยินจากผู้คนในลานหน้าบ้านว่าใต้เท้าได้ส่งคนไปที่นั่นแล้วคาดว่านางจะมาถึงก่อนเทศกาลไหว้พระจันทร์”
“ฮูหยินใหญ่รู้เรื่องนี้หรือไม่?”
“เจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ให้คนทําความสะอาดลานบ้าน ทันทีที่หญิงชราซูมาถึง นางสามารถเข้าพักได้เลยเจ้าค่ะ”
ซูมู่เกือพยักหน้าพร้อมขมวดคิ้ว
