บทที่ 99 การทําลายล้างครั้งใหญ่
กลิ่นเหม็นเปรี้ยวที่น่าขยะแขยงทําให้นางอันและสาวใช้ขมวดคิ้ว
“เร็วเข้า! เอามันไปทิ้ง” นางอันอดทนกับความปั่นป่วนในท้องของนาง
“ทําไมท่านรีบนักเจ้าค่ะ ฮูหยิน? ปัญหาของท่านพ่อข้าอยู่ที่นี่ ทิ้งมันได้อย่างไร?”
“อ๊วกก!”
ก่อนที่ซูมู่เก๋อจะพูดจบ ซูหลุนก็เริ่มอาเจียนอีกครั้ง
ทุกคนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วอีกครั้ง
หลังจากที่ซูหลุนอาเจียนเกือบทุกอย่างในท้องของเขาออกมาหมดแล้ว เขารู้สึกว่าการรู้สึกปวดเสียดในท้องของเขาได้บรรเทาลงอย่างมาก
“รู้สึกยังไงบ้างเจ้าค่ะ? ท่านพ่อ”
ซูหลุนพยักหน้า “อืม ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก”
“ใต้เท้า เมื่อกี้ข้ากลัวเหลือเกิน
“ท่านพ่อ ปัญหาอยู่ที่จานนี้ ท่านควรซักถามคนในครัวทั่วไปจะดีกว่าเจ้าค่ะ”
ซูหลุนทําหน้าทิ้งตึง “ไป! พาคนในครัวมาให้ข้าด้วย!”
“ขอรับ”
“บอกข้ามาว่าทําไมข้าถึงกลายเป็นแบบนี้!”
ซูมู่เก๋อ ขอให้นางอันวางอ่างทองแดงที่เต็มไปด้วยอาเจียนของซูหลุนไว้บนโต๊ะ และใช้ตะเกียบหยิบพยาธิใส้เดือนฝอยข้างในขึ้นมา
“ท่านดูนี่สิ นี่คือสาเหตุที่ทําให้ท่านปวดท้องเจ้าค่ะ”
เมื่อมองดูหนอนบิดสีแดงเลือดบิดตัวไปมา ซูหลุนรู้สึกหนาวขึ้นมาจากฝ่าเท้าของเขาเท่านั้น
“อะไร นี่มันคืออะไร?”
“นี่คือพยาธิไส้เดือน ข้าสงสัยว่าฮูหยินรู้หรือไม่เจ้าค่ะ?” ซูมู่เก๋อยกตะเกียบให้นางอันและมองนางด้วยรอยยิ้มจางๆ
นางกําผ้าเช็ดหน้าปักในมือโดยไม่รู้ตัวและพูดโดยไม่เปลี่ยนหน้าว่า “มู่เก๋อ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันคืออะไร?”
ในไม่ช้า ทุกคนในครัวทั่วไปก็ถูกพาเข้ามาในห้องและคุกเข่าลง
“ใต้เท้า โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วย ใต้เท้า โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่รู้อะไรเลย…” หญิงอ้วนวัยกลางคนสวมชุดเปิดหน้าสีแดงเลือดนกถูกนําเข้ามาเป็นคนแรก ทันทีที่นางเข้ามา นางยังคงอ้อนวอนขอความเมตตา
ท่าทีของนางดูเหมือนจะยืนยันว่าปัญหาเกี่ยวกับอาหารมื้อนี้ต้องเกี่ยวข้องกับครัวทั่วไป
หลี่มาม่าตําหนิ ดูเหมือนจะผิดหวังและโกรธเคืองกับพฤติกรรมของนาง “เจ้าร้องไห้ทําไม? ใต้เท้ายังไม่ได้สอบปากคําเจ้าเลย!”
ผู้หญิงที่ร้องไห้คือซันมาม่า แม่ยายของลูกชายคนสุดท้องของหลี่มาม่า
ในเมืองซุนหยาง ซันมาม่าดูแลครัวทั่วไปโดยได้รับความช่วยเหลือจากหลี่มาม่าเป็นเวลาหลายปีที่นางได้รับผลประโยชน์มากมาย
ตอนนี้ หลี่มาม่าได้ส่งข้อความถึงนางเพื่อเตรียมพร้อมสําหรับการสอบสวน อย่างไรก็ตาม ซันมาม่าไม่เคยเห็นเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้มาก่อน นางกลัวตกงานมากจนร้องไห้อ้อนวอน
“หลี่มาม่า เจ้าพูดถูก ท่านพ่อยังไม่ได้พูดอันใดเลย” ซูมู่เก๋อเย้ยหยันหลี่มาม่า ใต้เท้ายังไม่ได้พูดซักคําเลย นางกล้าดียังไงมาขัดจังหวะ?
หลี่มาม่าสะอึกแต่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว “ใต้เท้า โปรดอภัยข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ เมื่อครู่ข้าน้อยหยาบคายไป”
“มู่เก๋อ ข้าสงสัยว่ามื้อนี้มีอะไรผิดปกติ?” สุดท้ายคือนางอันที่พูด นางได้จัดเตรียมอาหารมื้อนี้ไว้แล้ว คนรับใช้ในครัวก็เป็นผู้ติดตามของนางเช่นกัน ถ้ามีอะไรผิดพลาด นางก็ต้องรับผิดชอบเช่นกัน
ซูมู่เก๋อหยิบผักกาดหอมชิ้นหนึ่งออกจากโต๊ะแล้วฉีกเป็นชิ้นๆ เห็นได้ชัดว่ามีหนอนตัวหนึ่งกําลังดิ้นอยู่
“ท่านพ่อ หนอนในท้องของท่านมาจากผักนี้”
ซูหลุนชอบกินผักสดโดยไม่ต้องปรุง ซึ่งทุกคนรอบตัวเขารู้ดี
“ปัง!”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูหลุนก็ใช้ฝ่ามือตบโต๊ะอย่างแรง
“พูดมา นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
เมื่อได้ยินอักขระสองตัวของหนอนไส้เดือน ซันมาม่ารู้สึกว่าขาของนางอ่อนลงอย่างอธิบายไม่ได้ ขณะที่นางต้องการจะพูด นางสบตาหลี่มาม่าและเข้าใจความหมายของนางอย่างรู้เท่าทัน
“ใต้เท้า โปรดตรวจสอบมัน! ผักเหล่านี้ได้รับการทําความสะอาดเป็นพิเศษทั้งหมด ข้าน้อยต้องประมาทมากจนมีคนใช้ประโยชน์จากมัน ใต้เท้า โปรดลงโทษข้าน้อยเถิดเจ้าค่ะ” ซันมาม่าสารภาพความผิดของนางเองในตอนนี้ แต่นางทําเพียงความผิดทางอาญาในการกํากับดูแลและผลักดันอาชญากรรมครั้งใหญ่ให้ผู้อื่น หลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป นางก็จะยังคงปลอดภัย
ซูมู่เก๋อเย้ยหยัน เป้าหมายของนางในวันนี้คือการทําลายล้างครั้งใหญ่!
“ท่านพ่อ ตอนนี้มีหนอนหลายสิบหรือหลายร้อยตัวในอาเจียน หนอนจํานวนมากไม่สามารถแพร่พันธุ์ได้หลังจากกินเข้าไป กล่าวคือท่านต้องกินหนอนชนิดนี้มาสองสามวันแล้ว”
เมื่อได้ยินคําพูดของซูมู่เก๋อ ซูหลุนก็ทําหน้าบึงตึงและบึงตึงมากขึ้น
“เจ้าทาสเลว! กล้าดียังไงคิดจะฆ่าข้า!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้คนที่คุกเข่าลงบนพื้นก็เริ่มหมอบคํานับแทบพื้นและขอความเมตตา
“ใต้เท้า โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วย ใต้เท้า โปรดยกโทษให้ข้าน้อยด้วยเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่รู้”
“ยังไงก็แล้วแต่ ท่านพ่อเจ้าค่ะ ข้ากลัวท่านพ่อเป็นห่วง ก็เลยไม่ได้บอกท่านพ่อว่าน้องชายไม่สบายก่อนหน้านี้ และมันก็เป็นเพราะหนอนชนิดนี้ด้วยเจ้าค่ะ มีคนเอาตัวหนอนไปใส่ในอาหารของท่านแม่ข้า เช่นเดียวกับวิธีที่ทํากับท่านพ่อเจ้าค่ะ”
ดวงตาของนางอันเป็นประกาย “อะไรนะ? นายน้อยยังมีหนอนชนิดนี้อยู่ในท้องของเขาด้วย! ทาสเหล่านี้กล้าดียังไงมาฆ่านายน้อย!”
ความสัมพันธ์ระหว่างซูหลุนและนางจ้าวคลี่คลายลงอย่างมากเนื่องจากการมีอยู่ของเหวินโม่ตัวน้อย
เขาเป็นลูกชายคนเดียวของเขา เขาจะยอมให้ใครมาข่มเหงเขาได้อย่างไร!
“เข้ามา ลากพวกมันออกไปแล้วโบยให้พวกมันห้าสิบครั้งก่อนจะขายมันทิ้งไป!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น คนรับใช้ที่ทํางานในครัวต่างก็หวาดกลัวและหน้าซีดเผือด
“ใต้เท้า อภัยให้เราด้วยเจ้าค่ะ ใต้เท้า อภัยให้เราด้วย เราไม่รู้อะไร…”
ซันมาม่าก็ตื่นตระหนกเช่นกัน นางยังได้ลงนามในสัญญาจํายอม ไม่ต้องพูดถึงว่าถูกขายไป นางกลัวว่าจะไม่รอดจากการถูกเฆี่ยนทั้งห้าสิบครั้ง!
“ฮูหยิน ฮูหยิน โปรดวิงวอนใต้เท้าให้ไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย…” ซันมาม่าคุกเข่าลงที่นางอัน นางไม่อยากตาย! จากทั้งหมดนางเก็บเงินได้มหาศาล ซึ่งนางยังไม่ได้ใช้เลย!
“ท่านพ่อ ไม่เหมาะสมที่จะเขียนหรือขายมันก่อนที่เรื่องจะชัดเจน พวกเขาเป็นแค่คนรับใช้ พวกเขากล้าดียังไงมาฆ่านายท่าน? ข้าเกรงว่าพวกเขาจะได้รับคําสั่งเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินคําพูดของนาง นางอันก็ทําหน้าเครียด
“หมายความว่ายังไง มูเกือ? คนเหล่านี้ได้รับคําสั่งหรือ?
ซูมู่เก๋อเพิกเฉยต่อนางอัน แต่เหลือบมองอย่างเงียบ ๆ ไปที่คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น
“ข้ารู้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่มีส่วนร่วมในเรื่องนี้ ผู้ที่เกี่ยวข้องต้องได้รับการลงโทษ ในขณะที่ผู้บริสุทธิ์ต้องไม่ได้รับ พวกเขาไม่ควรถูกลงโทษด้วยกัน”
“คุณหนูใหญ่ ช่วยตรวจสอบด้วย! คุณหนูใหญ่…”
“ตอนนี้ ข้าให้โอกาสเจ้าสารภาพสิ่งที่เจ้ารู้ อย่ากลัวที่จะถูกลงโทษ จะมีอะไรเลวร้ายไปกว่าการถูกเฆี่ยนตีและขายหรือ?”
เมื่อได้ยินคําพูดของซูมู่เก๋อ หลายคนก็ได้รับกําลังใจขึ้น
ซูหลุนยังพูดด้วยน้ําเสียงที่หนักแน่นว่า “พูดในสิ่งที่เจ้ารู้ หากเป็นเรื่องจริง เจ้าจะไม่เพียงแต่เป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ยังได้รับรางวัลอีกด้วย”
เมื่อได้ยินคําพูดของซูหลุน หญิงร่างผอมที่มีผิวสีซีดในวัย 40 ปีก็ออกมา กล่าวว่า “ใต้เท้าเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่ ทุกวันข้ารู้สึกว่าซันมาม่าค่อนข้างทําตัวลับๆล่อๆ เนื่องจากนางรับผิดชอบในครัว นางจึงสามารถพักผ่อนในห้องส่วนตัวได้ มีหลายครั้งที่ข้าไปหานาง ข้าพบว่านางกําลังมองอะไรบางอย่างและซ่อนมันไว้ต่อหน้าต่อตาข้าทันที”
“เจ้ากําลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร? ใส่ร้ายข้าต่อหน้านายท่าน ไม่กลัวถูกสวรรค์ลงโทษหรือไง!?” เมื่อได้ยินคําพูดของนาง ซันมาม่าก็ไม่สามารถนั่งนิ่งและชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยความโกรธ ขณะดุด่านาง
คําพูดหยาบคายของนางทําให้ซูหลุนโมโหมากขึ้น
“เจ้าเป็นใคร?”
“ใต้เท้า ข้ามีหน้าที่ทําซุปในครัวเจ้าค่ะ”
“ท่านเจ้าเจ้าค่ะ นังนั่นยังพูดไม่จบ” ซันมาม่า
ปรากฏว่าผู้หญิงที่ออกมาคือซ่งมาม่า ซึ่งเดิมรับผิดชอบครัวทั่วไป อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ซันมาม่ามา นางก็ถูกแทนที่โดยนาง เนื่องจากนางท่างานอย่างระมัดระวังและขยันหมั่นเพียร และซูหลนชอบดื่มซุปของนาง นางอันจึงทําให้นางอยู่ในครัวต่อ
จากมุมมองของซันมาม่า ซ่งมาม่าไม่พอใจกับการมาแทนที่นางและกําลังตอบโต้นางและฉวยโอกาสทําลายนาง!
“ท่านพ่อ ส่วนเรื่องซันมาม่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเจ้าค่ะ พวกเราสามารถค้นห้องของนางเพื่อค้นหามันได้” ซูมู่เก๋อพูดถูกเวลา
ซูหลุนก็คิดเช่นกัน
“เข้ามา ส่งคนไปค้นห้องของนางซัน”
“เจ้าค่ะ” เมื่อเห็นว่าผู้ที่ค้นหาคือผู้ติดตามของนางทั้งหมด นางอันก็กําลังจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างไรก็ตาม ซูมู่เก๋อพูดอีกครั้ง
“ซินเอ๋อ ตามพวกเขาไป”
“เจ้าค่ะ”
“คุณหนู เจ้าไม่ไว้ใจคนพวกนั้นหรือ?” นางอันไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
“ข้าทําเพื่อความมั่นใจ ฮูหยิน ข้าแค่กลัวว่ากําลังคนไม่เพียงพอ
เมื่อได้ยินว่าซูหลุนต้องค้นห้องของนาง ซันมาม่าก็ไม่กลัวเลย นางได้กําจัดสิ่งเหล่านั้นไปแล้ว ทําไมนางจะโงถึงขนาดที่ทิ้งหลักฐานไว้
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหนอนเข้าสู่ร่างกายมนุษย์?” เมื่อการสอบสวนหยุดลง ซูหลุนนึกถึงคําถามนี้
เมื่อนึกถึงหนอนที่น่าขยะแขยงจํานวนมากในร่างกายของเขา เขารู้สึกหวาดกลัว!
“หนอนชนิดนี้เรียกว่าไส้เดือน มันจะเริ่มสืบพันธุ์หลังจากเข้าสู่ร่างกายมนุษย์ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง มันอาศัยอยู่ด้วยอาหารในกระเพาะอาหารและเลือดของร่างกายมนุษย์ หากหนอนมีจํานวนมากขึ้นจนอาหารในแต่ละวันไม่เพียงพอสําหรับพวกมัน พวกมันก็จะกินอวัยวะในร่างกายเจ้าค่ะ”
“อะไรนะ!” ซูหลนหน้าซีดทันที
“ใต้เท้า ข้าพบแล้ว!”
สักพัก ผู้คนที่ค้นหาก็กลับมา และสาวใช้หลักก็มีขวดอยู่ในมือ
“ใต้เท้า ข้าพบสิ่งนี้ในห้องของซันมาม่าเจ้าค่ะ” สาวใช้นําอ่างทองแดงที่สะอาด เปิดขวดกระเบื้อง และเทของที่บรรจุในนั้นออก
ก้อนสีแดงไหลออกจากขวดลงในอ่างทองแดงและแยกตัวออกจากอ่างอย่างรวดเร็ว ขณะบิดตัวไปมา มันเป็นหนอนชนิดที่ซูหลุนอาเจียนออกมา!
“ซัน เจ้ากล้าดียังไง!”
ซันมาม่ากลัวเกินกว่าจะพูดได้ชั่วขณะหนึ่ง
“ใส้เดือนจํานวนมากน่ากลัวมาก ซันมาม่า เจ้ากล้าดียังไง? บอกมาซิว่าทําไมเจ้าถึงฆ่าพ่อและน้องชายของข้า!” ซูมู่เก๋อจ้องมองนางอย่างเย็นชาด้วยท่าทางเคร่งขรึม
“ใต้เท้า ข้าผิดไปแล้ว มีคนต้องการใส่ร้ายข้า ข้าไม่ได้ทําร้ายท่านและนายน้อยจริงๆ มันคือซ่งมาม่า! นังบ้านั่นกําลังกลั่นแกล้งข้า!”
“ซันมาม่า ถ้าเจ้าบอกความจริงว่าใครเป็นคนสั่งให้เจ้าทํา บางทีท่านพ่อของข้าอาจจะไว้ชีวิตเจ้า ถ้าไม่… จะมีเพียงเสื่อฟางที่รอรับศพเจ้าอยู่”
คําพูดของซูมู่เก๋อทําให้ซันมาม่าหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์
“ฮูหยิน ฮูหยิน เป็นฮูหยินที่ขอให้ข้าทําเช่นนี้ แต่ข้าแค่เอาไข่ของตัวหนอนใส่กระเทียมให้ฮูหยินคนโต ข้าไม่เคยคิดที่จะฆ่าใต้เต้า…”
