บทที่ 108 : กลับสู่เมืองหลวง
ฮูหยินอันต้องการนํานางอันกลับมาเมืองหลวง!
ซูมู่เกือหลับตาลง มันไม่นานก่อนที่นางจ้าวจะเข้ารับตําแหน่งงานดูแลในจวนตระกูลซู คนรับใช้ยังคงเฝ้ารอถ้านางอันกลับมาคราวนี้คงลําบากหน่อย!
นางจ้าวเหลือบมองที่ซูมู่เก้อโดยไม่รู้ตัว และซูมู่เก้อสังเกตเห็นความตื่นตระหนกในดวงตาของนาง
นางจ้าวไม่กลัวว่านางอันจะกลับมาและยึดอํานาจการดูแลจากนาง แต่นางกังวลว่านางอันกลับมาแล้วจะทําชั่วอีกครั้ง
มันเป็นความกังวลของฮูหยินอันว่านางสามารถรับนางอันกลับจากวัดไปหยได้ แต่มันเป็นเรื่องของนางถ้านางสามารถป้องกันไม่ให้นางอันกลับมาที่จวนตระกูลซู!
“ฮูหยินอัน ข้าเกรงว่าเรื่องนั้นมันจะไม่ง่ายที่นายหญิงจะกลับมา”
ฮูหยินอันเห็นว่าซูมู่เกือกําลังยิ้มแต่ตาของนางเย็นชา “เจ้าหมายความว่าอย่างไร คุณหนูซู?”
“ข้าหมายความว่าอย่างไร? ข้าคิดว่าน้องรองได้บอกท่านแล้ว ฮูหยินอันไม่รู้จริงๆหรือว่าทําไมท่านแม่ของนางถึงถูกส่งไปที่วัดไปหย?ผู้หญิงที่กล้าฆ่าบุตรชายที่เกิดจากความจริงและสามีของนางนั้นทนไม่ได้ที่จะให้อยู่ในจวนซู!”
“อะไร เจ้ากําลังพูดถึงอะไร?!”
ฮูหยินอันไม่เคยคาดคิดว่าซูมู่เก้อกล้าพูดคําเหล่านี้ต่อหน้านาง!
ความจริงที่ว่านางอันถูกส่งไปยังวัดไปหยูนั้นควรถูกเก็บเป็นความลับเหมือนโครงกระดูกในตู้ แต่ที่จริงแล้วซูมู่เกือพูดออกมาต่อหน้านาง!
“อืม ฮหยินอัน มันเป็นเรื่องของท่านถ้าท่านต้องการพานางกลับไปฉลองวันเกิดเสนาบดีอันแต่จวนซของเราจะไม่มีวันปล่อยให้นางกลับมา!”
แม้ว่าฮูหยินอันจะแสร้งทําเป็นเก่ง แต่ตอนนี้นางโกรธมากจนหายใจเข้าลึกๆ สักครู่ก่อนที่จะสงบสติอารมณ์ลง
“ตกลงข้ามีข้อตกลงของข้าเอง แต่เนื่องจากเราเป็นญาติกันโดยการแต่งงาน ข้าจึงนําคําเชิญมาในวันนี้และข้าจะฝากไว้กับฮูหยินผู้เฒ่าซู เจ้าจะเข้าร่วมหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับเจ้า”
หลังจากวางคําเชิญลงบนโต๊ะน้ําชา ฮูหยินอันก็ลุกขึ้นและจากไป
หล่มาม่ารับคําเชิญวันเกิดเสนาบดีอันเป็นในอีกสามวันข้างหน้า
“นางช่างหน้าหนาเสียจริงที่ทิ้งคําเชิญนี้!” ฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะอย่างภาคภูมิใจราวกับว่านางชนะการต่อสู้
นางอาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้มาหลายสิบปีแล้ว นางไม่เข้าใจถึงความบิดเบี้ยวและการหน้าไหว้หลังหลอกของขุนนางเหล่านี้
ฮูหยินอันได้ทิ้งคําเชิญลงไว้ดังนั้นมารยาทของนางจึงสมบูรณ์ ถ้าฮูหยินผู้เฒ่าไม่ไปงานวันเกิดเสนาบดีอันจวนจะถูกกล่าวหา ในเวลานั้น ฮูหยินอันเพียงแค่ต้องการพูดบางอย่างที่คลุมเครือจากด้านข้าง และจวนซูอาจถูกใส่ร้าย
นางจ้าวตอบรับคําเชิญและกล่าวอย่างสุภาพว่า “ท่านแม่ ใต้เท้าขอให้ข้าเตรียมของขวัญเมื่อวันก่อนโดยบอกว่าควรส่งไปยังจวนท่านเสนาบดีล่วงหน้าหนึ่งวันเจ้าค่ะ” นางต้องการบอกใบ้ฮูหยินผู้เฒ่าซูว่าพวกเขาต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดนี้
หญิงชราซูโบกมือและพูดอย่างไม่อดทน “เอาล่ะ เจ้าสามารถจัดการสิ่งเหล่านี้ได้โดยไม่ต้องรายงานให้ข้ารู้ไปเอาหลานชายตัวน้อยของข้ามาให้ข้า”
ทันทีที่หญิงชราซูพูดจบไม่ถึงก็เข้ามาอุ้มเหวินโม่ตัวน้อย
“ข้าน้อยคํานับ ฮูหยิน คุณหนูใหญ่ เจ้าค่ะ”
“แม่นางไห่ถัง ไม่ต้องมากพิธี”
นางจ้าวมองเหวินโม่ตัวน้อยในอ้อมแขนของนางรักใคร่
ฮูหยินผู้เฒ่าซูรับเหวินโม่ตัวน้อยจากอ้อมแขนของไต่ถัง สาวใช้เดินตามหลังไต่ถังก้าวไปข้างหน้าและเปิดหม้อกระเบื้องในมือของนาง ฮูหยินผู้เฒ่าซูหยิบช้อนเงินคันเล็กและตักอาหารเสริมหนึ่งช้อนเพื่อเลี้ยงเหวินโม่ตัวน้อย
เมื่อเห็นเช่นนี้ ซมู่เก๋อขมวดคิ้วทันที
ตอนนี้เหวินโม่ตัวน้อยอายุเกือบสี่เดือนแล้ว และสามารถรับประทานอาหารเสริมจากอาหารของเขาได้อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ของพยาธิไส้เดือน ท้องของเขาได้รับบาดเจ็บดังนั้นเขาควรดื่มนมแม่ต่อไป อาหารเสริมจะทําให้อาหารไม่ย่อยได้ง่าย
เห็นได้ชัดว่านางจ้าวก็คิดเรื่องนี้เช่นกัน “ท่านแม่ เหวินโม่ยังเด็กนักเป็นการดีกว่าที่จะไม่ให้อย่างอื่นเป็นอาหารเขา”
เมื่อได้ยินดังนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าซูก็ป้อนน้ํานมข้าวเข้าไปในปากของเหวินโม่ตัวน้อย และเงยหน้าขึ้นมองนางจ้าว
“เขาโตมาเพียงแค่กินแต่นมแม่ได้หรือไม่? ข้าเคยเลี้ยงสามีของเจ้าด้วยวิธีนี้ ดี เจ้าไปได้แล้วไปทําเรื่องของตัวเอง”
“อย่ากังวลไปเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าได้ให้อาหารนายน้อยแบบนี้มาสองวันแล้ว และเขาก็สบายดี”ไฟถังกล่าว
“สองวันนี้การถ่ายอุจจาระของนายน้อยเป็นปกติหรือไม่?” ซมู่เกือมองไปที่พี่เลี้ยง
พี่เลี้ยงรีบตอบ “คุณหนูเจ้าค่ะ นายน้อยไม่ได้ถ่ายอุจจาระเลยในช่วงสองวันที่ผ่านมา…”
“ไม่แปลกที่เด็กจะไม่ถ่ายอุจจาระสักหนึ่งหรือสองวัน เจ้าจะไปรู้อะไรในฐานะเด็กสาวที่ยังไม่แต่งงานเจ้า?”หญิงชราซูยิ่งไม่พอใจ
เหวินโม่ตัวน้อยเคยถ่ายอุจจาระตรงเวลาทุกวัน แต่ตอนนี้ไม่ปกติแล้วที่เขาจะหยุดถ่ายติดต่อกันถึงสองวัน!
“ท่านแม่…โม่เอ่อร์..”
“ท่านแม่ เราถอยกันก่อนเจ้าค่ะ” ซูมู่เกือถึงนางจ้าวที่ยังต้องการจะพูด หญิงชราซูเป็นแม่สามีของนางจ้าวดังนั้นนางจึงไม่สามารถเป็นคนที่โกรธเคืองของหญิงชราได้
นางจ้าวเดินออกจากสนามอย่างกังวล
“ท่านแม่ คุยกับท่านพ่อคืนนี้เจ้าค่ะ เหวินโม่เป็นบุตรชายที่เกิดมาสืบสกุลเพียงคนเดียวของเขาท่านพ่อจะไม่เป็นห่วงเขาน้อยกว่าเราเป็นแน่”
เมื่อได้ยินเช่นนี้นางจ้าวก็เข้าใจความหมายของซูมู่เก้อ จะดีกว่ามากถ้าให้ซูหลุนคุยกับแม่ของเขา
“อืม แม่จะคุยกับท่านพ่อคืนนี้”
หลังจากออกจากจวนตระกูลซู ฮูหยินอันค่อนข้างโกรธ
เกามาม่ารินชาให้ฮูหยินอันอย่างระมัดระวัง แต่ฮูหยินอันโยนถ้วยออกไปที่หน้าต่างรถม้า
“นายหญิง อย่าโกรธนักเลยเจ้าค่ะ”
“ปัง!”
ฮหยินอันอันทบโต๊ะน้ําชาเล็ก ๆ ในรถม้าอย่างแรง “มันเป็นแค่ครอบครัวที่ยากจนและต่ําต้อย นางกล้าดียังไงถึงไม่เคารพข้า! อวดดี!”
ก่อนการมาเยือน นางคิดว่าจวนตระกูลซูจะไม่ดูหมิ่นนางเป็นแน่ เมื่อพิจารณาถึงตัวตนของนางในฐานะฮูหยินของเสนาบดีเจ้ากรมทหาร อย่างไรก็ตาม นางไม่คาดคิดว่าจะได้รับผลเช่นนี้!
ฮูหยินอันไม่เคยถูกทําให้ขายหน้าขนาดนี้ตั้งแต่เด็ก
“ไปที่วัดไปหยู!”ฮูหยินอันกัดฟัน
เกามาม่ารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “นายหญิงเจ้าค่ะ ท่านกําลังทําอะไร?”
“แน่นอนไปรับบุตรสาวแสนโง่ของข้า!”
“แต่นายหญิง…”
นางอันถูกส่งไปที่วัดไปหยูเพราะนางทําผิดพลาด จึงไม่สมควรที่ฮูหยินอันจะไปรับนางในเวลานี้
“แต่อะไร? บุตรสาวของเสนาบดีเจ้ากรมวังโดนว่าร้ายเช่นนี้ไม่ได้! ไปกันเถอะ!”
เมื่อเห็นรูปลักษณ์หนักแน่นของฮูหยินอัน เกามาม่ารู้สึกว่าไม่เหมาะที่จะพูดอะไรอีกและทําได้เพียงเปลี่ยนทิศทางของพวกเขาไปที่วัดไปหยู
แม้ว่าวัดไปหยูจะตั้งอยู่นอกเมือง แต่ก็ยังค่อนข้างห่างไกลจากเมืองหลวง เมื่อฮูหยินอันมาถึงวัดไปหยูก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว
วัดไปหยุตั้งอยู่บนภูเขาเกามาม่าจึงต้องหาเสลี่ยงเพื่อพาฮูหยินอันขึ้นไปบนภูเขา
วัดไปหยูไม่ใหญ่แต่เงียบสงบ มีแม่ชีน้อยสองคนกวาดพื้นด้านนอกประตู
หลังจากที่เกามาม่าอธิบายความตั้งใจของพวกเขา แม่ชีตัวน้อยก็ชี้ไปที่ลานเล็กๆ ตรงที่นางอันอยู่และจากไป
เมื่อเห็นวัดที่โทรมฮูหยินอันก็หงุดหงิดอีกครั้ง นางมาที่ห้องของนางอันและพบว่าไม่มีใครเฝ้าอยู่ข้างนอกดังนั้นนางจึงผลักประตูเข้าไปโดยตรง
“อา!”
เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องจากห้อง ฮูหยินอันก็หัวใจเต้นแรง นางเดินเข้าไปและพบนางอันที่กําลังมองดูนางด้วยความตกใจ มีผ้าห่มคลุมอยู่บนเตียง
หลังจากที่เห็นฮูหยินอันชัดเจน ความตื่นตระหนกในดวงตาของนางอันก็กลายเป็นสงสัยทันที”ท่านแม่? ทําไมท่านถึงอยู่ที่นี่?”
เมื่อเห็นความปลอดภัยและเสียงพูด ฮูหยินอันพบว่าเสียงกรีดร้องก่อนหน้านี้ของนางดูแปลกไปเล็กน้อย“เจ้าทําอะไรอยู่บนเตียงในระหว่างวันเช่นนี้?”
นางอันก้มศีรษะลงและจับผ้าห่มแน่นยิ่งขึ้น “ข้าเพิ่งทานมื้อเที่ยงและข้าจะงีบหลับเจ้าค่ะ ท่านแม่โปรดรอข้างนอกข้าจะออกไปหลังแต่งตัว”
ห้องขึ้น กลิ่นราทําให้ฮูหยินอันขมวดคิ้วเล็กน้อย นางหันหลังเดินออกไป “ตกลง”
สักพัก นางอันแต่งตัวและเดินออกมา ต่างจากเมื่อก่อน ตอนนี้นางสวมเสื้อคลุมของลัทธิเต๋ที่เรียบง่าย
คราวนี้ นางอัน โล่งใจแล้ว เมื่อเห็นมารดา ดวงตาของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงและนางก็โผเข้าหาอ้อมแขนของมารดา
“ท่านแม่ ในที่สุดท่านก็มาหาข้า…”
ฮูหยินอันต้องการตําหนินาง แต่นางไม่สามารถพูดอะไรได้เลยเมื่อมองดูใบหน้าที่ผอมแห้งของบุตรสาว
“เจ้าเด็กโง่ อย่าร้องไห้ แม่มาเพื่อพาเจ้ากลับบ้าน รีบไปเก็บของแล้วไปกับแม่!”
นางอันอึ้งไป “ท่านแม่ ท่านพูดอะไร? ท่านต้องการพาข้ากลับไป?”
“ใช่ เจ้ายังอยากอยู่ที่นี่อีกงั้นหรือ?”
นางอันส่ายหัวซ้ําแล้วซ้ําเล่า “ท่านแม่ ไปกันเถอะ”
นางไม่มีอะไรมาเลย ดังนั้นตอนนี้จึงไม่มีอะไรจะเก็บ “แต่ยังมีหลี่มาม่า …ท่านแม่เจ้าค่ะ หลี่มาม่าขาของนางหัก
หลังจากอยู่กับหลี่มาม่ามาหลายปี นางอันยังคงมีความรู้สึกบางอย่างต่อนาง และตอนนี้หลี่มาม่าอาศัยอยู่ในบ้านพื้นหลังเล็กๆ ที่เสื่อมโทรม
“พานางกลับไปด้วยนางรับใช้เจ้ามาหลายปีแล้ว”
ฮูหยินอันยืนขึ้นและเดินออกจากวัดไปหยูโดยไม่มีใครหยุด
เกามาม่ามองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัย จวนตระกูลซูน่าจะส่งคนมาที่นี่เพื่อดูแลพวกเขา แต่พวกเขาไม่เห็นใครเลย
แม้ว่าเกามาม่าจะงงงวย แต่นางก็ไม่ได้โง่ นางแสร้งทําเป็นไม่รู้และขึ้นรถกลับเข้าเมือง
วันรุ่งขึ้นที่จวนซูได้รับข่าวที่นางอันถูกฮูหยินอันไปรับตัวกลับ
เมื่อรู้อย่างนี้ ซูหลุนก็ทําหน้าบูดบึงทันทีแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ใต้เท้าเจ้าค่ะ ท่านก็รู้เช่นกันว่าโม่เอ๋อร์อ่อนแอลงมากหลังจากเหตุการณ์ที่แล้วมา ดังนั้นข้าเป็นห่วงเขามาก… แต่ข้าก็กลัวที่จะทําให้ท่านแม่เจ็บปวดเช่นกัน” นางจ้าวพูดเบาๆในขณะที่ดูการแสดงออกของซูหลุนอย่างระมัดระวัง
ทันทีที่ซูหลุนเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าที่ก้มหน้าด้วยความกลัว ความบูดบึงของเขาจากนางอันก็หายไปอย่างมากในทันที
“ข้าจะคุยกับท่านแม่เรื่องนี้ นางก็รักโม่เอ๋อร์ด้วย”
“ใช่เจ้าค่ะ ข้าร์”
ซูหลุนทานอาหารเย็นกับหญิงชราซูที่ลานบ้านของนาง หลังอาหารเย็น เขาขอให้นางส่งเหวินโม่ตัวน้อยกลับไปหานางจ้าวด้วยวาจาไพเราะ
ซูหลุนกําลังพูดด้วยน้ําเสียงที่ต่อรองได้ แต่หญิงชราซูโกรธทันทีและขอให้นางจ้าวมาคุกเข่าในบ้านของนาง
“อืม นางจ้าวถ้าไม่ใช่เพราะความสงสารของข้า ถ้าข้าไม่ได้ให้เงินเจ้าเดินทางมาเมืองหลวงเพื่อตามหาลูกชายของข้า เจ้าจะใช้ชีวิตปัจจุบันของเจ้าเช่นนี้ได้หรือไม่? ตอนนี้เจ้าแข็งแกร่งพอที่จะมองว่าข้ารกหูรกตาของเจ้าแล้วงั้นหรือ?”หญิงชราซูชี้ไปที่นางจ้าวที่กําลังคุกเข่าอยู่ในลานบ้านและดุด่าอย่างดุเดือด
