หลังจากที่ไป๋หลงพาเผ่ามารทั้งหมดที่ไม่เกี่ยวข้องไปพักอาศัยที่หมู่บ้านเงาลับแลเป็นการชั่วคราว…โดยหมู่บ้านเงาลับแลนั้นตั้งอยู่ในพื้นที่มิติพิเศษ ที่ยากต่อการถูกโจมตี อีกทั้งยังมีผู้อาวุโสของเกาะต่างๆคอยให้การช่วยเหลือให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี…
ไม่นานเทียนร์ก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับจดจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมดพร้อมกับความจริงที่โหดร้าย….
“ ไป๋หลง..ท่านพ่อของข้าไม่อยู่อีกต่อไปแล้วอย่างงั้นเหรอ..”
เทียร์พูดพร้อมกับเอาศีรษะมาพิงกับไหล่ของไป๋หลงที่นั่งอยู่ใกล้กับตน…ดูเหมือนว่าหลังจากที่ไป๋หลงจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จเกี่ยวกับการอพยพ..ตัวของไป๋หลงก็นั่งเฝ้าเทียร์อยู่ตลอด…
“ การสูญเสีย..ข้าเข้าใจความรู้สึกนั้นดี..ข้าก็เคยสูญเสียคนที่ข้าเคารพไปแล้ว..เป็นอาจารย์ที่ดูพึ่งพาไม่ได้แต่พอถึงช่วงเวลาสำคัญ..ก็ทำอะไรที่มันไม่สมเป็นตัวเองเอาซะเลย…”
หญิงสาวพิงไหล่ของไป๋หลงพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา..แม้เทียร์จะพยามจะสะกดข่มความรู้สึกเสียใจเอาไว้..แต่น้ำตามันมักจะออกมาในเรื่องที่เราไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้…เป็นความรู้สึกที่ยากจเพูดออกมา
“ ท่านพ่อ..ข้าเป็นลูกที่ดีของท่านหรือไม่..”
เทียร์พูดขึ้นพร้อมกับมองพระจันทร์สีแดงโลหิตที่อยู่บนท้องนภา…
แน่นอนว่าไป๋หลงนั้นระหว่างรอเทียร์ให้ฟื้นคืนสติ ตัวของไป๋หลงเองนั้นได้ศึกษาวิธีการเรียกเสาหลักทั้ง72 ของโลกมาร…ผ่านสัญลักษณแห่งเทพมาร..ที่ส่งข้อมูลที่ไป๋หลงต้องการเข้ามาภายในจิตใต้สำนึก..เพียงแค่ตั้งจิตให้มั่นเท่านั้น
แต่ทว่าตัวไป๋หลงนั้นยังคงติดใจคลังสมบัติหลังบัลลังก์นั่น…
“ เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้นะ..ข้าจะไปตรงนั้นสักหน่อย..หากเจ้าไม่อยากอยู่คนเดียวจะตามมาด้วยข้าก็ไม่ว่า ”
“ ข้าจะไปกับเจ้าด้วย…”
ไป๋หลงที่เห็นเทียร์ตอบตกลงก่อนจะช่วยจับแขนของเทียร์ให้ตัวของเทียร์นั้นลุกขึ้นมา…ภายในแววตามีความโศกเศร้าแฝงไว้อย่างชัดเจน…
แต่เรื่องนี้ไป๋หลงนั้นไม่สามารถพูดอะไรได้มากกว่านี้อีกแล้ว..ทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่กับเทียร์ว่าจะจมปลักอยู่หรือลุกขึ้นมาและเดินหน้าตา…
ขณะที่ไป๋หลงและเทียร์กำลังเดินตรงไปที่คลังสมบัติอยู่ๆก็มีฝูงค้างคาวหลายพันตัวปรากฎขึ้นตรงหน้าขวางทางไป๋หลงกับเทียร์เอาไว้..
เป็นกลิ่นอายที่ไป๋หลงนั้นรู้จักเป็นอย่างดีเมื่อนานมาแล้ว…
“ สัมผัสแบบนี้มัน… ”
“ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะไป๋หลง..”
และผู้ที่มาปรากฎตัวหน้าไป๋หลงก็ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นราชินีแห่งเผ่าพันธุ์แวมไพร์สายเลือดแท้..อีกทั้งยังมีฐานะเป็นท่านป้าของไป๋หลง!!!
เส้นผมสีเหลืองทองที่ส่องกระทบกับแสงจันทร์ทำให้เส้นผมดูเป็นประกายและนัยน์ตาสีแดงทับทิม ปีกค้างคาวหลังหนึ่งคู่..รวมถึงเขี้ยวเล็กๆที่อยู่มุมปาก..
เรียกได้ว่าเป็นเสน่ห์ที่ยั่วยวนบุรุษได้เป็นอย่างดี แม้ภายนอกจะดูอายุ30ปี แต่ความจริงแล้วนั้นอยู่ไม่ต่ำกว่าสามหมื่นปี!!
“ ท่าน… ”
“ ข้าจับสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างก็เลยมาดู พอดีข้าอยู่แถวนี้พอดีแต่..ใครจะไปคิดเล่าว่าเจ้าของพลังประหลาดนั่นจะเป็นหลานของข้า…อีกทั้งยังลงมือสังหารเหล่าผู้นำตระกูลมารชั้นสูงแบบนี้..นิสัยเด็ดขาดเหมือนกับพ่องี่เง่าของเจ้าไม่มีผิด..ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นสินะ..”
เทียร์ที่ได้เห็นทั้งสองคนเผชิญหน้ากันและการพูดคุยไม่กี่ประโยคก็พอจะทราบความสัมพันธ์ของทั้งสองคน…
“ ท่านป้า…จริงๆแบ้วท่านมาทำอะไรที่นี่กันแน่ คงไม่ได้มาเพื่อทักทายข้าเป็นแน่.. ”
อัลเบียร์ที่ได้ยินเช่นนั้นก็พูดขึ้นพร้อมกับถอนหายใจออกมา..
“ เฮ้อ..เจ้าดูสิอัลบาร์ลูกของเจ้าทำตัวเหินห่างกับข้าจริงๆ..ถึงแม้ข้าจะเป็นราชินีของเผ่าแวมไพร์ แต่ข้าก็เป็นท่านป้าของเจ้าด้วยเหมือนกันนะ.. ”
ไป๋หลงที่ได้ยินเช่นนั้นอยู่ดีๆก็รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก…
“ข้าขออภัย..ท่านป้า.. ”
“ ช่างเถอะๆ เจ้าจะเข้าไปในนั้นใช่ไหม..ถ้าเจ้าจะเข้าไปก็ไม่ต้องหรอกข้าเอาทุกอย่างมาเก็บไว้ในคลังเก็บสมบัติมิติของข้าแล้ว…อ้อ แล้วอีกอย่างเด็กสาวที่อยู่ข้างหลังเจ้าเป็นใครกัน.. ”
ไป๋หลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตอบกลับในทันที..ดูเหมือว่าเทียร์จะรู้สึกกล้าๆกลัวๆท่ี่จะเผชิญหน้าโดยตรงกับอัลเบียร์
“ ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกของ..เทพมารซีส..แต่ตอนนี้— ”
“ ตายไปแล้ว..ใช่เทพมารซีสนั้นตายไปแล้ว..ในวาระสุดท้ายของชีวิตทำอะไรที่ไม่สมเป็นตัวเองเอาซะเลย..แต่อย่างน้อยเจ้านั่นก็ทำหน้าที่พ่อที่ดี..ได้เหมือนกัน.. ”
ไป๋หลงที่ได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น…
“ อย่าเข้าใจข้าผิด..คนที่สังหารเทพมารซีสก็คือเดียร์รอสหนึ่งขุนพลมารและยังเป็นมือขวาของเบลเซบับ..ดูเหมือนว่าเผ่าปีศาจต้องการอะไรบางอย่างจากจากคลังสมบัติ..ซึ่งซีสเอง นั้นก็ดูเหมือนจะเก็บสิ่งล้ำค่าไว้ในนั้น..เพราะกลัวจะถูกนำสิ่งนั้นไปจนสู้จนตัวตาย..ข้านับถือใจสู้ของเขา…และในฐานะพ่อคนนึง..”
เทียร์ที่ได้รับรู้ความจริงก็แขนขาอ่อนแรงแต่พยามฝืนทดกัดฟันไม่แสดงความอ่อนแอออกมา!!
“ โห..น่าสนใจ..สาวน้อยรับสิ่งนี้คืนไปสิ..นี่เป็นสิ่งที่พ่อของเจ้าพยามจะปกป้องมันเอาไว้ด้วยชีวิต.. ”
อัลเบียร์เดินไปหาเทียร์พร้อมกับยื่นขวดแก้วบางอย่างที่ส่องแสงสีทองออกมา..ไป๋หลงที่มีดวงตาแห่งเทวะอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมา..
“ นี่มัน!!! ”
“ ปฐมวิญญาณของเด็กสาวผู้นี้อย่างไรเล่า..แน่นอนว่าปฐมวิญญาณนี้คงจะถูกแยกออกมาตั้งแต่ตอนเด็กๆ..พ่อของเจ้าคงจะรักและเป็นห่วงเจ้ามาก..ถึงขนาดนำปฐมวิญญาณอีกครึ่งหนึ่งของเจ้ามาเก็บไว้เป็นหลักประกัน… ”
แน่นอนว่าคนเราทุกคนไม่เว้นแม้กระทั่งไป๋หลงนั้นล้วนมีปฐมวิญญาณอยู่ภายในร่างทั้งนั้น หากตายปฐมวิญญาณจะดับสูญ..แต่ทว่า
การแยกปฐมวิญญาณออกมาเป็นสองส่วนก็รับประกันได้ว่า คนผู้นั้นจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งเปรียบเสมือนชีวิตที่สอง..แต่การจะทำแบบนี้ได้นั้นไม่ใช่ใครจะทำก็ได้..
ต้องเป็นผู้ที่มีพลังอยู่ในระดับสูงอย่างน้อยก็เทพสงคราม..ปฐมวิญญาณไม่ได้มีแค่นั้น..การที่ปฐมวิญญาณถูกดึงไปครึ่งหนึ่งก็เหมือนกับความสามารถที่ถูกแบ่งออกไปรวมถึงระดับพลัง…
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหากนำปฐมวิญญาณมารวมกันซึ่งแน่นอนว่านั่นก็หมายถึงการถือกำเนิดใหม่ของพลัง การกลับสู่สภาพเดิมอย่างที่มันควรจะเป็น..ของดวงวิญญาณที่ขาดหายไป!!!
“ ปฐมวิญญาณของเทียร์ ดิอาร์ค!!! ”
แม้แต่ไป๋หลงเองก็ไม่คาดคิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น…
“ แม่หนูคนนั้น…ถูกแบ่งดวงวิญญาณออกเป็นสองส่วนตั้งแต่ยังเด็กๆ…หากให้ง่ายต่อการเข้าใจ ต่อให้ตายไปครั้งหนึ่ง จิตวิญญาณก็จะย้ายมาอยู่ในดวงวิญญาณที่ถูกแบ่งเอาไว้…แม้จะเป็นข้าเองก็ทำไม่ได้…ใครกันที่มีความสามารถถึงขนาดแบ่งแยกดวงวิญญาณได้… ”
กาเบรียลพูดขึ้นในจิตใต้สำนึกของไป๋หลง…จากการแสดงออกของเทียร์ก็เห็นได้ชัดว่าแม้แต่ตัวเองนั้นยังไม่เคยรับรู้มาก่อน….
เทียร์มองปฐมวิญญาณของตัวเองก่อนจะตัดสินใจเก็บมันไว้ในคลังห้วงมิติ…
“ ไป๋หลง เจ้าจัดการเรื่องของเจ้าเถอะ ข้าไม่เป็นไร…อย่าเป็นกังวลไปเลย… ”
อัลเบียร์ที่ยืนดูอยู่ก็รู้สึกชื่นชมจิตใจที่เข้มแข็งของเทียร์..โดยปกติถ้าเป็นคนทั่วไปก็ต้องรู้สึกตกตะลึงและถามหาเหตุผล..แต่ทว่าเด็กสาวผู้นี้กลับนิ่งสงบ..
แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นมีหรือที่ไป๋หลงจะมองไม่ออกว่าเทียร์นั้นต้องแบกรับความรู้สึกไว้ขนาดไหน…ตัวของไป๋หลงเดินเข้าไปหาเทียร์..
ก่อนที่จะสวมกอดเทียร์ด้วยความอบอุ่น..พร้อมลูบหัวเทียร์ก่อนจะพูดบางอย่าง…
“ อย่าได้แบกรับความรู้สึกทั้งหมดนี้ไว้คนเดียว..เจ้าอย่าลืมสิว่ามีข้าอยู่ทั้งหมด…ให้ข้าช่วยแบ่งเบาภาระที่เจ้าได้แบกเอาไว้.. ”
เทียร์ร้องไห้ออกมาพร้อมกับเอาหน้าซุกไปที่อกของไป๋หลง…
อัลเบียร์ที่มองดูอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น ความเข้าอกเข้าใจและความพร้อมที่จะแบกรับภาระของกันและกัน…นั้นเป็นคุณสมบัติของคู่ชีวิตที่หาได้ยากยิ่ง!!!
“ นี่สินะ..หลานสะใภ้ในอนาคตของข้า.. ”
ทำให้เทียร์และไป๋หลงพลันหน้าแดงระเรื่อขึ้นพร้อมกันในทันที….
จบตอน
