บทที่ 60 (ถึงอลิซ) 2
“คุณบอกว่าคุณเล่นเปียโนเป็น งั้นดีเลย คุณบอกมาสิว่า ฉันเล่นผิดตรงไหน? ” เสิ่นจุนเหวินถาม เฉินเฟิงเสียงเย็น ชา กล้ามาทำเป็นเก่งต่อหน้า ไม่ใช่ว่าไม่รู้พื้นเพของคุณสัก หน่อย เป็นแค่คนส่งอาหาร เปียโนที่มีแต่คนชนชั้นสูงเล่น คุณจะไปเคยสัมผัสได้อย่างไร
เสียเพิ่งเหยาขมวดคิ้ว เธอคิดว่าเฉินเฟิงอาจจะถูกเสิ้นจุน เหวินทำให้โกรธมาก เธอกับเฉินเฟิงคบกันมาสามปี ดังนั้น เธอรู้จักดีกว่าเสิ่นจุนเหวิน ว่าเฉินเฟิงไม่เคยแตะเปียโนด้วย ซ้ำ
ถึงเฉินเฟิงจะเล่นเป็น เกรงว่าจะไม่ได้เก่งขนาดนั้น แต่ เสิ่นจุนเหวินนั้นอยู่ระดับสูงมาก คนปกติไม่มีทางฟังออก ว่า เสิ่นจุนเหวินเล่นผิดตรงไหน
เฉินเฟิงพูดออกมาแบบนี้ มันจะเป็นการทำร้ายตัวเองเสีย
เปล่าๆ
“จะให้ฉันพูดจริงเหรอ? ” เฉินเฟิงถามพลางหรี่ตาลง
“พูดมา! ”
เฉินเฟิงถอนหายใจ คุณบังคับฉันเองนะ ฉันไม่ได้อยาก
จะพูดเองนะ
“อย่าทำอวดเก่งหน่อยเลย คุณเล่นไม่เป็นด้วยซ้ำ ….เสิ่นจุนเหวินคิดถึงประโยคที่พูดเย้ยหยัน ก็มีเสียงของ
เฉินเฟิงลอยมา: “ทำนองท่อนแรก คุณเล่นช้าเกินไป ส่วนโน้ตตัวที่เจ็ดกับตัวที่เก้าตรงกลาง มันเยอะไป คุณบังคับนิ้ว ได้ไม่ดีพอ จึงเล่นผิดไป….”
เฉินเฟิงเพิ่งจะเปิดปาก สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินก็เริ่ม
เปลี่ยนไป เขารู้ดี ว่าสิ่งที่เฉินเฟิงพูดนั้นมันไม่ผิดเลย! ทำนองช่วงแรก เขาเล่นผิดไปจริงๆ !
แต่สิ่งที่ทำให้เสิ่นจุนเหวินรับแทบไม่ได้เลยก็คือ ปากของ เฉินเฟิงนั้นคมราวกับมีด พูดแต่ละคำออกมาที่ ก็มีความผิด พลาดของเขามากกว่าสิบแล้ว!
เขาเล่นผิดจริงๆ มันยังมีอีกหลายจุดที่ผิด โดยที่เขาไม่ ได้รู้เลย!
สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินซีดเผือด บนหน้าผากมีเหงื่อออก เต็มไปหมด คนไร้ประโยชน์อย่างนี้ จะไปดูออกได้อย่างไร หรือว่าเขาเล่นเป็นจริงๆ แต่ถึงเขาจะเล่นเป็นก็คงไม่เก่ง
ขนาดนี้สิ
ต้องรู้ด้วย ว่าแม้แต่อาจารย์ของเขา ได้มาฟังการเล่น ของเขา ก็ยังฟังความผิดพลาดไม่ออกขนาดนั้น
หรือว่าการเล่นเปียโนของเฉินเฟิงจะดีกว่าอาจารย์สอน เปียโนชาวจีนของเขาอีกเหรอ?
ในหัวของเสิ่นจุนเหวินจู่ๆ ก็มีความคิดหนึ่งออกมา เพียง แต่ว่า ขนาดตัวเขาเองยังรับแทบไม่ได้
“อยากให้ฉันพูดต่อไหม? ” เฉินเฟิงถามด้วยความ แดกดัน เขาพูดถึงความผิดพลาดหลายสิบจุดของเสิ้นจุน เหวิน จริงๆ ยังมีอีกยี่สิบกว่าจุด แต่เขาขี้เกียจพูดต่อ
“คุณ…คุณฟังออกได้อย่างไร? ” เสินจุนเหวินกลืน น้ำลายอีกใหญ่ ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“ความสามารถคุณแย่ขนาดนั้น แค่คนเล่นเปียโนก็ ฟังออกแล้ว” เฉินเฟิงพูดพลางยิ้มอย่างไม่ปรานี
“บ้าที่สุด! ความสามารถฉันมันแย่ตรงไหน! ” เสิ่น จุน วินหน้าแดงด้วยความโกรธ ความสามารถที่เขาภูมิใจที่สุด มีคนมาบอกว่าแย่ต่อหน้า ใครมันจะไปทนได้
เฉินเฟิงส่ายหัวพลางพูดว่า : “คุณไม่อยากจะยอมรับ ฉันก็ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่ในสายตาฉัน ความสามารถของ คุณ มันแย่มากจริงๆ”
เสี้ยเมิงเหยาอ้าปากแดงๆ ขึ้นมาหน่อย ก่อนที่แววตาจะมี ความตะลึงซ่อนอยู่ เฉินเฟิงเล่น….เปียโนเป็นจริงๆ !
อีกอย่างเมื่อเห็นท่าทีที่ดูมั่นใจของเขา มันชัดเจนเลยว่า ไม่ใช่แค่เข้าใจแบบปกติ แต่ความสามารถของเขา มันดี กว่าเสิ่นจุนเหวินหลายสิบเท่า!
ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เป็นแค่คนส่งอาหารจริงๆ เหรอ?
การถ่ายทอดสดมันระเบิดขึ้นอีกครั้ง
“ไอคนไร้ประโยชน์ กล้ามาบอกว่าความสามารถของคุณ ชายเสิ่นนั้นแย่ เขาไปเอาความกล้ามาจากไหนกันนะ? ” “เป็นแค่คนส่งอาหาร เกรงว่าจะไม่เคยแตะเปียโนด้วยซ้ำ
เขากล้ามาสงสัยคุณชายเสิ่นได้อย่างไร” “แต่ว่า พวกคุณดูท่าที่ของคุณชายเสิ้น ราวกับว่าข้อผิดพลาดที่คนไร้ประโยชน์คนนั้นพูด มันมีอยู่จริงๆ”
แน่นอน ว่ามีบางคนช่วยพูดให้เฉินเฟิง แต่ว่าเพิ่งจะพิมพ์ ไป ก็ถูกคอมเม้นต์ของคนอื่นที่ว่าเฉินเฟิงนั้นกลบหมด
“คุณบอกว่าความสามารถของฉันแย่มากเลย แล้วคุณ ล่ะ? คุณมีความสามารถอะไร? ” เสิ่นจุนเหวินถามด้วย ความโกรธเกลียด
“ความสามารถระดับฉัน ดีกว่าคุณสิบกว่าเท่า” เฉินเฟิง พูดด้วยความสบายใจ
“บ้าบอ! เสิ่นจุนเหวินรู้สึกถูกดูถูกแล้ว
“ทำเป็นเก่งไปได้ ยังกล้ามาพูดว่าสิบกว่าเท่าอีก ทำไม คุณไม่พูดว่าร้อยเท่าไปเลยล่ะ”
“คุณชายเสิ่น ให้ไอนี่มันโชว์สักหน่อยสิ พวกเราอยากจะ เห็น ว่าความสามารถในการเล่นเปียโนของเขา มันจะ เหมือนกับที่เขาโม้ไหม”
เสิ่นจุนเหวินมีสีหน้าหนักใจ “ถ้าบอกว่าเก่งกว่าฉันมากนัก ล่ะก็ กล้าขึ้นไปเล่นให้ทุกคนดูไหมล่ะ”
การเข้าใจการเล่นเปียโนกับการเล่นเป็นมันต่างกันมาก เสิ่นจุนเหวินคิดว่า เฉินเฟิงอาจจะมีพรสวรรค์ด้านดนตรี เลยฟังในสิ่งที่คนอื่นฟังไม่ออก แต่การเล่นเปียโน พรสวรรค์คงไม่มีทางใช้ได้แล้ว
ถ้าเกิดจะเล่นเปียโนให้ดี ไม่ใช่แค่รู้ทฤษฎีก็จะเล่นได้ แล้ว การใช้นิ้วมือ และด้านจังหวะทำนอง ก็ไม่สามารถขาด ตกบกพร่องได้!
“คุณอยากจะให้ฉันเล่นจริงๆ เหรอ? ” เฉินเฟิงถามด้วย ความยิ้มเยาะ ดูๆ ไปแล้วเสิ่นจุนเหวินยังไม่ถูกตัวเอง ทำลายอย่างมากพอ
“เอาสิ! ” เสิ่นจุนเหวินกัดฟันพูด เขายังคงไม่เชื่อ ว่าการ
ที่เขาเรียนเปียโนมาสิบกว่าปี มันจะเทียบกับคนส่งอาหาร
ไม่ได้ “ได้ งั้นคุณตั้งใจฟังให้ดี วันนี้จะสอนให้ว่า (ถึงอลิซ) มัน ควรเล่นอย่างไร! ” เฉินเฟิงยิ้มด้วยความมั่นใจ เขาจะทำ
ให้เสิ่นจุนเหวินต้องน้ำตาตกเลยล่ะ!
“คุณจะให้ฉันเล่นเพลงเดียวกับคุณเหรอ? ” เสิ่นจุนเหวิน มีสีหน้าที่ไม่น่าดู เฉินเฟิงดูมันใจถึงจุดสูงสุด ต้องรู้ด้วยว่า สำหรับคนที่ไม่เข้าใจในการเล่นเปียโน มักจะแยกความ แตกต่างไม่ออกเลยแม้แต่น้อย
ถ้าแสดงออกมาอย่างถูกต้อง มันสามารถทำให้คนจมอยู่ กับเสียงเพลงอย่างโงหัวไม่ขึ้น
แต่คนที่สามารถเก่งระดับนี้ได้ ถ้าเกิดว่าไม่ใช่นักดนตรี ระดับชาติ การเล่นเปียโน คงจะต้องเรียนอย่างน้อยห้าหก สิบปี เสิ่นจุนเหวินเลยไม่เชื่อ ว่าเฉินเฟิงจะมีความสามารถ ระดับนั้นด้วย
เฉินเฟิงพยักหน้า พลางพูดเบาๆ ว่า: “ถ้าไม่เล่นเพลง เดียวกัน จะให้คุณรู้ได้อย่างไรว่าความสามารถของคุณ มันแย่ขนาดไหน! ”
บ้า!
บ้าเกินเยียวยาจริงๆ !
สีหน้าเสิ่นจุนเหวินแดงระเรื่อ คนไร้ประโยชน์แบบนี้ ไป เอาความกล้ามาจากไหน?
“เมิ่งเหยา เราแต่งงานกันมาสามปี ฉันแทบจะไม่ได้ให้ ของขวัญอะไรคุณเลย เพลง (ถึงอลิซ) ในวันนี้ ฉันเล่นให้ คุณนะ ถ้าเกิดว่าเล่นได้ไม่ดี คุณก็อย่าว่ากันนะ” เฉินเฟิงม องเสี้ยเมิ่งเหยา พลางพูดด้วยความอ่อนโยน แต่เขาเองก็มี ผู้หญิงที่ตัวเองชอบ งั้นถือว่าเขาก็คือเจ้าของเพลงนี้ และ เป็นนักเรียนผู้หญิงของเขา
ดังนั้น (ถึงอลิซ) ไม่ใช่แค่เพลง แต่บางทียังใช้ในการ สารภาพรักอีกด้วย
“ไม่หรอก ขอแค่คุณเล่น ไม่ว่าจะออกมาเป็นแบบไหน ฉันก็ชอบหมด” เสี้ยเมิ่งเหยาหน้าแดง แค่ได้ฟังเฉินเฟิงพูด ใจของเธอก็ฟูขึ้น
เพราะว่าคำพูดของเฉินเฟิง มันมีแต่ความรักที่มีต่อเธอ ว่าเธอเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ
แววตาของเสิ่นจุนเหวินที่อยู่ข้างๆ โกรธขึ้นมา ในตอนนั้น เอง เขาเข้าใจ ไม่ว่าเฉินเฟิงจะเล่นเป็นแบบไหน เขาก็แพ้ อยู่ดี เพราะว่าในแววตาของเสียเมิ่งเหยามีแต่เฉินเฟิง!
ถึงแม้ว่าเฉินเฟิงจะเล่นออกมาไม่ดี เสี้ยเมิ่งเหยาก็ยังชอบ อยู่ดี!
