บทที่ 67 ฉันเป็นหมา
ความเป็นจริง ขณะนั้นหานหลงสับสนยิ่งกว่าใคร ณะนี้ เขาอยู่บนทางสายนี้มากว่าสามสิบปี จะไม่รู้ได้ยังไงว่า เฉินเฟิงกำลังหลอกเขา แต่ถ้าหนึ่งในหมื่นล่ะ?
ถ้าความเป็นไปได้หนึ่งในหมื่นเฉินเฟิงไม่ได้หลอก เขา และให้เขาเลือกแค่สองทางจริงๆ ไม่เป็นหมา ก็
ตาย!
หานหลงจะกล้าเอาชีวิตตัวเองเป็นเดิมพันรึเปล่า?
เขาไม่กล้า!
ชีวิตของหานหลงส่วนใหญ่อยู่ในพายุแห่งการนอง เลือด กว่าจะสร้างรากฐานมาได้จนถึงวันนี้มันไม่ง่าย ตอนนี้ก็ถึงวัยที่จะได้เพลิดเพลินกับความสุขสักที จะ ให้ไปตาย? เขาทนไม่ได้!
ถึงแม้ว่าการเป็นสุนัขรับใช้ใครจะไม่สง่างาม เรียก
ได้ว่าน่าอับอาย
แต่ถ้าเทียบกับชีวิตแล้ว ของอย่างหน้าตา ก็ไม่
ต้องพูดถึงเลย!
“ฉันจะเป็นหมา!” หานหลงยิ้มอย่างเศร้าใจ สุดท้ายแล้วก็เลือกไปแล้วทางหนึ่ง
เมื่อสิ้นเสียงพูดของเขา แรงบีบที่คอก็คลายลง จากนั้นทั้งตัวก็ถูกทิ้งลงกับพื้น
“ท่านหาน! ”
“เฮ้ย! ฆ่ามัน!”
เหล่าลูกน้องที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองก็คิดอยาก จะจัดการเฉินเฟิงขึ้นมา พวกเขาขอไม่พูดถึงคุณธรรม อะไรนัก นอกจากนี้หานหลงก็ยังถูกคุกคาม
“หยุด!” หานหลงตะโกนอย่างเย็นชา หยุดทุกคน
เอาไว้
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดจะกลับคำ แต่ตอนที่เฉินเฟิง ปล่อยเขาลงกับพื้นโดยไม่ได้คิดจะให้เขายืนยันใดๆ เลยนั้น มันชัดเจนแล้วว่าเฉินเฟิงมั่นใจในตัวเองอย่าง
เต็มที่ โดยไม่กลัวเลยสักนิดว่าเขาจะหักหลัง! ส่วนความมั่นใจนั้นมาจากไหน หานหลงมีคำตอบ
ในใจอยู่แล้ว
เฉินเฟิง คือคนที่เขาต่อกรดด้วยไม่ได้
“ท่านหาน พวกเรามีคนตั้งมากขนาดนี้ ….”ลูกน้อง ที่ไม่เชื่อ ไม่ได้รู้สึกว่าเฉินเฟิงมีอะไรขนาดนั้น
“ไม่ต้องพูดแล้ว!” หานหลงโบกมือ มองเฉินเฟิ งด้วยใบหน้านิ่งสงบ “คุณเฉิน ตั้งแต่วันนี้ ผมหานหลง คือสุนัขตัวหนึ่งของคุณ ถ้าคุณสั่งให้ผมไปกัดใคร ผม
ก็จะกัด!”
“ดี!
เฉินเฟิงหรี่ตา ตอบอย่างเรียบง่าย หานหลงคนนี้ยกได้วางได้ไม่ยึดติด ทั้งยังเป็นนึงอันดับหนึ่ง ถ้าไม่ บังเอิญมาเจอเขา คงจะสร้างชื่อเสียงกระฉ่อนในชาง โจวได้จริงๆ
แต่การตามเขามา ก็ไม่ได้แปลว่าหานหลงจะย่ำแย่ กว่าในอดีต กลับกันจะเป็นเวทีที่ใหญ่ขึ้นอีก
“จุนเหวิน เรื่องก่อนหน้านี้ของนายกับคุณเฉิน ลุง เข้าไปยุ่งด้วยไม่ได้แล้ว แต่ลุงแนะนำว่าก้มหัวให้คุณ เฉินแล้วขอโทษซะ คนใจกว้างอย่างเขาก็คงจะไม่คิด เล็กคิดน้อยอะไรกับนาย”สายตาของหานหลงหันมาที่ เสิ่นจุนเหวินอีกครั้ง อันที่จริงถ้าให้บอกคนที่เขา เกลียดที่สุด ตอนนี้เสิ่นจุนเหวินต้องติดสามอันดับแรก แน่ ยังไงเสียก็เป็นเพราะเสิ่นจุนเหวิน เขาถึงได้มา จมปลักแบบนี้
แต่เรื่องมันก็มาถึงนี่แล้ว เขาก็ไม่มีทางทำอะไรเสิ่น จุนเหวินได้ ถึงยังไงคนที่หนุนหลังเสิ่นจุนเหวินอยู่ก็ยัง มีเสิ่นหงชัง จึงทำได้แค่เป็นผู้สร้างสันติ แก้ไขความขัด แย้งระหว่างเสิ่นจุนเหวินกับเฉินเฟิง ไม่อย่างนั้น หาก เฉินเฟิงจะให้เขาจัดการกับเสิ่นจุนเหวิน เขาจะทำยัง ไง?
เสิ่นหงส์ชังเองก็ไม่ใช่คนที่เขาจะไปเล่นด้วย!
เสิ่นจุนเหวินหน้าซีดเผือด เหงื่อเย็นผุดขึ้นเต็มหน้า ผาก เมื่อมองตาของเฉินเฟิง เขารู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา เป็นครั้งแรก ความกลัวนี้ ถึงเฉินเฟิงจะคว่ำบอดี้การ์ด นับสิบของเขาลง ก็ไม่เคยมีมาก่อน
แต่ตอนนี้ เขากลัวแล้ว!
เขากลัวแล้วจริงๆ แม้แต่หานหลงที่เป็นเหมือน ราชายังต้องสยบเป็นหมาของเฉินเฟิง
เฉินเฟิงไม่ใช่ขยะอย่างในสายตาของคนอื่น เขา คือหมาป่าที่สวมหนังแกะ!
เสิ่นจุนเหวินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ก่อนรีบกล่าว ต่อเฉินเฟิงด้วยความเคารพ “คุณเฉิน ก่อนนี้เป็นเพราะ ตาผมไร้แวว ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรไม่พอใจคุณ เพราะเรื่องของสวีเฟยหรง ยิ่งไม่ควรโลภในความ งดงามของพี่สะใภ้ คุณเฉิน ได้โปรดยกโทษให้ผม
เถอะ”
“แค่ขอโทษก็จบแล้วเหรอ?”เฉินเฟิงมองเสิ่นจุนเห วินด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
เสิ่นจุนเหวินตกใจ นึกขึ้นคำพูดของเฉินเฟิงก่อน หน้านี้ว่าให้เขาออกไปจากชางโจว แต่ชางโจวคือถิ่นที่ มั่นของเขา ถ้าเขาออกจากชางโจวไป คงไม่ได้มีชีวิตที่ ดี ออกจากประตูก็มีคนเรียกว่าคุณเสิ่นเหมือนตอนนี้ แล้วแน่ๆ
แต่หน้า ….จะสำคัญกว่าชีวิตงั้นเหรอ?
เสิ่นจุนเหวินได้ตัดสินใจแบบเดียวกับหานหลง “คุณเฉิน พรุ่งนี้ผมจะไปอเมริกา และชั่วชีวิตนี้จะ ไม่กลับมาชางโจวอีก” เสิ่นจุนเหวินกัดฟันพูด ชางโจว ไม่ใช่ที่ของเขาอีกต่อไป ต่อให้เป็นเสิ่นหงชัง ก็ไม่แน่ว่าจะปกป้องเขาได้ ถึงแม้ว่าเงินหงส์ชังจะแข็งแกร่งมาก ก็ตาม
เฉินยิ้มออกมาทันที เขาตบไหล่เสิ่นจุนเหวินก่อน พูด “ไม่ต้องกังวล ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ นายไม่ต้องไป อเมริกาหรอก อยู่ที่ชางโจวนี่แหละ แต่หนึ่งพันล้านที่ ให้แม่ฉันไปนั่นต้องเอาคืนไปด้วยล่ะ”
เสิ่นจุนเหวินนิ่งอึ้ง รีบกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้ง “คุณเฉิน งั้นพันล้านนั้นถือเป็นความเคารพของผมให้ คุณนายหลิน..”
“หืม?”เฉินเฟิงขมวดคิ้ว “ฉันบอกให้เอาคืนไปก็เอา ไปสิ ถ้านายมีเงินเยอะจนไม่รู้จะเอาไปใช้ที่ไหน ก็เอา พันล้านนั่นให้หานหลงแล้วกัน ให้เขาเอาไว้ตอบแทน พวกพี่น้อง”
“ครับๆๆ คุณเฉิน งั้นผมจะเอาหนึ่งพันล้านคืนมา แล้วให้เป็นเกียรติกับลุงหานครับ”ในหัวเสิ่นจุนเหวิน สับสนเล็กน้อย หลินหลันไม่ใช่แม่ยายของเฉินเฟิง หรอกเหรอ แม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ค่อยลงรอยกัน แต่ก็ ไม่น่ามีปัญหาอะไรกับเงินนี่ แต่คำพูดของเฉินเฟิง เขา ก็ไม่กล้าขัด ได้แต่ตอบรับอย่างรีบร้อน
หานหลงสูดหายใจเฮือก หนึ่งพันล้าน!
ไม่นึกว่าเฉินเฟิงจะยกให้เขาโดยไม่หวงเลยสักนิด ด้วยท่าทีแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกละอายนัก ตอนนี้หานหลงไม่กล้าจะดูถูกเฉินเฟิงอีกต่อไปเดิมที่เขาคิดว่า เฉินเฟิงเป็นเพียงคนบ้าบินที่มีทักษะ เยี่ยมยอด ตอนนี้ดูเหมือนว่า ระดับจิตใจของเฉินเฟิง เองก็ไม่เลวเลยเช่นกัน
ถ้าพูดในอีกด้านหนึ่ง เฉินเฟิงนั้นเหมาะสมจะเป็น ผู้นำยิ่งกว่าเขาเสียอีก
“งั้นฉันก็ขอขอบคุณคุณเฉินแทนพี่น้องทุกคน ด้วย” หานหลงเอ่ยอย่างจริงใจ เขารู้แจ้งแล้วว่าตอนนี้ ตัวเขาคือคนของเฉินเฟิงแล้ว แทนที่จะบอกว่าเงินนี้ เป็นเงินที่เสิ่นจุนเหวินให้เขา ควรจะบอกว่าเป็นเฉินเฟิง ที่ให้เขามากกว่า
“ไม่ต้องหรอก”เฉินเฟิงส่ายหน้า เขาในตอนนี้ไม่ ได้ขาดแคลนเงิน บัตรที่เฉินจงให้เขามาเมื่อครั้งก่อน ในบัตรมีเงินฝากอยู่หมื่นล้าน เฉินเฟิงจนตอนนี้ยังไม่ ได้ใช้เลยสักสลึง
ส่วนเหตุผลที่เขาให้เงินนี้กับหานหลง ด้านหนึ่งก็ เพราะไม่อยากให้หลินหลันได้เงินนี้ ส่วนอีกทางกลับ กันก็เพื่อเอาใจหานหลงกับพวกลูกน้องของเขาสัก หน่อย ถึงยังไงก่อนนี้เขาก็เคยทำลายหน้าตาของหาน หลงมาก่อน
จากนี้หานหลงก็คือคนของเขาแล้ว ตามปกติไม่ ควรให้หานหลงทิ้งความขุ่นเคืองหลงเหลืออยู่ในใจ
เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงไม่มีท่าทีจะหาความอะไรกับตัว
เองแล้ว ในที่สุดเสินจุนเหวินก็ถอดหายใจอย่างโล่งอก
ขณะคิดจะเข้าไปใกล้เฉินเฟิง โทรศัพท์ก็กลับดังขึ้นคนที่โทรมานั้นคือเสิ่นหงชัง
“คุณลุง…”
“เจ้าเด็กบ้า! ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน?!”เสิ่นจุนเหวิน ไม่ทันพูดจบ เสิ่นหงซังที่อยู่อีกฝั่งก็สวนกลับด้วยน้ำ เสียงโกรธเกรี้ยว
“ลุง ผมอยู่ที่อาคารหวงเห้าครับ”เสิ่นจุนเหวินอึ้ง ไม่รู้ว่าทำไมเสิ่นหงชังถึงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้
“คุณชายเฉินอยู่ข้างๆ แกรีเปล่า?”เสิ่นหงชังระงับ ความโมโหไว้ในใจก่อนถาม เขาเพิ่งจะลงจากเครื่อง บินก็ได้ยินข่าวที่เหมือนฟ้าผ่าในวันแจ่มใส เสิ่นจุนเห วินเปิดการถ่ายทอดสด เปิดเผยเกี่ยวกับเสี้ยเพิ่งเหยา โดยตั้งใจที่จะฉีกหน้าเฉินเฟิง
ในตอนนั้น เสิ่นหงชังรู้สึกเหมือนท้องฟ้าจะถล่ม เขาเข้าสู่ตระกูลเฉินผ่านเฉินเฟิงอย่างยากลำบาก แต่ สุดท้ายหลานชายตัวเองดันไปหลงรักภรรยาของ เฉินเฟิงเข้า
เสิ่นหงชังแทบจะลมจับเพราะข่าวนี้
