อันที่จริงลู่โจวไม่เข้าใจคำอธิบายของศาสตราจารย์โจเซฟ
แต่อย่างไรก็ตามเขาก็รู้สึกคลับคล้ายคลับคลากับสมการบนไวท์บอร์ดอยู่บ้าง
ถึงแม้เขาจะใช้เวลาในการทำแบบจำลองให้เสร็จสมบูรณ์แค่หนึ่งชั่วโมง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าแบบจำลองนั้นไร้ค่า
“…ผมไม่ได้ปฏิเสธข้อโต้แย้งของคุณ ทุกๆ สาขาวิชาก็ควรจะมีธรรมเนียมการวิจัยของตัวเอง และคณิตศาสตร์ก็ไม่ใช่ราชาแห่งการวิจัย” ลู่โจวกระแอมแล้วชี้ไปที่ไวท์บอร์ด เขาพูดขึ้นว่า “แต่ในส่วนของสูตรบรรทัดที่ 3… วิธีที่คุณใช้นั้นไม่ถูกต้องครับ”
ห้องบรรยายเริ่มครึกครื้นมากยิ่งขึ้น
ผู้คนมากมายมองไปที่แถวหลัง สงสัยว่าคนอวดดีคนนี้เป็นใครกัน
“มีคนกำลังสงสัยในความสามารถทางคณิตศาสตร์ของศาสตราจารย์โจเซฟงั้นเหรอ?!”
“แม้แต่ศาสตราจารย์ครุกแมนยังไม่พูดอะไรเลย…”
“ผู้ชายคนนี้เป็นใคร เขาดูยังหนุ่มมาก อาจจะเป็นนักศึกษาหรือเปล่า?”
“เดี๋ยวก่อนนะ ฉันรู้สึกเหมือนว่า… คนนี้ดูคุ้นๆ”
“…”
“ช่วยบอกผมหน่อยว่าปัญหาคืออะไร ไม่เช่นนั้นก็อย่าทำให้ผมเสียเวลา” ศาสตราจารย์โจเซฟพูด เขารู้ว่าคนที่ถามคำถามคือคนที่เล่นโทรศัพท์เมื่อสักครู่นี้ เขาพูดว่า “หรือคุณคิดว่าคุณรู้จักแบบจำลองลู่ บิวลีย์ ดีกว่าผมงั้นเหรอ?”
ลู่โจวพยักหน้าและพูดว่า “ใช่ครับ ในส่วนของคณิตศาสตร์”
กลุ่มผู้ชมส่งเสียงเซ็งแซ่
ศาสตราจารย์โจเซฟทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและพูดขึ้นว่า
“โอ้? งั้นให้ความกระจ่างกับผมทีว่าคุณเป็นใคร? คุณมาจากมหาวิทยาลัยไหน?”
เมื่อต้องเผชิญกับคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกัน ลู่โจวก็อดที่จะคิ้วขมวดไม่ได้
คุณจำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ?
นี่เป็นครั้งที่สองของวันนี้ที่มีคนถามคำถามนี้กับฉัน
ถึงเราจะมาจากคนละเชื้อชาติ แต่ความหล่อของฉันก็เป็นสากลไม่ใช่เหรอ?
เขาถอนหายใจและพูดว่า
“ลู่โจว จากมหาวิทยาลัยจินหลิงครับ
“หรือคุณจะเรียกผมว่า ศาสตราจารย์ลู่ ก็ได้”
ห้องบรรยายเงียบสนิทในทันใด
ลู่-ลู่โจว?!
โจเซฟและนักวิชาการคนอื่นๆ ทั้งหมดในห้องบรรยายตะลึงงัน
พวกนักเศรษฐศาสตร์ต่างมองมาที่นักวิชาการหนุ่มที่ยืนขึ้น
มีหลายคนที่คิดว่าพวกเขาจำลู่โจวได้ แต่พวกเขาก็ไม่แน่ใจ
อย่างไรก็ตามไม่มีใครจะคาดคิดว่าลู่โจวจะปรากฏตัวในการประชุมเศรษฐศาสตร์มหภาค
ไม่มีใครเคยเห็นลู่โจวอยู่ที่การประชุมเศรษฐศาสตร์มาก่อน
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไม่มีใครที่สามารถจำเขาได้!
ในอีกด้านหนึ่งของห้องจัดงาน ดวงตาของเด็กสาวในวัยยี่สิบกำลังเบิกกว้าง
พี่เหรอ?!
เมื่อเสี่ยวถงได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังมาจากแถวหลัง ดวงตาของเธอก็แทบจะหลุดออกมาจากเบ้า!
ศาสตราจารย์ครุกแมนนั่งอยู่ข้างเธอ และเขาก็ตื่นเต้นยิ่งกว่าด้วยซ้ำ
“เขามา! ฉันว่าแล้ว!”
ทันใดนั้นเขาก็มองไปที่ศาสตราจารย์แองกัส ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เขา
ศาสตราจารย์แองกัสกระแอมแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง
“ผมจะไปห้องน้ำ…”
ศาสตราจารย์ครุกแมนยิ้ม
“ไปเถอะ แต่อย่าลืมการเดิมพันของเราล่ะ!”
ศาสตราจารย์แองกัสพูดอย่างฉุนเฉียวว่า “ผมรู้น่า คุณมันเห็นแก่ได้… มันก็แค่เหรียญทอง คุณจะฟันผุเอานะถ้าคุณกินช็อกโกแลตมากเกินไป”
“ฮ่าฮ่า ผมก็แค่ให้เกียรติการเดิมพัน… คุณจะไปห้องน้ำจริงๆ ใช่ไหม?” ศาสตราจารย์ครุกแมนมองไปที่ไวท์บอร์ดและพูดว่า “ผมคิดว่า… การแสดงกำลังจะเริ่ม”
ศาสตราจารย์แองกัสลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วนั่งลง
“ผมคิดว่าผมคงรอได้อีกสักพัก…
“มาดูกันว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
…
ลู่โจวไม่ได้คิดที่จะเอาตัวเองเข้ามาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
หลังจากที่เขาได้ชี้ให้เห็นถึงปัญหาการคำนวณบนไวท์บอร์ดแล้ว ศาสตราจารย์โจเซฟก็ยังไม่ยอมแพ้ โจเซฟถึงกับเชิญลู่โจวให้เดินขึ้นมาบนเวทีและชี้ปัญหาให้เห็น
ลู่โจวไม่อยากขึ้นไปบนเวที
อย่างไรก็ตามในฐานะนักวิชาการ เมื่อเขาพบว่าคนอื่นใช้ทฤษฎีของเขาอย่างไม่ถูกต้อง มันก็เป็นความรับผิดชอบของเขาที่จะต้องชี้ให้เห็นความผิดพลาดและแก้ไขมัน
ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีใครอื่นในโลกนี้ที่จะเข้าใจแบบจำลองลู่ บิวลีย์ ได้ดีไปกว่าเขาแล้ว
ฉันอยากจะถ่อมตัว แต่ฉันทำไม่ได้…
ลู่โจวถอนหายใจแล้วหยิบปากกามาร์คเกอร์ จากนั้นเขาก็กระแอมก่อนจะพูดว่า
“ผมจะเขียนแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ดังนั้นตั้งใจดูนะครับ”
ศาสตราจารย์โจเซฟมีสีหน้าไร้อารมณ์ขณะที่เขาจ้องไปที่ไวท์บอร์ด
อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่ได้รู้สึกกดดันจากการจ้องของเขาเลย
หลังจากครุ่นคิดอยู่ราวห้าวินาทีปากกามาร์คเกอร์ในมือของเขาก็เริ่มร่ายรำบนไวท์บอร์ด หลังจากนั้นไม่นานบรรทัดการคำนวณก็ปรากฏขึ้นบนไวท์บอร์ด
ขณะที่ศาสตราจารย์โจเซฟมองดูการคำนวณบนไวท์บอร์ด ลูกศิษย์ของเขาก็ตัวเกร็งและขยายวงออก เขาไม่อยากจะเชื่อ
เขาไม่แปลกใจกับการคำนวณของลู่โจว
แม้ว่าการคำนวณจะน่าประทับใจ
แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือลู่โจวไม่ได้หยุดเลยแม้แต่วินาทีเดียวขณะที่เขียนสมการลงไป! ลู่โจวไม่ได้หยุดคิดเลย!
ใช่แล้ว เขาไม่ได้หยุดเลยแม้แต่ครึ่งวินาที
มันแทบจะดูเหมือนว่าแบบจำลองทั้งหมดอยู่ในใจของลู่โจวแล้ว เหมือนว่าลู่โจวมีพิมพ์เขียวของปริศนาแต่ละข้ออยู่ในหัว
หยาดเหงื่อไหลลงมาบนหน้าผากของโจเซฟ
โจเซฟ ผู้ซึ่งมีความมั่นใจมากเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว เริ่มไม่แน่ใจในตัวเอง…
เมื่อลู่โจวเขียนสมการบรรทัดสุดท้ายลงบนไวท์บอร์ด ห้องบรรยายก็เงียบสนิท
ไม่เพียงแค่เขาจะเอาชนะศาสตราจารย์โจเซฟได้ แต่เขายังเอาชนะนักเศรษฐศาสตร์ทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่ได้หมดอีกด้วย
เมื่อเทียบกับการเขียนของศาสตราจารย์โจเซฟแล้ว การคำนวณทุกขั้นตอนของลู่โจวนั้นเขียนได้อย่างละเอียดถี่ถ้วน ลู่โจวยังวงปัญหาในการคำนวณของศาสตราจารย์โจเซฟไว้ด้วยซ้ำ
ไหล่ของศาสตราจารย์โจเซฟสั่นเทิ้มระหว่างที่เขามองไปที่ไวท์บอร์ด
“นี่ผมไม่อยากจะเชื่อ…
“การคำนวณพวกนี้ควรจะใช้เวลาหลายชั่วโมง…
“คุณทำได้ยังไงกัน?!”
ลู่โจวยิ้มแล้ววางปากกามาร์คเกอร์ลง
“ผมคิดถูกใช่ไหมครับ?”
แม้ว่าโจเซฟจะไม่อยากยอมรับความพ่ายแพ้ แต่ผลลัพธ์ก็ชัดเจนแล้ว
ศาสตราจารย์โจเซฟเงียบและพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ
“ผมยอมรับ… ผมทำผิดพลาดในเรื่องแบบจำลองลู่ บิวลีย์ ฉะนั้นคุณทำถูกแล้วล่ะ”
มีความสับสนวุ่นวายเกิดขึ้นในห้องบรรยาย
ศาสตราจารย์โจเซฟยอมรับว่าเขาผิดงั้นเหรอ?!
คนส่วนมากไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น
หลังจากได้เห็นลู่โจวปรากฏตัวในห้องบรรยาย คนส่วนใหญ่ก็คิดว่าศาสตราจารย์โจเซฟจะต้องพ่ายแพ้ อย่างไรก็ตาม โจเซฟก็ไม่ได้แข็งแกร่งเทียบเท่ากับนักเศรษฐศาสตร์อย่างศาสตราจารย์แนช โจเซฟห่างไกลจากการเป็นผู้ได้รับเหรียญฟิลด์
อย่างไรก็ตามพวกเขาคาดไม่ถึงว่าโจเซฟจะยอมแพ้โดยไม่ได้โต้แย้งด้วยซ้ำ…
“คุณทราบหรือเปล่าครับว่าคุณทำผิดตรงส่วนไหน?”
“ผมทราบ…”
โจเซฟรู้สึกขายหน้าเล็กน้อย
ถึงอย่างนั้นการได้รู้ข้อผิดพลาดของใครสักคน…
ก็ไม่มีอะไรน่าขายหน้าในเรื่องนั้น
ลู่โจวมองมาที่ศาสตราจารย์โจเซฟและพยักหน้า
ไม่เลว อย่างน้อยเขาก็สามารถยอมรับได้ว่าเขาทำผิด
เขาคิดว่าบางทีสุภาพบุรุษสูงวัยผู้นี้คงจะพยายามนำทางไปสู่การโต้แย้งและพยายามโต้เถียงจากมุมมองของนักเศรษฐศาสตร์
แต่ดูเหมือนว่าโจเซฟจะไม่ใช่คนแบบนั้น
การค้นหาความจริงเป็นคุณสมบัติที่ล้ำค่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักวิชาการ
“ถ้าอย่างนั้นผมจะปล่อยให้คุณแก้ไขข้อผิดพลาด จริงๆ ผมก็ไม่ได้รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก” ลู่โจวหมุนตัวแล้วเริ่มเดินลงจากเวที
ศาสตราจารย์โจเซฟก้าวมาข้างหน้าแล้วหยุดเขาไว้
“เดี๋ยวก่อน คุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณทำสิ่งนี้ในเวลาสั้นๆ ขนาดนั้นได้ยังไง”
ลู่โจวหันไปรอบๆ แล้วพูดว่า
“ผมใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงในการสร้างแบบจำลองลู่ บิวลีย์”
“ดังนั้นการแก้ไขข้อผิดพลาดก็ไม่ควรจะใช้เวลานานขนาดนั้นครับ”
………….
