ชีวิตนั้นมีขึ้นมีลงเสมอ
ใครจะเดาว่าเด็กขี้อายที่คุยกับเขาที่โรงแรมเพอร์เพิล เมาน์เทนจะกลายเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงระดับโลกแบบนี้?
ใครจะเดาได้ว่าบริษัทที่ผลิตวัสดุผสมคาร์บอนซีเมนต์จะกลายเป็นยักษ์ใหญ่ในอุตสาหกรรมด้านพลังงานทางเลือกได้แบบนี้
หลิววั่นซานไม่เคยคิดมาก่อน เขาคิดว่ามันคงจะวิเศษมากที่จะไปถึงระดับพันล้านหยวน และเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีรายได้นับพันล้านภายในเวลาเพียงไม่กี่ปีจนมันอาจจะลงเอยที่ Forbes ในเร็วนี้ๆ…
เขาคิดว่าเหตุผลที่เขายืนอยู่ที่นี่ในวันนี้เป็นเพราะความดื้อรั้นและความเต็มใจที่จะคว้าโอกาสเอาไว้
การทำงานร่วมกับศาสตราจารย์ลู่นั้นเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของเขา
ตอนนี้แบตเตอรี่ลิเธียมแอร์ได้กลายเป็นความจริงแล้ว ยุคของการพิมพ์เงินด้วยแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์ก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว อุตสาหกรรมทั้งหมดกำลังปั่นป่วน…
หลิววั่นซานรู้สึกว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ในจุดเปลี่ยนในชีวิตอยู่
และครั้งนี้เขาหวังว่าเขาจะตัดสินใจถูก…
ณ โรงงานบริษัทจ้งซานซินฉาย พื้นที่โซนไฮเทค
เมื่อไม่กี่วันก่อนหลิววั่นซานยังคงกังวลเกี่ยวกับสินค้าล้นคลังอยู่ แต่ตั้งแต่เขากลับมาจากบ้านของลู่โจวเขาก็มีความสุขมาก
ผู้ช่วยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงเดินไปหาซีอีโอหลิวและถามว่า “หัวหน้า มีข่าวดีอะไรหรือเปล่าครับ?”
หลิววั่นซานยิ้มและพูดว่า “ไปรวบรวมวิศวกรอาวุโสที่โรงงานมาให้ทีสิ”
ผู้ช่วยสับสนจึงถามว่า “เรื่องอะไรเหรอครับ?”
หลิววั่นซานยิ้มและพูดว่า “เพื่อช่วยสถาบันการศึกษาขั้นสูง! มีอะไรอีกไหม? ไปเรียกศาสตราจารย์หลี่หรงเอินมาที เขาน่าจะสนใจ… ช่างมันเถอะ ผมจะไปเรียกเขาเอง”
ผู้ช่วยมองไปที่หัวหน้าและกล่าวว่า “แต่คนเหล่านั้นคือกระดูกสันหลังของโรงงานของเรา และเราต้องการให้พวกเขาปรับสายการผลิตนะครับ ถ้าเราส่งพวกเขาไป… จะเกิดอะไรขึ้นกับโรงงานของเราคุณก็รู้”
“คุณจะกังวลไปทำไม! ทำไมเราต้องปรับสายการผลิต คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรากำลังผลิตอะไรอยู่! จากนี้ไปให้ปิดการผลิตแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์สำหรับรถยนต์ไฟฟ้าทั้งหมด และมุ่งเน้นเฉพาะแบตเตอรี่ขนาดเล็กเท่านั้น!”
เมื่อเห็นว่าเจ้านายไม่ได้ล้อเล่น ผู้ช่วยก็เริ่มเหงื่อตก
“แต่-“
“ไม่มีแต่ แค่ทำตามที่บอกก็พอ!” หลิววั่นซานหัวเราะและพูดว่า “เมื่อวิศวกรของเรากลับมาจากสถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูง คุณจะรู้ว่าการตัดสินใจของผมฉลาดแค่ไหน!”
…
บริษัทจ้งซานซินฉายได้ส่งทีมวิศวกรไปยังสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงรวดเร็ว แต่ในทางกลับกัน บี๊บบี๊บชาร์จจิงก็ได้เสร็จสิ้นในการย้ายทีมวิจัยและพัฒนาของพวกเขาแล้ว พวกเขาย้ายมาจากเซี่ยงไฮ้ไปที่สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูง
กระบวนการนี้ไม่ได้ราบรื่นมากนักเพราะพวกเขาเสียค่าใช้จ่ายที่สูง
อย่างแรกคอไม่ใช่ทุกคนที่ยินดีที่จะย้ายไปทำงาน และเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงล่าสุดในโครงสร้างของบริษัท ความคาดหวังของผู้คนเกี่ยวกับอนาคตของบริษัทจึงถูกขัดขวาง สุดท้ายก็เหลือเพียงช่างเทคนิคเพียงห้าคนเท่านั้นที่ยินดีติดตามหวางเฉียงและย้ายไปที่จินหลิง
สัปดาห์ที่แล้วมีช่างสิบคน…
นอกเหนือจากการสูญเสียความสามารถก็มีสิ่งที่ทำให้หวังเฉียง หัวหน้าเจ้าหน้าที่เทคโนโลยีของบี๊บบี๊บชาร์จจิงผิดหวังมากๆ นั่นก็คือการที่คนเหล่านี้ไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีที่สุดที่สถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูง…
อาจจะมีใครพูดได้ว่ามันลำเอียง
สิ่งที่กวนใจเขามากที่สุดคือการที่ต้องย้ายจากเซี่ยงไฮ้มายังจินหลิงเพราะสตาร์สกายเทคโนโลยี แต่ตอนนี้คนที่สตาร์สกายเทคโนโลยีกลับปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างเย็นชา…
เขาแทบอยากจะลาออก!
“คุณเอาแบบมาหรือเปล่า?”
หวางเฉียงมองไปที่ชายชราที่ดูไม่พอใจและพยักหน้า
“ครับ”
ชายชราขมวดคิ้ว
“ขอผมดูหน่อย”
หวางเฉียงหยิบพิมพ์เขียวออกมาแล้วยื่นให้
ชายชรามองดูแบบพิมพ์เขียวอย่างผ่านๆ
หวางเฉียงคาดหวังการประเมินที่เข้าใจแต่ชายชราก็ยิ้มออกมาและพูดขึ้น
“นี่มันอะไรกันเนี่ย?”
หวางเฉียงเกือบเป็นลม
เพื่อนร่วมงานของหวางเฉียงไม่อดทนอีกต่อไปและชายที่มีศีรษะล้านก็ได้ก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างโกรธจัด
“เราใช้เวลาหลายเดือนกับที่ปรึกษาในการออกแบบนี้! ขอดูของคุณหน่อยเถอะ!”
“พี่จ้าว ไม่เป็นไร”
“ออกไปก่อน!”
ชายชรามองไปที่วิศวกรหนุ่มและพูดด้วยรอยยิ้ม
“ใครคือที่ปรึกษาคุณ”
หวางเฉียงหยุดชั่วครู่และกล่าวว่า “ศาสตราจารย์หลิวจงเป่ย ศาสตราจารย์ด้านวิศวกรรมไฟฟ้าจากมหาวิทยาลัยออโรร่า!”
แม้ว่าหลิวจงเป่ยจะไม่ใช่นักวิชาการและไม่ได้อยู่ในโครงการนักวิชาการฉางเจียง แต่เขาก็ยังเป็นที่รู้จักกันดีในสาขาที่เกี่ยวข้องและเคยเข้าร่วมในโครงการวิจัยทางวิทยาศาสตร์มากมาย
ตัวอย่างเช่น ที่ปรึกษาของเขาทำงานในโปรเจกต์เครื่องปฏิกรณ์สาธิตไห่โจว
อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินชื่อนี้ ชายชรา…
ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว
“หลิวจงเป่ย?” ชายชราขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ส่ายหัวและพูดว่า “อย่าไปรู้จักเขาเลย”
ไม่น่าแปลกใจที่นักเรียนเหล่านี้สร้างขยะพวกนี้ขึ้นมา ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นที่ปรึกษาของพวกเขา
แน่นอนว่าชายชราไม่ได้พูดออกมา
ถ้าเขาทำอย่างนั้น วิศวกรของนักเรียนอาจจะต่อยหน้าเขาก็ได้
แม้ว่าชายชราจะไม่พูดอะไร แต่ใบหน้าของเขาก็บอกสิ่งที่คิดไว้ทั้งหมดแล้ว
นักวิจัยชื่อจ้าวทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“แล้วคุณเป็นใคร!”
“ผมเหรอ?” ชายชราเลิกคิ้วและพูดว่า “ศาสตราจารย์ลู่ขอให้ฉันช่วย แต่เขาไม่ได้บอกคุณว่าผมเป็นใครเหรอ?”
หวางเฉียงชะงัก
นักวิจัยชื่อจ้าวก็เช่นกัน
นักวิจัยรุ่นเยาว์คนอื่นๆ ต่างมองหน้ากัน
เมื่อพวกเขามาที่สถาบันเพื่อการศึกษาขั้นสูงครั้งแรก พวกเขาถูกบอกให้ตามหาศาสตราจารย์หวาง แต่พวกเขาไม่รู้ว่าคนคนนี้เป็นใคร…
ไม่มีใครเคยพูดถึงเรื่องนี้กับพวกเขา
ชายชราไม่ได้รู้สึกโกรธที่นักเรียนจำเขาไม่ได้ เขากลับยิ้มและพูดว่า “คนรุ่นมิลเลนเนียลไม่ชอบใช้โทรศัพท์เหรอ? ผมชื่อหวังเจิงกวงลองหาชื่อผมที่ไป่ตู้ดูเอาเอง”
เขาส่ายหัวและเดินจากไป
หวางเฉียงหยิบโทรศัพท์ออกมาและค้นหาชื่อ มีคนข้างหลังเขาอุทานว่า “หวัง นักวิชาการหวังเจิงกวง!”
นักวิชาการ?
หวาง เฉียงมองไปที่นักวิจัยและพูดต่อ
“คุณเจอเขาแล้วเหรอ?”
นักวิจัยพยักหน้าแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ดู
หวางเฉียงมองไปที่โทรศัพท์และหยุดนิ่งทันที
นักวิชาการหวังเจิงกวง!
หัวหน้าวิศวกรของบริษัทนิวเคลียร์แห่งชาติจีน!
ผู้นำในอุตสาหกรรมวิศวกรรมนิวเคลียร์และไฟฟ้าในประเทศ! ทำงานในผางกู่ด้านพลังงานไฟฟ้าเฟอร์โรฟลูอิดและโครงการเครื่องปฏิกรณ์ฟิวชันอื่นๆ !
ในที่สุดหวางเฉียงก็จำได้ว่าคนคนนี้เป็นใคร
หวางเฉียงรู้สึกว่าชายชราคนนี้ดูคุ้นๆ จึงเป็นเหตุผลที่เขาวิจารณ์อย่างเงียบๆ
แต่ตอนนี้ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมชายชราถึงดูคุ้นเคย…
ย้อนกลับไปเมื่อหวางเฉียงยังอยู่ในโรงเรียน…
เขาจำได้ว่าที่ปรึกษาของเขาพูดถึงคนอื่นที่ไม่ใช่ลู่โจวซึ่งเป็นเทพเจ้าในด้านวิศวกรรมนิวเคลียร์
ปรากฏว่าที่ปรึกษาที่เป็นไอดอลของเขาคือนักวิชาการหวัง เครื่องกำเนิดพลังงานไฟฟ้าเฟอโรฟลูอิดของนักวิชาการหวังได้รับการสอนในตำราเรียนทั่วประเทศ…
หวางเฉียงถึงกับตกใจ
ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าเหตุใดซีอีโอหลี่ถึงกับปฏิเสธความช่วยเหลือจากเทสล่า และมั่นใจว่าสตาร์สกายเทคโนโลยีจะสามารถนำทางพวกเขาไปสู่ความสำเร็จได้
ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลู่โจวจะสามารถทำให้ชายคนนี้มาช่วยเราได้…
ถ้าแบบนี้ก็ไม่มีทางที่เราจะไม่ประสบความสำเร็จ!
……………………….
