ประตูเปิดออกพร้อมเสียงเอี๊ยดอ๊าด
บรรยากาศเงียบของหอประชุมชวนให้เสียวสันหลังวาบ
ห้องบรรยายดูมีสภาพความวุ่นวายจากเหตุเมื่อวาน กระดาษถูกวางทิ้งกระจายไว้บนพื้น แม้แต่เก้าอี้ที่คนชนล้มยังนอนอยู่ที่พื้น
ลู่โจวคิดไปถึงเมื่อวาน เหตุการณ์นั้นทำให้ใจเขาวูบลง…
เมื่อเห็นว่าลู่โจวมองดูห้องบรรยายด้วยสายตาว่างเปล่า ผู้ช่วยไม่อยากรบกวนเขา แต่ว่าผู้ช่วยนึกถึงอาหารที่กินไปครึ่งหนึ่ง เขาจึงสูดลมหายใจเข้าลึกและพูดว่า “ถ้าคุณอยากอยู่ที่นี่ต่ออย่าลืมปิดประตูทีหลังด้วยนะครับ คุณอยากได้กุญแจไหม?”
“อืม”
ลู่โจวหยิบกุญแจมาแล้วพยักหน้า เขาพูดว่า “ผมจะเอามันไปคืนศาสตราจารย์เฮลเกอร์ โฮลเดน คุณไปเถอะ”
ศาสตราจารย์เฮลเกอร์ โฮลเดนเป็นเลขาธิการของสมาพันธ์คณิตศาสตร์นานาชาติ และเป็นหนึ่งในผู้คนหลักที่รับผิดชอบในคณะกรรมการจัดการการประชุม เขารับผิดชอบการจัดตารางใช้งานสถานที่และรับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉิน
ผู้ช่วยรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินว่าลู่โจวจะไปพูดกับเฮลเกอร์ โฮลเดนด้วยตัวเอง ผู้ช่วยได้หันหลังกลับและเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไร
บรรยากาศที่ห้องบรรยายทำให้ลู่โจวรู้สึกเศร้าซึม
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคราบเลือดบนไวท์บอร์ด
เขาไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไป
หลังจากผู้ช่วยออกไปลู่โจวเดินเข้าห้องบรรยายและเปิดไฟ เขาปิดประตูและเดินไปทางเวที
เขาเจ็บปวดที่ต้องเห็นคราบเลือดแห้งบนไวท์บอร์ด
แต่สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่สุดคือบรรทัดสมการบนไวท์บอร์ด
ในฐานะนักคณิตศาสตร์ที่เชี่ยวชาญ เขารู้ดีว่าความพยายามและการตั้งใจทำงานจำเป็นที่จะสร้างผลการวิจัยพวกนี้ เขาจะต้องใช้เวลาสองสามสัปดาห์ในการเขียนพวกมันขึ้นมา
ลู่โจวไม่รู้ว่าเวร่าสามารถรอดชีวิตปีที่ผ่านมาโดยมีโรคร้ายถ่วงเธออยู่ได้อย่างไร
แต่หลังจากที่เห็นการคำนวณพวกนี้ ลู่โจวเข้าใจในที่สุดว่าทำไมเธอถึงปิดบังมันจากเขา
บางทีเมื่อเธอรู้เกี่ยวกับอาการของตัวเอง เธอไม่สามารถรักษาได้อยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นมันไม่มีเหตุผลที่เธอจะปกปิดเรื่องนี้…
ท้ายที่สุดแล้วอาการเริ่มต้นของมะเร็งนั้นใกล้เคียงกับโรคทั่วไปหลายโรค ไม่ใช่แค่นั้น เธอไม่ได้มีสุขภาพดี มันยากที่จะตรวจเจอมะเร็งจากการตรวจร่างกายปกติ
และเมื่ออาการปรากฏขึ้น…
มันสายไปแล้ว
นั่นเป็นสาเหตุการเสียชีวิต 70% ของผู้ป่วยมะเร็ง
แต่…
“…ทำไมต้องเป็นเธอด้วยล่ะ?”
นี่เป็นคำสาปของผู้ได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์เหรอ?
ลู่โจวมองดูการคำนวณบนไวท์บอร์ดและสูดลมหายใจเข้าลึก ตาของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่
ความเป็นไปได้ที่จะได้รับยารักษามะเร็งจากการแก้ข้อสมมติฐานรีมันน์นั้นน้อยเกินไป แต่การแก้ข้อสมมติฐานรีมันน์จะช่วยทำให้อารมณ์ของผู้ป่วยดีขึ้นและอาจจะทำลายเซลล์มะเร็ง
ลู่โจวไม่เคยแก้ไขปัญหาโดยการพึ่งรางวัลระบบ
คุณค่าที่แท้จริงของระบบไฮเทคไม่ใช่รางวัลแต่เป็นตัวภารกิจเอง!
จากคำสั่งของระบบ หลังจากที่เขาทำภารกิจปัจจุบันสำเร็จเขามีตัวเลือกที่จะทำภารกิจโซ่ต่อหรือเลือกภารกิจสุ่มสามภารกิจ ภารกิจสุ่มพวกนั้นมักเกี่ยวข้องกับปัญหาที่เขาเจออยู่ในตอนนั้น
โดยทั่วไปภารกิจพวกนี้เป็นเหมือนเครื่องมือแนะนำการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ มันวิเคราะห์ทั้งสถานะทางสังคมของลู่โจว ทรัพยากร และสภาพแวดล้อม และให้ภารกิจเขาที่มีโอกาสทำสำเร็จสูงสุด
มันมีโอกาส 90% ที่จะมีภารกิจเกี่ยวกับมะเร็งปรากฏขึ้น
ถึงแม้ว่าเขาไม่มีความรู้เรื่องชีววิทยา การวิจัยทางวิทยาศาสตร์ไม่สามารถทำได้ด้วยตัวเอง สถาบันเพื่อการวิจัยขั้นสูงอาจจะช่วยเขาได้
ไม่ใช่แค่นั้น เขามีเงินมากมหาศาล
เงินเป็นพลังพิเศษในตัวมันเอง
โดยเฉพาะในมือของนักวิทยาศาสตร์ที่รู้วิธีการใช้เงิน
เมื่อรวมทุกอย่างไว้ด้วยกัน เขามีโอกาสค่อนข้างสูง
ถ้าทั้งหมดนี้ล้มเหลว…
นั้นก็หมายความว่าโปรเจกต์วิจัยนี้เกินขีดความสามารถของเทคโนโลยีมนุษย์ในปัจจุบัน
ลู่โจวสูดหายใจเข้าลึกและพยายามเพ่งสมาธิ
“งานของคุณยังไม่สำเร็จ”
“ผมจะทำมันให้สำเร็จแทนคุณ…”
ลู่โจวใจเย็นลงโดยสมบูรณ์แบบ เขาอยู่ในสภาวะทำงานโฟลว
นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาสามารถอุทิศตัวเองให้กับปัญหาเดียว
เขารู้สึกแบบนี้ครั้งแรกเมื่อเขาเข้าร่วมการประชุมวิชาการพรินซ์ตันเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเขาต้องพึ่งพาระบบเพื่อเข้าสู่สภาวะโฟลวแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาใช้เวลาทำสมาธิแค่ 10 วินาที
ทันใดนั้นตัวเลขและตัวอักษรบนไวท์บอร์ดดูเหมือนมีชีวิตขึ้นมา สมการเป็นเหมือนโน้ตบนแผ่นโน้ตดนตรีได้กลายเป็นซิมโฟนีแห่งคณิตศาสตร์
มันไม่มีผู้ชม
มันไม่มีแม้กระทั่งนักดนตรี
แต่ลู่โจวสามารถได้ยินดนตรีในหูอย่างชัดเจน มันดูเหมือนกับว่าเขาเดินทางย้อนเวลากลับไปที่ห้องเรียนห้องนั้นที่พรินซ์ตัน
“เข้าใจแล้ว…”
ลู่โจวมองดูการคำนวณบนกระดานและพยักหน้าอย่างเงียบๆ
การคำนวณที่เขียนอย่างไม่เป็นระเบียบบนไวท์บอร์ดเป็นส่วนหนึ่งในการวิจัยที่ยังไม่สำเร็จและยังไม่ได้เผยแพร่
เรื่องส่วนใหญ่บนไวท์บอร์ดเป็นเพียงคอนเซปต์และไอเดีย ภาพ และก็สมการ มันต้องใช้ความเคี่ยวกรำในด้านคณิตศาสตร์เพื่อถ่ายทอดคอนเซปต์อย่างเต็มรูปแบบต่อผู้รับชม…
แต่เวร่าเป็นลูกศิษย์ของลู่โจว เขาจึงสามารถถอดรหัสได้
ไม่ใช่แค่นั้น เขาอยู่ในสภาวะโฟลว
“…ส่วนขยายของ [ζ(z)]-1/2[ζ(z)]-1/2=Σnαnn^-z ถูกตัดออก และแนะนำชุดของ φ(z)=Σnβnn^, โดยใช้จำนวนอินติเกรดผันของสูตร”
“ไม่แปลกใจที่การวิจัยของฉันติดคอขวด ความสนใจถูกมุ่งไปที่เครื่องมือคณิตศาสตร์ที่ซับซ้อนอย่างวิธีการวิเคราะห์เส้นโค้งไฮเปอร์เอลลิปติกและพยายามแนะนำแมนิโฟลด์ที่แตกต่างเข้าไปในพื้นที่ซับซ้อน ฉันละเลยสิ่งที่เป็นพื้นฐานไป”
ไม่แปลกใจที่เฉินหยางที่เขาขโมยตัวมาจากศูนย์คณิตศาสตร์มหาวิทยาลัยเหยียนได้ช่วยพัฒนาธีสิสของลู่โจวได้อย่างมาก
ลู่โจวไม่ได้รู้สิ่งนี้ แต่เขาได้ทำความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในแวดวงคณิตศาสตร์ซึ่งมันเป็นความผิดที่ ‘หลักฐานเป็นเรื่องเล็กน้อย’ มันเหมือนกับการสร้างตึกสูงโดยมีรากฐานที่ไม่ถูกต้อง
“ฉันทำพลาดไปครั้งใหญ่ ถ้าฉันไม่ได้หยุดสอน ฉันคงไม่ทำผิดพลาดครั้งนี้…แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาอ้าง”
“แล้วก็เวร่า ไอเดียของคุณแปลกใหม่ แต่มันมีบางปัญหาอยู่ในรายละเอียด เหมือนกับที่คุณเลือกค่าของ N ในสมการที่ 8 และเมื่อคุณแนะนำแมนิโฟลด์ความต่างเข้าในพื้นที่แอบสแตรกระดับซับซ้อน
ฉันจะทำแบบนี้แทน…”
มันมีไวท์บอร์ดหลายกระดานในห้องบรรยาย
ลู่โจวเดินไปยืนตรงหน้าไวท์บอร์ดว่างเปล่าและหยิบปากกาขึ้นมา เขาเริ่มย้ายความคิดเข้าไปที่ไวท์บอร์ด
มันเหมือนกับว่ากาลเวลาได้หยุดนิ่ง
ไม่มีอะไรในโลกนี้สำคัญอีกต่อไป
มันเป็นความสงบก่อนพายุเข้าโหม
และพายุลูกใหญ่กำลังก่อตัว…
ลู่โจวยืนอยู่ในห้องบรรยายเป็นเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมง
ถ้าเขารู้สึกหิว เขามีสารอาหารที่สามารถกินได้จากในพื้นที่ระบบ
ถ้าเขารู้สึกเหนื่อย เขาสามารถกินยาเสริมพลังได้
เขาติดอยู่ในเขาวงกตนี้มานานเกินไป มันเป็นสิ่งที่เขาเข้าใกล้ที่สุดในการหลบหนีออกไป
ถ้าเขายอมแพ้ตอนนี้…
ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเข้าใกล้มันได้ขนาดนี้อีกตอนไหน
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ลู่โจวไม่รู้ว่ามันผ่านไปแล้วกี่วัน ความสนใจของเขาโฟกัสอย่างเต็มที่กับไวท์บอร์ดที่เต็มไปแล้วหนึ่งโหล
ในที่สุดลู่โจวเห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
สายตาของลู่โจวเบิกกว้างและขยายออก
เขาไม่ได้โห่ตะโกนหรือกรีดร้อง
เขารู้สึกนิ่งสงบดั่งก้อนหิน
เขารู้สึกโล่งอก
“เข้าใจแล้ว…
ไม่แปลกใจว่าทำไมสิ่งนี้ถึงสร้างปัญหาให้ผู้คนมากว่าหนึ่งร้อยห้าสิบปี
มันไม่ใช่ปัญหาที่จะแก้ได้ด้วยแค่พรสวรรค์และความรู้”
ใครจะไปคิดว่ากระดาษแปดแผ่นจากสถาบันปรัสเซียนแห่งวิทยาศาสตร์จะได้ปั่นป่วนนักวิชาการยอดเยี่ยมหลายคน
โจทย์คณิตศาสตร์นับไม่ถ้วนได้อนุมานว่าข้อสมมติฐานของรีมันน์เป็นจริงได้กลายเป็นทฤษฎีบท
ผ่านมาอีกหนึ่งร้อยห้าสิบปี ในวันนี้มีใครบางคนตอบคำถามของรีมันน์ได้ในที่สุด
ใช่แล้ว ศาสตราจารย์รีมันน์ถูกต้อง
ลู่โจวหลับตาและสูดลมหายใจเข้าลึก
จากนั้นเขามองดูกล้องรักษาความปลอดภัยที่มุมห้องบรรยายและพูดว่า
“เสี่ยวไอ
จัดการสิ่งบนกระดานให้เรียบร้อย
อัปโหลดมันขึ้น arXiv”
เขารู้ว่าเสี่ยวไอดูเขาอย่างเงียบๆ ตลอดช่วงวันที่ผ่านมา
เขารู้ว่าเสี่ยวไอเป็นสาเหตุที่ทำให้ประตูห้องบรรยายไม่ถูกเปิดออก เสี่ยวไอสามารถสร้างอีเมลปลอมและเบี่ยงเบนความสนใจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
มีกลุ่มข้อความปรากฏขึ้นที่โทรศัพท์ตามที่คาดไว้
[ขอแสดงความยินดีด้วย เจ้านาย!]
หลังจากนั้นลู่โจวหยิบขวดยาเสริมพลังงานมาจากพื้นที่ระบบและดื่มมัน
เขาไม่ได้นอนหลับมาแล้วสามวัน และเขาไม่เร่งรีบที่จะนอนหลับ
เขานั่งบนโพเดียมและจ้องมองไวท์บอร์ดทั้งแปด
เขาแค่อยากนั่งที่นี่และฟังเสียงหัวใจของตัวเอง…
จากนั้นเขาจะตัดสินใจขั้นต่อไป
……………………………………………………………….
