ณ ด้านนอกของโรงยิม
ชายหนุ่มส่วนสูงปานกลางกำลังวิ่งอยู่บนถนนพร้อมกับสะพายกระเป๋าสะพายหลัง หากดูจากถุงใต้ตาแล้วเขาน่าจะไม่ได้นอนเมื่อคืนนี้อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรตอนนี้เขาก็มาสายแล้ว ดังนั้นเขาจึงถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยหยุดที่ทางเข้าโรงยิมเอาไว้
เฮ้ ยิมจะไม่เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชมในอีกสองวันข้างหน้า ไปออกกำลังกายที่อื่นเถอะครับ
หลี่โม่มองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
ผมไม่ได้มาเพื่อออกกำลังกาย ผมมาเพื่อการบรรยาย!
พักงานรักษาความปลอดภัยมองเพื่อนร่วมงานอย่างแปลกๆ จากนั้นเขาก็มองไปที่นักเรียนตรงหน้า
การบรรยายเหรอ? มันผ่านมาสองชั่วโมงแล้ว คุณมาช้าไปแล้ว
หลี่โม่ ได้โปรด ให้ผมเข้าไปข้างในเถอะนะครับ
พนักงานรักษาความปลอดภัยยื่นมือออกมา
ถ้างั้นขอดูจดหมายเชิญของคุณหน่อย?
หนังสือเชิญประชุม? หลี่โม่หยุดชั่วครู่และพูดว่า จดหมายเชิญอะไร?
แขกทุกคนที่มาต้องมีจดหมายเชิญ เราไม่สามารถปล่อยให้ใครเข้ามาก็ได้ เขาพูดอย่างไม่อดทนว่า ถ้าคุณไม่มีจดหมายก็อย่ามารบกวน แม้ว่าผมจะให้คุณเข้าไป แต่คุณก็ไม่สามารถผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยได้อยู่ดี การรักษาความปลอดภัยที่นี่เข้มงวดมากๆ ดังนั้นอย่าเสียเวลาเลย
แต่ผมเป็นลูกศิษย์ของนักวิชาการลู่นะ!
หลี่โม่หน้าแดง
ท้ายที่สุดแล้วเขาไม่ใช่ ‘นักเรียน’ ของลู่โจวในทางเทคนิค เพราะมันเป็นเพียงข้อตกลงทางวาจาระหว่างเขากับลู่โจวเท่านั้น
ถ้านี่ไม่ใช่เหตุฉุกเฉิน เขาคงไม่ดึงการ์ด ‘ท่านเทพลู่’ ออกมาใช้อย่างแน่นอน
แต่นี่เป็นสถานการณ์ที่เลวร้าย
คุณน่ะเหรอ? พนักงานรักษาความปลอดภัยมองดูเขาอย่างไม่เชื่อและถามว่า งั้นคุณอยู่ปีอะไร?
หลี่โม่กล่าวว่า ปีหนึ่ง… แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นคือผมรีบ! ผมสายไปสองชั่วโมงแล้ว ถ้าผมไม่เข้าไปตอนนี้ผมจะพลาด—
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง
ทำไมมายืนอยู่ตรงทางเข้าล่ะ?
ศาสตราจารย์เฉิน?
แม้ว่าศาสตราจารย์เฉินมักจะเป็นคนที่ชอบอยู่เงียบๆ แต่เขาก็ถูกตามหาจากศูนย์คณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเหยียนโดยศาสตราจารย์ลู่โจว ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างเป็นที่รู้จักในวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยจินหลิงเช่นกัน
เฉินหยางมองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนและพูดขึ้น
แล้วฉันต้องให้ด้วยไหม?
ไม่ครับ
เฉินหยางมองไปที่หลี่โม่ และขมวดคิ้วเล็กน้อย
เข้าไปข้างในเถอะ การบรรยายใกล้จะจบแล้ว
โอ้ ใช่แล้วครับ! ขอบคุณครับ
หลี่โม่กลับมาสู่ความเป็นจริงและเดินตามศาสตราจารย์เฉินไป
เขาจ้องไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ
หลี่โม่พูดกับชายข้างๆ เขาขณะที่เดินตามไป
เออ… ศาสตราจารย์เฉินครับ
เฉินหยาง ว่าไง?
หลี่โม่ถามอย่างงุ่มง่าม คุณตื่นสายด้วยเหรอ?
ฉันไม่ได้ตื่นสาย เฉินหยางส่ายหัวและพูดว่า ฉันไม่ได้นอน
ไม่ได้นอน?!
เฉินหยางพยักหน้าและพูดต่อ
ก็มันยังมีบางสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเกี่ยวกับเอกสารนั้น… ดังนั้นฉันจึงใช้เวลามากหน่อยในการอ่านมัน
คุณหมายถึงอะไรใช้เวลาหน่อย
มันพิมพ์ออกมาล่วงหน้าได้สองสัปดาห์แล้ว!
แม้ว่าหลี่โม่ต้องการจะพูดเรื่องนี้ออกมาดังๆ แต่เขาก็รู้ว่าต้องยับยั้งตัวเองไว้
ไม่นานทั้งสองก็เดินไปที่ทางเข้าจุดตรวจรักษาความปลอดภัย
ศาสตราจารย์เฉินได้อธิบายสถานการณ์ให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยฟัง หลังจากที่หลี่โม่แสดงบัตรประจำตัวนักเรียนและลงทะเบียนในแบบฟอร์มลงทะเบียนแล้ว เขาก็ถูกปล่อยให้เข้าไปข้างในพร้อมกับศาสตราจารย์เฉิน
ก่อนจะเข้าไปข้างใน หลี่โม่กังวลเล็กน้อยว่าจะหาที่นั่งไม่ได้ แต่หลังจากที่เขาเข้ามาข้างใน เขาก็ตระหนักได้ว่ามันต่างจากที่เขาคิดไว้
ตอนนี้ที่นั่งแถวหลังเต็มเพียงครึ่งเดียว เพราะคนส่วนใหญ่ลุกออกไปแล้ว พวกเขานั่งอยู่บนพื้นใกล้ด้านหน้าแทน
หลี่โม่และเฉินหยางนั่งลงแถวด้านหลัง หลี่โม่รีบหยิบสมุดบันทึกออกมาและมองไปที่เวทีทันที
แต่หลังจากดูอยู่พักหนึ่ง เขาก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ลู่โจวเขียนเลยสักอย่าง
ทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่เหรอ? หลี่โม่พูดขณะที่เขาจ้องไปที่การคำนวณบนกระดานไวท์บอร์ด เขาขมวดคิ้วและบ่นว่า ไม่… ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น
มันถูกแล้ว เฉินหยางพยักหน้าและครุ่นคิดสักครู่ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า คำอธิบายของทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่น่าจะจบแล้ว
ถ้างั้นตอนเขากำลังเขียนอะไรอยู่…
มันควรจะเป็นข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊กสิ
เฉินหยางมองไปที่กระดานไวท์บอร์ดและหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาตกใจเล็กนิดหน่อย
จากนั้นเขาก็กลืนน้ำลายขณะพึมพำกับตัวเอง ฉันรู้แล้ว! ฉันเดาถูก… มันเป็นข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊กจริงๆ ด้วย!
หลี่โม่กลืนน้ำลายและพูดต่อ
… เดาอะไร?
เฉินหยาง จำข้อที่ 2 ของทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ได้ไหม?
หลี่โม่พยายามจำสิ่งที่เขาอ่านมาเมื่อคืนนี้ เขาตอบตามสัญชาตญาณว่า สัมประสิทธิ์ของสัมประสิทธิ์ใดๆ สามารถคำนวณได้โดยสัมประสิทธิ์ Z!
ถูกต้อง!
เฉินหยางพยักหน้า เขาพูดด้วยความตื่นเต้นและความประหลาดใจซึ่งต่างจากน้ำเสียงที่ราบเรียบและไร้อารมณ์แบบปกติของเขา เพราะตอนนี้เสียงของเขากำลังสั่น
… นี่เป็นหนึ่งในการอนุมานหลักของทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของเรขาคณิตเกี่ยวกับพีชคณิต! เราสามารถอนุมานได้โดยตรงว่าการทำแผนที่ L^(n−2i): Ai(X) → An−i(X) เป็นไอโซมอร์ฟิคกับ (0 ≤ i ≤ n/2)!
เมื่อหลี่โม่ได้ยินสิ่งนี้ รูม่านตาของเขาก็ขยายกว้างขึ้น
แม้ว่าความรู้และประสบการณ์ทางวิชาการของเขาจะน้อยและเขาก็ไม่รู้ว่าจะสรุปทฤษฎีบทได้อย่างไร แต่ในฐานะผู้ชนะเลิศเหรียญทอง IMO แล้ว เนื่องเขาได้อ่านจากนอกหลักสูตรมามาก เขาจึงรู้ว่าทฤษฎีบทนี้หมายถึงอะไร
สิ่งที่ศาสตราจารย์เฉินกำลังพูดถึงคือลักษณะทั่วไปของทฤษฎีบทของเลฟเชตซ์-ไฮเปอร์เพลน!
ส่วนแรกของข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊ก ข้อคาดการณ์ของเลฟเชตซ์!
… ศาสตราจารย์ลู่น่าทึ่งมาก เฉินหยางกล่าวขณะที่เขาจ้องมองไปที่คนที่เขียนอยู่บนเวที เขารู้สึกทึ่งสนิท เมื่อคืนนี้ ฉันคิดว่ามันอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และเช้านี้ฉันก็เห็นเบาะแสบางอย่าง…
เฉินหยางใช้เวลาทั้งคืนคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของเรื่องนี้ แต่มันกลับเป็นเรื่องกล้วยๆ สำหรับลู่โจว
ปากกามาร์กเกอร์ของลู่โจวขยับเลื่อนไปมาอย่างไหลลื่นบนไวท์บอร์ด ไม่ว่าสิ่งกีดขวางจะเป็นอะไร พวกมันก็ไม่คู่ควรกับปากกาที่อยู่ในมือเขาเลยสักนิด
ตอนนี้ไม่มีอะไรหยุดเขาได้แล้ว
ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติตอนที่เขาเขียนบรรทัดสุดท้ายของการคำนวณ
[… โดยสรุปข้างต้น.]
[การทำแผนที่ของ L^(n−2i): Ai(X) → An−i(X) เป็นไอโซมอร์ฟิคกับ (0 ≤ i ≤ n/2)]
[ด้วยเหตุนี้ ข้อคาดการณ์ของเลฟเชตซ์ก็จบ!]
ในที่สุดปากกาของเขาก็หยุดลง
วินาทีที่เขาเขียนตัวอักษรสุดท้าย เขาได้ยินเสียงความโกลาหลในสถานที่จัดงานอีกครั้ง
ศาสตราจารย์ซาร์นักอดไม่ได้ที่จะมองดูนาฬิกาของเขา
สามสิบเจ็ดนาที!
เสียงของเขาถูกกลบไปด้วยเสียงผู้คน
เขามองไปที่เวทีด้วยความไม่เชื่อในขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง
บ้าไปแล้ว เขายังเป็นมนุษย์อยู่ใช่มั้ย?
…………………………
