เมื่อลู่โจวมอบความรับผิดชอบในการสำรวจวอยด์เมมโมรี่ให้กับกลุ่ม ‘เกมเมอร์’ เขารู้สึกว่าในที่สุดเขาก็เป็นอิสระจากการถูกยิงจนตายเสียที ในที่สุดเขาก็รู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิม
แม้ว่าเขาจะอยากรู้ว่าทำไมออราเคิลของศาสตราจารย์เลนจึงส่งผลต่อชะตากรรมของจักรวรรดิได้ แต่เขารู้ดีว่ามันต้องใช้เวลา
นี่ยังไม่พูดถึงการทดลองทางฟิสิกส์ที่สำคัญไม่แพ้กันรอเขาอีกในหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้าอีกด้วย
เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่โจวได้ขอให้หวังเผิงขับรถพาเขาไปที่อาคารคณะเพื่อไปเยี่ยมบ้านของผู้เฒ่าถัง
ลู่โจวเคาะประตู ผู้เฒ่าถังเห็นลู่โจวที่ประตูหน้าของเขาและตกใจ
ทำไมถึงมาอยู่นี่ล่ะ? ฉันไม่ได้บอกให้คุณโทรหาฉันก่อนเหรอ?
ลู่โจวยิ้มและพูดว่า ผมมาที่นี่ได้ ไม่มีปัญหา
ในฐานะครูคนก่อนของเขาลู่โจวมีความเคารพต่อผู้เฒ่าถังเป็นอย่างมาก
ถ้าเขาไม่ได้เจอกับผู้เฒ่าถัง เส้นทางสู่ความสำเร็จของเขาอาจไม่ราบรื่นอย่างนี้
แม้ว่าเขาจะแซงหน้าศาสตราจารย์ถังในด้านวิชาการไปมาก แต่เขาก็ยังรู้สึกขอบคุณสำหรับบทเรียนของศาสตราจารย์ถังตลอดเวลา
ไม่ต้องสุภาพมากก็ได้… เข้ามาสิ ผู้เฒ่าถังมองลู่โจวที่ยืนอยู่ที่ประตูหน้าของเขาและพูดว่า ฉันไม่มีอะไรทำทั้งวัน ฉันเลยอยากจะออกไปข้างนอกและคุยกับคุณด้วยน่ะ จริงๆ ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่หรอก คุณควรใช้เวลาอ่านหนังสือและสอนนักเรียน ไม่ใช่มาเยี่ยมชายชราอย่างฉัน
ไม่เป็นไรครับ ผมกะจะมาอยู่แล้ว ลู่โจวถอดรองเท้าแล้วพูดว่า พอพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว… เมื่อวานคุณพูดถึงเรื่องอะไรเหรอครับ?
ผู้เฒ่าถังยิ้มอย่างเชื่องช้า
เอาล่ะ เรื่องมันเป็นอย่างนี้ นั่งก่อน ฉันจะรินชาให้แล้วเราค่อยคุยกัน…
ผู้เฒ่าถังเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลู่โจว
หลังจากฟังจบ ลู่โจวก็งงงัน
การเดาของลู่โจวนั้นถูกต้อง
ว่าเหตุผลที่ผู้เฒ่าถังนั้นทำท่าทีลึกลับตอนโทรมาก็เพราะต้องการให้เขาช่วย
มันจำเป็นต้องตีพิมพ์หนังสือเหรอครับ? นั่นไม่ใช่สิ่งที่คนยุค 50 หรือ 60 ทำกันหรอกเหรอ?
แน่นอนสิ ถ้าเราปล่อยโอกาสนี้ไป คนอื่นอาจจะคว้ามันไว้ก่อน ผู้เฒ่าถังกล่าวด้วยน้ำเสียงที่กระฉับกระเฉง เขาพยายามที่สุดเพื่อเกลี้ยกล่อมลู่โจว และเราไม่ต้องการอะไรจากคุณมากเกินไป ไม่ใช่ว่าตำราจะเขียนคนเดียวสักหน่อย! ฉันได้คุยกับผู้เฒ่าฉินแล้ว เราจะรวบรวมกลุ่มนักวิชาการรุ่นเยาว์จากแผนกคณิตศาสตร์ที่จะช่วยเขียนหนังสือเล่มนี้ให้
ถ้างั้นก็เชิญทำได้เลย ตามสบายครับไม่ต้องรอ! มันจะได้ไม่ลำบาก!
ลู่โจวไม่สนใจที่จะถ่ายทอดความรู้ของเขา รวมถึงการที่จะสร้างโรงเรียนแห่งความคิดด้วย
การวิจัยเป็นสิ่งที่ทำให้เขามีความสุข
ถ้ามันสร้างคุณค่าให้กับสังคมได้ก็ดี เมื่อบุคคลสร้างคุณค่าได้เพียงพอ สังคมก็จะปฏิบัติต่อพวกเขาเป็นอย่างดี
ส่วนเรื่องอื่นๆ นั่นเป็นเรื่องรองลงมา
แต่หลังจากที่ลู่โจวคิดถึงคำพูดของผู้เฒ่าถัง เขาก็ตระหนักว่าผู้เฒ่าถังมีเหตุมีผลแล้ว
โอกาสนี้ค่อนข้างไม่จำเป็นเท่าไหร่ เพราะเขาไม่มีปัญหาเรื่องความสำเร็จทางคณิตศาสตร์อยู่แล้ว ไม่ว่าเด็กในอนาคตจะสร้างความก้าวหน้าทางคณิตศาสตร์ได้หรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับว่านักคณิตศาสตร์ในอนาคตทำงานหนักกันแค่ไหน ไม่เกี่ยวว่าเขาจะเขียนหนังสือวิชาการหรือไม่ก็ตาม
แต่อย่างที่ผู้เฒ่าถังบอก แม้ว่ามันจะไม่สมเหตุสมผลสำหรับเขาเป็นการส่วนตัว แต่นี่เป็นโอกาสทองสำหรับแผนกคณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยจินหลิง
หนังสือเล่มนี้สามารถสร้างได้ทั้งโรงเรียนแห่งความคิดเลยทีเดียว
และในอนาคตอันไกลโพ้นนั้น ผู้คนจะเผยแพร่หลักคำสอนของลู่โจวให้มันมีอิทธิพลต่อผู้คนมากขึ้น
หลังจากที่ลู่โจวออกจากอพาร์ตเมนต์ของผู้เฒ่าถัง เขาก็ไปที่มหาวิทยาลัยจินหลิง
ระหว่างทางเขาได้คิดเกี่ยวกับวิธีการเขียนหนังสือวิชาการรวมถึงการทำงานร่วมกับคณบดีฉินเพื่อค้นหานักวิชาการรุ่นเยาว์ที่มีความสามารถมาทำงานร่วมกัน
ลู่โจวบังเอิญชนเฉินหยางตรงบันไดของอาคารแผนกคณิตศาสตร์
ทันได้นั้นลู่โจวก็เกิดไอเดียขึ้นมา เขาเดินขึ้นไปแล้วถามว่า สวัสดีตอนเช้า ทำอะไรอยู่น่ะ?
ผมเพิ่งมาจากโรงอาหารครับ เฉินหยางกล่าวขณะรอให้ลู่โจวตามเขาทัน จากนั้นเขาก็พูดว่า แล้วคุณล่ะ?
ผมไปบ้านอดีตอาจารย์ที่เคยสอนมาน่ะ ลู่โจวกล่าว คุณเคยอ่านบทความของผมเกี่ยวกับทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ไหม?
เฉินหยางพยักหน้า
…เคยครับ ทำไมเหรอ?
ผมอยากจะขออะไรหน่อย ลู่โจวยิ้มและพูดว่า ผมมีงานให้ทำ
เฉินหยางทำหน้าจริงจังและพูด
โปรดบอกมากได้เลยครับ
ไม่ต้องกังวลไป มันไม่ยาก และมันควรจะง่ายสำหรับคุณด้วยซ้ำ ลู่โจวยิ้มให้เฉินหยางและกล่าวว่า เรื่องก็คือมหาวิทยาลัยจินหลิงวางแผนที่จะเผยแพร่… ทฤษฎีของหนังสือคณิตศาสตร์ ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวกับทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ และทฤษฎีบทที่เกี่ยวข้องบางส่วนเท่านั้น
เฉินหยางขมวดคิ้วและพูดว่า ทฤษฎีคณิตศาสตร์?
ใช่ หนังสือเล่มนี้จะยาวหน่อย เรายังไม่ได้ตัดสินใจเกี่ยวกับจำนวนเล่ม บางทีอาจจะมีการอัปเดตอยู่ตลอดเวลา ลู่โจวกล่าว เขาไม่ได้จงใจบอกเฉินหยางว่าเขาคิดชื่อหนังสือขึ้นมาเมื่อกี้ เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม และคุณที่มีความสามารถเช่นนี้ หลังจากคิดดีแล้ว ผมตัดสินใจที่จะมอบหมายงานอันรุ่งโรจน์นี้ให้คุณ!
แน่นอนว่า ถ้าคุณไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร เพราะการเขียนหนังสือก็ไม่ใช่เรื่องง่าย—
ผมตกลง
เมื่อเห็นว่าเฉินหยางตกลงได้ง่ายแค่ไหน ลู่โจวก็แทบรู้สึกผิด
ผู้ชายคนนี้โดนหลอกง่ายเกินไป
ลู่โจวไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เขาเอื้อมมือออกไปตบไหล่เฉินหยาง
ผมรู้ว่าผมเลือกคนที่ใช่แน่ๆ… ขอบคุณนะ
พวกเขาเดินขึ้นบันไดจนถึงทางเดิน
ลู่โจวกล่าวอำลา และเริ่มเดินไปที่ห้องทำงานของเขา
อย่างไรก็ตาม เขาได้ยินเสียงจากด้านหลัง
เดี๋ยวก่อน
ลู่โจวหันกลับมาและพูดว่า ว่าไง?
จู่ๆ เฉินหยางก็จำบางอย่างได้ และเขาก็พูดว่า ผมพยายามค้นคว้าวิธีที่คุณใช้ในการพิสูจน์ส่วนที่สองของข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊ก
ลู่โจวขมวดคิ้วและพูดว่า แล้วมีการค้นพบใหม่มั้ย?
…ประมาณนั้นครับ
เฉินหยางพยักหน้าและพูด
ผมคิดว่าผมมีไอเดียบางอย่าง…เกี่ยวกับข้อคาดการณ์ของฮ็อดจ์น่ะครับ
……………………………
