ดวงตาของเทพเจ้า God’s eyes

เนื่องจากเจสันไม่มีสัตว์ที่เขาสามารถขี่ได้ เขาจึงต้องเรียกรถรับส่ง

มีเลนสองประเภทที่แตกต่างกันในเมืองจิโร่ และเมืองไซโร ที่จะเจสันเห็น

ยานพาหนะชนิดหนึ่งถูกใช้ โดยยานพาหนะที่ใช้มานาเช่น รถยนต์ รถบรรทุก รถจักรยานยนต์ และมีการจำกัด ความเร็วที่เข้มงวดในเมือง ในขณะที่อีกสายหนึ่งใช้สัตว์พันธะเป็นวิธีการขนส่ง แม้แต่สัตว์ที่บินได้ก็สามารถใช้ภายในเลนเหล่านี้ได้

เลนสัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่มีการจำกัดความเร็ว เนื่องจากสัตว์ร้ายมีการตอบสนองที่เร็วกว่าและสามารถหลีกเลี่ยงกันได้ง่ายกว่ามากและความกว้างของเลนนั้นใหญ่กว่าเลนของรถจักรกลมาก

ในขณะที่เกร็กสามารถขี่ทอรัส(ชื่อสายพันธุ์ของวัว)ได้ มาเลียก็ม้าปีศาจของเธอและความเร็วของพวกเขาก็เร็วมาก

คนส่วนใหญ่ในเมืองที่มีคะแนนสูงจะใช้สัตว์พันธะของพวกเขาเป็นวิธีการขนส่งและมันเร็วกว่าการนั่งรถรับส่งมาก

อย่างไรก็ตามเจสันยังไม่มีความสุขที่จะได้ขี่สัตว์พันธะและเขาต้องพอใจกับรถรับส่งธรรมดา ๆ ในตอนนี้

การนั่งรถใช้เวลานานกว่า 45 นาทีจนกระทั่งเจสันมายืนอยู่หน้าสนามที่มีรั้วล้อมรอบขนาดมหึมาที่มีสนามฟุตบอลขนาดหลายร้อยหรืออาจจะหลายพันสนาม

ตรงกลางของพล็อตทั้งหมดคือสนามประลองที่ทันสมัยขนาดมหึมาที่มีความสูงมากกว่า 40 เมตรรวมถึง 6 ชั้นซึ่งอาจใช้สำหรับนักเรียนในการต่อสู้กันเอง

แต่ละชั้นมีนักเรียนประมาณ 15,000 คนและในแต่ละปีจะมีอาคารสำหรับชั้นเรียนตัวเอง

เจสันนึกไม่ถึงว่าในปีเดียวกันนี้มีนักเรียน 15,000 คนได้รับการสอนในเวลาเดียวกันและเห็นได้ชัดว่าเขาคิดผิด

เมื่อเจสันเข้ามาในบริเวณโรงเรียนเขาต้องตรวจสอบบัตรประจำตัวของเขา

หลังจากนั้นเขาก็ได้รับแจ้งว่าอยู่ชั้นไหน

[ปี 1 ชั้น 75 อันดับ: 225]

เจสันสรุปได้ว่า นักเรียนใหม่แบ่งออกเป็น 75 ชั้นเรียน โดยมีนักเรียนประมาณ 200 คนขึ้นไปและเจสันคิดว่าชั้นเรียนนั้นน่าจะได้รับการจัดอันดับตามความแข็งแกร่งของพวกเขา

นั่นหมายความว่าเจสันอาจจะอ่อนแอที่สุด ในขณะที่นักเรียนมากกว่า 15,000 คนแข็งแกร่งกว่าเขา

แทนที่จะกลัวเจสันรู้สึกมีแรงบันดาลใจมากขึ้น

โลกกว้างใหญ่และเจสันอ่อนแอที่สุดในขณะนี้!

มันไม่น่าตื่นเต้นเหรอ? เขาจมอยู่กับความกดดันที่ตัวเองมอบให้

เจสันเดินไปตามทิศทางอาคารด้วยความช่วยเหลือของ GPS ในขณะที่คิดถึงอนาคตของเขา

เขาเข้าไปในอาคารและเหลือเวลาเพียงไม่กี่นาทีก่อนที่จะถึงเวลาเริ่มบทเรียนแรก

เมื่อเวลา 8.00 น. เขาเข้าห้องเรียน ซึ่งดูแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงเมื่อเทียบกับชั้นเรียนมัธยมต้น

ในตอนแรกเจสันคิดว่าเขาจะอยู่ในห้องเรียนธรรมดาเหมือนสมัยมัธยมต้น แต่เจสันเห็นว่าห้องเรียนนั้นเต็มไปด้วยโต๊ะที่เป็นโลหะระยิบระยับมากมายและหน้าจอโฮโลแกรมของเทคโนโลยีใหม่ล่าสุดที่อยู่ข้างใน

เมื่อมองไปรอบ ๆ ห้องขนาดใหญ่ เจสันได้เห็นเด็กทุกประเภททั้งชายและหญิง ในขณะที่แง่มุมที่น่าประหลาดใจกว่านั้นคือผู้คนที่หลากหลาย

เจสันสามารถมองเห็นสีผม, เฟรม, ขนาด, อันดับแกนมานาและมานาที่ปรับเปลี่ยนได้ทุกประเภท

เห็นได้ชัดว่าเจสันเป็นคนสุดท้ายและเมื่อประตูหน้าใกล้กับแท่นเปิดออกทุกคนต่างพากันไปที่โต๊ะของพวกเขา พวกเขาก็ถูกนับ

เจสันมองไปรอบ ๆ และเห็นที่นั่งว่างในแถวสุดท้ายตรงหัวมุมพร้อมกับหมายเลขประจำตัวของเจสัน

เขานั่งลงและทักทายเพื่อนที่นั่งข้างๆ เพื่อนที่นั่งข้างเจสันได้ตอบกลับด้วยความเขินอาย

มีชายหนุ่มสวมแว่นตาเข้ามาข้างในด้วย ผมสีทองสั้น เสื้อผ้ามีสไตล์ และสัดส่วนของร่างกายที่สมบูรณ์แบบ เขาดูเหมือนอายุยี่สิบ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีประสบการณ์

ในขณะที่สาว ๆ ชื่นชมในรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาของเขา หนุ่ม ๆ ก็มองเขาอย่างอิจฉาและกระซิบถึงผลงานของเขา

ชายหนุ่มยืนอยู่หลังแท่นและก่อนที่เขาจะพูดอะไรบางอย่าง คลื่นมานาขนาดใหญ่ถูกปล่อยออกมา เหมือนเป็นคำสั่งให้ทุกคนนั้นเงียบ แต่มันก็รุนแรงมาก แต่เจสันเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถสร้างเยื่อมานามาปกคลุมร่างกายของตัวเองได้ จนมันถูกทำลายไปด้วยคลื่นมานาที่ถูกปล่อยออกมา

ในขณะเดียวกันเจสันก้ได้สแกนอาจารย์ด้วยสายตามานา และเขาสังเกตเห็นความผันผวนของมานาที่รุนแรงรอบตัวครู

“ฉันชื่อ ทิล กรีล เป็นครูใหญ่ของคลาส Nr. 75 สำหรับปีนี้

ตอนนี้หากคุณถูกโจมตีด้วยคลื่นมานาโดยมีเจตนาที่จะฆ่าใครสักคน ทุกคนในห้องนี้ยกเว้นอันดับ 225 คงจะตายกันหมด

อันดับที่ 225 คุณอาจได้รับบาดเจ็บหนัก แต่ยังมีชีวิตอยู่ ขอแสดงความยินดี…. เอาละ…การได้รับบาดเจ็บหนักเกือบถึงขั้นเสียชีวิต ดังนั้นนักเรียนทุกคน สอบตก! “

จนกระทั่งกรีลมีความเด็ดขาดและพร้อมที่จะทุบทุกคนด้วยคำพูดของเขา

ทุกคนมองเขาด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น

บางคนถึงกับเป็นลม แต่โชคดีก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์นั้น

“เอาละ ยืนขึ้นทักทาย!”

ทิลตะโกน

ในขณะที่ทุกคนตกตะลึง เด้กนักเรียนแต่ละคนพยุงร่างกายด้วยแขนโดยดันตัวเองออกจากโต๊ะด้วยกำลังทั้งหมดเพื่อที่จะยืน

หลังจากผ่านไป 5 นาทีทุกคนก็ยืนขึ้น ในขณะที่หลังของเจสันเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ถ้าเขาไม่ปกป้องตัวเองจากคลื่นมานา เจสันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะสามารถยืนได้หรือไม่ และมองไปที่ครูที่ยิ้มอย่างไร้เดียงสา เจสันก็สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

จากนั้นทุกคนก็ทักทายครูด้วยความเคารพและหลังจากนั้นพวกเขาก็เงียบโดยนั่งหลังตรง

“สิ่งแรกที่ฉันอยากจะบอกก็คือ พวคุณเนี่ยเป็นคนเฮฮา … พวกคุณมากกว่า 50 คนใช้ประตูหลังเพื่อเข้าโรงเรียนนี้และคุณคิดว่าคุณจะสามารถอยู่รอดได้ด้วยความแข็งแกร่งที่อ่อนแอของพวกคุณ? … และสำหรับคนอื่น ๆ … พวกคุณไม่อายที่จะเข้ามาในชั้นเรียนที่อ่อนแอที่สุดในโรงเรียนในเครือลำดับ 6 เหรอ …ฉันจะพูดแบบนี้ครั้งเดียวเท่านั้น … ฉันจะไม่ดีกับใครเลย ฉันคาดหวังว่าพวกคุณแต่ละคนจะใช้พลังงาน 200% เพื่อเพิ่มอันดับและเอาชนะคลาสอื่น ๆ ในหนึ่งเดือนเมื่อการต่อสู้ในคลาสเริ่มต้นขึ้น! “

ในขระที่ครูพูด ทุกคนสับสนว่วเดือนหน้านั้นมีอะไร

“อ้อ .. อืม … ฉันลืมบอกพวกคุณไปบางอย่าง .. อย่างที่คุณทราบกันดีว่าโรงเรียนมีทรัพยากรจำกัด …เพื่ออธิบายให้เข้าใจง่าย ยิ่งชั้นเรียนของเราอยู่ในอันดับที่สูงขึ้นทรัพยากรที่มีให้ก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น อันดับส่วนตัวของพวกคุณ ซึ่งไม่สำคัญในขณะนี้

ชั้นเรียนของเราได้รับทรัพยากรที่น้อยที่สุดและพวกเราอาจจะแย่กว่าโรงเรียนเกรด B บางแห่งที่มีอุปกรณ์ที่จัดเตรียมให้ … พวกคุณไม่ละอายใจบ้างเหรอ? หากทุกคนทำงานหนักและพยายามอย่างเต็มที่ เราอาจจะได้รับทรัพยากรเพิ่มขึ้นในไม่ช้า !!

เดือนหน้าเป็นการต่อสู้ระดับไตรมาสแรก หากเราสามารถเอาชนะคลาส 74 ได้ เราจะเปลี่ยนคลาสของเรากับพวกเขาและทรัพยากรด้วย

ชื่อของเราจะเป็น 74 และ 75 จะเป็นของพวกเขา หากเราเอาชนะพวกเขาได้ …

หลังจากนั้นเราสามารถดำเนินการต่อไปได้จนกว่าเราจะพ่ายแพ้

แต่ละชั้นเรียนมีชีวิตเดียว เพื่อท้าทายชั้นเรียน แต่แต่ละชั้นก็สามารถท้าทายได้เช่นกัน “

การต่อสู้ในชั้นเรียนเหล่านี้ประกอบด้วยการต่อสู้ของสัตว์พันธะ การทดสอบความรู้ การต่อสู้เดี่ยว การต่อสู้แบบกลุ่มการปิดล้อมคลาส การต่อสู้ในเขตป่า และอื่น ๆ ดังนั้นเราจึงต้องทำงานอย่างหนักในอนาคต

แต่การต่อสู้ระดับเฟิร์สคลาสจะเกี่ยวโยงกับการต่อสู้เดี่ยวโดยไม่มีสัตว์พันธะให้ความช่วยเหลือ ดังนั้นเราจะมุ่งเน้นไปที่สิ่งนั้น

หากใครไม่ต้องการประสบความสำเร็จมากขึ้นในชั้นเรียนของเรา ฉันจะโยนคุณไปที่คลาส 74 หรือที่อื่นเพราะฉันไม่ต้องการคนขี้ขลาด … แต่ระวัง … ถ้าฉันโยนลงในคลาส 74 ใคร รู้ว่าคุณจะได้รับทรัพยากรใด ๆ ในเดือนหน้า… “

เจสันรู้สึกประหลาดใจเพราะครูของเขามีการแข่งขันสูงมาก แม้ว่าชั้นเรียนของพวกเขาจะเป็นกลุ่มคนที่แย่ที่สุดก็ตาม … บางทีนี่อาจเป็นการปลุกใจเพื่อกระตุ้นชั้นเรียนที่แย่ที่สุดหรืออาจจะเป็นอย่างอื่น แต่เจสันไม่สนใจเลย เนื่องจากจิตวิญญาณการต่อสู้ของอาจารย์นั้นเป็นสิ่งที่ดีอย่างแน่นอน

เจสันชอบคำพูดที่สร้างแรงบันดาลใจของครูและเจสันต้องยับยั้งตัวเองไม่ให้กระโดดขึ้นไปเพื่อปรบมือให้กับครู

เจสันต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้นด้วยทุกวิถีทาง ดังนั้นเขาจึงมีความสุขที่ได้มีครูที่ดี

“ฉันไม่สนใจอันดับของคุณ ว่าคุณจะรวยหรือมาจากสลัม … สิ่งเดียวที่สำคัญสำหรับฉันคือการทำงานหนักและจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่เราต้องการเพื่อเอาชนะชนชั้นสูง … ฉันไม่ยอมรับคนขี้เกียจ!

อืม …. นั่นมัน แต่ก่อนที่เราจะเริ่มบทเรียนเรามาเริ่มด้วยบทนำ .. Nr.1 กันเถอะ “

ทุกคนแนะนำตัวเองด้วยชื่อของพวกเขา อันดับแกนมาน าอันดับความสัมพันธ์และอายุในขณะที่เวลาผ่านไปทั้งชั่วโมงจนกระทั่งถึงตาของเจสัน

เมื่อฟังคนอื่น ๆ เจสันพบว่าชั้นเรียนของเขาแทบจะแยกส่วนกับสัตว์พันธะทางกายภาพและความสามารถทางธาตุ

แต่ทุกคนมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน อันดับแกนมานาของพวกเขาอย่างน้อยก็อยู่ที่อันดับ 1 ของผู้ชำนาญ แม้แต่เด็กขี้อายที่นั่งข้างๆเขา

มันแปลกมากที่ทุกคนอยู่ในอันดับต่ำและเขาจำเวลาที่เขาอ่านข้อมูลของโรงเรียนได้ว่านักเรียนส่วนใหญ่อยู่ในอันดับที่สูงและมีเพียงไม่กี่พันคนเท่านั้นที่ต่ำกว่าอันดับหลักของมานาที่ต้องการ

‘เป็นเพราะความสามารถอื่น ๆ ของพวกเขาที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ หรือพวกเขาเข้ามาแบบพิเสษเหมือนตัวเจสัน? ‘

“สวัสดีฉันชื่อเจสัน สเตลล่าฉันอายุ 14 ปี ฉันไม่มีความสามารถใด ๆ และอยู่อันดับที่ 5 ของระดับมือใหม่ และกำลังจะขึ้นไปในอัน 6”

เมื่อเจสันตื่นขึ้นมาในวันนี้เขาสังเกตเห็นว่ามันเป็นช่วงกลางเดือนสิงหาคมแล้วและวันเกิดของเขาก็ผ่านไปแล้วโดยไม่รู้ตัว … เขาไม่เคยฉลองเลยตั้งแต่แม่ของเขาเสียชีวิต เจสันจึงไม่ได้สนใจวันเกิดมากนัก

ทุกคนฟังเจสันและมันยากมากสำหรับพวกเขาที่จะกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อได้ยินว่าเจสันอยู่ในอันดับ 5ของระดับมือใหม่เท่านั้น …

ทุกคนก็หัวเราะยกเว้นครู

เจสันไม่สนใจมันและมองไปที่ครูของเขาอย่างใจเย็น ขณะที่ครูก็จ้องมาทางเจสันเช่นกัน

ด้วยการดีดนิ้วด้วยมานาทุกคนก็เงียบทันทีและพวกเขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของพวกเขาหนักขึ้นและหนักขึ้น

“อย่าหัวเราะเยาะเพื่อนร่วมชั้น”

ครูของพวกเขาพูดอย่างใจเย็น แต่ความคิดเดียวในใจของทุกคนคือ

‘น่ากลัว !!’

“ เจสัน สเตลล่า คุณมีตามาใช่ไหม?”

จนกระทั่งกรีลถามอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่สนใจเรื่องมารยาท เนื่องจากเป็นการหยาบคายที่จะถามเกี่ยวกับลักษณะของคนอื่นและเจสันก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะให้คำตอบที่ชัดเจนที่ทุกคนสามารถสรุปได้ด้วยข้อมูลเพียงเล็กน้อย