ตอนที่ 163 ภาระของทายาท
แม็กซ์ไม่สามารถใช้กําลังเพื่อลากเจสันออมาได้ เพราะมีนักเรียนเฝ้าดูพวกเขามากเกินไป
สิ่งเดียวที่เขาทําได้คืออธิษฐาน เพื่อที่ปูทวดจะไม่กล่าวโทษกับเขา เพราะเขาเพิกเฉยต่อคําแนะนําที่ดีของปูทวด ซึ่งบางคนอาจมองว่าเป็นคําสั่ง
เขาสงสัยเกี่ยวกับเจสันซึ่งดูเหมือนจะรู้จักปูทวดของเขาซึ่งน้อยคนนักในแอสทริกซ์ที่จะรู้จัก
สิ่งนี้แปลก แต่แม็กซ์ไม่พบเหตุผลเชิงตรรกะสําหรับสถานการณ์นี้ ยกเว้นว่าภูมิ หลังของเจสันนั้นเป็นเรื่องปลอมๆ
ในท้ายที่สุด เขาเชื่อว่าเจสันมาจากกลุ่มโบราณขนาดใหญ่ เพราะมันง่ายกว่าสําหรับเขาที่จะเข้าใจว่าทายาทของตระกูลโบราณไม่สนใจอํานาจของตระกูลที่มีอํานาจ
เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์นี้เป็นเหตุให้เจสันได้รู้จักกับทวดของเขา ทําให้แม็กซ์เข้าใจทุกอย่างได้ง่ายขึ้นมาก
แม็กซ์ตัดสินใจพยักหน้ากับตัวเองว่าความเข้าใจผิดของเขาเป็นคําอธิบายเชิงตรรกะเพียงอย่างเดียวในขณะที่เขาเดินตามเจสันซึ่งยังคงลากเซรอนอยู่
เจสันสังเกตเห็นว่าแม็กซ์ที่ตามเขามา เงียบลงอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าเขาจะยังคร่ําครวญและสาปแช่งเป็นครั้งคราว
สิ่งนี้ทําให้เขาประหลาดใจในขณะที่เขาคิดว่าเด็กหนุ่มผมสีฟ้าที่น่ารําคาญอาจใช้กําลังดุร้ายเพื่อป้องกันไม่ให้เขาเดินไปหาผู้เฒ่าเดร็ก แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น
ผู้เฒ่าเดร็กยืนอยู่ข้างทิลล์โดยเอามือไขว้หลังเมื่อ เจสันและเซรอน เดินไปหาพวกเขาเขาสัมผัสได้ถึงความผันผวนของมานาที่คุ้นเคยและมองไปรอบๆ ทันทีเพื่อค้นหาแหล่งที่มา
เพียงครู่ต่อมา เขาเห็นแม็กซ์ หลานชายของเขา และคิ้วของเขาย่นแทบจะในทันที่ทําให้แม็กซ์สะดุ้ง
“ฉันซวยแล้ว” เป็นความคิดเดียวในหัวของแม็กซ์ ขณะที่เขาวิ่งผ่านเจสันไปทางผู้เฒ่าเดร็ก
เมื่อเห็นเช่นนั้น เจสันก็ยิ้มเบา ๆ ขณะเดินเข้าไปใกล้ทิลล์
แม็กซ์ไม่รู้ว่าเจสันจะทําอะไร ทําให้เขารีบโพล่งออกมา
เขาไม่ต้องการให้เจสันบิดเบือนเรื่องราวให้ดูเหมือนว่าแม็กซ์เป็นผู้ร้าย
อย่างไรก็ตาม เจสันไม่คิดที่จะรบกวนผู้เฒ่าเด็กด้วยบางสิ่งที่ไร้สาระตั้งแต่แรก
แต่เขาเล่นเกมฝึกสมองเล็กๆ น้อยๆ กับแม็กซ์ และเขาเพียงต้องการแจ้งให้ทิลล์ทราบเกี่ยวกับการแข่งขันที่เสียไปเท่านั้น เนื่องจากนักเรียนทุกคนทําเช่นนั้น ด้วยวิธีนี้ ทิลล์สามารถติดตา มจํานวนนักเรียนในสังกัด 6 ที่สามารถนั่งในชั้นเรียนการต่อสู้พิเศษของพวกเขา
อย่างไรก็ตาม จนกระทั่งได้ยินแม็กซ์สารภาพทุกอย่างกับผู้เฒ่าเดร็ก ขณะที่เขา หันไปมองเจสันด้วยคําถามที่ชัดเจนในใจ
“เห้อ เอาเถอะ” มีบางอย่างที่เรียกว่า “รั้งไว้”
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เขาก็ไม่พูดต่อหน้าเจสัน
แม็กซ์ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะท้าทายเจสันโดยไม่จําเป็นสําหรับที่นั่งคลาสการต่อสู้พิเศษของเขาในลักษณะดังกล่าว
ยิ่งไปกว่านั้นเพราะแม็กซ์ไม่ใช่นักเรียนโรงเรียนแนวหน้าตั้งแต่แรก
ไม่ใช่แค่แนวหน้า แต่เขาไม่ใช่นักเรียนของโรงเรียนใดๆ ในแอสทริกซ์ หรือเกาะอื่น ๆ โรงเรียนของเขาตั้งอยู่ห่างไกลจากคาเนียร์
นอกจากนี้ แม็กซ์ยังอยู่ในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงที่สุดแห่งหนึ่งซึ่งไม่สามารถเทียบได้กับโรงเรียนแนวหน้าด้วยซ้ํา
เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของทิลล์ เจสันเกือบหัวเราะคิกคักขณะถามอย่างมั่นใจโดยไม่ละอายใจกับการสูญเสียของเขา
“ผมไม่รู้ว่าผมเสียที่นั่งหรือยัง ผมควรท้าทายใครซักคนทันทีหรือต้องรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าที่สงสัยของทิลล์ก็ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มจางๆ ทันทีขณะที่เขาตอบ
“แม็กซ์ไม่ใช่นักเรียนของแอสทริกซ์ด้วยซ้ํา เธอยังไม่เสียที่นั่ง!”
เขาพูด แต่เจสันปฏิเสธทันทีที่ครูของเขาพูด
“ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น แม็กซ์ก็แข็งแกร่งกว่าผม และเขาก็ เอาชนะ” ผมอย่างยุติธรรม ผมจะไม่เอาที่นั่งนี้กลับคืนมา”
เมื่อหันไปทางแม็กซ์ ซึ่งดูเหมือนจะกําลังอดทนอยู่กับผู้เฒ่าเด็ก โดยบอกผู้เฒ่าเดร็กถึงความผิดพลาดของเขา เจสันยิ้ม
เขาพอใจกับสิ่งนี้มากกว่าเดิม เพราะไม่มีแม้แต่จุดเล็กๆ ของทัศนคติที่เอาแต่ใจก่อนหน้านี้ที่แผ่ออกมาจากแม็กซ์อีกต่อไป
ในขณะเดียวกันเซรอน ยังคงรู้สึกไม่สบายใจ และอาร์เทมิสก็ก้มลงบนหัวของเขา ปล่อยเสียงร้องเล็กๆ ดูเหมือนจะพยายามปลอบโยนเขา
เขายังคงรู้สึกแปลก ๆ ที่เห็นแม็กซ์อยู่ข้างหน้าและความทรงจําในอดีตก็ไหลย้อนกลับมาหาเขา ทําให้เขาทรมานซ้ําแล้วซ้ําเล่า
ครอบครัวที่มีอํานาจเล็กน้อยทุกคนชอบเปรียบเทียบลูก ๆ ของพวกเขากับลูกหลานคนอื่น ๆ และเนื่องจากเส้นมานาที่ผิดพลาดของเขา เขาจึงมักเป็นหัวข้อสนทนาของทุกคน
เรื่องนี้ไม่เพียงแต่สร้างความอับอายให้กับครอบครัวกิเออร์เท่านั้น แต่ยังทําให้ทายาทที่อายุราวๆ ของเซรอนกลั่นแกล้งเขาบ่อยๆ
ในขณะที่แม็กซ์นั้นมีร่างกายที่เหนือชั้นและความไวของมานาสูง เป็นอัจฉริยะคนล่าสุดของตระกูลเด็ก และพวกเขาก็บังเอิญอายุเท่ากันด้วยเวลาเพียงไม่กี่เดือนที่แยกพวกเขาออกจากกัน
เซรอนถูกมองว่าเป็นคนที่อ่อนแอ และการเปรียบเทียบกับแม็กซ์ซึ่งเป็นอัจฉริยะ นั้นเป็นเครื่องเตือนใจที่เจ็บปวดอย่างแน่นอน เหมือนเข็มที่ที่มแทงใจของเขาอยู่จนมาถึงทุกวันนี้
แม็กซ์ไม่ได้รังแกเขา ตรงกันข้าม เขาเมินเฉยต่อเซรอนราวกับว่าเขาไม่มีตัวตนด้วยซ้ําและนั่นยิ่งทําให้ความเจ็บปวดยิ่งแย่ลงไปอีก เพราะ แม็กซ์ปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาไร้ค่า
สิ่งนี้อาจเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่มันยากที่เซรอนจะทนได้
อย่างไรก็ตาม เขาสงสัยว่าแม็กซ์รู้ชื่อของเขาได้ยังไงในเมื่อไม่เคยคุยกันเลย ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสงสัย
เจสันรอให้ผู้เฒ่าเดร็กคุยกับแม็กซ์ให้เสร็จ และเมื่อเขาหันกลับมาหาเจสัน ทั้งเขาและ เซรอนก็ทักทายผู้เฒ่าเดร็กอย่างสุภาพ
ผ่านสายตามานาของเขา เจสันเห็นบางสิ่งที่ทําให้เขาอยากรู้เกี่ยวกับแม็กซ์
เจสันสัมผัสได้ถึงเมื่อหนึ่งเดือนก่อนภายในตัวของดาเลีย แต่มีความแตกต่างกันอย่างมากระหว่างทั้งสองคน เนื่องจากเขาสามารถมองเห็นทุกอย่างชัดเจนภายในแม็กซ์
แต่เขากลับไม่สามารถมองเข้าไปในดาเลียได้ และเพียงเพราะการเปิดเผยของเธอ
ตอนนี้เจสันสามารถยืนยันสมมติฐานของเขาผ่านแม็กซ์ได้
ผู้เฒ่าเดร็กรู้สึกอับอายเกี่ยวกับหลานชายของเขาซึ่งเขาได้มองหาตลอดทั้งเช้า และพบว่าหลานชายอยู่ในที่ที่ไม่ควรจะอยู่
ดังนั้น เขาจึงคุยกับเจสันสักสองสามนาที่และกําลังจะจากไป เมื่อเขาได้ยินเรื่องพิเศษบางอย่าง
“ผมขอคุยกับแม็กซ์สักครู่ได้ไหม ผมไม่รู้ว่าผมได้รับอนุญาตให้ถามได้หรือไม่ แต่ผมอยากรู้เกี่ยวกับร่างกายของเขา…มันอาจเป็นความลับของครอบครัว”
น้ําเสียงของเจสันจางลงทุกที่ที่พูดแต่ละคํา ขณะที่เขาตระหนักถึงสิ่งที่เขาจะพูดเมื่อกี้ได้
การถามใครสักคนเกี่ยวกับลักษณะพิเศษเหมือนกับว่ามีคนขอให้เจสันเปิดเผยโลกวิญญาณของเขาให้ละเอียดที่สุดและถือว่าไม่สุภาพอย่างยิ่ง
ทิลล์กําลังจะลากเจสันออกจากผู้เฒ่าเดร็ก เมื่อเขาสังเกตเห็นดวงตาที่เบิกกว้างของชายชรา
“เธอรู้เกี่ยวกับร่างกายของเขาได้อย่างไร”
ผู้เฒ่าเดร็กถามด้วยความประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด และเจสันก็ชี้มาที่ดวงตาของเขา
” ผมสามารถมองเห็นได้”
เขาเปิดเผยโดยไม่ลังเลและใครๆ ก็มองว่ามันเป็นข้อเสนอ เพราะเขาเปิดเผยบางอย่างเกี่ยวกับคุณลักษณะของเขาเอง โดยหวังว่าจะได้รับสิ่งตอบแทน
นี่อาจเป็นอันตรายได้ แต่เจสันต้องการทําความเข้าใจร่างกายและโครงสร้างพิเศษให้ดียิ่งขึ้นเพื่อที่จะรู้ว่าเขาควรใส่ใจอะไรในอนาคต
ทิลล์ก็สังเกตเห็นความสําคัญของคําพูดแรกๆ ของเจสัน ขณะที่ดวงตาของเขาเบิกกว้างเช่นเดียวกัน เซรอนเองก็ด้วย มีแต่แม็กซ์ที่ไม่รู้อะไรเลย
“เขาสามารถมองเห็นมันได้หรือไม่” แม็กซ์ดูสับสนอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อเห็นความอยากรู้อยากเห็นเป็นประกายในดวงตาของปูทวดของเขา เขาก็ยังคงนิ่งเงียบ
