บทที่ 92 ผู้โชคดี
กลับมาถึงบ้าน
ศศินัดดาใบหน้าโกรธขึ้งมองไปที่รพีพงษ์ พูดว่า “นี่คุณ ปัญญาอ่อนจริงๆหรือแกล้งปัญญาอ่อนกันแน่เนี่ย บ้าน เก่าๆที่คุณซื้อนั้นจะไปเทียบกับบ้านหลังใหญ่โตของคนอื่น เขาได้ยังไง คุณตั้งใจให้พวกเราขายหน้าใช่มั้ย”
ศักดาถอนหายใจ เอ่ยว่า”ในเมื่อพูดออกไปแล้ว ถึงเวลา พวกเขาต้องมาเยี่ยมบ้านพวกเราแน่ ถ้าไม่ได้จริงๆ พวกเรา ก็ไปเช่าสักหลังหนึ่งก่อน ให้พอรักษาหน้าไปก่อน ต่อไปรอ
ให้แคลร์ได้เงิน แล้วค่อยซื้อหลังใหญ่อีกสักหลัง”
“เช่าสักหลังเหรอ นี่คุณคิดว่าคนอื่นเขาโง่กันหรือไง อยู่ ได้ไม่กี่วันก็ถูกคนอื่นจับได้แล้ว ถึงเวลาจะยิ่งขายหน้า มากกว่าเดิม”ศศินัดดาเอ่ยอย่างโมโห
“บ้านที่ผมซื้อไม่ทำให้พวกคุณผิดหวังหรอก ถึงเวลาพวก คุณไปดูพร้อมกันก็จะรู้เอง”รพีพงษ์เอ่ยปาก
อารียาชำเลืองมองรพีพงษ์ เอ่ยว่า”รพี บ้านที่แม่ฉัน ต้องการก็คือบ้านแบบเดียวกับที่ครอบครัวของชรินทร์ ทิพย์ คุณซื้อห้องเดียว ต่อให้ดีแค่ไหน ก็ไม่มีทางทำให้แม่ พอใจได้”
รพีพงษ์ยิ้มให้อารียา พูดว่า”เชื่อผมสิ”
อารียาเห็นรพีพงษ์พูดอย่างนั้น จึงไม่พูดอะไรต่อดีกว่า
ศศินัดดาถลึงตาใส่รพีพงษ์ คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะหลงตัวเองขนาดนี้
“ได้ รพีพงษ์ นายจำไว้เลยนะ ว่านายพูดอะไรไว้ ถึงเวลา พวกเราไปบ้านที่นายซื้อ หากบ้านหลังนี้ทำให้พวกเราต้อง ขายหน้า ถึงตอนนั้นนายต้องไสหัวออกไปจากบ้านพวกเรา อย่าคิดกลับมาอีก!”
หล่อนหาโอกาสที่จะเขี่ยรพีพงษ์ออกจากบ้านอยู่แล้ว ใน เมื่อตอนนี้รพีพงษ์รนหาที่ตายเอง แน่นอนว่าหล่อนก็ไม่ต้อง เกรงใจอีกแล้ว
ศศินัดดายุติการโต้เถียง รอวันที่สุดท้ายของเดือนที่จะ เขี่ยรพีพงษ์ออกจากบ้าน หล่อนกับรู้สึกยินดีไม่น้อย
อารียาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง พารพีพงษ์กลับห้อง “บ้านที่คุณซื้อนั้น จะทำให้แม่ฉันพอใจได้จริงหรือ”อารี
ยาเอ่ยปากถาม
“วางใจเถอะ ถ้าทำไม่ได้ ผมก็ไม่พูดออกไปแบบนั้น หรอก ผมไม่เหมือนคนที่ชอบพูดจาคุยโวโอ้อวดพวกนั้น นะ”รพีพงษ์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม
อารียาพยักหน้า ด้วยนิสัยของรพีพงษ์แล้ว ไม่พูดอะไร แบบนั้นแน่
หรือว่าที่เขาซื้อนั้น จะไม่ใช่แค่ห้องเล็กๆ
แม้จะเดาออกว่าบ้านที่รพีพงษ์ซื้ออาจจะไม่ใช่แค่ห้อง เล็กๆ แต่อารียาก็ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง คิดแค่ว่าต่อให้ รพีพงษ์ไม่ได้ซื้อห้องเล็กๆ แต่บ้านที่ซื้อก็คงไม่น่าจะดีกว่า บ้านของชรินทร์ทิพย์
แต่ขอแค่พอรับได้ ก็ช่างมันแล้ว
ผ่านไปอีกสองวัน อารียาก็เลิกงานเร็วกว่าปกติกลับมา บ้าน เดินมาที่ตรงหน้ารพีพงษ์ ยิ้มแล้วพูดว่า”วันนี้ฉันไม่มี ธุระอะไรเลยเลิกงานเร็ว ไปเถอะ ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณไป กัน”
รพีพงษ์มองอารียาอย่างเอ็นดู เอ่ยว่า”รอขากลับก็ได้ ตอนบ่ายคุณยังต้องไปทำงานอีก”
“ไม่ได้ ครั้งก่อนก็บอกว่าจะเลี้ยงคุณ สุดท้ายก็ร้อนจน เป็นลม วันนี้อากาศเย็นสบายขนาดนี้ แน่นอนว่าจะไม่เกิด เรื่องแบบครั้งก่อนแน่นอน ฉันเลือกร้านไว้เรียบร้อยแล้ว รีบ ไปเถอะ “อารียาพูดด้วยรอยยิ้ม
รพีพงษ์ได้แต่พยักหน้า เดินตามอารียาออกจากประตูไป
ทั้งสองคนเดินมาถึงที่จอดรถ อารียาส่งกุญแจรถให้รพี พงษ์ พร้อมเอ่ยว่า “คุณขับแล้วกัน”
“แต่ว่า แม่คุณไม่ให้ผม..”รพีพงษ์เอ่ย
“โอ้ย เขาพูดอะไรก็ต้องทำตามอย่างนั้นเหรอ ยิ่งไปกว่า นั้นรถนี่คุณเป็นคนซื้อ คุณจะขับก็ต้องไม่มีปัญหา แน่นอน”อารียาเอ่ยปาก “แล้วก็….ออกไปเดทกัน คุณจะ ใจร้ายให้ผู้หญิงขับรถเหรอ”
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย
พอรพีพงษ์ได้ยินคำนี้ ก็รีบรับกุญแจไปทันที ท่าทาง ราวกับเป็นการบริการต่อเทพธิดาโดยไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
อารียาส่งเสียงหัวเราะออกมา จากนั้นก็นั่งลงที่ตำแหน่ง ข้างคนขับ
รพีพงษ์เปิดประตูขึ้นรถ พูดว่า”พวกเราจะไปเดตกัน ที่ไหนครับ นางฟ้าของผม เชิญสั่งมาได้เลยครับ”
“คุ้มกะตังค์ ออกเดินทางได้”อารียาเอ่ยตามมุกของเขา รถขับออกจากหมู่บ้าน รพีพงษ์ขับรถมุ่งหน้าไปที่คุ้มกะ
ตั้งค์ คุ้มกะตังค์นับว่าเป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งของ เมืองริเวอร์ มีชื่อพอๆกับภัตตาคารสปริงแยงซี
เพราะครั้งก่อนอยากไปเลี้ยงข้าวรพีพงษ์ที่ภัตตาคาร สปริงแยงซี สุดท้ายก็ร้อนจนเป็นลม ดังนั้นอารียาจึง เปลี่ยนสถานที่
ไม่นาน รพีพงษ์ก็ขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของคุ้มกะ ตังค์ ทั้งสองเดินเข้าไปด้านในคุ้มกะตังค์พร้อมกัน
ออกเดตครั้งนี้ถือว่าราบรื่น ไม่มีอะไรที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น มาทำลายการออกเดตของทั้งสองคน
อารียาสั่งอาหารอร่อยมาให้รพีพงษ์หลายอย่าง แต่ว่า ลองชิมไปชิมมา ก็รู้สึกว่าไม่อร่อยเหมือนที่รพีพงษ์ทำเอง
“โอ้ย แย่มากจริงๆ พ่อครัวของที่นี่ยังทำอาหารไม่อร่อย เท่าคุณเลย นี่มันทำให้ฉันเสียหน้ามาก”อารียาคร่ำครวญ ออกมา
รพีพงษ์ยิ้มออกมา รู้สึกว่าท่าทางแบบนี้ของอารียาน่ารักมาก
“ไม่งั้นคุณจ้างผมทำอาหารให้ผมรับรองว่าคุณไม่เสีย
หน้าแน่”
“อย่างนั้นดีเลย”อารียายิ้มออกมา
“แต่ว่าผมบอกก่อนเลยนะว่า จะจ้างผมทำอาหาร ราคา ไม่ถูกนะครับ”ใบหน้ารพีพงษ์เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย
อารียาตะลึง เอ่ยถามว่า”จ้างคุณทำอาหารหนึ่งครั้ง ต้อง จ่ายเท่าไหร่”
“จูบของคุณหนึ่งครั้ง” รพีพงษ์ตอบ
อารียาหน้าแดงขึ้นมาทันที ไม่กล้าสบตารพีพงษ์ เธอคิด ไม่ถึงเลยว่า จู่ๆรพีพงษ์จะกล้าหยอดเธอถึงขนาดนี้ ทำเอา หัวใจของเธอเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ
“คุณนี่ร้ายกาจนักนะ ไม่สนคุณแล้ว” อารียาเอ่ยอย่าง
เขินอาย
ตอนนี้เองที่พนักงานเดินตรงมาที่พวกเขา ยื่นบัตรใบหนึ่ง ให้รพีพงษ์ใบหน้าเต็มไปด้วยความนอบน้อม พูดว่า”คุณ ผู้ชายครับ ยินดีด้วยครับ คุณเป็นผู้โชคดีของร้านเรานับ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หากท่านมารับประทานอาหารที่ร้าน เราไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย และยังได้รับสิทธิพิเศษสูงสุด โดยอาศัยบัตรใบนี้ ท่ายังสามารถให้เพื่อนของท่านได้รับ สิทธิ์รับบริการนี้ได้เช่นกัน”
ได้ยินคำพูดของพนักงาน รพีพงษ์ก็ตกตะลึง ถามว่า”ผู้ โชคดีงั้นเหรอ พวกคุณเอาอะไรมาเลือก”
“เรียนคุณผู้ชาย ผู้โชคดี แน่นอนว่าต้องอาศัยโชคชะตา เจ้าของร้านเราคิดว่าท่านเป็นคนที่มีความโชคดีมาก ดังนั้น จึงเลือกท่าน”พนักงานตอบ
รพีพงษ์ไม่เชื่อคำพูดของพนักงาน เขาหันไปดูรอบๆ ก็ พบตาสีทองนั่งอยู่ไม่ไกลจากเขา
ตาสีทองเห็นว่ารพีพงษ์มองมายังตนเอง ก็ยกแก้วไวน์ขึ้น ดื่มให้รพีพงษ์หนึ่งแก้ว
รพีพงษ์รับบัตรใบนั้นมา แล้วพูดกับพนักงานว่า “ได้ เข้าใจแล้ว คุณไปเถอะ”
อารียามองบัตรในมือของรพีพงษ์อย่างแปลกประหลาด ใจ แล้วพูดว่า”ว้าว รพีพงษ์ คุณนี่ช่างโชคดีจังเลยนะ ที่ กลายเป็นผู้โชคดีของคุ้มกะตังค์ อย่างนั้นก็หมายความว่า ต่อไปมากินข้างที่นี่ ก็ไม่ต้องจ่ายเงินนะสิ”
รพีพงษ์ยิ้มให้อารียา พูดว่า “เป็นโชคดีที่ได้มาเพราะคุณ ไง บัตรใบนี้ผมให้คุณ ที่นี่อยู่ใกล้บริษัทคุณ ต่อไปคุณก็มา ทานข้าวที่นี่โดยไม่ต้องเสียเงินแล้ว”
ความจริงนั้นเขารู้ดี ว่าแท้จริงแล้วไม่ได้มีผู้โชคดีอะไร นี่ ก็แค่ตาสีทองอยากจะเอาใจเขาเท่านั้น
ในเมื่อตาสีทองก็ซื้อร้านคุ้มกะตังค์เอาไว้แล้ว แม้ว่าตาสี ทองจะเป็นแค่พ่อบ้านของตระกูลลัดดาวัลย์ แต่ว่า ทรัพย์สินทั้งหมดที่เขามีก็ไม่ได้เหมือนอย่างคนธรรมดา ทั่วไป
รพีพงษ์คิดว่าตาสีทองนั้นมีความอดทนจริงๆ นานขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่ลดละความพยายามที่จะให้เขากลับบ้าน ตระกูลลัดดาวัลย์
อารียารับบัตรใบนั้นจากรพีพงษ์ สีหน้าเต็มไปด้วยความ ตื่นเต้นดีใจ เธอไม่รู้เลยว่ารพีพงษ์และคนสูงอายุที่นั่งอยู่ ตรงหัวมุมนั้นรู้จักกัน และไม่รู้ว่าบัตรใบนี้ก็คือผู้เฒ่าคนนั้น มอบให้กับรพีพงษ์
“อ้าว นี่ไม่ใช่อารียาเหรอ คิดไม่ถึงเลยนะว่าจะมาเจอเธอ ที่นี่”ตอนนั้นเองที่มีเสียงหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมา ร่างของ อารียาชะงักเกร็งทันที
เธอหันกลับไปมองด้านหลัง มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ แต่งหน้าเข้มยืนอยู่ด้านหลังเธอ สีหน้าเต็มไปด้วยการดูถูก เยาะเย้ยจ้องมองมาที่เธอ
“เป็นเธอเองเหรอ กันตา”อารียาเอ่ยถาม
รพีพงษ์มองพิจารณาผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า ครั้ง ก่อนบุษบากรเคยพูดถึงคนที่ชื่อกันตา ความสัมพันธ์ของ อารียากับหล่อนนั้นไม่ค่อยจะดีนัก
กันตาเองก็ไม่เกรงใจ นั่งลงข้างๆอารียาทันที พูดด้วย ท่าทางแปลกใจ”คิดไม่ถึงว่าเธอจะยอมมาทานอาหารที่ ร้านนี้ด้วย สงสัยคงต้องหาเงินนานถึงจะมาทานอาหารที่นี่ มื้อหนึ่งได้ละมั้ง”
อารียาขมวดคิ้วทันที กันตายังคิดว่าเธอยังทำงานเป็น พนักงานเล็กที่บริษัทอยู่ แทบไม่รู้เลยว่าเธอได้ขึ้นตำแหน่ง แล้วได้รับโครงการใหญ่โต
เห็นอารียาไม่พูดอะไรกันตาก็ยิ่งคิดว่าอารียาคงจะไม่ได้ มีความสุขสบายอะไรนัก จากนั้นก็โยนแค็ตตาล็อคห้องลง บนโต๊ะ
“คิดว่าตอนแรกที่โรงเรียน มีคนตามจีบเธอมากมาย ขนาดไหน นางฟ้าที่เย็นชาอย่างฉัน ยังไม่เคยตกลงปลงใจ กับใครมาก่อน ใครจะไปคิดว่าหลังจากที่เรียบจบแล้ว เธอ จะแต่งงานกับคนที่ไร้ค่าคนหนึ่ง”
“ดวงของฉันยังโชคดีกว่าเธอมาก ตอนนี้ฉันได้พบกับ แฟนซึ่งเป็นทายาทเศรษฐี ไม่นานี้เขาก็เพิ่งซื้อบ้านที่ดง เย็นให้ฉันหนึ่งหลัง สามห้อง สามล้านกว่าบาทเชียวนะ วัน นี้เพิ่งจะได้รับห้อง”
กันตาอยากจะมาคุยอวดต่อหน้าอารียานานแล้ว หล่อน เองก็คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้พบเธอที่นี่ ดังนั้นจึงรีบคว้า โอกาสไว้ทันที รีบแสดงอำนาจบารมีของตนเองต่อหน้า อารียาทันที
“อ้อ อย่างนั้นก็ยินดีกับเธอด้วย”อารียาตอบกลับไปสั้นๆ
กันตาก็ยิ่งได้ใจ หล่อนหันไปชำเลืองมองอารียา พูด ว่า”อารียา นี่คงจะไม่ใช่สามีไร้ประโยชน์ของเธอหรอกนะ นี่เธอกล้าพาเขาออกมากินข้าวด้วยกันเหรอเนี่ย หรือว่าเธอ อยากขายหน้า”
“ถ้าหากเป็นฉัน ฉันคงไม่พาไอ้คนไร้ประโยชน์ออกมา ด้วยแน่ แต่ว่าเรื่องพวกนี้คงไม่เกิดขึ้น เพราะแฟนฉันเป็น ทายาทเศรษฐี และก็หล่อมาก พาออกไปไหนก็เป็นที่เชิด หน้าชูตา”
“เธอพล่ามพอหรือยัง”อารียาสีหน้าโกรธเกรี้ยว รับไม่ ไหวกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ
สีหน้าของกันตาไม่ทุกข์ร้อนอะไร พูดว่า “ทำไม ปากก็ ปากของฉัน จะห้ามไม่ให้ฉันพูดได้เหรอ ตอนนั้นที่ โรงเรียนเธอทระนงตนมากนักไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ไม่แล้ว เหรอ ใคร! ” ฉันจะบอกให้นะ นี่เขาเรียกว่าโชคไม่เข้าใครออก
อารียากำหมัดแน่น ขบเขียวเคี้ยวฟันมองไปที่กันตา เอ่ยว่า”ฉันอยากจะไล่เธอออกไปจากที่นี่จริงๆ”
กันตาเบ้ปาก พูดว่า”จะไล่ฉันออกไปเหรอ จะบอกเธอ ให้นะ ฉันเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ เจ้าของร้านนี้ก็ยังต้อง เกรงใจแฟนฉัน ฉันจะดูสิว่าจะมีใครกล้าไล่ฉันออกไปมั้ย” พนักงานที่นำหน้ามานั้นชำเลืองมองกันตา เอ่ย ปาก”ขอโทษครับ คุณรบกวนการรับประทานอาหารของ
พอหล่อนพูดจบ ก็มีพนักงานหลายคนเดินมาทางนี้
ลูกค้าสำคัญของเราอย่างมากครับ ขอเชิญให้คุณออก
จากร้านเราเดี๋ยวนี้ครับ มิเช่นนั้นพวกเราคงต้องไล่ออกไป”
