บทที่249 ไม่จำเป็นต้องหนี
สีหน้าของจิรโชติและรชนิชลเต็มไปด้วยความดูถูก รู้สึก ว่ารพีพงษ์พูดอวดเก่งขึ้นมาเอง
ก้องภพหันไปสบตากับทัศน์พล แล้วพูด: “พี่ทัด อย่ามัวแต่ พูดจาไร้สาระกับไอ้งั่งนี้เลย ทำให้มันเห็นถึงความร้ายกาจ ของพี่เลย ให้พี่ตัดแขนตัดขาของมันก่อน เมื่อวานนี้มันให้เรา เห่าเรีบนแบบสุนัขต่อหน้าผู้คนมากมาย วันนี้ก่อนที่จะฆ่ามัน ฉันจะให้มันกลายเป็นสุนัขจริงๆ”
6 ใบหน้าของทัศน์พลแสดงถึงความโหดเหี้ยม แล้วพูดกับ ลูกน้องตัวเอง: “ลุยพร้อมกัน ทำตามที่น้องลิปตาบอก ตัดแขน ตัดขามันก่อน”
รพีพงษ์มองไปที่อันนาพวกเขาทั้งสามคน แล้วพูด: “พวก คุณถอยหลังไปหน่อย”
รชนิชลและจิรโชติรีบดึงตัวอันนาให้ถอยหลัง รชนิชล
จ้องมองไปที่รพีพงษ์อย่างโกรธแค้น ดวงตาเต็มไปด้วยความ แค้นใจ “พูดอย่างกับว่าสามารถจัดการกับคนพวกนั้นได้ นายโดน ทุบตีตายก็สมควรแล้ว”รชนิชลกล่าวด้วยความโกรธ
ลูกน้องของทัศน์พลก็พุ่งตรงไปล้อมรอบตัวรพีพงษ์ แต่ละคนกระตือรือร้นมาก โดยไม่สนใจรพีพงษ์เลย
“ไอ้เศษสวะนี้เคยฝึกฝนมาหรือเปล่า? ทำไมฉันรู้สึกว่า ท่าทางของเขาไม่กลัวอะไรเลย?”จิรโชติถาม
ชรินทร์ทิพย์เยาะเย้ย แล้วพูด : “มันเคยฝึกบ้าอะไรล่ะ มัน อยู่ในบ้านก็ทำเป็นแค่ล้างจานซักผ้า หัวสมองที่เสียหายคงจะ เกิดจากการกวาดพื้นกวาดจนรู้สึกออกมาว่าตัวเองเหนือกว่า ถึงขนาดนี้คิดว่าตัวเองสามารถจัดการคนมากมายขนาดนี้ได้”
เมื่อได้ยินคำพูดของชรินทร์ทิพย์ ก้องภพและทัศน์พลก็ หัวเราะเสียงดังลั่นขึ้นมา
ในตอนนี้ลูกน้องคนหนึ่งของทัศน์พลก็เตะไปที่รพีพงษ์ หนึ่งที่ร่างกายของรพีพงษ์ก็ขยับทันที
การเคลื่อนไหวของคนพวกนี้ในสายตารพีพงษ์นั้นก็ เหมือนกับเต่าที่คลานอยู่ รพีพงษ์เคลื่อนไหวร่างกายอย่าง ว่องไว เตะไปที่ลูกน้องคนนั้นหนึ่งที ก็มีเสียงดังแกร๊กขึ้นมา ชายคนนั้นล้มลงไปบนพื้น ก็ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บขึ้นมา
จากนั้น ร่างของรพีพงษ์ก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางลูกน้อง พวกนั้น คนพวกนี้มองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของรพีพงษ์ พวก เขารู้สึกว่าตัวเองเจ็บปวดอย่างรุนแรงบนส่วนใดส่วนหนึ่งบน ร่างกาย จากนั้นก็ล้มลงส่งเสียงครวญคราง
สีหน้าของก้องภพพวกเขาทั้งสามคนที่แสยะยิ้มอยู่ก็นิ่งอึ้ง ไปชั่วขณะ มองไปที่รพีพงษ์อย่างไม่เชื่อ พวกเขาคิดไม่ถึง เลย ไอ้เศษสวะที่พวกเขาคิดว่าจะทำเป็นแต่ล้างจาน จะมีฝีมือ ที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้
รชนิชลและจิรโชติเองก็นึกไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะยอดเยี่ยม ขนาดนี้ เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์สามารถจัดการกับลูกน้องของทัศน์ พลได้อย่างง่ายดายเพียงนี้ พวกเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมรพี พงษ์ถึงมีความมั่นใจกล้าจะพูดแบบนี้
อันนาก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น เธอรู้ดีอยู่แล้ว ว่ายังรพีพงษ์ไม่ปล่อยให้พวกเขาเป็นอะไรไปแน่
“พี่ ตอนนี้พี่เชื่อคำพูดของฉันหรือยัง รพีพงษ์ไม่เหมือนกับ คนทั่วไป เขาไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาอย่างที่พวกพี่กล่าว หา”อันนาพูดอย่างภาคภูมิใจ
“ไม่….มันก็แค่สามารถสู้พวกนี้ได้ ไม่เห็นมีอะไรเป็นพิเศษ เลย ช่วงนี้ฉันก็กำลังฝึกชกมวย ถ้าเกิดเป็นฉันขึ้นไป ก็คงไม่ ได้แย่ไปกว่าเขา”จิรโชติกล่าวออกมาอย่างหน้าด้านๆ
อันนาเบะปาก แล้วพูด: “อย่างนั้นพี่ก็ขึ้นไปสิ ก็ไม่รู้ว่าใคร นะ เมื่อกี้กลัวจนเกือบจะร้องขอชีวิตจากคนอื่น พี่ฝึกมวยมา แล้วจะมีประโยชน์อะไร ก็เอามาแค่เพื่อรังแกคนที่ชื่อๆกว่า”
“เธอ!”สีหน้าจิรโชติเต็มไปด้วยความละอาย คำพูดของ อันนาเหมือนกับมีดแหลมคมเลย เสียบลงมาที่หน้าอกเขา จะ ไม่ให้เขาโมโหได้ยังไง
“เธออะไรของพี่ ฉันพูดไม่ถูกเหรอ ถ้าพี่คิดว่าที่ฉันพูดมัน ไม่ถูก ตอนนี้ก็เข้าไปช่วยรพีพงษ์เลย พี่ก็ยังกลัวคนที่ชื่อทัศน์ พลมาหาเรื่องพี่”อันนาพูดออกมาอย่างกล้าหาญ
รชนิชลก็เริ่มมองไปที่จิรโชติอย่างดูถูก รู้สึกว่าวันนี้จิร โชติไม่เหมือนผู้ชายเลย ไม่มีความกล้าหาญเลยสักนิด หลัง จากที่เจอทัศน์พล ก็รีบร้องขอความเมตตาทันที
แน่นอนว่า เธอเองก็ไม่ได้ดีมากนัก เพียงแต่เธอไม่ยอมรับ เท่านั้นเอง
ไม่ถึงนาทีของการพยายาม รพีพงษ์ก็สามารถจัดการกับ ลูกน้องของทัศน์พลได้ทั้งหมด บนพื้นเต็มไปด้วยคน ที่ร้อง คร่ำครวญด้วยความเจ็บ
ทัศน์กัดฟัน แล้วกริชออกมาจากเสื้อผ้าของตัวเอง วิ่งพุ่งตรงไปที่รพีพงษ์
“เยี*แมร่ง ไปตายซะ!”
รพีพงษ์หันกลับมา เอื้อมมือไปจับข้อมือของทัศน์พล ทัศน์ พลก็ปล่อยเสียงเย็นเยือก และก็ขยับแขนอย่างรวดเร็ว โดย หลบหลีกมือของรพิพงษ์ไปได้
เขาเป็นลูกน้องมือหนึ่งของประดิพุทธิ์ ก็ต้องมีความ แข็งแกร่งเป็นธรรมดา ตอนนี้ร่องรอยการบาดเจ็บบนตัวรพี พงษ์ สามารถใช้พลังได้เพียงแค่ครึ่งเดียว อยากจะรีบจัดการ ทัศน์พลให้จบๆไป ก็มีความยากนิดหนึ่ง
แน่นอนว่า ผลกระทบที่เกิดขึ้นกับรพีพงษ์ทำให้ไม่
สามารถจัดการทัศน์พลได้เลยทันที ต้องใช้เวลามากไปหน่อย สุดท้ายยังไงทัศน์พลก็ต้องตกไปอยู่ในเงื้อมมือของรพีพงษ์ อยู่ดี
“พี่ทัดเป็นถึงลูกน้องมือหนึ่งของประดิพุทธิ์ จัดการไอ้งั่งนี้ ยังไงก็ไม่ใช่ปัญหา”ก้องภพกัดฟันแล้วพูดออกมา
ชรินทร์ทิพย์มองไปที่ทั้งสองคนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ ในใจก็ รู้สึกร้อนตัวขึ้นมา ท้ายที่สุดไม่ว่ายังไง รพีพงษ์ก็เก่งกว่า
“ไอ้เหี้ยที่สมควรตาย ทำไมถึงได้เก่งกาจขนาดนี้ หรือแม้ ทัศน์พลก็ไม่สามารถจัดการเขาได้เลยเหรอ?”ชรินทร์ทิพย์ จ้องไปที่รพีพงศ์อย่างเคียดแค้น
เธอหันไปมองก้องภพ แล้วพูด: “ฉันรู้สึกว่าทัศน์พลไม่ใช่คู่ ต่อสู้ของรพีพงษ์ ฉันว่านายโทรศัพท์หาคนที่ชื่อประดิพุทธิ์ ตอนนี้ที่สามารถจัดการกับรพีพงษ์ได้ ก็คงจะมีแต่ประดิพุทธิ์ แล้วล่ะ นายและทัศน์พลก็เป็นคนของประดิพุทธิ์ ยังไงเขาก็ ต้องช่วยพวกนายอยู่แล้ว ต่อให้วันนี้ไม่สามารถจัดการกับไอ้เศษสวะนี้ได้ ทำให้มันทุกข์ทรมานหน่อยก็ยังดี”
ก้องภพสุดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พยักหน้า แล้วพูด ว่า: ” ก็ได้ อย่างนั้นฉันก็จะเชื่อเธอละกัน จะโทรหาพี่พุดเดี๋ยว นี้ เพียงแค่พี่พูดมา วันนี้ไอ้หมอนี่ไม่มีโอกาสจะได้กระโดดแน่”
เมื่อพูดจบ เขาก็รีบเอาโทรศัพท์ตัวเองออกมา
ขณะที่การต่อสู้ระหว่างรพีพงษ์และทัศน์พลใกล้จะสิ้นสุด ลง รพีพงษ์กลัวว่ากำลังภายในร่างกายจะเดี๋ยวจะตามไม่ทัน ดังนั้นเลยไม่ได้จะต่อสู้กับทัศน์พลเป็นเวลานาน ก็ใช้กระบวน ท่าไม้ตายออกมาสองสามท่า ทำให้การเคลื่อนของทัศน์ล่า
ถอยลง สีหน้าของทัศน์พลจ้องไปที่รพีพงษ์ด้วยความกลัว เขา รู้สึกว่าคนที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง ความแข็งแกร่งยังจะน่ากลัว กว่าประดิพุทธิ์ซักอีก เขาไม่มีความสามารถที่จะรับมือได้
ในเวลานี้ทัศน์พลก็เกิดข้อบกพร่องขึ้น รพีพงษ์ใช้โอกาส นี้ ชกไปที่กระดูกซี่โครงของทัศน์หนึ่งหมัด ขณะที่มืออีกข้าง ก็คว้ากริชในมือขอทัศน์พล แล้วแทงไปที่ขาของเขาโดยไม่ ลังเล
ทัศน์พลก็ส่งเสียงกรีดร้อง รีบก้าวถอยหลัง และนั่งลงตรง หน้าก้องภพและชรินทร์ทิพย์
“ไอ้หมอนี่มีพลังที่แข็งแกร่งมาก ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน พวกแกรีบหนีไปซะ ทำได้เพียงแค่รอกลับมาแก้แค้นภาย หลัง”ทัศน์พลกล่าว
ก้องภพและชรินทร์ทิพย์ทั้งสองคนก็ไม่ขยับ แต่บน ใบหน้ากลับมีรอยยิ้มที่เล่ห์เหลี่ยมปรากฏออกมา
“พี่ทัด ไม่ต้องกังวล ผมโทรเรียกพี่พูดแล้ว เขาจะพาคนมีที่นี่อย่างรวดเร็ว ถึงตอนนั้นก็ถึงเวลาตายของไอ้หมอนี่!”ก้อง ภพกล่าวอย่างเย็นชา
“พี่พุด? พวกนายเรียกประดิพุทธิ์เหรอ?”จิรโชติอุทานขึ้น
ก้องภพกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ใช่แล้ว อยู่ที่อำเภอโซชิง ประดิพุทธิ์เป็นตัวแทนของอะไร พวกแกก็น่าจะรู้ดี เพียงแค่พี่ พุดมาถึง พวกแกจบเห่แน่”
จิรโชติและรชนิชลต่างก็มองหน้ากันแล้วสบตา สีหน้าเต็ม ไปด้วยความกังวล
ในตอนนี้อันนาจ้องมองไปที่พวกเขา แล้วพูดว่า: “แล้ว ทำไมพวกเราต้องอยู่รอที่นี่ด้วย คนพวกนั้นของพวกคุณก็ถูก รพีพงษ์จัดการล้มลงไปหมดแล้ว ถ้าตอนนี้พวกเราอยากจะหนี อย่างพวกคุณสองคน จะสามารถขัดขวางพวกเราได้เหรอ?”
ก้องภพและชรินทร์ทิพย์ก็นิ่งอึ้ง สีหน้าก็แสดงออกมาถึง ความลำบากใจ อันน่าพูดถูก ตอนนี้แม้แต่ทัศน์พลยังล้มลงมา เลย แล้วอย่างพวกเขาสองคน จะไปขัดขวางรพีพงษ์ได้ยังไง กัน
“พวก…พวกแกห้ามหนีนะ! ต่อให้พวกแกหนีไป พี่พุดก็ สามารถตามหาพวกแกจนเจอ!”ก้องภพกล่าวขึ้นอย่างร้อนตัว
“แม้แต่ชื่อพวกเราก็ยังไม่รู้จัก จะไปตามหาพวกเราได้ที่ ไหน คุณก็อยากมาอวดดีไปหน่อยเลย รพีพงษ์ พวกเรารีบไป กันเถอะ เพียงแค่พวกเขาไม่สามารถตามหาพวกเราได้ ก็ไม่ สามารถทำอะไรพวกเราได้”อันนากล่าว
รชนิชลและจิรโชติทั้งสองคนก็พยักหน้า รู้สึกว่าสิ่งที่ อันนาพูดมามีเหตุผล ต้องออกไปจากที่นี่ทันที
“พวกเรารีบไปกันเถอะ อย่ามัวแต่ยืนเฉยที่นี่ต่อไปเลย รพีพงษ์ นายรีบจัดการพวกเขาทั้งสองคนเลย ประดิพุทธิ์มาแล้ว จะต้องหาเรื่องเดือดร้อนมาให้พวกเราแน่นอน”รชนิชลหันกลับ ไปมองรพีพงษ์
รพีพงษ์ยิ้ม แล้วพูดว่า: “ไม่มีความจำเป็นที่ต้องหนี พวก เขาก็อุตส่าห์เรียกประดิพุทธิ์มาแล้ว อย่างนั้นก็รอประดิพุทธิ์ มาดีกว่า ฉันก็อยากดูว่าพวกเขาจะให้ประดิพุทธิ์จัดการกับฉัน ยังไง”
รชนิชลพวกเขาทั้งสามคนก็เบิกตากว้างทันที คิดไม่ถึงว่า รพีพงษ์จะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา แบบนี้มันรนหาที่ตายชัดๆ!
“นายบ้าไปแล้วเหรอ ตอนนี้มีโอกาสที่จะหนี นายก็ยังไม่ หนี ยังจะรอประดิพุทธิ์มาอีก ฉันไม่เคยเห็นคนที่โง่เหมือนกับ นายมาก่อนเลย!”รชนิชลตะโกน
“พวกเราก็อย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่ไปเราไปกัน เถอะ”จิรโชติกล่าว
“รพีพงษ์ พวกเราไปกันเถอะ ประดิพุทธิ์แข็งแกร่งกว่า พวกเขาอีกนะ ถ้าเกิดรอให้ประดิพุทธิ์มาถึงที่นี่จริงๆ แบบนั้น ก็ยังหนีไปไม่ได้จริงๆนะ”สีหน้าของอันนาก็เต็มไปด้วยความ กังวล
ก้องภพและชรินทร์ทิพย์ก็แสยะยิ้มขึ้นมา ก็เขาคิดไม่ ถึงว่ารพีพงษ์จะโง่ขนาดนี้ ถึงขนาดจะรอให้ประดิพุทธิ์มาถึงที่ นี่ หรือเขาจะคิดว่าเขาสามารถจัดการกับคนของทัศน์พลได้ ก็ มีสิทธิ์ที่จะท้าทายประดิพุทธิ์ได้เหรอ?
ตลกสิ้นดี!
รพีพงษ์จ้องมองไปที่อันนาพวกเขาทั้งสามคน แล้วพูด “พวกคุณสามคนไปก่อนเถอะ เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณอยู่แล้ว ไม่ต้องสนใจฉัน”
อันนาก็อยากจะทั้งรพีพงษ์ไปเช่นนี้ ก็เลยพูดว่า: “รพีพงษ์ ฉันรู้ว่านายเก่ง แต่ว่าประดิพุทธิ์เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดใน อำเภอโซซิง ถ้านายสู้กับเขา ไม่มีผลดีอะไรเลย นายหนีไป พร้อมกับพวกเราเถอะ”
“อันนา เธอก็อย่าไปสนใจเขาแล้ว เขาไม่อยากไป ก็ไม่ใช่ เรื่องของพวกเราแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยว ประดิพุทธิ์มาถึง พวกเราอยากจะหนีก็หนีไม่พ้น”รชนิชลดึงตัว อันนาเดินออกไปข้างนอก
รพีพงษ์ยิ้มให้อันนา แล้วพูดว่า: “ไปเถอะ ฉันไม่เป็นอะไร” เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์ยืนกรานเช่นนี้ อันนาก็ทำได้เพียงตาม รชนิชลออกไปข้างนอก
ก้องภพและชรินทร์ทิพย์ทั้งสองคนยังอยากจะขัดขวาง พวกเขา รพีพงศ์เบิกตากว้างจ้องมองไปที่พวกเขา พวกเขา สองคนก็สั่นเทาทันที รีบหลีกทางออกจากประตู
หลังจากที่อันนาพวกเขาสามคนจากไป ก้องภพและชริน ทร์ทิพย์ก็แสยะยิ้มมองไปที่รพีพงษ์ สายตาของชรินทร์ทิพย์ เต็มไปด้วยความเคียดแค้น แล้วก็บ่มพรึมพำ: “รนหาที่ตายเอง นะ รอเดี่ยวประดิพุทธิ์มาถึง ดูสิว่านายยังจะอวดเก่งแบบนี้
หรือเปล่า!”
