บทที่ 259 ไม่จบไม่สิ้นสักที
รพีพงษ์มองไปศศินัดดาที่ยืนขวางตัวเองอยู่ สีหน้าเคร่งเครียด แล้วพูดอย่างเย็นชา: “แม่ ตอนนี้ผมไม่มีเวลามาพูดเรื่องนี้กับแม่ ตอนนี้แคลร์ตกอยู่ในอันตราย ผมต้องรีบไปช่วยเธอโดยเร็ว”
ศศินัดดาเบะปาก แล้วพูด: “แกอย่ามาหลอกฉันนะ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกอยากหาข้ออ้างเพื่อจะได้รีบไปเจออารี แกก็รู้ว่าถ้าแกเจอเธอแล้ว เธอคงไม่ยอมปล่อยให้แกไปอย่างแน่นอน จะบอกแกให้นะ วันนี้แกเอาเงินไม่กี่ล้านออกไม่ได้ ก็อยากคิดที่จะออกจากประตูนี้”
พูดอยู่ ศศินัดดาจึงวางมือทั้งสองข้างของเธอปิดกั้นไว้ที่ประตู ขว้างรพีพงษ์ไว้ไม่ให้เขาออกไป
“ผมไม่ได้หลอกแม่นะ ตอนนี้แคลร์กำลังตกอยู่ในที่อันตรายจริงๆ แม่รีบถอยไปเถอะ ตอนนี้ผมจำเป็นต้องรีบไปโดยเร็ว”รพีพงษ์พูดอย่างกังวล
“แกก็รู้ว่าเธอว่าตกอยู่ในที่อันตราย อย่างนั้นยังไม่รีบเอาเงินมาให้อีก ต่อให้แกไม่อยากออกห่างจากลูกสาวฉัน ก็จำเป็นต้องจ่ายเงินฉันมาให้ครบ ให้เงินฉันก่อนแล้วแกค่อยไปหาเธอ”ศศินัดดาอย่างฉอดๆ
เมื่อจารุณีมองไปที่ใบหน้าของศศินัดดา ในใจก็รู้สึกโกรธ แล้วพูด: “คุณนี่มันน่าขยะแขยงจริงๆ เกือบจะเหมือนกับหวัง เสวี่ยฉินในมนต์รักในสายฝน ตอนนี้ลูกสาวของคุณตกอยู่ในอันตราย คุณกลับข่มขู่ขอเงินกับรพีพงษ์ ไร้ยางอายจริงๆ”
เมื่อพูดจบ จารุณีก็ผลักตัวศศินัดดา และผลักหล่อนลงไปที่พื้น
เมื่อรพีพงษ์เห็นสิ่งนี้ ก็ไม่พูดอะไร รีบเดินออกไปด้านนอก ตอนนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะมาสนใจว่าศศินัดดาล้มลงเป็นยังไงบ้าง
รถปอร์เช่ที่จอดอยู่ในลานภายในคฤหาสน์ หลังจากที่รพีพงษ์เห็น ก็รีบเดินเข้าไปดู ก็พบว่ากุญแจอยู่ในนั้น เขาก็ตรงเข้าไปเปิดประตู และเข้าไปนั่ง
จารุณีรีบวิ่งตามเข้าทันที แล้วนั่งด้านข้างคนขับ
รพีพงษ์ไม่พูดอะไร สตาร์ทรถ และขับออกจากคฤหาสน์
หวังว่าจะทันเวลา
ศศินัดดาจับเอวของหล่อนไว้และร้องครวญคราง เมื่อเห็นรพีพงษ์ขับรถออกไป ก็รีบด่าทันที: “แกนี่มันไอ้สารเลว แกไม่ให้เงินฉันก็ไม่พอ ยังจะขโมยรถของบ้านฉันไปอีก ชาตินี้ทั้งชาติแกอย่าคิดที่จะกลับมา! ยังมีนังบ้านั้นด้วย ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่ฉันหาทางแก้แค้นแกแน่!”
ร้านktvในเมืองริเวอร์
จักรพันธ์ให้คนของตระกูลลัดดาวัลย์จับตัวอารียาเข้ามาในห้องktv
แม้ว่าเมื่อคืนจะถูกกระทืบอย่างน่าสังเวช แต่ว่าเมื่อคิดถึงว่าจะได้สนุกกับอารียา ในใจของจักรพันธ์ก็รู้สึกตื่นเต้น
“เดี๋ยวกูสนุกก่อน ค่อยไปแก้แค้นไอ้สารเลวเมื่อคืนพวกนั้น กล้ากระทืบฉันได้อย่างเลวร้ายขนาดนี้ ฉันจะทำให้พวกมันรู้ถึงความเป็นจริงของชีวิต”
เขาให้คนของตระกูลลัดดาวัลย์โยนอารียาไว้ที่บนโซฟา จากนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็จ้องมองเธอด้วยความสมเพช แล้วพูด: “เธอเห็นความสามารถของฉันแล้วหรือยัง คนที่รพีพงษ์ส่งมาให้เธอ อยู่ที่ฉันยังไงก็ไม่เก่งพอ ที่สำคัญรพีพงษ์ก็ตายแล้ว ตอนนี้เธอก็เป็นแม่ม่าย อยู่คนเดียวมันน่าเบื่อจะตาย สู้อยู่กับฉันก็ไม่ได้ แบบนี้ฉันก็จะทำให้เธอสัมผัสถึงความสุขการเป็นผู้หญิง เธอว่าใช่มั้ย?”
อารียาจ้องมองจักรพันธ์อย่างคับแค้น กัดฟันแล้วพูด: “แกนี่มันไอ้คนระยำ ต่อให้ฉันตาย ก็ไม่ปล่อยให้แกทำสำเร็จหรอก ถ้าหากว่ารพีพงษ์ตายไปแล้วจริงๆ อย่างนั้นฉันก็ตามไปอยู่กับเขา!”
จักรพันธ์หัวเราะเยาะ และกล่าวว่า: “ฝันไปเถอะ ตกมาถึงเงื้อมมือของฉันแล้ว เธออยากตายมันไม่ใช่ง่ายๆเลย เธอเชื่อฟังแล้วรอฉันเลี้ยงดูดีกว่า!”
เมื่อพูดจบ จักรพันธ์ก็เดินไปอยู่ตรงหน้าอารียา และเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเธอ
เมื่ออารียาเห็นเช่นนี้ ก็รีบคว้าข้อมือของจักรพันธ์ทันที แล้วกัดไปที่แขนของจักรพันธ์
จักรพันธ์ก็ร้องโอดโอย แล้วยกมืออีกข้างขึ้นมา และตบหน้าไปที่บนหน้าอารียาอย่างรุนแรงหนึ่งที
“เย็*แม่งอีผู้หญิงหยำฉ่า กล้าตบหน้าฉันเหรอ!”
อารียาจับหน้าตัวเองไว้ มองไปที่จักรพันธ์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความแค้น แล้วพูด: “แกอย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ฉันไม่ทำตามใจแกแน่ ถ้าแกแตะเนื้อต้องตัวฉัน ฉันก็จะทำให้แกอยู่อย่างไม่สงบสุขแน่!”
จักรพันธ์ตะคอกอย่างเย็นชา และพูดว่า: “ถือเป็นเกียรติกับเธอจริงๆ ที่จะทำให้ฉันไม่สงบสุข ฉันเองก็อยากดูเหมือนกันว่า เธอจะไปเอาความสามารถแบบนี้มาจากไหน เอาเชือกมา มัดตัวเธอให้ฉันซะ ดูซิว่าเธอจะอวดเก่งกับฉันยังไง”
คนของตระกูลลัดดาวัลย์ก็รีบออกไปหาเชือก สีหน้าอารียาก็เปลี่ยนไป ถ้าหากว่าจักรพันธ์มัดตัวเธอขึ้นมาจริงๆ อย่างนั้นเธอก็จะไม่สามารถขัดขืนได้แม้แต่นิดเดียว
เธอลุกขึ้นยืน อยากจะวิ่งออกไปจากห้องKtvนี้ เมื่อจักรพันธ์เห็นเช่นนี้ จึงผลักเธอกลับไปหนึ่งที
คนของตระกูลลัดดาวัลย์ก็ลุกขึ้นมา จ้องมองอารียาด้วยท่าทางที่บึ้งตึงไม่ยิ้ม เธอก็แค่ผู้หญิงคนเดียว อยากจะหนีออกไปจากเงื้อมมือของผู้ชายมากมายขนาดนี้ มันก็ยากเหมือนกับตะกายขึ้นบนท้องฟ้า
หลังจากนั้นไม่นาน คนที่เพิ่งออกไปก็กลับมาพร้อมกับเชือก คนกลุ่มหนึ่งมัดตัวอารียาด้วยเชือก ตอนนี้ไม่ว่าอารียาจะดิ้นรนขนาดไหน ก็ไม่มีประโยชน์
จักรพันธ์จ้องมองไปที่อารียาพร้อมกับยิ้มเยาะ แล้วพูด: “ลำบากแล้วนะพี่ๆน้องๆ เดี๋ยวฉันลิ้มลองก่อน เดี๋ยวมีส่วนแบ่งให้พี่ๆน้องๆ พวกคุณก็คิดสักว่าหล่อนคือหมาตัวเมียตัวหนึ่งก็พอ ไม่ต้องเกรงใจหล่อน”
เมื่อพูดจบ จักรพันธ์พุ่งเข้าหาร่างของอารียา
“แกไสหัวออกไปให้พ้นๆจากฉันนะ แกไอ้สารเลว อย่าแตะเนื้อต้องตัวฉัน!”สีหน้าอารียาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังแล้วตะโกน
“หึหึ ในเวลานี้ให้ฉันออกไป เธอล้อเล่นหรือเปล่า วันนี้กูต้องได้ตัวมึง!”จักรพันธ์พูดด้วยยิ้ม
ในขณะนี้ ประตูของห้องktvถูกคนเตะแล้วเปิดออก ธฤตญาณก็รีบพาคนกลุ่มหนึ่งเข้าไปพร้อมกัน
หลังจากที่โทรศัพท์หารพีพงษ์เสร็จ ธฤตญาณก็รีบพาคนมาที่นี่อย่างรวดเร็ว ในเวลานั้นอารียาเพียงแค่ยื้อเวลาให้ตัวเอง ดังนั้นธฤตญาณจึงพาคนมาถึงที่นี่ทันเวลาพอดี
“เย็*แม่ง ใครมันกล้ามาขัดจังหวะดีๆของกูอีกเนี่ย!”จักรพันธ์หันไปรอบๆด้วยความโกรธ และมองไปข้างหลังตัวเอง
หลังจากที่ธฤตญาณเห็นรูปร่างหน้าตาของจักรพันธ์ ก็นิ่งอึ้ง: “รพีพงษ์?”
“มันไม่ใช่รพีพงษ์ มันแค่มีรูปร่างหน้าตาที่คล้ายๆกับรพีพงษ์ พวกคุณอย่าไปหลงกลมัน!”อารียารีบตะโกนทันที
ธฤตญาณพยักหน้า จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา: “ปล่อยเธอซะ อยู่ที่เมืองริเวอร์ ยังไม่มีใครที่กล้าลงมือกับผู้หญิงของรพีพงษ์ต่อหน้าฉันธฤตญาณมาก่อน!”
จักรพันธ์หัวเราะเยาะ และพูดว่า: “มาที่นี่เพื่อช่วยภรรยาของรพีพงษ์อีกแล้วเหรอ ฟังจากน้ำเสียงของแก เก่งกาจมากเลยนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าแกจะเก่งกาจสู้กับพวกคนยอดฝีมือของตระกูลลัดดาวัลย์หรือเปล่า? ”
สีหน้าของธฤตญาณเปลี่ยนไป เขาคิดไม่ถึงว่าคนที่ลงมือกับอารียาจะเป็นคนของตระกูลลัดดาวัลย์ ในขณะนี้ก็รู้สึกกังวลขึ้นมาในใจ เนื่องจากคนยอดฝีมือของเขาเทียบกับคนยอดฝีมือของตระกูลลัดดาวัลย์ ก็ยังมีช่องว่างที่ห่างไกลกันมาก
แต่อารียาอยู่ในมือของพวกเขา ต่อให้พวกเขาจะเก่งกาจแค่ไหน ธฤตญาณก็ต้องจำใจกัดฟันช่วยอารียาออกมาให้ได้
“ลุยพร้อมกัน ช่วยอารียาออกมาก่อน อย่ามัวแต่ต่อสู้กัน!”
ธฤตญาณตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว และรีบมุ่งตรงไปที่อารียา
คนของตระกูลลัดดาวัลย์มีปฏิกิริยาอย่างว่องไว รีบขัดขวางคนที่ธฤตญาณพามาด้วย ทั้งห้องKtvก็วุ่นวายขึ้นมาทันที
ความสามารถของยอดฝีมือของตระกูลลัดดาวัลย์นั้นแข็งแกร่งมาก คนที่อยู่ในเหตุการณ์นอกจากธฤตญาณสามารถรับมือได้ ส่วนคนอื่นๆที่เหลืออยู่ก็มีความอ่อนแอเมื่ออยู่ตรงหน้าพวกเขา
หลังจากที่ต่อสู้กันไม่นาน คนทั้งหมดที่ธฤตญาณพามาก็ล้มลงกับพื้น ธฤตญาณคนเดียวไม่สามารถรับมือกับคนมากมายขนาดนี้ได้ ในพริบตา ก็ล้มลงกับพื้น
จักรพันธ์เดินไปข้างธฤตญาณ และเตะไปบนตัวเขาหนึ่งที แล้วด่า: “แกเก่งนักหนาไม่ใช่เหรอ ทำไมล้มลงไว้ขนาดนี้ ก็แค่คนห่วยๆ ยังกล้ามาอวดเก่งกับฉัน วันนี้นอกจากพวกแกจะช่วยเหลือหล่อนไม่ได้แล้ว ที่สำคัญฉันยังจะให้พวกแกดูฉันข่มขืนหล่อนอย่างบ้าหลั่ง ไม่นานพวกแกก็จะรู้ว่ารสชาติความสิ้นหวังคืออะไร”
ธฤตญาณมองไปที่จักรพันธ์ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด อยากจะลุกขึ้นจากพื้นเพื่อสั่งสอนเขา เขาก็คิดไม่ออกจริงๆว่า ชายคนนี้มีใบหน้าที่เหมือนกับรพีพงษ์ แต่ทำไมจิตใจถึงได้มืดมนขนาดนี้
คนของตระกูลลัดดาวัลย์ก็รีบเดินไป แล้วจับตัวเพื่อคุมควบธฤตญาณไว้ทันที ทำให้เขาไม่มีโอกาสลุกขึ้น
จักรพันธ์ถอนหายใจเบาๆ หลังจากที่เหลือบมองธฤตญาณอย่างดูถูก แล้วหันกลับเดินตรงไปที่อารียาอีกครั้ง
อารียาคิดไม่ถึงว่าธฤตญาณก็ไม่คู่ต่อสู้ของคนพวกนี้ของจักรพันธ์ และรู้สึกประหม่าอีกครั้ง
“ให้ตายเถอะ เสียเวลาของกูจริงๆ คนสวย ครั้งนี้ฉันมาปรนเปรอความสุขให้เธอแล้ว”จักรพันธ์ก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเดินเข้าไป
อารียารู้สึกหมดหวัง ความคิดแรกก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ ถ้าหากในเวลานี้รพีพงษ์อยู่ที่นี่ คงไม่ปล่อยให้เธอเป็นอะไรไปอย่างแน่นอน แต่จักรพันธ์บอกว่ารพีพงษ์ตายแล้ว โทรศัพท์ที่เธอโทรหาไปก็พูดเช่นนี้ ดังนั้นในใจของเธอจึงไม่มีความหวังใดๆแล้ว
เมื่อตอนที่จักรพันธ์กำลังจะลงมือกับอารียา มีเสียงฝีเท้าดังออกมาจากนอกห้องKTV จากนั้น กลุ่มคนอีกกลุ่มก็รีบเข้าไปในห้องKtv
“รพีพงษ์ ถึงวันตายของแกแล้ว ยอมกลับไปกับพวกเราสักดีๆ ชีวิตคุณหนูใหญ่ของพวกเรา แกต้องชดใช้ด้วยการเลือดต้องล้างด้วย”ชายชราตะโกนขึ้นมา
จักรพันธ์หันไปมองรอบๆอย่างรำคาญ และตะโกนใส่คนที่วิ่งเข้ามา: “เย็*แม่ง ไม่จบไม่สิ้นสักที รีบจัดการพวกมันให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันไม่อยากให้ใครหน้าไหนมารบกวนฉัน”
“ดูท่าทางของแก ราวกับคนที่หยิ่งยโสโอหัง ไม่แปลกใจเลยแกถึงได้ลงมือกับลูกสาวของฉัน ยอดฝีมือของตระกูลลัดดาวัลย์ก็ไม่อ่อนแอ แต่ที่อยู่ในนี้ น่าจะเป็นเพียงอันธพาลระดับสูงเท่านั้น ที่มีชื่อเสียงอย่างแท้จริงไม่ได้อยู่ที่นี่สักคนเดียว”ในขณะนี้ก็มีชายเสียงทุ้มคนหนึ่งเข้ามา
จากนั้น ประธานของหอการค้าสมน.ก็เดินเข้ามาในห้องktv
“แกแม่งคิดว่าตัวเองเป็นใคร ต่อให้เป็นแค่อันธพาลของตระกูลลัดดาวัลย์ ก็ไม่ใช่คนห่วยๆอย่างพวกแกจะรับมือได้ รีบไสหัวออกไปให้พ้นๆ อย่าอยู่ขวางหูขวางตาฉันที่นี่”จักรพันธ์ไม่ได้ดูอย่างรอบคอบว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร เขาคิดว่าเป็นแก๊งอันธพาลที่ไม่รู้จักชื่อในเมืองริเวอร์
“กําเริบเสิบสานเกินไปแล้ว! จะกล้าพูดแบบนี้กับประธานของเรา ฉันว่าแกมีความกล้าหาญเป็นอย่างมาก!”ชายชราคนนั้นตะคอกอย่างเย็นชา
“ประธานขี้หมาอะไร กู…..”จักรพันธ์รู้สึกได้ถึงกระแสไฟฟ้าที่ไหลผ่านหัวใจ จากนั้นก็เหลือบมองไปที่ประธานอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นความสยองก็บังเกิดขึ้นในใจ
“ประ….ประธานหอการค้าสมน. ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”จักรพันธ์กลัวมากจนรีบก้าวถอยหลัง
ประธานตะคอกอย่างเย็นชา แล้วพูด: “แกฆ่าลูกสาวของฉัน แล้วหลบหนีออกมาจากคุกของหอการค้าสมน.ของฉัน หรือแกคิดว่าฉันจะปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆเหรอ?”
“ที่สำคัญฉันไม่เข้าใจว่า แกหลบหนีออกมาจากคุกใต้ดินของอาคารTYได้ ทำไมถึงยังทำความผิดพลาดเรื่องง่ายๆแบบนี้ได้ วางมาดหยิ่งผยองอยู่ที่เมืองริเวอร์ หรือแกคิดว่าเรื่องแค่นี้หอการค้าสมน.ของฉันจะไม่มีเบาะแสข่าวคราวที่ตรวจสอบไม่ได้เลยหรือไง?”
เมื่อจักรพันธ์ได้ยินคำพูดเช่นนี้ของประธาน ในใจก็สั่น แล้วพูด: “หลบหนีออกมาจากคุกของพวกคุณ? ประธาน คุณเข้าใจผิดแล้ว คนที่หลบหนีออกมาไม่ใช่ผม พวกคุณมาหาผิดคนแล้ว”
เขาคิดได้อย่างรวดเร็วว่า สาเหตุที่หอการค้าสมน.มาหาเขาถึงที่ รพีพงษ์ต้องรอดพ้นออกจากเงื้อมมือของหอการค้าสมน. ยังไงเขาก็คิดไม่ถึง ว่ารพีพงษ์จะมีความสามารถที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ แม้แต่หอการค้าสมน.ก็ไม่สามารถจัดการเขาได้
ถ้าไม่คิดว่ารพีพงษ์ตายไปแล้วด้วยเงื้อมมือของหอการค้าสมน. เขาคงไม่กล้าผยองอย่างแน่นอน ใครจะรู้ว่ารพีพงษ์สามารถหลบหนีจากเงื้อมมือของหอการค้าสมน.ได้
“อย่าเล่นลิ้นที่นี่ แกคือคนที่ฆ่าลูกสาวของฉัน ต่อให้แกจะแก้ตัวยังไง อย่าได้คิดว่าจะหนีพ้นได้! แกเก่งนักไม่ใช่เหรอ ครั้งนี้ฉันพายอดฝีมือที่อยู่ในระดับสูงกว่ามา แกสามารถสู้กรฤทธ์ได้ไปแล้วคนหนึ่ง แต่ว่าแกจะสามารถสู้นะกับคนสิบคนที่มีความสามารถระดับเดียวกันกับกรฤทธ์ได้เหรอ? แกรอความตายได้เลย!”
ทันทีที่เสียงของประธานลดลง คนข้างหลังของเขาก็ขยับตัวทันที และความเร็วนั้น เหนือกว่าความคิดของคน
ครั้งเดียวก็ล้มลง และยอดฝีมือที่ตระกูลลัดดาวัลย์ส่งมาทั้งหมด ก็ล้มลงกับพื้น
