บทที่ 524 ผู้หญิงที่สวยและรวยคนนั้นคือใคร
นิษฐาเบะปากใส่รพีพงษ์และพูดว่า “ฉันเรียกคุณแบบนั้นแล้วจะทำไม?หรือที่ฉันพูดมันไม่จริง?คุณมันก็แค่ไอ้หนุ่มหน้าขาวที่เป็นเด็กผู้หญิงรวย อีกอย่างยังทำตัวโจ่งแจ้งที่สนามบิน ตอนนี้กลับไม่ยอมรับมัน ช่างไร้ยางอายจริงๆ ”
รพีพงษ์มองไปที่นิษฐาด้วยใบหน้าที่เย็นชาและกล่าวว่า “ใครบอกคุณว่าผมถูกผู้หญิงรวยเลี้ยงดู ใส่ร้ายผู้อื่นโดยไม่มีเหตุผล นั่นเป็นวิธีที่อาจารย์ของคุณสอนคุณเหรอ?”
“ หึ คุณบอกมาซิว่าผู้หญิงสวยรวยคนนั้นทำอะไร คุณอย่าบอกนะว่าเธอเป็นเพื่อนของคุณ เธอเป็นคนที่ร่ำรวยขนาดนั้น คงไม่มาเป็นเพื่อนกับคนแบบคุณหรอก” นิษฐากล่าวอย่างก้าวร้าว
“ เธอมีหน้าที่แค่มารับผมที่สนามบินและรายงานให้ผมทราบเท่านั้น คุณคิดมากเกินไปแล้ว” รพีพงษ์กล่าว
“แหม ขี้โม้จนไม่รู้สึกอายจริงๆ แต่เธอขับรถหรูหลายล้านมารับคุณเชียวนะ ดูก็รู้ว่าเป็นหญิงสาวที่รวย คุณกลับบอกว่าเธอมีหน้าที่รับคุณและรายงานสถานการณ์เท่านั้น หรือคุณจะบอกว่าคุณเป็นหัวหน้าของเธอหรือ? “นิษฐาโต้กลับทันที
“ประมาณนั้น” รพีพงษ์ตอบ ในฐานะอาจารย์หนุ่มแห่งเทือกเขากิสนา สามารถเรียกได้ว่าเป็นหัวหน้าของวิไลพร
“จิมมี่ คุณดูคนนี้สิ ไร้ยางอายจริงๆ เขากล้ายอมรับว่าเป็นผู้นำของหญิงสาวที่ขาวและรวยคนนั้น ทำไมเขายังมาเช่าบ้านอยู่กับเรา ฉันคิดว่าเขามันไอ้โรคจิตที่โอ้อวด พวกเรามาไล่เขาออกไปโดยเร็วที่สุดดีกว่า อยู่กับคนแบบนี้มันเป็นเรื่องแย่จริงๆ นิษฐาพูดด้วยความโมโห
เมื่อเยาวเรศเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะทะเลาะกัน จึงรีบเดินไปที่ตรงกลางของทั้งสองและห้ามพวกเขาไว้”นิษฐา รพีพงษ์คนนี้ก็ไม่เลวนะ เขาอาจจะเป็นคนรักศักดิ์ศรี ดังนั้นจึงไม่อยากโดนคุณพูดแบบนั้น คำพูดของคุณมันทำร้ายคนอื่นจริงๆ พวกคุณถอยกันคนละก้าว หากไล่รพีพงษ์ไป ไม่มีใครรู้ว่าผู้เช่าคนต่อไปจะเป็นอย่างไร อย่างน้อยรพีพงษ์ก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร”
นิษฐายังคงจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างดุร้ายและกล่าวว่า “นิสัยเขาไม่เลวงั้นเหรอ?เขาแอบมองฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาเป็นคนโรคจิต!”
รพีพงษ์ไม่อยากที่จะโต้เถียงกับเธอต่อไป เดินตรงไปชั้นบนโดยไม่สนใจเสียงตะโกนของนิษฐา
เยาวเรศเดินไปตรงหน้านิษฐา ลากเธอไปนั่งที่โซฟาแล้วพูดว่า “เอาล่ะ นิษฐา ไม่ว่าจะยังไงก็ตามรพีพงษ์ก็เช่าบ้านจากเจ้าของบ้าน ไม่ใช่ว่าเราจะขับไล่เขาออกไปก็สามารถไล่เขาไปได้ คุณอย่าโมโหเพราะเรื่องเข้าใจผิดแค่นี้เลย”
“ฉันแค่ไม่ชอบคนแบบนี้ เรื่องต่างๆที่รู้ๆกันอยู่ เขาก็ยังหน้าด้านและปฏิเสธที่จะยอมรับมัน ยังมาบอกอีกว่าเขาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญของมหาวิทยาลัยพวกเราไม่ใช่เหรอ ฉันได้ยินมาว่ามีแค่ศาสตราจารย์รับเชิญหนึ่งคนที่มาคณะประวัติศาสตร์ของเรา เขามีสอนในวันจันทร์หน้า ถึงตอนนั้นเราไปดู อัดวิดีโอและนำกลับมาถามกับคนไร้ยางอายคนนี้ ดูว่าเขาจะแก้ตัวยังไง! “นิษฐากล่าวอย่างโมโห
เยาวเรศมองไปที่นิษฐาอย่างทำอะไรไม่ถูก หลังจากเห็นเธอไม่โวยวายว่าจะไล่รพีพงษ์ออกไปแล้วเธอจึงไม่ได้พูดอะไรอีก
รพีพงษ์ตรวจดูห้องของเขา พบว่าถึงแม้ว่าการจัดแต่งที่นี่จะดูเรียบง่ายกว่าเล็กน้อย แต่ก็มีทุกอย่างที่ต้องใช้ ถือว่าสะดวกสบายและมีห้องสุขาอยู่ชั้นบน เขาไม่จำเป็นต้องไปใช้ห้องน้ำชั้นล่างกับผู้หญิงสองคนนั้น ซึ่งสามารถหลีกเลี่ยงความลำบากและเก้อเขินได้
หลังจากแน่ใจว่าห้องไม่มีอะไรผิดปกติรพีพงษ์ก็นอนลงบนเตียง
เมื่อเขามาที่เซี่ยงไฮ้ ภารกิจหลักของเขาคือการค้นหาอารียา
แม้ว่าตอนนี้จะมีเบาะแส แต่ก็ยังไม่ชัดเจนว่าอารียาอยู่ที่ไหน วิไลพรได้ส่งคนไปทำสิ่งเหล่านี้ สถานที่ที่เขาสามารถหานั้นจำกัด ในเวลานี้ เขาทำได้เพียงพึ่งพาเครือข่ายข่าวกรองของเทือกเขากิสนาเท่านั้น
แม้ว่าเขาจะตกลงกับผดุงสิทธิ์มาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญที่มหาวิทยาลัยฟูตัน แต่ศาสตราจารย์คนนี้ ก็มีโอเพ่นคลาสแค่หนึ่งคาบต่อสัปดาห์ อยากสอนอะไรก็แล้วแต่เขา เวลาอื่น ทางมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้จัดงานอื่นให้เขา
ดังนั้น ตอนนี้เขาไม่มีอะไรที่ต้องทำ ที่เขาต้องทำคือรอให้วิไลพรส่งข่าวให้เขา
หลังจากนอนบนเตียงสักพักรพีพงษ์ก็หลับไปด้วยความเบลอๆ เขาฝันถึงอารียาและตื่นขึ้นมาในขณะที่เขากำลังจะจับมือของอารียา
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ดูเวลาและพบว่าผ่านไปแค่ครึ่งชั่วโมงรพีพงษ์เขย่าหัวเพื่อให้ตัวเองมีสติลุกขึ้น ลงไปชั้นล่างและพบว่านิษฐากับเยาวเรศได้จากไปแล้ว เขาจึงออกจากห้อง ไปที่ มหาวิทยาลัยฟูตัน
ในเมื่ออารียาเคยปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัยฟูตัน จึงมีโอกาสมากที่เธอจะกลับมาอีกครั้ง รพีพงษ์จะไปวนเวียนอยู่ที่ มหาวิทยาลัยฟูตันดู เผื่อฟลุกแล้วได้พบกับอารียาโดยตรง แบบนี้ก็ไม่จำเป็นต้องรอคอยอย่างไร้จุดหมาย
ในตอนกลางคืน วิไลพรโทรหารพีพงษ์อยากกินข้าวกับเขา รพีพงษ์ปฏิเสธโดยตรง วิไลพรถามรพีพงษ์ว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน อยากมาดูสักหน่อย เพราะเกรงว่ารพีพงษ์จะพักในที่ที่ไม่ดีพอ
รพีพงษ์หัวโตเล็กน้อยในทันที เดิมทีนิษฐาก็เข้าใจผิดเขาและวิไลพร ถ้าวิไลพรมาก็จะยิ่งลำบากมากขึ้น
ดังนั้น เขาจึงบอกวิไลพรว่า ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับอารียา ก็ไม่ต้องมารบกวนเขา พูดเสร็จก็วางสายโทรศัพท์ลงทันที
ในอีกสองวันถัดมารพีพงษ์ใช้เวลาส่วนใหญ่ในมหาวิทยาลัยฟูตัน ไปอยู่ในที่ที่อารียาเคยปรากฏตัวและใช้เวลาที่เหลือพักผ่อนอยู่ในบ้านเช่า
แม้ว่านิษฐาจะไม่พอใจในตัวรพีพงษ์มาก แต่เธอก็ไม่เคยพูดว่าจะขับไล่รพีพงษ์ออกไป อย่างมากก็แค่ประชดประชันเขารพีพงษ์ไม่ใส่ใจในคำพูดของเธอและไม่สนใจเธอ
ตรงกันข้าม ท่าทีของเยาวเรศที่มีต่อรพีพงษ์จะดีกว่า เพราะก่อนหน้านี้มีเพียงเยาวเรศกับนิษฐาแค่ผู้หญิงสองคน ไม่สามารถทำสิ่งต่างๆเช่นเปลี่ยนหลอดไฟและแขวนผ้าม่าน แต่ตอนนี้รพีพงษ์มาอยู่ที่นี่เยาวเรศก็จะขอความช่วยเหลือรพีพงษ์
รพีพงษ์ก็ไม่เคยปฏิเสธ สิ่งนี้ทำให้ เยาวเรศรู้สึกว่ารพีพงษ์เป็นคนดี ในขณะที่นิษฐารู้สึกว่ารพีพงษ์กำลังเสแสร้ง โดยคิดว่ารพีพงษ์ต้องคิดว่าเยาวเรศเป็นคนไร้เดียงสาที่หลอกง่าย จึงช่วยทำสิ่งเหล่านั้น ต้องมีพิรุธอะไรบางอย่างแน่นอน
บ่ายวันนั้นรพีพงษ์กลับไปที่บ้านพักเพื่อไปเอาของ ทันทีที่มาถึงประตูบ้าน เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากชั้นล่าง เสียงหัวเราะของผู้ชายหลายคน ผสมกับคำสบถดังก้องใน ทางเดิน.
รพีพงษ์ขมวดคิ้ว ฟังออกว่าคนที่อยู่ชั้นล่างไม่ได้ปิดประตู แต่เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะไปบอกอะไรพวกเขา เปิดประตูแล้วจะเข้าไป
ในขณะนี้ เขาได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง
“พวกคุณปล่อยฉันไปนะ!”
เสียงนั้นค่อนข้างคุ้นหู รพีพงษ์ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และแน่ใจทันทีว่าเป็นเสียงของเยาวเรศ
เขาเดินลงบันไดไปชั้นล่างทันที เห็นว่าประตูห้องเปิดอยู่และเต็มไปด้วยควันบุหรี่กับกลิ่นแอลกอฮอล์ มีชายหลายคนไม่สวมเสื้อ จับแขนของเยาวเรศพร้อมกับรอยยิ้มร้ายๆ เหมือนกำลังต้องการจะลวนลามเธอ
เยาวเรศตื่นตระหนกไปทั้งใบหน้า แต่ต่อหน้าคนเหล่านี้ไม่มีทางหลุดพ้นได้
“สาวน้อย ในเมื่อมาแล้ว ก็อยู่เล่นกับพวกพี่หน่อยเถอะ คุณรำคาญเราเสียงดัง เดี๋ยวคุณก็โวยวายเสียงดัง คุณก็จะไม่พูดแบบนั้นแล้ว
