บทที่ 523 หากเห็นล่ะ
“คุณรพี ขอโทษจริงๆ ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะเช่าบ้านที่เช่าร่วมกันกับคนอื่น คนๆนั้นวางใจไม่ได้เลย ยังชอบพูดไปเรื่อยอีก ความรู้สึกที่ฉันมีให้คุณรพีนั้นมีเพียงความเคารพนับถือเท่านั้น ไม่มีอะไรอื่นแต่อย่างใด คุณรพีอย่าเข้าใจผิดนะ”
รพีพงษ์ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เมื่อมโนชาพูดเช่นนี้ กลับทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าอยากปกปิดซ่อนเร้น กลับกลายเป็นเปิดเผยให้โลกรู้
“ ฉันจะไปหาบ้านให้คุณรพีใหม่ดีกว่า คราวนี้ฉันไปหาเอง จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแน่นอน” เมื่อเห็นรพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ในใจมโนชาก็รู้สึกสับสนและร้อนรนมากกว่าเดิม รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ไม่ต้องแล้ว เพราะเช่าแล้ว ก็ไม่ต้องเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแล้ว ผมไม่มีข้อกำหนดเกี่ยวกับที่อยู่อาศัยมากนัก” รพีพงษ์กล่าว
มโนชากัดริมฝีปาก รู้สึกผิดเล็กน้อย แต่รพีพงษ์ใจกว้างมากเช่นนี้ เธอจึงไม่ควรไปเปลี่ยนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอไม่มีประสบการณ์ในการเช่าบ้านและการมองหาที่อื่น อาจไม่ดีไปกว่าที่ชายหนุ่มคนนั้นเช่า
เมื่อรพีพงษ์เห็นความรู้สึกผิดของเธอ เขารู้สึกว่ามโนชาให้ความสำคัญกับตัวเองมากเกินไปแล้ว ซึ่งทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและพูดกับมโนชา”ให้กุญแจผม ผมไปดูด้วยตัวเอง มหาวิทยาลัยน่าจะมีเรื่องอะไรอีก คุณกลับไปก่อนเถอะ”
“ไม่ต้อง ให้ฉันไปดูกับคุณรพี มิฉะนั้นผู้อำนวยการจะตำหนิฉันแน่” มโนชากล่าวอย่างรวดเร็ว
“ ชายหนุ่มคนนั้นยังบอกอีกว่า มีคนจากมหาวิทยาลัยของคุณอยู่บนบ้าน คุณน่าจะเป็นคนดังในมหาวิทยาลัย ถ้าพวกเธอเห็นว่าคุณเช่าบ้านอยู่กับผม อาจมีความคิดบางอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเราทั้งสอง เพื่อหลีกเลี่ยงความเดือดร้อนโดยไม่จำเป็นนี้ ผมไปเองจะดีกว่า “รพีพงษ์หาข้ออ้างอีกครั้ง
เขาไม่รู้ว่าโชคเรื่องความรัก ของเขาเริ่มมากขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทันทีที่เขามาถึงเซี่ยงไฮ้ ก็มีหญิงสาวสองคนที่กระตือรือร้นกับเขาเช่นนี้ สิ่งนี้ทำให้เขาทนไม่ไหวเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงต้องหลีกเลี่ยงโดยเร็วที่สุด
เมื่อมโนชาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย อันที่จริงเธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะพูดยังไง ถ้ามีคนเข้าใจผิดเธอกับรพีพงษ์ในใจเธอก็คงมีความสุขอยู่บ้าง
น่าเสียดายที่ตอนนี้รพีพงษ์พูดถึงตัวเธอ เธอจึงไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ
“งั้น … งั้นก็ได้ คุณรพี ถ้าคุณมีปัญหาอะไร คุณต้องโทรหาฉันนะ ฉันจะมาหาโดยเร็วที่สุด” มโนชากล่าว
รพีพงษ์พยักหน้า หลังจากรับกุญแจแล้ว เขาก็หันหลังและเดินไปที่ชุมชน
เมื่อมองไปที่ด้านหลังของรพีพงษ์ที่เดินเข้าไป มโนชาก็ถอนหายใจ หากมีข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์กับรพีพงษ์ เธอคงมีความสุขเกินกว่าที่จะมาเสียใจ เพราะหลายคู่ที่อยู่ด้วยกันและเริ่มจากข่าวลือแบบนี้
ในคอนโดดูเพล็กซ์
นิษฐากับเยาวเรศกลับจากสนามบิน ไปที่บ้านที่พวกเธอเช่าก่อน โดยวางแผนที่จะอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปมหาวิทยาลัย
ทั้งคู่ไม่ชินกับการใช้ชีวิตในหอพักเล็กน้อย รวมถึงสภาพของครอบครัวก็ค่อนข้างดี จึงออกมาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน
ในขณะนี้ นิษฐาเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ โดยมีผมที่เปียก มีเพียงผ้าขนหนูอาบน้ำพันรอบตัวและเผยให้เห็นรูปร่างที่มีส่วนโค้งส่วนเว้าของเธออย่างชัดเจน
“จิมมี่ เจ้าของบ้านบอกว่าห้องบนของเรามีคนเช่าแล้วใช่ไหม ย้ายเข้ามาเมื่อไหร่เหรอ” นิษฐาพูดขณะเช็ดผมของเธอ
เยาวเรศส่ายหัวและพูดว่า “บอกว่าจะมาวันนี้ แต่ฉันไม่รู้เวลาที่แน่นอน”
“ฉันได้ยินมาว่า คนที่เช่าชั้นบน ดูเหมือนจะเป็นผู้ชายนะ ไม่รู้ว่ามันน่าเชื่อถือได้หรือเปล่า หวังว่าจะไม่ใช่พวกโรคจิตนะ เราสองคนเป็นผู้หญิง คงต้องเสียเปรียบแน่นอน” นิษฐากล่าว
เยาวเรศพยักหน้าและกล่าวว่า “ถ้าเหมือนกับพวกผู้คนที่เพิ่งย้ายมาชั้นล่าง เราก็ควรย้ายออกโดยเร็วที่สุด”
นิษฐาตอบคำว่าอืม จากนั้นถอดผ้าขนหนูออกจากตัวเธอ หยิบเสื้อผ้าบนโซฟาและจะเปลี่ยน
เมื่อเยาวเรศเห็นนิษฐาไม่ได้เขินอาย เธอก็หน้าแดง ไม่กล้ามองไปที่ร่างของนิษฐาโดยตรง
“นิษฐา คุณเปลี่ยนแบบนี้เลยหรือ ไม่กลัวมีคนเห็นเหรอ” เยาวเรศกล่าว
“กลัวทำไม ยังไงในนี้ก็มีเพียงคุณ หรือฉันจะกลัวคุณเห็น” นิษฐาพูดด้วยใบหน้าไม่รู้สึกแคร์
ทันทีที่คำพูดของเธอลดลง ประตูก็เปิดออกรพีพงษ์ก็เดินเข้ามาจากด้านนอกห้อง ฉากแรกที่เข้ามาในสายตาของเขาคือนิษฐาที่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
นิษฐาหันไปมองรพีพงษ์ จากนั้นมองลงไปที่ร่างของเธอ จากนั้นเสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วอพาร์ทเมนต์
รพีพงษ์รู้สึกอายและหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่กล้ามองข้างหลังเขาอีก
นิษฐารีบหยิบเสื้อผ้าบนโซฟา ปกปิดส่วนสำคัญของเธอแล้วรีบเข้าไปในห้องของเธอ
“ ขอโทษที ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่รู้ว่ามีใครกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ข้างใน” รพีพงษ์พูดด้วยความรู้สึกผิด
เยาวเรศจ้องไปที่รพีพงษ์ เธอรู้สึกแปลกใจ ไม่รู้ว่าทำไมรพีพงษ์จึงมาอยู่ที่นี่
“เธอเข้าไปในห้องแล้ว คุณสามารถหันกลับมาได้แล้ว” เยาวเรศกล่าว
รพีพงษ์จึงค่อยหันกลับมาและมองไปที่เยาวเรศ
เขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะได้เห็น เยาวเรศกับนิษฐาอยู่ในบ้านเช่านี้
“รพีพงษ์ทำไมคุณมาที่นี่?คุณตามเราสองคนมาใช่ไหม?” เยาวเรศมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความระมัดระวัง
แม้ว่าเยาวเรศจะประทับใจในตัวรพีพงษ์บนเครื่องบิน แต่รพีพงษ์ปรากฏตัวขึ้นที่พักอาศัยของพวกเธออย่างกะทันหันเยาวเรศก็รู้สึกสงสัยมาก
“นี่คือบ้านที่เพื่อนของผมช่วยผมเช่า ผมก็คิดไม่ถึงว่าคุณทั้งสองจะอยู่ที่นี่” รพีพงษ์พูดพร้อมกับเขย่ากุญแจในมือของเขาให้ เยาวเรศ
เยาวเรศก็รู้ทันทีว่ารพีพงษ์เป็นคนเช่าชั้นบนของพวกเธอ
ก่อนหน้านั้น เยาวเรศกังวลว่าผู้ชายที่เช่ากับพวกเธอจะเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเป็นรพีพงษ์เธอก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน
อย่างน้อยรพีพงษ์ก็ดูเป็นคนปกติและน่าเชื่อถือมากกว่าผู้ชายที่ย้ายมาอยู่ชั้นล่างของพวกเธอเหล่านั้น
เมื่อสองวันก่อน พวกผู้ชายสองสามคนที่ดูเหมือนพวกอันธพาลที่พักอยู่ชั้นล่าง เมื่อเห็นเธอกับนิษฐาเดินลงไปชั้นล่าง ก็เห็นพวกเขาดื่มเหล้ากันโดยที่ประตูเปิดอยู่และพวกเขาก็ส่งเสียงเป่าปากเมื่อเห็นพวกเธอ
ในเวลานี้ นิษฐาแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เดินออกจากในห้อง เธอจ้องไปที่รพีพงษ์อย่างโกรธเกรี้ยวและตะโกนว่า “คุณมันโรคจิตจริงๆ! ยังกล้าอยู่ที่นี่ไม่ไปอีก คุณคิดว่าผู้หญิงสองคนจะกลัวคุณเหรอ!ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจตอนนี้แล้วนะ! ”
เมื่อเยาวเรศเห็นใบหน้าของนิษฐาเต็มไปด้วยความโกรธ ก็อธิบายอย่างรวดเร็ว”นิษฐา รพีพงษ์เป็นคนที่เช่าอยู่ชั้นบนของเรา เมื่อกี้มันเป็นความเข้าใจผิด”
“อะไรนะ! คุณบอกว่าคนที่เช่าอยู่ชั้นบนเรานั้น เป็นไอ้โรคจิตคนนี้เหรอ?” นิษฐาเบิกตากว้างทันที
รพีพงษ์ขมวดคิ้วทันทีเมื่อได้ยินคำเรียกที่นิษฐาเรียกตนเอง มองไปที่เธอและพูดว่า “เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะมองคุณ ผมสาสามารถกล่าวคำขอโทษคุณได้ แต่มันจะหยาบคายเกินไปไหมถ้าคุณเรียกผมแบบนั้น?”
