บทที่ 525 การใช้เส้นสาย
“พวกคุณปล่อยฉันไปนะ! พวกอันธพาล ถ้าพวกคุณกล้าทำอะไรกับฉัน พวกคุณจะได้เข้าคุกแน่!” เยาวเรศตะโกนเสียงดังจนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเสียงก็แหบแห้ง
“ฮ่าๆ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงแค่หาเส้นสายและจ่ายเงินหน่อย เรื่องนี้สามารถระงับได้แล้ว น้องสาว คุณอย่าทำตัวไร้เดียงสามากนักเลย” ชายที่มีพุงใหญ่ใบหน้าเต็มไปด้วยสับปลับ
ชายคนอื่นๆก็เอื้อมมือไปสัมผัสร่างกายของเยาวเรศโดยไม่มีการทะนุถนอมเลย
“ปล่อยเธอ” ในขณะนี้ เสียงทุ้มต่ำและสง่างามดังขึ้น รพีพงษ์ก็เข้ามาในบ้าน จ้องมองไปที่ผู้ชายเหล่านั้นอย่างเย็นชา
เมื่อชายเหล่านั้นได้ยินเสียงนี้ ทุกคนก็หยุดลง หันศีรษะและมองไปที่ประตู หลังจากที่พบว่าเป็นชายหนุ่มธรรมดาคนหนึ่งที่เข้ามา ชายที่มีพุงโตก็ตะโกนด่าว่า “แม่งเอ้ยคุณเป็นใคร ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาขัดจังหวะพวกกู”
เยาวเรศเห็นรพีพงษ์เดินเข้ามา มีความหวังริบหรี่อยู่ในดวงตาของเธอ แต่ในไม่ช้าเธอก็คิดได้ว่า ชายพวกนี้ไม่ใช่คนที่จัดการได้ง่ายๆ มีเพียงรพีพงษ์เท่านั้นสู้พวกเขาไม่ไหวแน่นอน ดังนั้นจึงรีบตะโกน “รพีพงษ์รีบแจ้งตำรวจเร็ว ให้ตำรวจมาจับพวกเขา คุณคนเดียวสู้พวกเขาไม่ไหวหรอก คุณรีบไปจากที่นี่เร็ว!”
เมื่อได้ยินคำพูดของเยาวเรศ ชายสกินเฮดคนนั้นก็ส่งสายตา จากนั้นคนข้างๆเขาก็ลุกขึ้นทันที รีบวิ่งไปที่ประตูและล็อกประตู
แม้ว่าพวกเขาจะไม่กลัวมีเรื่อง แต่ถ้ารพีพงษ์ไปแจ้งตำรวจจริงๆ สิ่งต่างๆจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยาก ที่สำคัญที่สุดคือเรื่องดีๆของพวกเขาจะถูกทำลาย
ตอนนี้ พวกเขาดื่มมากไป ความปรารถนาในจิตใจของพวกเขาได้ถูกขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พวกเขาไม่สนใจเรื่องอื่นเลยยกเว้นเรื่องเดียวที่พวกเขาอยากทำ
“ยังไงก็มาแล้ว งั้นก็ไม่ต้องไป รอให้พวกเราสนุกเสร็จ แล้วค่อยสั่งสอนคุณดีๆ คุณจะได้รู้ว่าไปยุ่งเรื่องคนอื่นจะเจอกับอะไร” ชายสกินเฮดพูดอย่างเย็นชา “มัดเขาและโยนทิ้งไปข้างๆ อย่าให้เขามาขัดจังหวะของพวกเรา”
ชายหลายคนที่อยู่ข้างหลังชายสกินเฮดลุกขึ้นยืนทันทีและเดินไปหารพีพงษ์ด้วยความเย้ยหยัน
เมื่อเยาวเรศเห็นฉากนี้ หัวใจของเธอก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น เธอรู้สึกว่าหลังจากที่รพีพงษ์เห็นสถานการณ์ที่นี่แล้ว ควรรีบโทรแจ้งตำรวจอ นี่จึงจะเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด
แต่ตอนนี้รพีพงษ์กลับมองดูชายคนนั้นล็อกเขาไว้ในห้อง โดยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ใบหน้าของเขายังคงสงบซึ่งทำให้เยาวเรศร้อนใจจนพูดไม่ออก
ตอนนี้พวกเขาล็อกประตูแล้ว พวกเขาก็ยังต้องลงมือกับรพีพงษ์ เยาวเรศรู้สึกเหมือนการสูญเสียซ้ำสองอย่างในครั้งเดียว
“รพีพงษ์ คุณอย่าขัดแย้งกับพวกเขา คุณมาที่นี่เพราะฉัน ฉันไม่ต้องการให้คุณได้รับบาดเจ็บเพราะฉัน ถ้าวันนี้ไม่มีทางหลบหนีได้จริงๆ คุณควรเชื่อฟังพวกเขาดีๆ เพื่อที่การสูญเสียของเราจะน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เยาวเรศจ้องไปที่รพีพงษ์และกล่าว
ชายสกินเฮดเยาะเย้ยทันทีและพูดว่า “คิดไม่ถึงว่าคุณจะรู้จักคิดแทนคนอื่นเช่นนี้ คุณพูดแบบนี้แสดงว่าคุณยอมเราแล้วใช่ไหม?”
เยาวเรศกัดฟันและมองไปที่ชายสกินเฮด ในสายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
รพีพงษ์ยิ้มให้เยาวเรศและกล่าวว่า “ไม่ต้องกังวล วันนี้คุณจะไม่เป็นอะไรแน่นอน ก็แค่พวกขยะที่สเปิร์มขึ้นสมอง ไม่มีการกระเซ็นอะไรออกมาหรอก”
คำพูดเมื่อกี้ของเยาวเรศทำให้รพีพงษ์รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีจิตใจที่ดี อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว เธอยังคงคิดถึงรพีพงษ์ ถ้าเป็นนิษฐาคงจะด่ารพีพงษ์ไม่มีสมองแน่นอน
แน่นอนว่า ถ้าวันนี้คนที่ถูกคนเหล่านี้ขืนใจเป็นนิษฐา รพีพงษ์อาจจะไม่มาช่วยก็เป็นไปได้
ผู้หญิงที่เอ่ยปากก็บอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินรพีพงษ์ไม่มีความรู้สึกดีต่อเธอหรอก อีกฝ่ายดูถูกเขาแบบนั้น ถ้าเขายังเข้าไปช่วย มันจะไร้หลักการเกินไป
“แหม แสร้งทำเป็นเก่งจริงๆ อย่างคุณเนี่ยนะ ไม่รู้ว่าเราเก็บไปแล้วกี่คน สุดท้ายไม่รู้มีกี่คนที่คุกเข่าลงบนพื้นและขอความเมตตาจากเรา คุณคิดว่าคุณจะเป็นข้อยกเว้นเหรอ? “ชายสกินเฮดหัวเราะเย็นชา
เยาวเรศก็ไม่เชื่อคำพูดของรพีพงษ์ไม่ใช่ว่าเธอดูถูกรพีพงษ์ แต่รพีพงษ์ไม่เหมือนคนที่ชกต่อยเก่ง ฝั่งชายสกินเฮดมีหลายคน ในตอนนี้เธอแค่ต้องการลดการสูญเสียให้น้อยที่สุดรพีพงษ์กล่าวเช่นนั้น หาเรื่องใส่ตัวชัดๆ
“เชี่ยเอ้ย คนหนุ่มสาวสมัยนี้ นอกจากอวดเก่ง ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ถึงเวลาแล้วที่กู ต้องสอนวิธีการปฏิบัติตัว!” ชายคนหนึ่งตะโกนใส่รพีพงษ์แล้วชกไปที่หน้าของรพีพงษ์
เมื่อเยาวเรศเห็นฉากนี้ ก็รีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้สิ่งที่ทำได้คือภาวนาอยู่ในใจ
รพีพงษ์ไม่ได้มองไปที่ชายคนนั้น เพียงแค่ยกมือขึ้นและบังหมัดของเขาอย่างง่ายดายจากนั้นก็เตะออกไป ชายคนนั้นก็บินออกไป
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น ชายสกินเฮดและคนที่เหลือก็ตกตะลึง
ใบหน้าเยาวเรศเต็มไปด้วยความสงสัย เธอลืมตาขึ้นเมื่อเธอได้ยินเสียงกรีดร้องของเมื่กี้ไม่เหมือนของรพีพงษ์หลังจากฉากตรงหน้าของเธอเข้ามาในดวงตา เธอก็ตะลึง
เธอเห็นร่างของรพีพงษ์ที่รวดเร็ว การเคลื่อนไหวนั้นเรียบง่ายโดยไม่ลีลา
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการเคลื่อนไหวของผู้ชายเหล่านั้นดูเหมือนจะช้าลง พวกเขาเหมือนหอยทากต่อหน้ารพีพงษ์ พวกเขายังไม่ทันได้ตอบสนองใดๆก็ถูกรพีพงษ์ต่อยจนล้มลงกับพื้น
ชายเหล่านี้ที่ดูดุร้ายและแข็งแกร่ง อยู่ในมือของรพีพงษ์ก็เหมือนขนมสายไหมและตกลงไปที่พื้นหลังจากสัมผัสเพียงเล็กน้อย
สิ่งนี้ทำให้เยาวเรศรู้สึกเหมือนกำลังดูหนัง การเคลื่อนไหวของรพีพงษ์เหมือนน้ำและก้อนเมฆที่ไหลลื่น มีให้เห็นในภาพยนตร์กำลังภายในเท่านั้น
ชายสกินเฮดมองดูฉากนี้ด้วยความตะลึง เขาคิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์ที่ดูธรรมดาจะร้ายกาจขนาดนี้ เขากลัวจนต้องรีบลุกขึ้นยืนและเดินโซซัดโซเซกลับไปด้านหลัง
หลังจากรพีพงษ์จัดการคนเหล่านั้นแล้ว เขาก็เดินไปหาชายสกินเฮด
เยาวเรศรีบลุกขึ้นจากพื้นและซ่อนตัวอยู่ด้านหลังรพีพงษ์
มองดูด้านหลังของรพีพงษ์ เยาวเรศก็รู้สึกว่าภาพลักษณ์ของรพีพงษ์ในความคิดของเธอสูงขึ้น จากคนที่ดูเหมือนเชื่อถือไม่ได้ กลับกลายเป็นคนที่มีความสามารถจัดการกับพวกอันธพาลพวกนี้
“คุณ … อย่าเข้ามา ผมจะบอกคุณนะว่าผมมีเส้นสาย ผมแค่โทรศัพท์ พี่ๆเพื่อนๆมากกว่า 100 คนจะมาฆ่าคุณทันที ถ้าคุณยังไม่อยากตาย ก็รีบไสหัวไปซะ เรื่องที่ผ่านมาผมจะไม่เอาเรื่อง มิฉะนั้นคุณคอยดูความโชคร้ายเถอะ! “ชายสกินเฮดพูดอย่างสั่นเทา
“ เส้นสายของคุณยอดเยี่ยมจริงๆ ในเมื่อเป็นแบบนี้ เพื่อจัดการพวกคุณอย่างสมบูรณ์ ผมจึงตัดสินใจใช้เส้นสายของผมด้วย” รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
