บทที่ 521 ศาสตราจารย์รับเชิญ
มหาวิทยาลัยฟูตัน
ในห้องทำงานของคณะประวัติศาสตร์
อาจารย์กลุ่มหนึ่งกำลังนั่งคุยกันหลังเลิกเรียน อาจารย์ก็ไม่ต่างจากคนปกติทั่วไป พวกเขาชอบนั่งด้วยกันและพูดคุยนินทากันตามประสา
“พวกคุณรู้ไหมว่าคณะของเรากำลังจะมีศาสตราจารย์รับเชิญมา ว่ากันว่าพื้นเพไม่ธรรมดา คณะจะเปิดชั้นเรียนโอเพ่นคลาสสำหรับศาสตราจารย์คนนี้ ได้ยินมาว่าจะสอนเกี่ยวกับความรู้เรื่องวัตถุอารยธรรมทางประวัติศาสตร์ “อาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยปากกล่าว
“ ปัดโธ่ จริงหรือเปล่า คณะของเราไม่ได้จ้างศาสตราจารย์รับเชิญมานานแล้วใช่ไหม?ว่ากันว่าผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์ไม่เห็นนักประวัติศาสตร์จากภายนอกอยู่ในสายตา ศาสตราจารย์ที่สามารถให้ผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์ยอมรับเชิญมา ต้องเก่งมากแน่ๆ!”
“แน่นอน ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบไหน แต่คนที่ศึกษาวัตถุอารยธรรมทางประวัติศาสตร์คงต้องเป็นชายชราอายุเจ็ดสิบแปดสิบปีละมั้ง”
“ไม่ไม่ไม่ ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่อายุน้อยมาก ว่ากันว่าเขาอายุแค่ยี่สิบกว่าปีเท่านั้นและไม่ต่างจากนักศึกษาในมหาวิทยาลัยของเรามากนัก” ในเวลานี้ มีอาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่งกล่าว
“นี่คุณพูดเล่นใช่ไหม มีงานวิจัยเกี่ยวกับวัตถุอารยธรรมทางประวัติศาสตร์และได้รับเชิญจากผู้อำนวยการให้เป็นศาสตราจารย์รับเชิญ จะต้องมีคุณสมบัติและประสบการณ์ที่สูงมากอย่างแน่นอน ประสบการณ์นั้นจะต้องผ่านกาลเวลา ศาสตราจารย์รับเชิญคนนี้จะมีอายุแค่ยี่สิบกว่าปีได้อย่างไร” คนที่พูดเป็นอาจารย์ชายหนุ่มรูปหล่อ นามว่าไผทสันต์ซึ่งเป็นอาจารย์ชายที่มีความสามารถมากที่สุดคนหนึ่งในคณะประวัติศาสตร์ มหาวิทยาลัยฟูตัน
ตอนนี้ ไผทสันต์อายุ 29 ปี ได้กลายเป็นวิทยากรที่ดีที่สุดในคณะประวัติศาสตร์ เขาตีพิมพ์บทความสิบกว่าบทในนิตยสารที่มีอิทธิพลในระดับนานาชาติ ได้รับการจัดอันดับให้เป็นอาจารย์ที่ยอดเยี่ยมของ มหาวิทยาลัยฟูตันมาหลายครั้ง เป็นหนึ่งในผู้มีความหวังได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรองศาสตราจารย์ในอนาคต
เขาทำผลงานได้ดีมากในคณะ ดังนั้นเขาจึงภูมิใจในตัวเขามาก เขารู้สึกว่าเขาสามารถมีหวังได้เลื่อนตำแหน่งให้เป็นรองศาสตราจารย์ในอายุวัยยี่สิบเก้าปี ถือว่าเก่งมากแล้ว จะมีคนเก่งที่อายุแค่ยี่สิบกว่าปีก็ได้รับความชื่นชอบจากผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์และเชิญให้เขาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญในมหาวิทยาลัยได้อย่างไร
ทุกคนรู้สึกว่าสิ่งที่ไผทสันต์พูดนั้นสมเหตุสมผลแล้วพยักหน้า
ในเวลานี้ ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก มโนชาเดินเข้ามาจากด้านนอก ยิ้มและทักทายอาจารย์ทุกคน “สวัสดีอาจารย์ทุกท่าน”
เธอมาที่สำนักงานเพื่อช่วยผดุงสิทธิ์เอาเอกสาร จากนั้นก็ไปที่หน้าประตูมหาลัยเพื่อไปรับรพีพงษ์
เมื่อคิดถึงเรื่องที่รพีพงษ์รับปากว่าจะมาที่มหาลัยของพวกเขาในฐานะศาสตราจารย์รับเชิญและจะมาในวันนี้ มโนชามีความคาดหวังอยู่ในใจเล็กน้อย
อาจารย์ทุกคนรู้ดีว่ามโนชาเป็นนักศึกษาที่น่าภูมิใจที่สุดของผดุงสิทธิ์โดยทั่วไปแล้วจะบอกทุกอย่างให้กับเธอ ดังนั้นหลังจากที่เห็นมโนชาเข้ามา อาจารย์คนหนึ่งก็ถามทันทีว่า”ชา คุณรู้ไหม อาจารย์ที่รับเชิญในมหาวิทยาลัยของเราเป็นใคร?อายุเท่าไหร่ ”
“คุณรพีเป็นคนเกียวโต ปีนี้เขาน่าจะอายุยี่สิบกว่า มากกว่าฉันเล็กน้อย” มโนชาตอบ มีร่องรอยของการนับถืออยู่ในดวงตาของเธอ
หลังจากที่อาจารย์ทุกคนได้ยินคำพูดของมโนชา พวกเขาก็รู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าศาสตราจารย์ที่ได้รับเชิญมานั้นจะมีอายุเพียงยี่สิบต้นๆเท่านั้น
“ชาคุณไม่ได้ล้อเล่นกับพวกเราใช่ไหม ในวัยยี่สิบจะมาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญได้อย่างไร”
“ ไม่นะ คุณรพีอายุน้อยก็จริง แต่ความรู้เรื่องวัตถุอารยธรรมทางประวัติศาสตร์ของเขาไม่น้อยไปกว่าอาจารย์อายุมากที่มีประสบการณ์ แม้แต่ปรมัตถ์ ท่านอาจารย์ปรมัตถ์ ผู้ที่พิสูจน์วัตถุโบราณก็ยังเคารพคุณรพี” มโนชากล่าวอย่างใฝ่หา ทุกคนดูออกว่ามโนชารู้สึกดีกับคุณรพีคนนี้
ไผทสันต์เห็นการแสดงออกของมโนชา ใบหน้าของเขาก็แสดงความไม่พอใจทันที ในฐานะอาจารย์ชายที่เก่งที่สุดในคณะประวัติศาสตร์ ไผทสันต์มีมาตรฐานที่ค่อนข้างสูง สำหรับคู่สมรสนักศึกษาที่เก่งที่สุดในคณะประวัติศาสตร์คือมโนชาที่มีความรู้และหน้าตาดี ซึ่งเป็นคนในอุดมคติของเขาโดยธรรมชาติ
แม้ว่าเขาจะไม่ได้แสดงความคิดของเขาให้กับมโนชาอย่างชัดเจน แต่เขาก็ชวนมโนชาไปทานอาหารมาแล้วสองสามครั้ง แสดงความรู้สึกดีๆที่มีต่อเธอ เขาต้องการรอให้มโนชาจบการศึกษา จากนั้นค่อยสารภาพรัก เช่นนี้ในมหาวิทยาลัยก็จะไม่มีใครพูดอะไรอีก
และเขาเชื่อเสมอว่ามโนชาสามารถมองเห็นความเก่งของเขาและจะไม่ปฏิเสธเขา
แต่ตอนนี้ ไผทสันต์รู้สึกถึงวิกฤต จากการมองสีหน้าของมโนชา เขาสามารถเห็นความโปรดปรานของมโนชาที่มีต่อศาสตราจารย์รับเชิญคนนั้น ซึ่งมโนชาไม่เคยแสดงอาการเช่นนี้ให้เขาเห็นมาก่อน
“แม้ว่าศาสตราจารย์รับเชิญจะมีอายุเพียงยี่สิบต้นๆเท่านั้น เขาสามารถมาเป็นศาสตราจารย์รับเชิญที่มหาลัยของเราได้ เขาเข้ามาได้เพราะพึ่งความสัมพันธ์ก็เป็นไปได้ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกในตอนนี้ คนๆนั้นครอบครัวของเขาน่าจะร่ำรวย อย่างไรก็ตาม ผมไม่เชื่อว่าเขาจะเป็นศาสตราจารย์รับเชิญได้ในวัยยี่สิบของเขา” ไผทสันต์แสดงท่าทีของเขา
มโนชาโต้กลับทันที “ไม่ใช่แบบนั้นคุณรพีมีความรู้จริงๆ เขามีความเข้าใจเกี่ยวกับโบราณวัตถุในประวัติศาสตร์ แม้แต่ผู้อำนวยการเองก็นับถือในความเก่งของเขา จะเป็นศาสตราจารย์รับเชิญที่ใช้เงินเพื่อหาความสัมพันธ์ได้อย่างไรล่ะ? ตอนแรกผู้อำนวยการอยากเชิญคุณรพี แต่คุณรพีไม่อยากมาด้วยซ้ำ”
เมื่อได้ยินคำพูดของมโนชา ไผทสันต์ก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เขาคิดไม่ถึงว่ามโนชาจะปกป้องศาสตราจารย์รับเชิญคนนั้นขนาดนี้
“ชา คุณยังเด็ก คุณต้องถูกหลอกโดยคนๆนั้นแน่นอน คนประเภทนั้น สามารถพูดอะไรบางอย่างได้ แต่ไม่สามารถแสดงความสามารถที่แท้จริงออกมาได้ คุณกระตือรือร้นกับคนแบบนั้นมากขนาดนี้ จะเกิดปัญหาอย่างแน่นอน “ไผทสันต์กล่าว
มโนชาอยากจะตอบโต้ ในขณะนี้ มีคนปรากฏตัวที่ประตูห้องทำงานและเดินเข้ามาในห้องทำงาน
ไผทสันต์หันหน้าไปมองชายคนนั้นและพูดว่า “นักศึกษาคนนี้ นี่เป็นห้องทำงานของอาจารย์ ก่อนจะเข้ามาคุณควรขออนุญาตก่อน”
“ขอโทษครับ ผมไม่ใช่นักศึกษา ผมมาที่นี่เพื่อหาใครสักคน” รพีพงษ์ยิ้มให้ไผทสันต์ จากนั้นหันไปมองมโนชา
มโนชาตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นรพีพงษ์ คนทั้งคนก็เริ่มกังวล กังวลว่ารพีพงษ์จะไม่พอใจที่เขาได้ยินการสนทนาของพวกเขาในขณะนี้
“คุณ……คุณรพี ทำไมคุณมาถึงเร็วจัง ฉันบอกว่าจะไปรับคุณที่หน้าประตูมหาลัย” มโนชาเอ่ยปากกล่าว
“ผมทำธุระทางโน้นเสร็จเร็ว ผมจึงมาที่นี่ก่อนเวลา” รพีพงษ์กล่าว
มโนชาพยักหน้า หันไปมองอาจารย์ในห้องทำงานและกล่าวว่า “นี่คือศาสตราจารย์รับเชิญที่ผู้อำนวยการรพีพงษ์ คุณรพี”
อาจารย์ทุกคนต่างประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะเด็กขนาดนี้ เมื่อกี้ ไผทสันต์เข้าใจผิดว่าเขาเป็นนักศึกษา
“คุณรพี ฉันจะพาคุณไปพบผู้อำนวยการก่อน” มโนชาทำท่าทางเชิญให้กับรพีพงษ์
รพีพงษ์พยักหน้า หันหลังเดินออกจากห้องทำงาน แม้ว่าเขาจะได้ยินการพูดคุยของพวกเขา แต่เขาก็ไม่ได้เอามาใส่ใจ เขามาที่นี่เพราะบังเอิญเห็นมโนชาอยู่ข้างในนี้ เขาจึงเดินเข้าไป
หลังจากมโนชาพารพีพงษ์ไป ไผทสันต์แสดงสีหน้าไม่พอใจ กำหมัดแน่นและทุบมันลงบนโต๊ะ
“ศาสตราจารย์รับเชิญอะไรกัน อย่างมากก็ใช้เงินซื้อเข้ามานั่นแหละ คนแบบนี้ ตื้นและไม่มีความรู้สุดๆ คิดไม่ถึงว่ามโนชาจะให้ความเคารพเขามากขนาดนี้ โง่จริงๆ
