บทที่516 ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว
เมื่อจิรเวชและโยษิตาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ร่างกายก็แข็งทื่อ และในใจเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“รพีพงษ์ คุณไว้ชีวิตผมเถอะ ผมสัญญาว่าจากนี้ไปจะไม่สร้างปัญหาให้คุณอีก หลังจากที่ผมกลับไปที่ตระกูลนิธิวรสกุล ผมจะขอร้องตระกูลแทนคุณอย่างแน่นอน ให้พวกเขาปล่อยวางเลิกสร้างปัญหาให้กับคุณ ที่สำคัญจากความแข็งแกร่งของเทือกเขากิสนา ในตระกูลยินดีที่จะยอมรับเครือญาติของพวกคุณใหม่อีกครั้ง”จิรเวชกล่าวอย่างกังวล
เดิมทีจากที่เขาก้าวร้าวโมโห แต่เพียงแค่ภายในเวลาห้านาที ก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และท่าทีที่มีต่อรพีพงษ์ก็เป็นสองขั้ว จิรเวชในเวลานี้ อกสั่นขวัญหายแล้ว
เมื่อรพีพงษ์ได้ยินคำพูดของจิรเวช ก็เบะปากทันที แล้วพูดว่า: “พวกแกคู่ควรที่จะพูดว่ายินดีที่จะยอมรับพวกเราใหม่อีกครั้งเหรอ? แกคิดว่าตอนนี้ฉันยังเอาตระกูลนิธิวรสกุลของพวกแกไว้ในสายตาอยู่อีกเหรอ?”
“ตอนนั้นตระกูลนิธิวรสกุลของพวกแกขับไล่คุณปู่ของฉันออกมา ตอนที่วางแผนจะฆ่า ทำไมไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้บ้าง ตอนนี้รู้แล้วว่าพ่อของฉันเป็นเจ้านายของเทือกเขากิสนา ดังนั้นก็อยากจะกลับมาคืนดีกับพวกเราเหรอ? ฝันไปเถอะ!”
“วันนี้แกไม่มีทางที่จะได้เดินออกไปจากร้านอาหารนี้ได้ ตอนนี้เทือกเขากิสนา เป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดของฉัน ในเมื่อแกรู้แล้ว ก็ไม่เคยคิดที่จะให้แกรอดพ้นกลับออกไปได้ ฉันต้องการสร้างความประหลาดใจที่ใหญ่ที่สุดให้กับตระกูลนิธิวรสกุล ต้องการทำให้พวกเขาเข้าใจว่า ความชั่วร้ายทั้งหมดที่พวกเขากระทำ จะถูกพิพากษาโดยฉัน คนของตระกูลนิธิวรสกุล ฉันจะไม่ปล่อยไว้แม้แต่คนเดียว!”
เมื่อจิรเวชได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ร่างกายอดไม่ได้ที่จะสั่นขึ้นมา ใจเขารู้ดี สิ่งที่ตระกูลนิธิวรสกุลได้ทำนั้น เพื่อให้ทั้งตระกูลปลูกฝังเมล็ดพันธุ์หนึ่งเม็ด ตอนนี้เมล็ดพันธุ์ต้นเม็ดนี้เติบโตขึ้นกลายเป็นต้นไม้สูงใหญ่
เป็นที่น่าเสียดายที่ ต้นไม้สูงใหญ่นี้ก็ไม่ได้ค่อยเป็นที่พักพิงค่อยเป็นร่มเงาให้ตระกูลนิธิวรสกุลเลย แต่มันกลับจะทำลายคนของตระกูลนิธิวรสกุลอย่างรุนแรง เป็นที่คาดการณ์ได้ว่า ตราบใดที่เทือกเขากิสนาต้องการจะลงมือกับตระกูลนิธิวรสกุล และตระกูลนิธิวรสกุลก็ไม่มีทางที่จะรอดพ้นได้
เขามองไปที่รพีพงษ์อย่างสั่นๆ ริมฝีปากก็ซีดเซียวมาก และเขายังต้องการขอความเมตตาจากรพีพงษ์อีกครั้ง แต่ในใจกลับรู้สึกไร้เรี่ยวแรง พูดอะไรออกมาไม่ได้สักคำ
“ยังมีคำสั่งเสียอะไรฝากฝังอีกมั้ย เมื่อฉันไปหาคนของตระกูลนิธิวรสกุลล้างแค้น สามารถนำมันไปให้นายได้”รพีพงษ์กล่าวอีกครั้ง
ทันใดนั้นสีหน้าของจิรเวชก็กลายเป็นโหดเหี้ยมขึ้นมา และตะโกนใส่รพีพงษ์: “ต่อให้แกจะเป็นนายน้อยของเทือกเขากิสนาแล้วยังไง แต่ตระกูลนิธิวรสกุลก็ไม่กลัว พวกแกสองคนพ่อลูก ก็ไม่มีทางมีจุดจบที่ดี!”
สัญชาตญาณการเอาตัวรอดทำให้จิรเวชหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกจากเสื้อผ้า ต้องการส่งข้อความเร่งด่วนกลับไปที่ตระกูลนิธิวรสกุล ให้พวกเขารู้ฐานะตัวตนของรพีพงษ์ตอนนี้และแผนการที่มีต่อตระกูลนิธิวรสกุล
ถึงยังไงวันนี้ก็ไม่มีทางที่จะรอดพ้น ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงให้คนของตระกูลนิธิวรสกุลเสียเปรียบน้อยที่สุด
แต่ทันทีที่เขาหยิบโทรศัพท์ออก รพีพงษ์ก็เตะเท้าไป และมือที่ใช้ถือโทรศัพท์ก็ดังแกร๊ก โทรศัพท์ก็บินออกไป
ในตอนนี้รพีพงษ์บีบคอของจิรเวช และค่อยๆยกเขาขึ้นจากบนพื้น ใบหน้าของจิรเวชแดงทันที ดวงตาทั้งสองปลิ้นออกมาด้านนอก และร่างกายก็ดิ้นรนขึ้นมา
โยษิตาอยู่ด้านข้างมองไปที่ฉากนี้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว เพียงแต่ขาของเธอไม่สามารถใช้แรงได้ แม้ว่าจะอยากวิ่งแต่ก็วิ่งไม่ได้
ธีรศานติ์และกัญญาวีร์ทั้งคู่มองไปที่รพีพงษ์อย่างเคร่งขรึม เป็นเพราะหายใจไม่ค่อยออกจากรัศมีบนตัวที่รพีพงษ์แสดงออกมา
ก่อนหน้านี้พวกเขาเป็นเพราะว่ารัศมีความแข็งแกร่งที่ดัมพ์รงค์แสดงออกมาให้เห็น ดังนั้นเลยคิดว่ารพีพงษ์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของดัมพ์รงค์ แต่เมื่อรู้สึกถึงความน่ากลัวของรพีพงษ์ พวกเขาถึงค่อยรู้ รัศมีที่ซ่อนอยู่แบบนี้ น่ากลัวยิ่งกว่า
คนที่เคยมีประสบการณ์การแสดงความแข็งแกร่งออกมาให้เท่านั้น ถึงสามารถระงับได้ รัศมีของรพีพงษ์ไม่ได้ด้อยไปกว่าดัมพ์รงค์ แต่ได้เหนือกว่าดัมพ์รงค์ไปตั้งนานแล้ว เขาสามารถระงับรัศมีบนตัวได้ ดัมพ์รงค์จากระดับนี้ ห่างไกลยังไปไม่ถึง
ธีรศานติ์หรี่ตาลงมองไปที่รพีพงษ์ เขารู้สึกว่ารพีพงษ์อยู่ในสายตาของเขากลายเป็นคนที่ไม่สามารถคาดเดาได้ ตอนแรกรพีพงษ์ในสายตาของเขา ก็เพียงแค่คนรุ่นหลัง ต่อมาคนรุ่นหลังคนคนนี้ได้เข้ามาควบคุมยึดอำนาจของตระกูลลัดดาวัลย์ ธีรศานติ์เชื่อว่ารพีพงษ์มีคุณสมบัติที่เท่าเทียมกับเขา
แต่ตอนนี้พลังที่รพีพงษ์แสดงออกมาให้เห็น ทำให้ธีรศานติ์ยังเทียบไม่ได้เลย เขาสามารถสังหารสมาชิกในตระกูลชั้นนำของโลกได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องกังวลใดๆ นี่เป็นสิ่งที่ธีรศานติ์ไม่สามารถทำได้
ผ่านไปไม่นาน จิรเวชที่ถูกรพีพงษ์บีบคออยู่ก็หยุดดิ้น และไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆอีก
รพีพงษ์โยนจิรเวชลงกับพื้น ทำให้โยษิตาหวาดกลัวจนตัวสั่น
รพีพงษ์หันไปมองโยษิตา เดินไปตรงหน้าเธอ และพูดอย่างเยือกเย็น: “ถึงคุณแล้ว”
โยษิตาร้องไห้ขึ้นมาทันที และรีบก้มหัวกราบลงกับพื้นให้รพีพงษ์หลายครั้ง แล้วพูดว่า: “รพีพงษ์ ฉันรู้ตัวว่าผิดแล้ว ตอนนั้นฉันไม่ควรขับไล่นายออกจากตระกูลลัดดาวัลย์ ไม่ควรมุ่งเป้าหมายไปยันเรื่องของนาย และก็ไม่ควรที่จะลงมือกับภรรยาของนาย นายให้โอกาสฉันได้แก้ไขข้อผิดพลาดแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ ฉันเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อนาย เพียงแค่นายไว้ชีวิตฉัน ฉันไม่อยากตาย ได้โปรดเถอะ”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “สิ่งที่ฉันอยากให้คุณทำ ก็คือไปตายซะ คุณทำร้ายภรรยาฉันจนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยถึงตอนนี้ น้องสาวของฉันก็เพิ่งฟื้นขึ้นมาไม่กี่วันที่ผ่านมา คุณคิดว่าคุณก้มหัวกราบไม่กี่ครั้ง ฉันก็ให้อภัยคุณได้เหรอ?”
“รพีพงษ์ ก่อนหน้านี้ฉันโง่มาก หัวสมองของฉันโง่ เพียงแค่นายไม่ฆ่าฉัน จะให้ฉันเป็นวัวเป็นม้าก็ได้ ถ้านายคิดว่าฉันก้มกราบให้นายไม่พอ ฉันสามารถก้มกราบต่อไปได้ จนกว่านายจะพอใจ”โยษิตากล่าวอย่างเสียใจ
“ฮ่าฮ่า ขอโทษด้วยจริงๆ ตอนนี้อยากที่จะระงับความโกรธของฉันได้ มีวิธีเดียวคือให้คุณตาย”รพีพงษ์กล่าวพร้อมกับ บีบคอโยษิตา
โยษิตาเริ่มไออย่างรุนแรงขึ้นมา และมองดูรพีพงษ์ค่อยๆยกร่างกายของตัวเองขึ้นมา กลับไม่มีกำลังพอที่จะทำอะไรได้
ในใจของเธอรู้ดี ครั้งนี้ตัวเองจะตายจริงๆ เธอทำหลายสิ่งหลายอย่างขนาดนี้ และวางแผนมานาน แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้อะไรเลย
ความทรงจำในอดีตของเธอปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำมาก่อน ในใจเธอก็รู้สึกตลกสิ้นดีเลย สิ่งที่เธอไม่ควรทำที่สุดในชาตินี้ ก็คือการขับไล่รพีพงษ์ออกจากตระกูลลัดดาวัลย์ น่าเสียดายเสียใจในเวลานี้ ก็สายไปแล้ว
รพีพงษ์รอจนกระทั่งโยษิตาสูญเสียอุณหภูมิร่างกาย ก่อนที่จะโยนเธอลงกับพื้น คราวนี้ เขาจะไม่ปล่อยให้โยษิตามีโอกาส “รอดชีวิตมาได้”อีก
ในโลกใบนี้ จะไม่มีโยษิตาคนนี้อีกไปตลอดกาลแล้ว
หลังจากจัดการกับจิรเวชและโยษิตาทั้งสองคนแล้ว รพีพงษ์ก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก รู้สึกว่าในที่สุดปัญหาที่ค้างอยู่ในใจของตัวเองก็หายไป และก็รู้สึกโล่งใจในทันใด
เขาหันไปมองที่ธีรศานติ์และกัญญาวีร์ทั้งสองคน รอยยิ้มตามปกติปรากฏบนใบหน้า รัศมีบนตัวก็ระงับ
“พวกเราสามารถไปได้แล้ว เรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ อย่าบอกกับคนอื่น ไม่ปล่อยตระกูลนิธิวรสกุลไปอย่างแน่นอน คนของพวกเขา มาหนึ่งคน ฉันฆ่าหนึ่งคน เมื่อพวกเขาตอบสนองคืนมา ก็เป็นเวลาที่ตระกูลนิธิวรสกุลหายไปจากในโลกนี้”
