บทที่ 528 ไม่ไป
ในอพาร์ตเมนต์
เยาวเรศกำลังเดินไปมาอย่างกระวนกระวาย บางครั้งก็จะยื่นหูไปที่ประตู เพื่อต้องการฟังการเคลื่อนไหวที่ชั้นล่าง
แต่หลังจากที่เธอขึ้นมา ก็ไม่มีเสียงจากชั้นล่างอีกเลย ซึ่งทำให้เธอกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับรพีพงษ์
ในเวลานั้น เธอได้ตกลงกันกับรพีพงษ์ไว้ว่า หากสถานการณ์ไม่ดี รพีพงษ์ก็จะตะโกนขอความช่วยเหลือ เธอจะโทรแจ้งตำรวจทันที แต่ตอนนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี
“คงไม่ใช่เพราะคนที่รพีพงษ์หามาเป็นคนที่พวกอันธพาลรู้จัก จากนั้นก็ได้พาตัวรพีพงษ์ไป” เยาวเรศพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับมีร่องรอยของความกลัวในใจของเธอ
“ไม่ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง รพีพงษ์จะต้องอันตรายมาก ฉันต้องไปดูสถานการณ์ให้แน่ใจก่อน หากสถานการณ์ไม่ดี ฉันก็จะได้โทรแจ้งตำรวจทันที”
ได้ทำการตัดสินใจในใจของเธอ เยาวเรศก็เดินตรงไปที่ประตู เปิดประตูด้วยความกังวลอยากจะวิ่งลงไปชั้นล่าง ในขณะนี้เอง เธอรู้สึกหน้ามืด จากนั้นเธอก็กระแทกเข้าที่หน้าอกที่มั่นคงแล้วเด้งกลับมา
เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ มองไปที่ประตู หลังจากพบว่าเป็นรพีพงษ์ที่ทำให้เธอเด้งกลับมาดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง
“รพีพงษ์คุณ … ทำไมคุณกลับมาล่ะ?คนพวกนั้นปล่อยคุณมาเหรอ?
รพีพงษ์ยิ้มให้เยาวเรศและกล่าวว่า “ปัญหาได้รับการแก้ไขแล้ว ต่อไปจะไม่มีเสียงรบกวนที่ชั้นล่างอีกแล้ว”
ใบหน้าเยาวเรศเต็มไปด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อและถามว่า “คุณหมายถึง คนพวกนั้นจะย้ายออกไปเหรอ?”
“อืม ประมาณนั้น” รพีพงษ์ตอบกลับ ถูกคนของโสธรพาตัวไปกับการย้ายออกไป โดยพื้นฐานแล้วไม่แตกต่างกันมากนัก
“ คนพวกนั้นบอกว่าพวกเขามีเส้นสายเยอะไม่ใช่เหรอ คุณทำให้พวกเขาย้ายได้ยังไง พวกเขาไม่หาเรื่องคุณเหรอ?” เยาวเรศยังคิดไม่ออกว่ารพีพงษ์ทำได้อย่างไร
“บอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าผมก็มีคนรู้จักอยู่ที่นี่บ้าง ผมได้ขอให้พวกเขามาช่วยจัดการเรื่องนี้” รพีพงษ์อธิบาย
เยาวเรศพยักหน้าด้วยความรู้สึกหมดความสงสัย คิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะเก่งขนาดนี้ เขาสามารถหาคนมาจัดการเรื่องนี้ได้ แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมาจากต่างจังหวัด แต่เขาก็มีฝีมือ
ถ้าเธอได้ลงไปชั้นล่างในตอนนี้ เธออาจจะยังได้เห็นฉากการออกจากชุมชนโดยมีชายร้อยกว่าคนสวมชุดสูทนั้น เธออาจจะไม่คิดว่ารพีพงษ์มีแค่ฝีมือเท่านั้น
“รพีพงษ์ ขอบ … ขอบคุณมากนะ” หลังจากดึงสติกลับมาเยาวเรศเหลือบมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความรู้สึกขอบคุณ บนใบหน้าของเธอแสดงความรู้สึกดีต่อรพีพงษ์
รพีพงษ์ยิ้มให้เยาวเรศและพูดว่า “เป็นเรื่องที่ควร”
จากนั้น เขาก็กลับไปที่ห้องเพื่อเอาของและออกจากอพาร์ตเมนต์อีกครั้ง
แม้ว่ารพีพงษ์จะไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ แต่สำหรับเยาวเรศ เหตุการณ์นี้ก็เท่ากับการได้หลบหนีจากหายนะ อย่างไรก็ตาม หากไม่ใช่เพราะรพีพงษ์ในครั้งนี้เธอก็คงจะโดนพวกอันธพาลย่ำยี
นี่เพียงพอที่จะเปลี่ยนทั้งชีวิตของเยาวเรศ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่ารพีพงษ์เป็นพระผู้ช่วยชีวิตให้รอดของเยาวเรศ
เดิมที เยาวเรศคิดว่าตนเองควรจะตอบแทนรพีพงษ์ ในสถานการณ์นี้ เยาวเรศรู้สึกว่าไม่ว่ารพีพงษ์จะขออะไรกับเธอ เธอก็สามารถยอมรับคำขอทุกคำขอของเขา แต่รพีพงษ์มองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็กน้อยโดยสิ้นเชิง หยิบของตนเองเสร็จก็จากไป
สิ่งนี้ทำให้เยาวเรศรู้สึกถึงเสน่ห์บนตัวของ รพีพงษ์ความรู้สึกดีๆที่มีต่อรพีพงษ์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
เธออยู่คนเดียวในอพาร์ทเมนต์เป็นเวลานาน คิดมากในหัว บางครั้งเธอก็แสดงรอยยิ้มบ้าผู้ชายบนใบหน้าของเธอ
“แม้ว่ารพีพงษ์จะไม่ได้มีหน้าตาเหมือนดาราชายเหล่านั้น แต่ออร่าที่เขามีเมื่อเขาช่วยฉันมันหล่อมาก ยังมีหน้าอกของเขา ดูมีพลังมาก เขามีซิกแพคแปดลูกหรือเปล่า?ฉันอยากสัมผัสมันดูจังเลย … ”
จนถึงตอนเย็น เยาวเรศก็ไม่ได้ยินเสียงวุ่ยวายจากชั้นล่างอีกเลย เธอไปถามเพื่อยืนยันกับเจ้าหน้าที่นิติคอนโด เจ้าหน้าที่บอกเธอว่าคนที่อยู่ชั้นล่างย้ายออกไปแล้ว เธอจึงค่อยรู้สึกโล่งใจในขณะเดียวกัน เธอก็ชมเชยรพีพงษ์น่าเชื่อถือ
ในตอนเย็น เมื่อนิษฐากลับมา เยาวเรศก็ได้เล่าให้นิษฐาฟังอย่างกระตือรือร้น เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงบ่าย ในนั้นรวมถึงคำชมที่มีต่อรพีพงษ์
หลังจากที่นิษฐาฟังคำพูดของเยาวเรศ เธอก็จ้องมองและยื่นมือไปแตะหน้าผากของเยาวเรศแล้วพูดว่า“ จิมมี่คุณไม่เป็นไข้ใช่ไหม คุณกลับคิดว่าไอ้หนุ่มหน้าขาวที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้นหล่อ?โอ้แม่เจ้า ไอ้หนุ่มหน้าขาวคนนนั้นไม่ได้ทำของใส่คุณใช่ไหม?”
เยาวเรศได้ยินนิษฐาพูดแบบนี้ รีบจับมือเธอทันทีและพูดว่า”นิษฐา คุณอย่าพูดรพีพงษ์แบบนี้ เขาช่วยฉันจริงๆในบ่ายวันนี้ ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน ก็ไปดูที่ชั้นล่างดูสิ พวกอันธพาลเหล่านั้นย้ายออกไปแล้ว ”
“จิมมี่ ไม่ใช่ฉันว่าคุณนะ คุณมันหลอกง่ายเกินไปจริงๆ ฉันถามคุณนะ คุณเห็นรพีพงษ์เอาชนะพวกอันธพาลเหล่านั้นหรือไม่?” นิษฐา ดูเหมือนไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของผู้ที่ตนหวังไว้
เมื่อเยาวเรศได้ยินสิ่งที่นิษฐาพูด เธอก็ผงะ จากนั้นก็ส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่เห็น เขาให้ฉันขึ้นมาก่อน เผื่อมีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด”
“ ก็อย่างว่านะ คุณไม่เห็นด้วยซ้ำว่าเรื่องนี้คลี่คลายอย่างไร คุณก็รู้สึกซาบซึ้งใจไอ้หนุ่มหน้าขาวคนนั้นจนลืมหูลืมตา หากเพื่อนบ้านเป็นคนจัดการเรื่องนี้ล่ะ แต่ไอ้หมอนี่ยืนยันว่าเขาเป็นคนจัดการ ก็เพื่ออยากได้ความรู้สึกดีๆ หลอกสาวไร้เดียงสาเช่นคุณต่างหาก? “นิษฐาพูดอย่างตรงไปตรงมา
เยาวเรศรู้สึกว่าคำพูดของนิษฐาผิดไปมาก แต่เธอก็ไม่พบสิ่งใดที่จะตอบโต้เธอได้
“ฉันจะบอกคุณนะ ว่าฉันเคยเห็นคนแบบเขามาเยอะ คุณจำแฟนคนเก่าก่อนๆหน้าคนนั้นของฉันได้ไหม เขาก็เป็นผู้ชายที่ชอบพูดคุยโม้ คำพูดของคนแบบนี้อย่าไปเชื่อ “นิษฐายังคงกล่าวอย่างจริงจัง
“นิษฐา ฉันรู้สึกว่าอคติของคุณที่มีต่อรพีพงษ์มากเกินไป เรื่องนี้ไม่ซับซ้อนอย่างที่คิดรพีพงษ์ช่วยแก้ปัญหาจริงๆ เขาก็ไม่ได้ขอให้ฉันตอบแทนอะไรเลย” เยาวเรศช่วยพูดแทนรพีพงษ์
“ยัยโง่ นี่คือการใช้กลวิธีหลอกให้ตายใจก่อนแล้วจึงจัดการ เข้าใจไหม เขาจงใจทำแบบนั้น ผู้ชายแบบนี้น่ากลัวที่สุด อีกอย่างมักจะลงมือกับผู้หญิงที่ไร้เดียงสาแบบคุณ ฉันสงสัยว่าคนเหล่านั้นที่อยู่ชั้นล่าง บางทีเขาอาจเป็นนักแสดงที่หามา เจตนาหลอกให้ได้เหยื่ออย่างคุณ ไม่งั้นเขาคนเดียวจะสู้กับคนเยอะขนาดนั้นได้ยังไง ทั้งหมดนี้เป็นกลอุบาย ไม่ได้ พวกเราไม่ควรปล่อยให้ผู้ชายคนนี้อยู่ร่วมกับเรา ไม่เช่นนั้นเราจะโดนเขาเล่นงานในไม่ช้าก็เร็ว “นิษฐากล่าว ดวงตาของเธอหรี่ลง ราวกับว่าเธอได้เห็นความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง
เยาวเรศพูดไม่ออกในทันที รู้สึกว่าเพื่อนสนิทของเธอคิดมากเกินไปแล้ว
“ นิษฐา ฉันรู้สึกว่าคุณโดนแฟนเก่าทั้งหลายของคุณหลอกจนกลัวไปหมด ดังนั้น จึงรู้สึกว่าผู้ชายทุกคนเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ารพีพงษ์ไม่ใช่คนแบบนั้น” เยาวเรศพูดอย่างจริงจัง
นิษฐามองบนใส่เยาวเรศและพูดว่า “ช่างเถอะๆ ถ้าคุณโดนหลอก คุณก็จะได้รู้ว่าฉันพูดถูกหรือเปล่า ไม่พูดถึงไอ้หนุ่มหน้าขาวที่เกาะผู้หญิงกินคนนั้นแล้ว พรุ่งนี้ตรีโลจน์เชิญเราไปที่บาร์ ฉันได้ยินที่บาร์ บาร์ที่จะไปคือไนท์คลับสวรรค์ที่มีชื่อเสียงมากในเซี่ยงไฮ้ ซึ่งมีค่าใช้จ่ายสูงมาก ได้ยินมาว่าเป็นพื้นที่ของบอสใหญ่โสธรในเซี่ยงไฮ้ ไม่แปลกที่ตรีโลจน์จะเป็นคนร่ำรวยรุ่นที่สองที่สุดของห้องเรา สถานที่แบบนี้ก็สามารถเลี้ยงได้ พรุ่งนี้ฉันต้องแต่งตัวสวยๆ ไปเที่ยวไนท์คลับสวรรค์ให้สนุก”
เมื่อเยาวเรศได้ยินคำพูดของนิษฐา ก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “ไปที่บาร์เพื่อเล่น ฉันได้ยินมาว่าสถานที่นั้นวุ่นวายมาก ไม่ก็เราไม่ต้องไปแล้วมั้ง”
“โอ๊ย คุณกลัวอะไร มีตรีโลจน์พวกเขาอยู่ที่นั่น ครั้งนี้ ตรีโลจน์เรียกพวกเราสองคนให้ไปโดยเฉพาะเลยนะ ถ้าเราไม่ไป ก็เป็นการไม่ให้หน้าตรีโลจน์ คุณก็รู้ภูมิหลังครอบครัวของตรีโลจน์การทำให้เขาขุ่นเคืองไม่ใช่เรื่องดี ก็แค่ไปสนุกสนาน ยังไงก็เป็นเรื่องปกติที่คนหนุ่มสาวจะไปเที่ยวบาร์” นิษฐาเกลี้ยกล่อม
เยาวเรศยังคงขมวดคิ้ว เหตุผลที่เธอไม่อยากไป ไม่ใช่เพราะความวุ่นวายในบาร์ แต่เป็นเพราะตรีโลจน์สนใจเธอ อีกอย่างได้แสดงความรู้สึกของเขาให้เธอหลายครั้ง แต่เยาวเรศไม่ชอบตรีโลจน์ แม้กระทั่งรู้สึกเกลียดเขาเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่นิษฐาพูดนั้นไม่ผิด ครอบครัวของตรีโลจน์ มีบริษัทขนาดใหญ่ในเซี่ยงไฮ้และเป็นลูกหลานที่ร่ำรวย ครอบครัวมีเส้นสายมากมาย เธอก็ไม่อยากทำให้ตรีโลจน์ขุ่นเคือง
“ งั้น … งั้นก็ได้ แต่เราสามารถพารพีพงษ์ไปกับพวกเราได้หรือไม่?
นิษฐาจ้องมองทันทีและกล่าวว่า “พาไอ้หนุ่มเกาะผู้หญิงกินไปทำไม?”
เยาวเรศครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและกล่าวว่า “รพีพงษ์ก็เป็นเพื่อนร่วมห้องเช่าของเราเช่นกันยังไงก็ออกไปสนุก พาเขาไปด้วยจะเป็นไรไป”
ในความเป็นจริงที่เธอต้องการพารพีพงษ์ไป เพราะรพีพงษ์ให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้เยาวเรศรู้สึกถึงความรู้สึกนี้ ดังนั้นเธอจึงอยากไปกับรพีพงษ์โดยไม่รู้ตัว
เดิมทีนิษฐาต้องการที่จะปฏิเสธเยาวเรศโดยตรง เพราะการพารพีพงษ์ไปนั้นจะทำให้พวกเธอขายหน้า ถ้าตรีโลจน์รู้ว่ารพีพงษ์เป็นผู้ชายเกาะผู้หญิงกิน คาดว่าทุกคนก็จะหัวเราะเยาะพวกเธอที่เป็นเพื่อนกับคนเกาะผู้หญิงกิน
อย่างไรก็ตาม หลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สักพัก ในเมื่อรพีพงษ์ตั้งใจที่จะลงมือเยาวเรศ เธอสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อให้ตรีโลจน์จัดการรพีพงษ์ เรื่องที่ตรีโลจน์มีใจให้เยาวเรศนั้นเธอรู้ ถ้าตรีโลจน์รู้ว่ารพีพงษ์ดึงดูดความสนใจจากเยาวเรศ จะไม่ปล่อยมันไปง่ายๆอย่างแน่นอน
บางทีอาจสามารถยืมมือของตรีโลจน์เพื่อขับไล่รพีพงษ์ออกจากอพาร์ตเมนต์ของพวกเธอ
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ บนใบหน้าของนิษฐาก็เผยรอยยิ้มร้ายๆออกมา คิดว่าเธอฉลาดมาก สามารถหาวิธีที่ดีเช่นนี้ออกมาได้
“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามที่คุณพูด พาเขาไปก็ได้ ตรีโลจน์คงไม่ถือสาหรอก เดี๋ยวฉันจะบอกเขาเองถ้าเขากลับมา” นิษฐากล่าว
เมื่อเห็นนิษฐาตอบตกลง เยาวเรศก็พยักหน้าอย่างมีความสุข
หลังจากนั้นไม่นาน รพีพงษ์ก็กลับมาจากด้านนอก เปิดประตูอพาร์ทเมนต์แล้วเดินตรงไปชั้นบน
นิษฐารีบลุกขึ้นยืนและเดินไปตรงหน้ารพีพงษ์ ในใจคิดว่ารพีพงษ์ต้องการหลอกเยาวเรศโอกาสที่จะได้ออกไปเที่ยวด้วยกันแบบนี้เขาจะไม่ปล่อยไปอย่างแน่นอน ดังนั้นจึงพูดด้วยน้ำเสียงสั่งการ “พรุ่งนี้ จิมมี่จะไปเที่ยวที่บาร์ เห็นคุณเป็นเพื่อนร่วมห้องเช่าของเราจึงให้คุณไปด้วย อย่าลืมแต่งตัวให้ดีและอย่าออกไปทำให้เราอับอายล่ะ”
รพีพงษ์เหลือบมองเธอและตอบกลับอย่างเย็นชา
“ไม่ไป”
