บทที่591ความเชื่องมงายของศศินัดดา
หน้าประตูสำนักที่ว่าการอำเภอ
ศศินัดดาและศักดาทั้งสองคนเดินออกมาจากด้านใน สีหน้าเคร่งเครียด รพีพงษ์เดินตามทั้งสองคนอยู่ด้านหลัง ทั้งสามคนตลบอบอวลไปด้วยความอึมครึม
ศศินัดดาโวยวายอยู่ที่ชุมชนคำแหงตั้งนาน ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมหย่ากับศักดา ในตอนแรก หล่อนยังเต็มไปด้วยความเสียใจ คุกเข่าลงเพื่อยอมรับความผิดกับศักดา
แต่ศักดามีความมุ่งมั่น ไม่ว่าศศินัดดาจะวิงวอนขอร้องอย่างไร ก็ไม่ใจอ่อนแม้แต่น้อย
เมื่อเห็นว่าวิงวอนขอร้องไม่มีประโยชน์ ศศินัดดาก็ใช้ความสามารถในการตีโพยตีพายโวยวายหาเรื่อง ข่มขู่ศักดาถ้าหากว่าหย่ากับหล่อน หล่อนจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว
ศักดาพูดออกมาโดยไม่คิดบอกว่าให้ศศินัดดาไปตายให้เขาดูก่อน ศศินัดดาก็ตกตะลึงไปชั่วครู่ หล่อนแค่ใช้วิธีนี้เพื่อข่มขู่ให้ศักดาเชื่อฟังหล่อนเท่านั้นเอง แล้วจะไปตายจริงๆได้อย่างไร
รพีพงษ์รู้สึกว่าศศินัดดายังโวยวายต่อไป จะส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของอารียาได้ ดังนั้นจึงบอกศศินัดดาอย่างเย็นชาว่าให้หล่อนรีบไปหย่ากับศักดาซะ
ศศินัดดากลัวรพีพงษ์อยู่ในใจอยู่แล้ว ก็เชื่อฟังทันที ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องตามศักดาไปที่สำนักงานเขตอำเภอ เพื่อหย่าร้างกัน
“รพีพงษ์ พวกเรากลับกันเถอะ”ศักดาเหลือบไปมองรพีพงษ์ แล้วพูด
รพีพงษ์พยักหน้า เดินตามศักดาไปที่รถ
ศศินัดดาหยุดลง ในเวลานี้หล่อนรู้สึกถูกทอดทิ้งจริงๆ ฆนีกรเป็นสิบแปดมงกุฎ ศักดาหย่ากับหล่อน อารียาก็เข้าข้างศักดา ลูกเขยอย่างรพีพงษ์ก็เป็นปีศาจอีกตัวหนึ่งที่ตบตีหล่อนโดยไม่มีความเมตตาเลย
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ศศินัดดารู้สึกว่ากลายเป็นคนที่อนาถาที่สุดในโลก และยังคิดฆ่าตัวตายอยู่ในใจ
หล่อนนั่งลงบนพื้นทันที และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ขึ้นมา ดึงดูดความสนใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา
“รพีพงษ์! แกนี่มันดาบพันเล่ม! ฉันกลายเป็นอนาถาขนาดนี้ เป็นเพราะตัวซวยอย่างแกทั้งนั้น แกลักพาตัวลูกสาวฉันไปแล้ว แล้วหลอกล่อให้ศักดาหย่ากับฉัน แกเป็นปีศาจที่เลวร้ายที่สุดในโลก!”
ศศินัดดาสิ้นหวัง ไม่สนใจแล้วว่ารพีพงษ์ทำร้ายเขายังไง และประณามรพีพงษ์ขึ้นมาอีกครั้ง
“แกจะต้องได้รับผลกรรมอย่างแน่นอน แกทำร้ายฉันอย่างสาหัส พระเจ้าไม่ปล่อยแกไว้แน่ แกค่อยดูเถอะ ใช้เวลาไม่นาน แกก็ต้องฉิบหาย!”
รพีพงษ์หันไปมองศศินัดดา ศศินัดดาคิดว่ารพีพงษ์จะเข้ามาทำร้ายหล่อนอีก ตกใจจนลุกขึ้นจากบนพื้น วิ่งหนีไป
“แกฉิบหายแน่!”ศศินัดดาตะโกนขณะที่วิ่ง
รพีพงษ์ส่ายหัวอย่างเอือมระอา ไม่สนใจศศินัดดา จากนั้นขึ้นรถไปกับศักดา ก็รีบกลับไปที่บ้านชุมชนคำแหง
ในบ้าน
“รพีพงษ์ นายว่าพวกเราทำแบบนี้ ไร้ความรู้สึกเกินไปหรือเปล่า แม่ฉันตัวคนเดียว ถ้าหากคิดไม่ตก จะทำเรื่องอะไรที่รุนแรงหรือเปล่า?”อารียาถามอย่างเป็นห่วง
รพีพงษ์ยิ้มขึ้นมา แล้วพูดว่า: “เรื่องนี้เธอสบายใจได้ บนโลกใบนี้ ใครก็ไม่สามารถห้ามมันไว้ได้ เลือกวิธีบางอย่างที่รุนแรง แต่ว่าหล่อนเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่มีทาง หล่อนเห็นชีวิตสำคัญกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง”
ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง และรู้สึกว่าที่รพีพงษ์พูดมามีเหตุผล จากที่เธอรู้จักศศินัดดา คิดเช่นนี้ ก็รู้สึกคิดมากไปบ้าง
“เรื่องเหล่านี้เธอก็ไม่ต้องคิดมากแล้ว เธอควรจะรีบคิดว่าเราไปฮันนีมูนครั้งนี้ต้องเอาอะไรไปบ้างดีกว่า ฉันได้จัดแผนการเดินทางสำหรับเกาะพระจันทร์ไว้แล้ว เราจะออกเดินทางในอีกสองวัน”รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
บนใบหน้าของอารียาก็แสดงออกมีความสุข ช่วงนี้เรื่องยุ่งเหยิงและการเผชิญหน้าทำให้จิตใจของเธอสับสนวุ่นวาย เธอก็อยากเดินทางไปเที่ยว เพื่อผ่อนคลายอารมณ์
ในตอนเย็น รพีพงษ์โทรศัพท์หานนทภู บอกนนทภูว่า เขากำลังจะได้เป็นปู่แล้ว
หลังจากนนทภูทราบข่าว ก็รู้สึกยินดีปรีดา และตื่นเต้นจนกระโดดโลดเต้น เกือบแทบจะทำลายห้องหนังสือของตัวเอง
ตั้งแต่ฐานะตัวตนของนนทภู เปลี่ยนไปเป็นเทพสังหาร นนทภูก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย บนตัวของเขาแบกรับความลับมากมายเกินไป เวลาทั้งหมดของเขา ก็เต็มไปด้วยเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของเทือกเขากิสนา
และข่าวที่รพีพงษ์บอกเขานั้น ช่างเหมือนกับแสงอันอบอุ่นที่ปรากฏในโลกของเขาที่เต็มไปด้วยความมืดและการสังหาร ซึ่งทำให้เขารู้สึกว่าโลกนี้ไม่น่าเบื่ออีกต่อไป
เขาก็จะเป็นปู่คนแล้ว!
เพื่อความปลอดภัยของหลานสาวที่ยังไม่เกิดของตัวเอง นนทภูตัดสินใจทันที จะส่งยอดฝีมืออันดับเทพเจ้าแห่งสงครามสามอันดับแรกมาเมืองริเวอร์ ค่อยปกป้องอารียาอย่างลับๆ
รพีพงษ์ไม่คาดคิดมาก่อนว่านนทภูจะใจกว้างขนาดนี้ จะส่งอันดับเทพเจ้าแห่งสงครามสามอันดับแรกมา ตอนนั้นเขาบอกกับนนทภูว่าไม่จำเป็น ตัวเองก็สามารถปกป้องความปลอดภัยของอารียาได้
อย่างไรก็ตามนนทภูยืนยันที่จะส่งดัมพ์รงค์ทั้งสามคนมา บอกว่านี่คือน้ำใจของความเป็นปู่ของเขา รพีพงษ์ไม่ควรที่จะห้าม
รพีพงษ์ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากตกลงกับนนทภู โดยคิดว่าเป็นการเพิ่มความปลอดภัยขึ้นมาอีกชั้น ในใจของเขาสบายใจขึ้นมาบ้าง
วันรุ่งขึ้น รพีพงษ์ให้เธียรวิชญ์ไปช่วยตั๋วล่องเรือไปยังเกาะพระจันทร์ เขาและอารียาตัดสินใจในอีกสองวันข้างหน้า ออกเดินทางไปยังเกาะพระจันทร์ เริ่มต้นทริปสุดโรแมนติก
เธียรวิชญ์ซื้อห้องที่หรูหราที่สุดบนเรือสำราญ ถือว่าเป็นการแสดงออกถึงความมีน้ำใจของตัวเอง ทำให้การเดินทางของรพีพงษ์และอารียาสะดวกสบายยิ่งขึ้น
ชุ่มชนดอนแก้ว คฤหาสน์ของศศินัดดา
เนื่องจากฆนีกรถูกหักแขนหักขาโยนให้ไปเป็นขอทานที่ข้างถนน คฤหาสน์หลังนี้จึงกลายเป็นที่อยู่อาศัยเพียงแห่งเดียวของศศินัดดา รพีพงษ์ไม่ได้ยึดคฤหาสน์หลังนี้คืน ให้หล่อนอยู่ในบ้านหลังใหญ่เช่นนี้ตามลำพัง ปล่อยให้หล่อนยิ่งรู้สึกถึงความทรมานของความเย็นชาต่อจิตวิญญาณคน
ขณะนี้ในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ ตรงกลางบนผนัง แขวนภาพของกวนอู ด้านหน้าของภาพ มีโต๊ะธูปเทียน พร้อมผลไม้ที่อยู่ด้านบน และจุดธูปไว้ไม่กี่ดอก
ศศินัดดากำลังคุกเข่าตรงหน้าภาพ สองมือประสานกัน หลับตา และใบหน้าเต็มไปด้วยคำอธิษฐานอย่างเคร่งเครียด
“กวนอู วายร้ายอย่างรพีพงษ์ได้ทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย เขาทำให้ครอบครัวของฉันต้องย่อยยับ และทำให้ฉันต้องอยู่ในคฤหาสน์พักอันหนาวเย็นเพียงคนเดียว มันน่ารังเกียจมากที่สุดเลยจริงๆ ถ้ากวนอูยังมีชีวิตอยู่บนท้องฟ้า ได้โปรดลงโทษรพีพงษ์สักครั้ง ทางที่ดีที่สุดสามารถทำให้เขาตายได้เลย แบบนี้ก็สามารถบรรเทาความเกลียดชังในใจของฉันได้ ฉันจะจุดธูปให้กวนอูตรงเวลาทุกๆเดือน”
พูดจบ ศศินัดดาก้มคำนับกราบไหว้สองสามทีต่อหน้าภาพกวนอู
……
บนประเทศที่เป็นเกาะ หน้าสำนักศิลปะการต่อสู้ที่มีพื้นที่กว้างขวาง
ร่างสูงยืนอยู่ที่นี่ จ้องมองไปที่แผ่นป้ายด้านบนสำนักศิลปะการต่อสู้ ใบหน้าที่เยาะเย้ยปรากฏขึ้น
“คาเมดะอิจิโร่ คนเป็นพันยากที่จะเอาชนะ ประเทศที่เป็นเกาะอยู่ยงคงกระพันในโลกแห่งการต่อสู้ เหอะๆ จำไว้ว่าตอนนั้นที่ฉันมาหาเขาที่นี่ขอร้องให้เขาสอน เขาให้คนขับไล่ฉันออกไปทันที ตอนนั้นความแข็งแกร่งของฉันด้อยกว่าเขา ก็อดทนฝืนกล้ำกลืนความโกรธไว้”
“ตอนนี้ฉันกลับมาจากเรียนกับอาจารย์มาแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะต้องระบายโกรธแค้นนี้แล้ว ฆ่าคาเมดะอิจิโร่ ค่อยกลับไปที่ประเทศตัดหัวรพีพงษ์”
อนันยชพึมพำกับตัวเองได้ไม่กี่ประโยค จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในสำนักศิลปะการต่อสู้
ทันในนั้นมีผู้เฝ้าประตูสองคนขวางอนันยชไว้ ใช้ภาษาญี่ปุ่นด่า: “ทำอะไรนะ ที่นี่เป็นสำนักของอาจารย์คาเมดะอิจิโร่ คนนอก ห้ามเข้า!”
อนันยชไม่พูด เตะออกไปตรงๆ ทั้งสองคนบินออกไป กระแทกลงกับพื้น อาเจียนเป็นเลือด และหยุดเคลื่อนไหว
“ให้หลานชายคาเมดะอิจิโร่ไสหัวออกมาเจอฉันเดี๋ยวนี้!”
