บทที่592 ตายในหนึ่งท่วงท่า
ในเวลานี้ผู้คนจำนวนมากที่กำลังฝึกเทคนิคพื้นฐานอยู่ที่สนามประลองในสำนัก หลังจากที่ผู้เฝ้าประตูทั้งสองคนล้มลงต่อหน้าพวกเขา ก็เกิดความวุ่นวาย
คนกลุ่มหนึ่งวิ่งมาเพื่อยืนยันอาการของทั้งสองคน จากนั้นก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าทั้งคู่เสียชีวิตแล้ว
“แกเป็นใคร! แกฆ่าศิษย์น้องพวกเรา อาจารย์พวกเราไม่ปล่อยแก่ไว้แน่!”หนึ่งในนั้นเงยหน้าขึ้นมองไปที่อนันยช กัดฟันพูด
“ฉันมาฆ่าคาเมดะอิจิโร่ รีบให้เขาออกมาเดี๋ยวนี้”อนันยชพูดอย่างรำคาญ
“หึ อย่างแกเหรอ อยากจะฆ่าอาจารย์ของพวกเรา คนปัญญาอ่อนฝันเพ้อเจ้อจริงๆ ให้แกมาประลองความสุดยอดของพวกเราก่อน!”
ศิษย์ทุกคนพุ่งเข้าหาอนันยช อย่างดุดัน
อนันยชเบะปาก ไม่ได้เอาคนพวกนี้ไว้ในสายตาเลย จ้องไปคนที่พุ่งเข้ามาด้านหน้าสุด วิธีการหายใจเปลี่ยนไปทันที และยกแขนที่ดูเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงขึ้นมา และระเบิดพลังที่น่าตื่นตาตื่นใจออกมา
เขาฟาดเข้าที่หน้าอกของชายคนนั้นด้วยฝ่ามือ และซี่โครงของหน้าอกของชายคนนั้นก็แตกเป็นเสี่ยงๆ และรอยมือก็จมลงที่หน้าอก จากนั้น ร่างกายของเขาก็บินออกไป ทำให้คนทั้งหมดที่อยู่ข้างหลังล้มลงกับพื้น
คนเหล่านี้รู้สึกร้อนหน้าอกขึ้น และอาเจียนเลือดออกมา ได้รับบาดเจ็บสาหัส และคนที่พุ่งวิ่งอยู่ด้านหน้าสุดได้ไปพบพญายมแล้ว
“นี่มันเป็นไปไม่ได้ เขาฟาดพวกเราผ่านร่างกายของคนหนึ่งคน ทำไมยังส่งพลังที่แข็งแกร่งออกมาได้ขนาดนี้ล่ะ?”
“รีบไปเรียกอาจารย์ พลังของผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไป มีเพียงอาจารย์เท่านั้นที่สามารถควบคุมเขาได้!”
หลายคนที่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยก็รีบเข้ามา เรียกคาเมดะอิจิโร่
อนันยชโบกมือ มองดูคนที่นอนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า: “พลังห้าสิบเปอร์เซ็นต์ของฉัน ก็เอาชนะพวกเขาจนกลายเป็นแบบนี้ได้ ดูเหมือนว่าช่องว่างระหว่างอาจารย์ ก็ยังใหญ่มากนะ”
ผู้คนที่ล้มลงบนพื้นล้วนเต็มไปด้วยความสยดสยอง ไม่คาดคิดว่าหนึ่งท่วงท่าที่น่ากลัวขนาดนี้ของอนันยช ใช้พลังเพียงแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น
ไอ้หมอนี่ เป็นคนวิปริตประเภทไหนกัน?
ผ่านไม่นาน หลายคนที่วิ่งเข้าไปเรียกคนก็วิ่งกลับมา
“อาจารย์ ก็คือไอ้หมอนี่ เขาฆ่าศิษย์น้องพวกเราไปหลายคน ท่านต้องช่วยล้างแค้นแทนพวกเขาให้ได้!”ชายคนหนึ่งชี้ไปที่อนันยช
ชายชราผมขาวดำเดินผ่านมา แม้ว่าคนคนนี้จะอายุมากแล้ว แต่รูปร่างก็ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่ทรงพลัง ที่สำคัญคนคนนี้ก็เดินมาอย่างเสือคำรามเสียงดัง และทั้งร่างตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายอันทรงพลัง
บุคคลนี้คือปรมาจารย์การต่อสู้ในประเทศเกาะ คาเมดะอิจิโร่
เมื่อคาเมดะอิจิโร่เห็นลูกศิษย์ของตัวเองที่ล้มลงบนพื้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นสายตาจ้องมองไปที่บนตัวของอนันยช และพบว่าเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มรุ่นหลาน และความโกรธในแววตาก็รุนแรงขึ้น
“แกเป็นใคร? ทำไมลงมือกับลูกศิษย์ของฉันได้รุนแรงขนาดนี้?”คาเมดะอิจิโร่พูดอย่างเคร่งขรึม
อนันยชยิ้มใส่เขา แล้วพูดว่า: “หลายปีก่อนฉันมาขอเรียนที่นี่ แต่กลับถูกคุณขับไล่ออกไป แต่ว่าก็เป็นเพราะคุณไม่รับฉัน ฉันถึงโชคดีได้พบกับอาจารย์คนปัจจุบันของฉัน”
“วันนี้ที่ฉันมาที่นี่ อยากดูผลของการที่เรียนรู้กับอาจารย์มาหลายปี อยากรู้ว่าอาจารย์ที่ฉันชื่นชมคาดหวังตอนนั้น ตอนนี้จะสามารถรับมือกับหนึ่งท่วงท่าของฉันได้หรือไม่”
หลังจากที่คาเมดะอิจิโร่ได้ยิน ก็ส่งเสียงเย็นชา และพูดว่า: “รุ่นหลานที่ถูกฉันปฏิเสธ มีมากมายนับไม่ถ้วน แกเป็นเพียงหนึ่งในนั้น ฉันลืมภาพในหัวไปนาน แต่แกกลับกล้าที่จะพูดว่าจะใช้หนึ่งท่วงท่ามาจัดการกับฉันได้อย่างไม่กระดากปาก เพื่อสัญลักษณ์ของสำนักของฉันแล้ว วันนี้ฉันจำเป็นต้องกำจัดกับแก!”
“ถ้าอย่างนั้นก็ลุยเลย เวลาของฉันมีกำจัด กำจัดคุณแล้ว ฉันยังต้องไปตัดหัวคนอื่นอีก!”อนันยชแสยะยิ้มแล้วพูด
คาเมดะอิจิโร่รู้สึกโกรธมากกับความหยิ่งผยองของอนันยช จึงวางมาดเตรียมตัวสู้ และตะโกนว่า: “เตรียมตัวตายได้เลย!”
จากนั้นเขาก็พุ่งไปทางที่อนันยช
ในฐานะปรมาจารย์การต่อสู้ที่รู้จักกันดีในประเทศเกาะ ความแข็งแกร่งของคาเมดะอิจิโร่นั้น น่าตื่นตาตื่นใจทีเดียว เขาได้พัฒนาความแข็งแกร่งทางร่างกายจนถึงขีดสุด เขาเชื่อว่าอาศัยความแข็งแกร่งของร่างกาย ไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้
เมื่อเห็นอนันยชเห็นคาเมดะอิจิโร่วิ่งพุ่งเข้ามารอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก หลังจากนั้นการหายใจเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และพลังในร่างกายเริ่มพรั่งพรูออกมา หลังจากคว้าโอกาสได้แล้ว ใช้พลังทั้งหมดชกไปที่หน้าอกของคาเมดะอิจิโร่
คาเมดะอิจิโร่เชื่อว่าไม่มีใครสามารถเทียบเคียงความแข็งแกร่งของเขาได้ ดังนั้นเลยไม่ได้หลบ แต่กลับวิ่งเข้าไปชนหมัดของอนันยชโดยตรง
หมัดทั้งสองปะทะกัน ระเบิดพลังออก ใบหน้าของคาเมดะอิจิโร่เต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่แล้ว ก็มีเสียงแกร๊ก ใบหน้าของเขาซีดลงทันที จากนั้นก็บินพุ่งออกไปด้านหลัง
เลือดไหลออกจากปากของคาเมดะอิจิโร่ราวกับสายน้ำ เขามองไปที่อนันยชด้วยความไม่เชื่อ ไม่คาดคิดว่าตัวเองแค่ท่วงท่าเดียว ก็พ่ายแพ้ให้กับชายหนุ่มคนนี้
อนันยชหมุนข้อมือของตัวเอง และมองไปที่คาเมดะอิจิโร่ที่กำลังจะตายที่อยู่บนพื้น พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “โดนพลังทั้งหมดของฉันไปแล้วยังมีลมหายใจอยู่ คุณก็ถือได้ว่าไม่เลว”
“ทำ…..ทำไมล่ะ? ความแข็งแกร่งทางกายภาพของฉัน ได้รับการพัฒนาจนถึงขีดสุด แม้ว่าแกจะยังเด็กและแข็งแรง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะฉันได้ด้วยท่วงท่าเดียวแบบนี้” คาเมดะอิจิโร่พูดด้วยความไม่เข้าใจ
อนันยชเหลือบมองเขา และพูดอย่างเงียบๆว่า: “ใครบอกคุณกัน ว่าความแข็งแกร่งทางกายภาพ ก็คือสุดขีดจำกัดของมนุษย์ล่ะ?”
ดวงตาของคาเมดะอิจิโร่เบิกกว้าง และยังไม่ได้ถามความสงสัยของตัวเอง ก็บิดคอ และไม่มีการเคลื่อนไหว
อนันยชปรบมือ หันหลังทันที และเดินออกจากประตูสำนักศิลปะการต่อสู้โดยไม่ลังเล
“ต่อไป ก็เป็นรพีพงษ์”
……
ที่ท่าเทียบเรือข้ามฝั่ง รพีพงษ์และอารียาทั้งสองคนต่างสวมชุดลำลอง และรออยู่ที่หน้าท่าเรือ เมื่อมองไปที่ทะเลอยู่ตรงหน้า สูดอากาศบริสุทธิ์ที่พัดมาจากลมทะเล ก็รู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย
เมื่อวานนี้ พวกเขาทั้งสองคนเอากระเป๋าเดินทาง และออกเดินทางมาถึงที่นี่ เนื่องจากเรือสำราญไปยังเกาะพระจันทร์จะจอดที่นี่เท่านั้น และทุกคนที่จะไปเที่ยวที่เกาะพระจันทร์ ต้องมารวมตัวกันที่ท่าเรือข้ามฝั่ง
“ฉันไม่เคยล่องเรือมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก”อารียายิ้มและพูดกับรพีพงษ์
รพีพงษ์ยิ้มแล้วลูบผมของเธอ แล้วพูดว่า: “เธอเคยดูไททานิกมั้ย?”
“เคยดูสิ มีอะไรเหรอ?”อารียาถาม
“เรือสำราญที่เราร่องในครั้งนี้ น่าจะหรูหรากว่านั้น ถึงตอนนั้นฉันจะพาเธอไปที่หัวเรือ พวกเราก็มาลองเธอกระโดดฉันกระโดด เอามั้ยล่ะ?”รพีพงษ์ยิ้มแล้วพูด
อารียากลอกตาใส่รพีพงษ์ทันที แล้วพูดว่า: “นายอยากกระโดดก็กระโดดเอง ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว ต่อให้ฉันเห็นด้วย คนที่อยู่ในท้องฉันก็ไม่เห็นด้วย”
รพีพงษ์เกาหัวและหัวเราะ จากนั้นเอื้อมมือไปลูบท้องของอารียา
ในขณะนี้ เสียงนกหวีดดังขึ้น และทั้งคู่ก็หันหน้าไปมอง และพบว่าเรือสำราญที่มีมากกว่าสิบชั้น และใหญ่พอที่จะครอบครองท่าเรือทั้งหมด กำลังร่องใกล้เข้ามา
