บทที่667 ไม่มีจุดอ่อน
“เมียจ๋า เด็กคนนี้เป็นลูกของเราใช่ไหม? แม้ผมจะไม่หล่อ แต่เด็กคนนี้น่าเกลียดไปนะ?”
ขวัญนลินคลอดออกมาได้สิบสี่วัน รพีพงษ์นั่งข้างๆเตียง จ้องไปที่เด็กดำๆ หน้าตาบู้บี้นั่น
อารียาที่นอนอยู่บนเตียงมองบน แล้วกล่าว “เด็กเพิ่งเกิดจะให้ดูดีขนาดไหนกัน ตายังไม่เปิดเลย ผ่านไปสักพัก รอให้เธอโตสักหน่อย ก็สวยแล้ว”
“ถ้าเธอโตขึ้นจ้องเหมือนคุณแน่ๆ อนาคตต้องเป็นสาวสวยล้มเมือง แน่นอน ต้องเหมือนผมด้วย แต่เอาส่วนดีของผมไปก็พอแล้ว” รพีพงษ์บ่นพึมพำ
“คุณหมายความว่าไง ให้ลูกเอาจุดด้อยของฉันไปงั้นหรอ? พอทีคุณให้เอาจุดเด่น ทำไมคุณเข้าข้างตัวเองจัง” อารียาพูดกับรพีพงษ์อย่างไม่พอใจ
รพีพงษ์มองอารียาอย่างอบอุ่น แล้วกล่าว “คุณไม่มีจุดด้อย”
อารียาที่โมโหเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของรพีพงษ์แล้ว ก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานทันใด มองรพีพงษ์ด้วยความภูมิใจแล้วกล่าว “เชอะ ปากหวานเชียว”
“คุณนอนอยู่ที่นี่ไปก่อนนะ ผมไปห้องครัวทำอาหารให้คุณกินก่อน” รพีพงษ์ยืนขึ้นจากเตียง แล้วไปที่ห้องครัว
ถึงแม้ตอนนี้รพีพงษ์มีคนดูแลฝีมือดีหลายคน บวกกับชนิสรา พูดได้ว่าสามารถดูแลอารียาได้เป็นอย่างดี แต่รพีพงษ์ก็ยังคงอยากทำอะไรให้อารียากิน หลายวันมานี้รพีพงษ์เป็นคนลงมือทำอาหารเอง และทุกอย่างที่อารียาต้องการ รพีพงษ์ก็จะไปซื้อด้วยตัวเอง ทุกวันเขาจะไปตลาดพร้อมกับชนิสรา ซื้อผักสดกลับมาทำอาหารให้อารียากิน
หลังกจาที่รพีพงษ์ไปห้องครัวแล้ว อารียาหยิบมือถือที่อยู่บนโต๊ะมา ในช่วงอยู่ไฟ รพีพงษ์ให้เธอเล่นมือถือได้แค่ครึ่งชั่วโมงต่อวัน เกินแม้แต่วิเดียวก็ไม่ได้ ทำได้เพียงฉวยโอกาสตอนที่รพีพงษ์ไม่อยู่แล้วเล่นเท่านั้น
เพราะสิ่งเดียวที่เธอต้องทำในทุกๆวันก็คือ นอนอยู่บนเตียง ไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องเบื่อหน่ายด้วยกันทั้งนั้น จึงมีความอยากเล่นมือถือโดยปริยาย
เธอเพิ่งรีเฟรชเวยป๋อ ได้รับข้อความหนึ่งฉบับ เป็นเพื่อนนักเรียนผู้ชายส่งมา เนื้อหาคือเขาเพิ่งกลับมาจากเรียนต่างประเทศ ไม่ค่อยคุ้นเคยกับในประเทศ รู้มาจากเพื่อนคนอื่นว่าอารียาอยู่เกียวโต ดังนั้นจึงถามอารียาว่าว่างไหม พบกันหน่อย แล้วแนะนำเกียวโตให้เขาฟังด้วย
อารียาไม่สามารถไปพบเขาได้อยู่แล้ว ในช่วงอยู่ไฟ แม้แต่ออกนอกห้องยังไม่ได้เลย
แต่เมื่อนึกถึงตอนเรียนเพื่อนผู้ชายคนนี้ได้ช่วยเธอบ่อยครั้ง ตอนทำวิทยานิพนธ์มีหลายอย่างที่อารียาไม่เข้าใจ ล้วนขอคำแนะนำจากเขาทั้งนั้น
ดังนั้นเธอจึงกำลังคิด ให้รพีพงษ์ต้อนรับ เพราะเกียวโตอยู่ในมือของเขา ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร รพีพงษ์สามารถช่วยแก้ไขได้
ผ่านไปไม่ได้ รพีพงษ์ถือซุปโสมสกัดเข้ามา ส่งให้กับอารียา ให้เธอรีบทาน
อารียาเล่าเรื่องเพื่อนชายคนนั้นให้รพีพงษ์ฟัง ปฏิกิริยาแรกของรพีพงษ์คือ “คุณแอบเล่นมือถืออีกแล้วใช่ไหม”
อารียาแลบลิ้นใส่รพีพงษ์ แล้วกล่าว “แหม ฉันก็แค่เห็นคนส่งข้อความมา จึงตอบไป ตอนฉันอยู่มหาลัยเพื่อนคนนี้ช่วยฉันไว้มาก ถือว่าเห็นแก่ฉัน ไปพบเขาหน่อย จัดการให้เขาด้วย”
“ผมไปเจอเพื่อนคุณคนนี้ได้ แต่คุณต้องรับปากผม ว่าจะไม่แอบเล่นมือถืออีกแล้ว” รพีพงษ์กล่าว
“รู้แล้วหน่า สามีดีที่สุด รักนะ จุ๊บๆ” อารียายิ้มพลางกล่าว
รพีพงษ์เบื่อหน่าย หลังจากที่ถามเกี่ยวกับเพื่อนคนนั้นของอารียาแล้ว ก็บอกชนิสราให้ทำแทน จากนั้นก็ออกไป
อารียาบอกกับเพื่อนของเธอ ว่าเธอเพิ่งคลอดลูก ไปไม่ได้ ดังนั้นจึงให้รพีพงษ์ไปรับรอง แล้วให้เขาช่วยจัดที่นอนให้
หลังจากที่รพีพงษ์ออกไปแล้วนั้น พบว่าตัวเองยังใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่ ก็ยิ้มออกมา ทำได้เพียงถอดมันแล้วถือไว้ บนผ้ายังมีกลิ่นบางๆของอาหารอยู่
เพื่อนคนนั้นของอารียารออยู่ที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง รพีพงษ์เรียกรถไปที่ร้านอาหารนั้น
ร้านอาหารบลูดรีม ถือว่าเป็นร้านอาหารหรูที่มีชื่อเสียงร้านหนึ่งที่เกียวโต
ในร้านอาหาร โต๊ะๆหนึ่ง มีหยิงชายคู่หนึ่งกำลังนั่งอยู่
ฝ่ายชายสวมชุดสีสันสดใส สง่าผ่าเผย ดูออกว่าเป็นคนที่มีการศึกษาสูง ฝ่ายหญิงสวยงาม ผิวขาวโพน เป็นสาวสวยที่น่ารักคนหนึ่ง
ชายคนนี้เป็นเพื่อนของอารียา ชื่อฑวัต นักเรียนนอกกลับจากอเมริกา และฝ่ายหญิงเป็นคนที่เขาเจอตอนที่เรียนอยู่ ชื่อเดซี่ ตอนนี้ได้ย้ายสำมะโนครัวไปอเมริกาแล้ว แม้จะมีหน้าตาและผิวพรรณของชาวจีน แต่กลับไม่ได้เป็นประชากรของประเทศนี้แล้ว
ขณะนี้ใบหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม หัวข้อที่พูดถึง ก็คืออารียา
“เธอบอกว่าเธอเพิ่งคลอดลูก ดังนั้นจึงให้สามีของเธอมารับรองพวกเรา ชั่งน่าขำจริงๆ ถ้าผมจำไม่ผิดล่ะก็ เธอน่าจะแต่งกับไอ้สวะชั้นดีคนหนึ่ง คิดไม่ออกจริงๆว่าเธอยังมีหน้าให้แฟนมารับรองพวกเราอีก” ฑวัตหัวเราะพลางกล่าว
“เพิ่งคลอด? คุณเคยพูดว่าคนนี้เป็นนางฟ้าของคุณตอนอยู่ที่มหาลัยไม่ใช่หรอ คุณพูดแบบนี้ ในสมองของฉัน จะมีก็แต่ภาพของรุ่นป้าๆนะ” เดซี่บึนปากแล้วกล่าว
“นั่นเป็นแค่อดีต ตอนเรียนผมยกให้เธอเป็นนางฟ้า ไม่ว่าจะทำอะไร ก็จะช่วยเธอ ในบางครั้งผมก็จะแสดงออกว่าผมมีใจให้เธอ แต่เธอไม่เข้าใจ ไม่เคยตอบรับผมเลย ตอนนี้คิดๆดูแล้ว ตอนนั้นตัวเองขี้ประจบ เธอไม่ชอบผมก็ชั่ง แต่ให้ผมช่วยตลอดเวลา แล้วยังทำเป็นไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอีก ชั่งน่าโมโหจริงๆ”
“ดังนั้นครั้งนี้ที่ผมกลับมา ตั้งใจจะมาเจอเธอ วันนี้ผมกลับมาจากเรียนต่อ แล้วยังทำงานในตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปของบริษัท เอ็กเซลเลนซ์เน็ตเวิร์คเทคโนโลยี จำกัดอีก อยากแสดงตัวตนของตัวเองให้เธอได้เห็น ว่าตอนนั้นที่เธอไม่สนใจผม ตอนนี้ห่างกันคนล่ะชั้นแล้ว”
“เสียดาย เธอมีลูกแล้ว มาไม่ได้ แต่โอ้อวดต่อหน้าสามีเธอก็ได้ ให้เขากลับไปพูดกับอารียา แบบนี้ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ถือว่าหายเคืองล่ะ”
เดซี่ได้ยินฑวัตพูด ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัยออกมา แล้วกล่าว “ชายจีน ฉันไม่ชอบ พวกเขาจะดีไปกว่าชายอเมริกาได้ไงกัน แน่นอน ไม่รวมคุณ อีกไม่นานคุณก็จะเป็นสัญชาติอมเริกาแล้ว สามีสวะของเพื่อนที่คุณพูดถึงนั้น เกรงว่าฉันเห็นแล้วจะขยะแขยงขึ้นมา”
“รอให้เขามาถึง คุณก็พูดประชดเขาก็ได้แล้ว ไม่ต้องให้เกียรติอะไร เหยียบอารียาให้จมดิน ไม่จำเป็นต้องไว้หน้า” ฑวัตยิ้มพลางกล่าว
เขาเพิ่งพูดจบ รพีพงษ์ก็ถือผ้ากันเปื้อนเดินไปยังสองคนนั้น แล้วถาม “คุณคือฑวัต?”
