บทที่705 กฎบ้าอะไร
“อย่ามาวางมาดใหญ่โตไปหน่อยเลย ต่อให้พวกเรายืนให้แกฆ่าอยู่ที่นี่ แกกล้าเหรอ เพียงแค่แกแตะต้องพวกฉันแม้แต่ปลายนิ้ว ก็จะมีปรมาจารย์เน่ยจิ้งมาหาแกถึงที่ ถึงตอนนั้นแกจบเห่แน่!”
คนของตระกูลนิธิวรสกุลคนหนึ่งกำเริบเสิบสานหัวเราะเสียงดังใส่รพีพงษ์ โดยที่ไม่ได้เอารพีพงษ์ไว้ในสายตาแม้แต่น้อย
รพีพงษ์หรี่จ้องมองชายคนนั้น รีบก้าวเท้าพุ่งออกไป หนึ่งหมัด ชกลงไปที่หน้าอกชายคนนั้น
กระดูกซี่โครงของชายคนนั้นหักไปเจ็ดแปดซี่ในพริบตาเดียว และอีกหลายซี่ถูกเสียบเข้าไปในอวัยวะภายในโดยตรง ทำให้เขาไม่สามารถตายได้ภายในช่วงเวลาสั้นๆ แต่กลับต้องทนกับความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้
“อึก…..อึก…..”ชายคนนั้นเบิกตากว้าง ราวกับว่าต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาไม่มีโอกาสได้พูดอีกต่อไปแล้ว
ทุกคนในตระกูลนิธิวรสกุลตกใจกับการลงมืออย่างกะทันหันของรพีพงษ์ พวกเขาทั้งหมดก็ถอยกลับไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว ท่าทางไม่กลัวเมื่อกี้นี้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
เมื่อเห็นผู้ชายที่ตายในเงื้อมมือของรพีพงษ์ด้วยหมัดเดียว ก้นบึ้งหัวใจของพวกเขาก็เกิดความหวาดกลัว
“แก…..แกฆ่าคนธรรมดา แกไม่กลัวการถูกลงโทษเลยเหรอ!”มีใครบางคนตะโกนด้วยความสยดสยอง
“คนธรรมดาเหรอ? พวกแกก็เป็นคนที่สมควรตายอยู่แล้ว ต่อให้ฆ่าแล้วยังไงล่ะ!”รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา
ชาลิสามองดูท่าทางที่เต็มไปด้วยความโกรธของรพีพงษ์ รู้ว่าเกลี้ยกล่อมเขาในเวลานี้ ก็เกลี้ยกล่อมห้ามไม่หยุดแล้ว
กาจพลก็คาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะลงมือฆ่าคนจริงๆ ร่างกายที่งออยู่แล้วก็สั่นเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่สงบเหมือนก่อนหน้านี้
“รพีพงษ์ แกรู้หรือเปล่าว่าแกกำลังทำอะไรอยู่? แกฆ่าเขาแล้ว ตัวแกเองก็จะต้องชดใช้ไปด้วย หรือว่าสมองแกมีอยู่แค่นี้เหรอ?”กาจพลเอ่ยปาก
สายตาของรพีพงษ์ตกอยู่บนตัวเขา กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์มุมปากเล็กน้อย เอ่ยปากว่า: “ฉันไม่เพียงแต่จะฆ่าเขา ยังจะฆ่าแกด้วย แกจะทำอะไรฉันได้?”
หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เดินไปที่กาจพลอย่างช้าๆ
ทุกคนในตระกูลนิธิวรสกุลมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความหวาดกลัว ไม่มีใครกล้ายืมออกมาขวางรพีพงษ์ เนื่องจากว่าอนันยชก็ตายอยู่ในเงื้อมมือของเขา พวกเขาจะกล้าท้าทายรพีพงษ์ได้อย่างไร
ในตอนแรกพวกเขาคิดว่ากฎในหมู่เน่ยจิ้งที่แข็งแกร่งเพียงพอที่จะสามารถคุมควบรพีพงษ์ได้ ใครจะคิดว่ารพีพงษ์จะไม่เอาพวกนี้ไว้ในสายตาเลย ถ้ารู้ก่อนว่าจะเป็นแบบนี้ พวกเขาก็คงจะปล่อยวางหนีไปนานแล้ว
เหงื่อเย็นๆบนหน้าผากของกาจพลก็ปรากฏขึ้นมาทันที เขาคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะทำให้โกรธรพีพงษ์ ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะจบลงอย่างไร
ในขณะที่กาจพลกังวลว่าตัวเองจะถูกรพีพงษ์ฆ่าตาย มีร่างหนึ่งมาขวางตรงหน้ารพีพงษ์ไว้ ก็คือศรัณย์
“รพีพงษ์ พอสมควรแล้ว นายได้ฆ่าคนไปแล้วคนหนึ่ง อย่าปล่อยให้ตัวเองทำผิดพลาดครั้งใหญ่อีกเลย”ศรัณย์เอ่ยปาก
รพีพงษ์จ้องมองไปที่ศรัณย์แวบหนึ่ง เอ่ยปากถามว่า: “นายเป็นคนของทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งเหรอ?”
ศรัณย์พยักหน้า แล้วพูดว่า: “ฉันเป็นหัวหน้าทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งในไชน่าทาวน์ของอเมริกา ศรัณย์ ช่วงนี้ฉันเฝ้าสังเกตนายอยู่ตลอด เพื่อป้องกันไม่ให้นายทำเรื่องไม่ดี”
“ทำเรื่องไม่ดีเหรอ? พวกเขาจะขุดปู่ของฉันแล้วเอาแส้เฆี่ยนตีอยู่แล้ว ฉันต้องการแก้แค้น ยังกลายเป็นทำเรื่องไม่ดีเหรอ?”รพีพงษ์ถาม
ศรัณย์หายใจอย่างช่วยไม่ได้ และพูดว่า: “ฉันรู้ว่านายโกรธ แต่ว่านายเป็นถึงยอดฝีมือเน่ยจิ้ง เขาก็เป็นแค่คนธรรมดา ตามกฎแล้ว นายไม่สามารถทำร้ายชีวิตของพวกเขาได้”
“แม่งตั้งกฎเกณฑ์บ้าอะไร วันนี้กูจะฆ่าไอ้พวกเชี้ยที่ไม่ลืมหูลืมตา ใครก็อย่าได้คิดมาห้ามฉัน!”รพีพงษ์ตะโกนเสียงดัง
“ถ้าหากฉันเห็นนายดึงดันที่จะทำตามใจตัวเองอีก งั้นฉันก็ทำได้เพียงแค่ลงไม้ลงมือห้ามนายไว้”ศรัณย์เอ่ยปาก
เมื่อคนของตระกูลนิธิวรสกุลได้ยินศรัณย์บอกว่าตัวเองคือหัวหน้าทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้ง ในใจก็มีที่พึ่งพิงทันที รู้สึกว่าหัวหน้าทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งก็มาแล้ว งั้นรพีพงษ์ก็คงไม่มีทางที่จะลงมือกับพวกเขาได้อย่างแน่นอน
“รพีพงษ์ นายก็รีบยอมมอบตัวให้จับแต่โดยดี หัวหน้าทีมของปรมาจารย์เน่ยจิ้งเขาก็มาแล้ว นายไม่มีสิทธิ์มาหยิ่งผยองที่นี่อีกต่อไป รีบยอมรับผิดแต่โดยดี!”
“ไอ้เด็กเปรต อย่าคิดว่าไม่มีใครสามารถจัดการกับแกไม่ได้ เขาเป็นถึงหัวหน้าทีมของปรมาจารย์เน่ยจิ้ง แกคิดว่าแกจะสามารถฆ่าคนภายใต้การดูแลของเขาได้เหรอ!”กาจพลก็ตะโกนใส่รพีพงษ์ ความกลัวในใจก็ลดลงไปมากเช่นกัน
รพีพงษ์หรี่ตามองไปที่ศรัณย์แวบเดียว จากนั้นส่งเสียงเย็นชา ก่อนที่จะพุ่งไปหากาจพล
ศรัณย์เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้แล้ว เมื่อเห็นรพีพงษ์ลงมือ ก็รีบเคลื่อนไหวขึ้นมาทันที
ทั้งสองคนปะทะกัน พลังแข็งแกร่งที่มีอานุภาพ ผู้คนรอบข้างก็ถูกอานุภาพพลังของทั้งคนบีบคั้นให้ถอยไปข้างหลัง
เพราะเขาถึงได้เข้าใจแนวความคิดของยอดฝีมือเน่ยจิ้งว่าเป็นแบบไหน และเกิดความกลัวขึ้นมาในใจอย่างฉับพลัน
“ความสามารถของนายเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง ในช่วงวัยนี้ ก็มีความแข็งแกร่งเน่ยจิ้งขั้นกลางแล้ว นายควรจะรักและถนอมความสามารถของนายไว้ดีๆ ถ้าตอนนี้นายวางมือ ฉันสามารถแนะนำนายเข้าสู่ปรมาจารย์เน่ยจิ้งได้ ด้วยความสามารถของนายแล้ว อยากจะเป็นบุคคลระดับสูงของปรมาจารย์เน่ยจิ้ง เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก”ศรัณย์เอ่ยปากในขณะที่กำลังต่อสู้
“ขอโทษด้วย ฉันไม่สนใจเรื่องนี้!”รพีพงษ์เอ่ยปาก
ศรัณย์กัดฟันแน่น และพูดต่อว่า: “ฉันสามารถปล่อยให้นายทุบตีระบายความโกรธกับคนพวกนี้ได้สักพัก แต่นายไม่สามารถทำร้ายชีวิตของพวกเขาได้ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะอ่อนข้อให้ได้”
“วันนี้ฉันต้องฆ่าพวกเขา นายก็ไม่ต้องเกลี้ยกล่อมฉันแล้ว!”
อานุภาพพลังของรพีพงษ์ได้ถึงจุดสูงสุดแล้ว เน่ยจิ้งขั้นกลางรวมกับแรงภายนอกชั้นสูงสุด แม้แต่ศรัณย์ ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของรพีพงษ์
ภายในพริบตาเดียว ศรัณย์ก็รู้สึกว่าต้องใช้แรงมาก ทันใดนั้นก็รู้สึกเสียใจที่ตัวเองติดตามรพีพงษ์เพียงลำพัง ถ้าเขารู้มาก่อนก็เรียกวิกรานต์มาด้วย
“ตกลงว่านายฝึกฝนเน่ยจิ้งยังไง ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้?”ศรัณย์อดไม่ได้ที่จะถามรพีพงษ์ประโยคหนึ่ง
“รอเดี๋ยวมีเวลาฉันจะบอกนาย แต่ตอนนี้ไม่ว่าง”
รพีพงษ์พูดจบ ก็จับจุดอ่อนอย่างหนึ่งของศรัณย์ได้ ฟาดลงไปที่หน้าอกของเขาหนึ่งครั้ง
สีหน้าของศรัณย์เปลี่ยนไปอย่างมาก และร่างก็ล้มลงไปด้านหลังในทันที โดยมีเลือดไหลออกจากมุมปาก
รพีพงษ์ไม่ได้ลงมือให้ถึงตาย เพียงแต่ทำให้สูญเสียอานุภาพในการต่อสู้ไปชั่วคราว แบบนี้เขาก็จะสามารถฆ่าคนเหล่านี้ของตระกูลนิธิวรสกุลทีละคนได้อย่างสบายใจ
เมื่อทุกคนเห็นว่าหัวหน้าทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งก็ล้มอยู่ในเงื้อมมือของรพีพงษ์ อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็นๆ สีหน้าท่าทางของพวกเขาก็เปลี่ยนเป็นดูเคร่งเครียดมาก
ตอนแรกกาจพลคิดว่าหัวหน้าทีมของปรมาจารย์เน่ยจิ้งมาก็จะสังหารรพีพงษ์ได้ แต่กลับคาดไม่ถึงแม้แต่หัวหน้าทีมคนนี้ยังพ่ายแพ้ให้กับรพีพงษ์ ในตอนนี้เขาถึงได้รู้ว่ารพีพงษ์น่ากลัวเพียงใด
เขาเหลือบมองไปรอบๆ ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร วิ่งตรงไปสถานที่จอดรถ โดยตั้งใจว่าจะหนีก่อน ส่วนคนในตระกูลนิธิวรสกุล เขาไม่สามารถดูแลได้อีกต่อไป
หลังจากรพีพงษ์เอาชนะศรัณย์ สังเกตเห็นว่ากาจพลต้องการจะหนี เขารีบพุ่งไปทางกาจพล คว้าไหล่ของเขาไว้
กาจพลตัวสั่น ค่อยๆหันหน้ามา สิ่งที่เห็น ก็คือใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอาฆาตของรพีพงษ์
“อยากจะหนีตอนนี้ สายไปหรือเปล่า?”
