บทที่702 กลุ่มสิงโต
รพีพงษ์ที่กำลังมองดูความครึกครื้นอยู่เมื่อได้ยินคำพูดของโศศุจสีหน้าก็มึนงง ทำไมจู่ๆตัวเองถึงกลายเป็นลูกเขยของโศศุจได้ล่ะ?
ในเวลานี้โศศุจกำลังขยิบตาให้รพีพงษ์ รพีพงษ์มองออกว่าเขาต้องใช้ตัวเองมาเป็นข้อบอกปัด มาจัดการกับชายที่ชื่อครองสุขคนนี้
เขารู้สึกได้ว่าโศศุจและชาลิสาทั้งสองคนรังเกียจครองสุข อาจเป็นเพราะความแข็งแกร่งเน่ยจิ้งขั้นกลางของอีกฝ่าย โศศุจก็ไม่สามารถใช้วิธีที่แข็งกร้าวจัดการกับเขาได้ ดังนั้นจึงทำได้ดีที่สุดเท่านี้
เมื่อนึกถึงว่าช่วงนี้ตัวเองก็พักอาศัยอยู่ที่สำนักงานใหญ่สหพันธ์สหภาพจีน โศศุจและชาลิสาก็ช่วยเหลือตัวเองมากมาย ตัวเองก็สมควรที่จะช่วยพวกเรา ถึงยังไงก็แค่แสร้งทำเป็นว่าเป็นลูกเขยของโศศุจ ดังนั้นจึงพยักหน้าให้กับโศศุจ
ครองสุขหันหน้ามองไปที่รพีพงษ์ เพ่งสายตา แววตาเหยียดหยามเล็กน้อย
“พ่อตา คุณล้อเล่นหรือเปล่า? ไอ้หมอนี่ ก็คู่ควรมาแย่งลิสากับผมเหรอ?”ครองสุขเอ่ยปากถาม
“เขาไม่ได้ด้อยไปกว่านาย สิ่งสำคัญที่สุดคือ ลิสาชอบเขา ดังนั้นที่นี่ไม่มีเรื่องของนายแล้ว นายรีบๆไปเถอะ”โศศุจเอ่ยปาก
ครองสุขมองไปทางชาลิสา ถามด้วยความไม่เชื่อว่า: “ลิสา หรือว่าคุณคิดว่าไอ้เด็กนี่ดีกว่าผมเหรอ?”
แม้ว่าชาลิสาจะเขินอาย แต่หล่อนก็เข้าใจดีว่านี่เป็นวิธีการที่จะหลุดพ้นจากครองสุขของโศศุจ ดังนั้นจึงหน้าแดงแล้วพูดว่า: “ใช่แล้ว เขาดีกว่าคุณเป็นพันเท่าหมื่นเท่า ฉันชอบเขา คุณก็อย่ามามโนเพ้อฝันกับฉันอีกเลย!”
ทันใดนั้นสีหน้าของครองสุขก็เคร่งขรึม แววตาที่มองไปทางรพีพงษ์เต็มไปด้วยความอาฆาต
“ไอ้น้อง นายกล้าแย่งผู้หญิงกับฉันครองสุขเหรอ ฉันว่านายไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่มั้ย ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่จะรังแกนาย เรามาใช้การต่อสู้ระหว่างผู้ชายมาตัดสินว่าลิสาจะตกเป็นของใคร ถ้าหากนายเอาชนะฉันได้ ฉันก็จะปล่อยลิสาให้กับนาย แต่ถ้าหากนายแพ้ ลิสาก็เป็นของฉัน!”ครองสุขเอ่ยปาก
เมื่อชาลิสาได้ยินคำพูดของครองสุข ก็โกรธมาก หล่อนคาดไม่ถึงว่าคนคนนี้จะไม่รู้จะพอ ยังจะต่อสู้กับรพีพงษ์มาตัดสินว่าหล่อนจะตอบเป็นของใคร
แต่ก่อนที่หล่อนจะเอ่ยปากแสดงความโกรธของตัวเอง รพีพงษ์ก็ตอบครองสุขด้วยเสียงราบเรียบ: “ได้”
เมื่อครองสุขเห็นรพีพงษ์ตอบตกลง บนใบหน้าก็แสดงรอยยิ้มเล่ห์เหลี่ยมออกมา เห็นได้ชัด เขาไม่คิดว่าเด็กผู้ชายที่มองไปแล้วอายุเพียงแค่ยี่สิบกว่าเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้
ครองสุขเดินตรงไปที่แผนภาพไทเก็กของห้องรับแขก แสดงแววตายั่วโทสะให้กับรพีพงษ์
รพีพงษ์ก็เดินไป ด้วยเหตุผลที่เขาตอบตกลงกับครองสุข เป็นเพราะคนคนนี้เป็นผู้ชายที่เซ้าซี้ อยากให้เขาปล่อยวาง วิธีเดียวก็คือต้องเอาชนะเขา
สำหรับความแข็งแกร่งของครองสุข รพีพงษ์ไม่ได้สนใจ มีแรงภายนอกชั้นสูงสุดที่ทำลายความแข็งแกร่งเน่ยจิ้งอยู่แล้ว รพีพงษ์รู้สึกว่าอยู่ระดับต่ำกว่าปรมาจารย์ ไม่มีใครที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้
เพียงแค่ครองสุขคนนี้ไม่ใช่ปรมาจารย์ งั้นเรื่องของวันนี้ โดยพื้นฐานแล้วไม่มีอะไรที่เป็นปัญหาใหญ่
“พ่อ ทำไมรพีพงษ์ถึงได้ตอบตกลงล่ะ เกิดเขาพ่ายแพ้ล่ะ งั้นหนูก็คงจะถูกวิปริตอย่างครองสุขคนนี้ยุ่งพัวพันไปตลอดชีวิตเลยเหรอ?”
โศศุจเหลือบมองชาลิสาด้วยความนิ่งสงบ และกล่าวว่า: “อย่าเพิ่งกังวลไปเลย อย่าลืม รพีพงษ์ก็เป็นความแข็งแกร่งเน่ยจิ้งขั้นกลาง อาจจะไม่แพ้ ดูพวกเขาต่อสู้กันก่อนเถอะ”
ชาลิสาทำได้เพียงพยักหน้า ตอนนี้หล่อนก็ทำได้เพียงฝากความหวังไว้ที่ตัวรพีพงษ์
ครองสุขจ้องมองรพีพงษ์แวบเดียว เอ่ยปากว่า: “ไอ้น้อง แนะนำตัวก่อน ครองสุขกลุ่มสิงโต หวังว่านายจะจำชื่อนี้ไว้ เพราะผ่านวันนี้ไป ฉันก็จะกลายเป็นฝันร้ายของนายตลอดไป!”
รพีพงษ์นิ่งไปชั่วขณะ กลุ่มสิงโตไม่กี่คำ ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย
เขาจำได้ว่าตอนที่เขาออกจากกิสนา นนทภูฝากฝังเขาไว้ อย่าได้มีเรื่องกับคนของกลุ่มสิงโต
หลังจากออกมาจากกิสนา รพีพงษ์ไม่เคยสัมผัสใกล้ชิดกับกลุ่มสิงโตมาก่อน ไม่เคยได้ยินข่าวคราวของกลุ่มที่เรียกว่ากลุ่มสิงโตมาก่อน
ตอนนี้ยังเป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินกลุ่มสิงโตสามคำนี้ออกมาจากปากคนอื่น
แม้ว่าจะแปลกใจเล็กน้อย แต่ว่ารพีพงษ์ก็ไม่ได้แสดงออกมา แต่ตอบกลับครองสุขหนึ่งประโยค: “รพีพงษ์”
“รพีพงษ์? ชื่อนี้ฟังดูคุ้นๆ แต่ไม่เป็นไร ในที่สุดแล้วนายก็จะพ่ายแพ้ให้กับฉันอยู่ดี!”
เมื่อครองสุขพูดประโยคนี้ โดยที่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย รีบพุ่งไปหารพีพงษ์อย่างรวดเร็ว วิชาทะลวงหอคอยท่าเดียว ตรงไปบีบคอของรพีพงษ์
รพีพงษ์ยกมือต้านทาน จากนั้นก็ตอบโต้ด้วยฝ่ามือ ผลักตรงไปที่หน้าอกของครองสุข
ครองสุขหรี่ตา และมืออีกข้างก็ฟาดมือของรพีพงษ์ออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นบนใบหน้าก็ปรากฏสีหน้าประหลาดใจ
“นายคือเน่ยจิ้งขั้นกลางเหรอ?”ครองสุขอุทาน
“มีปัญหาอะไรมั้ย?”รพีพงษ์เอ่ยปาก
“นายยังเด็กขนาดนี้ จะเป็นเน่ยจิ้งขั้นกลางได้อย่างไร…..นายชื่อรพีพงษ์ หรือว่านายคือเด็กคนนั้นที่ฆ่าอนันยชเหรอ?”ครองสุขดูจะคิดอะไรบางอย่างออก ดวงตาก็เบิกกว้างทันที
“ยินดีกับคุณด้วย ท้ายถูกแล้ว!”รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม รีบก้าวพุ่งออกไป ตรงไปที่กลางหัวกะโหลกของครองสุข
ในเวลานี้ครองสุขไม่กล้าที่จะละเลยแม้แต่น้อยต่อไป ต่อสู้กับรพีพงษ์อย่างจริงจัง การต่อสู้ระหว่างทั้งสองค่อนข้างดุเดือด มองดูจนชาลิสาตาลายไปหมด
ในใจของชาลิสาได้เกิดความรู้สึกชื่นชมต่อรพีพงษ์ ก่อนหน้าหล่อนเคยได้ยินโศศุจบอกว่าความแข็งแกร่งของรพีพงษ์บรรลุถึงเน่ยจิ้งขั้นกลาง ตอนนี้เห็นกับตาตัวเอง ถึงได้สัมผัสถึงแรงกระแทกที่เกิดจากบนตัวของยอดฝีมือเน่ยจิ้งขั้นกลาง
ในขณะนี้โศศุจจ้องมองรพีพงษ์อย่างหนักแน่นจริงจัง พึมพำกับตัวเองว่า: “ความแข็งแกร่งของเด็กคนนี้ อยู่เหนือกว่าฉัน ตกลงว่าเขามีความผิดปกติอย่างไร ทำไมช่วงอายุนี้ถึงได้มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ได้ นี่มันทำให้คนอิจฉาจริงๆเลย”
ในขณะที่การต่อสู้ดำเนินไป ครองสุขค่อยๆพบว่าตัวเองตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ทำให้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสยดสยอง เขาถูกเด็กเพียงแค่อายุยี่สิบกว่าทุบตีได้ถึงเช่นนี้ นี่ถ้าคนในกลุ่มสิงโตรู้ คงจะหัวเราะเยาะเขาแน่
“คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”รพีพงษ์พูดกับครองสุขหนึ่งประโยค
ครองสุขส่งเสียงเย็นชา และชกหมัดไปที่หน้าอกของรพีพงษ์ รพีพงษ์ยื่นมือไปสกัดกั้นไว้ ยืมแรงสู้แรง ผลักไปทางครองสุขอย่างรุนแรง
ครองสุขฉวยโอกาสถอยหลังไป ในพริบตาเดียว ก็ถึงหน้าประตูแล้ว
เขาแสดงรอยยิ้มเล่ห์เหลี่ยมให้รพีพงษ์ เอ่ยปากว่า: “ไอ้น้อง นายทำให้คนประหลาดใจจริงๆ คาดไม่ถึงจริงๆ ฉันจะมาเจอกับปีศาจอย่างนาย ลิสายกให้นาย แต่นายดึงดูดความสนใจของฉันกลุ่มสิงโตได้สำเร็จ พวกเรายังจะได้พบกันอีก”
หลังจากพูดจบ เขาก็กระโดด และหายไปจากทางเข้าประตู
รพีพงษ์คาดไม่ถึงว่าครองสุขจะฉวยโอกาสหนีไป แต่เขาก็ไม่ได้ไล่ตาม ดูท่าทางแล้ว ปัญหาของชาลิสาจัดการคลี่คลายเรียบร้อยแล้ว
แต่ดูเหมือนกับว่าตัวเองจะมีปัญหาใหม่แล้ว
เขาเดินไปตรงหน้าโศศุจ เอ่ยปากถาม: “ประธานโศศุจ คุณรู้จักกลุ่มสิงโตมั้ย?”
สีหน้าท่าทางของโศศุจเคร่งขรึมขึ้นมา แล้วพูดว่า: “กลุ่มสิงโตลึกลับมาแต่ไหนแต่ไร ฉันก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเขามากนัก แต่ฉันเคยได้ยินมาว่า กลุ่มสิงโตได้ชื่อว่าเป็นองค์กรที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ครองสุขคนนั้น เป็นเพียงสมาชิกธรรมดาของกลุ่มสิงโต”
“ร่ำลือกันว่า กลุ่มสิงโตถือกำเนิด สามารถบัญชาทั่วหล้าได้ แม้แต่ผีก็ยังหวาดกลัว!”
