บทที่707 คุกที่ห้า
ศรัณย์พวกเขาทั้งเจ็ดคนเดินเข้ามาในห้องนั่งรับแขก ผลบุญเดิมตามหลังศรัณย์ จ้องไปที่รพีพงษ์ที่อยู่ในห้องรับแขกอย่างหนักแน่นจริงจัง ในครั้งนี้ เขาตกใจกับความแข็งแกร่งของรพีพงษ์อีกครั้ง
ศรัณย์ผู้ซึ่งอยู่ในตำแหน่งที่แข็งแกร่งที่สุดในทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งของไชน่าทาวน์ในอเมริกา กลับถูกรพีพงษ์ทำให้ได้รับบาดเจ็บกลับมา ที่สำคัญยังตัดสินเรื่องของรพีพงษ์ ถึงขั้นที่ให้สมาชิกทั้งหมดของทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งออกปฏิบัติการ
สิ่งนี้ทำให้เขาที่ตอนนั้นยังแอบดีใจในใจตรงหน้ารพีพงษ์เกิดร่องรอยแห่งความหวาดกลัว คิดในใจว่ายังดีที่รพีพงษ์ไม่ใช่คนบ้า ไม่อย่างนั้นคืนนั้นเขาก็คงจะถูกฆ่าตายไปแล้ว
“ประธานโศศุจ พวกเรากำลังปฏิบัติภารกิจ หากล่วงเกิน โปรดอภัยให้ด้วย”ศรัณย์พูดกับโศศุจ
โศศุจยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน แล้วพูดว่า: “หัวหน้าศรันย์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผมจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่สมาชิกของทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งพวกคุณออกปฏิบัติการกันทุกคน คือเมื่อสิบปีก่อน ในที่ของผมน่าจะไม่มีเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นจนทำให้พวกคุณให้ความสำคัญได้ขนาดนี้”
สายตาของศรัณย์ตกอยู่ตัวของรพีพงษ์ แล้วพูดว่า: “จริงๆแล้วตอนนี้ผมค่อนข้างกังวล ต่อให้สมาชิกของพวกเราออกปฏิบัติการกันทุกคน จะสามารถควบคุมเขาได้หรือเปล่าเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้เลย”
โศศุจมองไปตามสายตาของศรัณย์ เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ก็ตกใจทันที พึมพำว่า: “สิ่ง…..สิ่งที่คาดเดาไม่ได้ รพีพงษ์…….”
“พ่อ บ่ายวันนี้ คนในตระกูลนิธิวรสกุลต้องการขุดเอากระดูกของคุณปู่รพีพงษ์ออกมา รพีพงษ์หุนหันพลันแล่นไปชั่ววูบ ก็ทำให้คนของตระกูลนิธิวรสกุลทั้งหมด…..”ชาลิสาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้โศศุจฟัง
โศศุจสูดลมหายใจเย็น คาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะลงมือกับคนในตระกูลนิธิวรสกุล ที่สำคัญ“ทั้งหมด”ของชาลิสา ทำให้เขารู้สึกตกใจอย่างฉับพลัน
“รพีพงษ์ นายเป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่งที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิต ยอดเยี่ยมที่สุด แม้แต่ลูกศิษย์ของปรมาจารย์ ก็ตายในเงื้อมมือของนาย ความสามารถของนาย เกรงว่าจะไม่มีใครเทียบได้ทั้งในอดีตและปัจจุบัน”ศรัณย์เอ่ยปากพูดกับรพีพงษ์
“อย่างไรก็ตามนายไม่ควรฆ่าคนธรรมดาไปมากมายขนาดนั้น ถ้าหากวันนี้นายใช้วิธีการอื่น ฉันก็จะไม่สอบสวนอะไร การต่อสู้ในตระกูลเป็นเรื่องปกติ แต่นายเลือกวิธีที่โง่ที่สุด ดังนั้นพวกเราจำเป็นต้องลงมือกับนาย”
“บางทีพวกเราเจ็ดคนผนึกพลังกัน ก็ไม่มีทางห้ามนายหลบหนีไม่ได้ แต่ว่าเราได้รายงานเรื่องนี้ไปยังสำนักงานใหญ่แล้ว หากวันนี้นายขัดขืน ถึงเวลาคนที่จะมาจับตัวนาย ก็จะเป็นปรมาจารย์”
ศรัณย์อธิบายสถานการณ์ให้รพีพงษ์ชัดเจนแล้ว ในแววตาก็แสดงร่องรอยแห่งความเสียดาย
วิกรานต์ที่อยู่ด้านข้างก็ทอดถอนใจ หัวหน้าคนนี้ของพวกเขา ไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมรับว่าใครเป็นคนที่ยอดเยี่ยมได้ง่ายๆ
ตอนนี้เขากลับคิดว่าสมาชิกเจ็ดคนของทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งผนึกกำลังกันแล้ว เน่ยจิ้งขั้นกลางสองคนรวมกับเน่ยจิ้งชั้นต้นห้าคน กลับไม่สามารถหยุดชายหนุ่มที่อายุเพียงยี่สิบกว่าได้
นี่เป็นการประเมินสูงสุดที่ศรัณย์มอบให้ผู้คนในชีวิตนี้
รพีพงษ์เลิกคิ้ว ตอนนี้เขาก็ยั่วโทสะของปรมาจารย์ไปคนหนึ่งแล้ว ถ้าหากตกเป็นเป้าเพ่งเล็งของปรมาจารย์อีกคน ต่อให้เขาจะเป็นคนที่เก่งเหนือมนุษย์ ชีวิตนี้ก็คงจะอยู่ไม่สุข
“พวกคุณอย่าเพิ่งรีบร้อน ตอนนี้ฉันไม่หนี พวกคุณบอกเรื่องหลังจากที่จับตัวฉันได้แล้วก่อนดีกว่า จะลงโทษฉันแบบไหน”รพีพงษ์เอ่ยปากถาม
“ฉันจะส่งมอบนายให้กับคุกที่ห้า”ศรัณย์เอ่ยปาก
“ไม่มีแล้วเหรอ?”รพีพงษ์รู้สึกสงสัยเล็กน้อย
“ใช่แล้ว ส่งมอบตัวนายให้คุกที่ห้า นี่คือการตัดสินใจของเราที่จะลงโทษนาย”ศรัณย์เอ่ยปาก
รพีพงษ์จ้องมองไปที่สมาชิกเจ็ดคนของทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งแวบหนึ่ง พบว่าพวกเขาใช้สายตาที่เห็นอกเห็นใจจ้องมองตัวเอง ซึ่งทำให้เขาสงสัยว่าคุกที่ห้านี้เป็นสถานที่แบบไหน
“เป็นเพียงแค่คุก ฉันยังคิดว่าจะมีการลงโทษที่ร้ายแรงสักอีก”รพีพงษ์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ไอ้น้อง อย่าคิดว่าคุกที่ห้าเป็นเพียงคุกธรรมดา โดยปกติแล้ว พวกเราชอบเรียกมันว่านรกที่ห้า”วิกรานต์เอ่ยปาก
ศรัณย์พยักหน้า แล้วพูดว่า: “ถูกแล้ว นรกที่ห้า มีไว้เพื่อกักขังทุกคนที่ทำผิดร้ายแรงนอกประเทศจีน และยอดฝีมือเน่ยจิ้งที่ได้รับการจัดอันดับว่าเป็นอันตรายอย่างยิ่ง”
“การถูกคุมขังในคุกที่ห้าได้ นายสามารถถือเป็นการรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของนายได้ แต่ถ้านายเข้าไปในนั้นแล้ว สิบคนสามารถรอดมาได้เก้าคน ก็ถือได้ว่าดีมากแล้ว”
“ฉันยังไม่เคยไปคุกที่ห้า ดังนั้นไม่ค่อยรู้ว่าสถานการณ์ข้างในเป็นแบบไหน แต่ว่ากันว่ามันอยู่ในสภาพป่าเถื่อนที่ผู้แข็งแกร่งที่สุดถึงจะอยู่รอดได้ เนื่องจากความขาดแคลนอาหาร ทุกคนที่เข้าไปก็ไม่ธรรมดา ความแข็งแกร่งอ่อนแอลงไปเล็กน้อย อยู่รอดไม่ถึงวันแรกด้วยซ้ำ”
“แต่ว่ากันว่าความตั้งใจเดิมของการจัดตั้งคุกที่ห้า ก็เพื่อให้คนที่มีความสามารถโดดเด่นอย่างพวกนาย และคนที่แข็งแกร่งเผด็จการมีโอกาสกลับตัวกลับใจ เท่าที่ฉันรู้ สาระสำคัญของคุกแห่งนี้ ในความเป็นจริงองค์กรปรมาจารย์เน่ยจิ้งไม่ต้องการใช้แรงมากมายในการฆ่าคนเหล่านี้ที่กระทำความผิด ต้องการฆ่าพวกเขา ก็ต้องชดใช้มากมาย ดังนั้นขังพวกเขาไว้ด้วยกัน ปล่อยให้พวกเขาฆ่ากันเอง บริโภคภายใน”
เมื่อได้ยินคำอธิบายของศรัณย์ รพีพงษ์พอจะเข้าใจว่าคุกที่ห้านี้เป็นสถานที่แบบไหน
บอกว่าที่นั่นเป็นนรก เนื่องจากเป็นสถานที่รวมตัวของยอดฝีมือและคนมีความสามารถ เพียงแต่ยอดฝีมือและคนมีความสามารถเหล่านี้ได้ทำผิดพลาดในสิ่งที่แก้ไขไม่ได้
“งั้นพวกคุณตั้งใจจะขังฉันไว้นานแค่ไหน? คงจะไม่ใช่ตลอดชีวิตนะ?”รพีพงษ์เอ่ยปากถาม
“จะพูดแบบนี้ก็ได้ ทุกคนที่ถูกขังเข้าไปในคุกที่ห้า จะไม่มีระยะเวลากันทั้งนั้น เข้าไปแล้ว อยากออกมาแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย”ศรัณย์เอ่ยปาก “แต่ในคุกที่ห้ามีกฎอยู่ข้อหนึ่ง ผู้ที่กระทำผิดทั้งหมดในคุกที่ห้า มีโอกาสได้รับการโหวตหนึ่งครั้ง เมื่อมีคนได้รับความยินยอมจากคนมากกว่าครึ่งหนึ่งของคุก คนคนนี้สามารถออกจากคุกที่ห้าได้”
“ความจริงแล้วมีหรือไม่มีมันก็ไม่ต่างกัน สามารถเข้าไปที่คุกที่ห้าได้ ใครบ้างที่ไม่คิดว่าตัวเองเป็นผู้กล้าหาญที่เก่งกาจ จะยอมปล่อยให้คนอื่นออกไปได้อย่างไร อย่าว่าแต่คะแนนโหวตจากคนครึ่งหนึ่งเลย อยู่ข้างใน ได้รับคะแนนโหวตเศษหนึ่งส่วนสิบของผู้คนแทบจะไม่มีเลย กฎนี้มีมาโดยตลอด แต่หลายปีที่ผ่านมา ไม่มีใครออกมาจากคุกที่ห้าได้”วิกรานต์พูดเสริมต่อ
เมื่อโศศุจและชาลิสาทั้งสองฟังที่พวกเขาเล่าเรื่องราวของคุกที่ห้าจบ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้น
เข้าไปในสถานที่แบบนั้น กับถูกตัดสินประหารชีวิต แทบจะไม่มีอะไรที่แตกต่างกันเลย
ต่อให้รพีพงษ์จะจะแข็งแกร่งมาก พอที่จะอยู่รอดในนั้นได้ งั้นก็จะเปลี่ยนจากโทษประหารเป็นจำคุกตลอดชีวิต
รพีพงษ์ครุ่นคิด ดูเหมือนว่าจะพิจารณาข้อดีข้อเสียระหว่างการยอมเชื่อฟังถูกจับแต่โดยดีกับในขณะเดียวกันก็ตกเป็นเป้าเพ่งเล็งของปรมาจารย์สองคน
“นายสามารถเลือกที่จะขัดขืน หรือแม้กระทั่งหลบหนี เพียงแต่ว่า ถึงเวลา นายก็มีเพียงความตายทางเดียว เมื่อปรมาจารย์ออกปฏิบัติการ ตอนที่เขาจับตัวนายได้ นั่นคือวันตายของนาย”
“รพีพงษ์ ลงมือเถอะ”
ศรัณย์พวกเขาทั้งเจ็ดคนได้ก่อตัวขึ้นมาทันที ทุกคนเต็มไปด้วยความจริงจัง ไม่มีความเกียจคร้านเพียงเพราะรพีพงษ์ตัวคนเดียวแม้แต่น้อย
รพีพงษ์จ้องมองพวกทั้งหลายแวบหนึ่ง จากนั้นโบกมือ แล้วพูดว่า: “ไม่จำเป็นต้องลำบากขนาดนั้น ฉันไปกับพวกคุณก็ได้แล้ว”
