บทที่708 ทางเลือกของรพีพงษ์
หลังจากที่โศศุจและชาลิสาทั้งสองคนได้ยินคำพูดรพีพงษ์ ต่างก็นิ่งอึ้ง จากนั้นชาลิสาก็รีบพูดว่า: “รพีพงษ์ ไม่ควรไปคุกที่ห้านั้น หลังจากเข้าไปแล้ว นายก็จะออกมาไม่ได้อีก”
รพีพงษ์เล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ถ้าไม่ไป ก็จะถูกปรมาจารย์ไล่ฆ่า ตอนนี้ฉันคงจะอยู่ในบัญชีดำของชินาธิป แล้วถ้ามีปรมาจารย์เพิ่มมาอีกคน ฉันก็จะตายเร็วขึ้นเท่านั้น สู้ไปซ่อนตัวอยู่ในคุกที่ห้าดีกว่า”
เมื่อได้ยินสิ่งที่รพีพงษ์ ชาลิสาก็ไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของรพีพงษ์ ถูกส่งเข้าไปที่คุกที่ห้า ไม่แน่อาจปลอดภัยกว่าอยู่ข้างนอก
รพีพงษ์พูดแบบนี้ ก็ไม่ได้ล้อเล่น ท้ายที่สุดแล้วตัดสินจากความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา การเผชิญหน้ากับปรมาจารย์ คือต้องตายอย่างแน่นอน แต่คุกที่ห้าแม้ฟังดูแล้วว่าเข้าไปแล้วจะออกมาไม่ได้ แต่ก็ยังมีความหวังอยู่เล็กน้อย
ศรัณย์และคนอื่นๆคิดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะให้ความร่วมมือขนาดนี้ พวกเขากำลังเตรียมการต่อสู้อยู่แล้ว ตอนนี้รพีพงษ์พูดแบบนี้ พวกเขาก็ทำอะไรไม่ถูก
“ก่อนที่พวกคุณจะพาตัวฉันไป ฉันมีสองคำถาม”รพีพงษ์เอ่ยปาก
“ถามมา”ศรัณย์ตอบกลับ
“ข้างในคุกที่ห้านี้ มียอดฝีมือปรมาจารย์มั้ย?”รพีพงษ์เอ่ยปากถาม
“นอกจากผู้คุมของคุกที่ห้าที่เป็นปรมาจารย์แล้ว คนที่แข็งแกร่งที่สุดที่ขังอยู่ในนั้นก็เป็นเพียงแค่เน่ยจิ้งขั้นกลาง แต่ว่าเน่ยจิ้งขั้นกลางก็มีความแตกต่าง มียอดฝีมือเน่ยจิ้งขั้นกลาง บางคนความแข็งแกร่งที่ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าปรมาจารย์”ศรัณย์ตอบ
รพีพงษ์พยักหน้า แล้วถามต่อ: “งั้นปรมาจารย์เข้าไปที่คุกที่ห้าตามใจชอบได้หรือเปล่า?”
“ไม่ได้ ฉันรู้ว่านายกังวล ในคุกที่ห้า คนที่ยั่วโทสะปรมาจารย์อยู่จำนวนไม่น้อย แต่ว่าปรมาจารย์ไม่เคยมาที่นั่นเพื่อหาทางแก้แค้นพวกเขา มีผู้คุมอยู่ ต่อให้มีปรมาจารย์บุกรุกเข้าไป ก็ต้องไตร่ตรองดูว่าคุ้มหรือไม่คุ้ม”ศรัณย์เอ่ยปาก
เมื่อฟังคำตอบของศรัณย์แล้ว รพีพงษ์ส่งเสียงอืมคำหนึ่ง แล้วพูดว่า: “ฉันไม่มีอะไรจะถามแล้ว พวกคุณสามารถพาฉันไปที่คุกที่ห้าได้แล้ว”
ทั้งชาลิสาและโศศุจก็จ้องไปที่รพีพงษ์อย่างเคร่งเครียด นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยเลย เนื่องจากสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับอนาคตตลอดชีวิตของรพีพงษ์ แต่รพีพงษ์กลับดูเหมือนไม่สนใจ ทำให้พวกเขาต่างก็มีความกังวล
“รพีพงษ์ นาย…..นายต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป กิสนายังต้องการ ถ้าเจ้านายรู้ว่านายถูกจับตัวไปที่คุกที่ห้า คงจะเป็นห่วงนายอย่างมาก”ชาลิสาเอ่ยปาก
รพีพงษ์มองไปที่หล่อนแวบเดียว กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “อย่ากังวลมากเกินไปเลย ช่วงนี้ฉันเอาแต่อ่านหนังสือกลยุทธ์ มีข้อมูลเชิงลึกอยู่บ้าง ถ้าหากฉันสามารถเข้าใจหนังสือกลยุทธ์เล่มนี้ได้ ความแข็งแกร่งก็น่าจะมีอานุภาพเพิ่มขึ้น ถึงเวลานั้นจะทำให้ทุกคนในคุกที่ห้าโหวตคะแนนให้ฉัน น่าจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร”
ชาลิสานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ หล่อนไม่คาดคิดว่าเหตุผลที่รพีพงษ์ใจเย็น เป็นเพราะหนังสือกลยุทธ์เล่มนั้น
ที่สำคัญคำพูดของรพีพงษ์ทำให้หล่อนดึงสติกลับมาไม่ได้ ตอนนี้รพีพงษ์เป็นเน่ยจิ้งขั้นกลางแล้ว ถ้าหากอานุภาพของความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น งั้นก็คงจะ กลายเป็นปรมาจารย์ไม่ใช่เหรอ?
ปรมาจารย์ที่ยี่สิบกว่า หล่อนยังไม่ได้ยินมาก่อน
“นายพูดจริงเหรอ?”ชาลิสาจ้องไปที่รพีพงษ์แล้วถาม
รพีพงษ์ยิ้มโดยไม่พูดอะไร และไม่ได้ตอบชาลิสา เดินตรงไปทางศรัณย์พวกเขา
ศรัณย์พวกเขาทั้งเจ็ดคนไม่ได้เพิกเฉยที่รพีพงษ์มีท่าทีแบบนี้ พวกเขากังวลว่ารพีพงษ์กำลังหลอกพวกเขา ความร่วมมือตอนนี้อาจจะเสแสร้งออกมา ดังนั้นจึงยังคงเฝ้าระวังอยู่เสมอ
มองดูรพีพงษ์ที่ถูกศรัณย์พาตัวไป โศศุจถอนหายใจอย่างจนใจ พึมพำว่า: “ช่างเป็นต้นกล้าที่ดี น่าเสียดาย ที่หุนหันพลันแล่นเกินไปบ้าง ถ้าหากไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ในอนาคตในแวดวงศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีนทั้งหมด ก็จะมีพื้นที่ของเขาอย่างแน่นอน”
“พ่อ พ่อคิดว่าคุกที่ห้านั้น สามารถกักขังจับรพีพงษ์ไว้ได้จริงเหรอ?”ชาลิสาเอ่ยปากถาม
โศศุจถูกคำพูดของชาลิสาถามตรงจุดทันที ใช่แล้ว ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนที่มีความสามารถทั่วไป เขาทอดถอนหายใจแบบนี้บางทีอาจจะไม่มีปัญญาอะไร แต่ตอนนี้คนที่ถูกจับตัวไปคือรพีพงษ์ เด็กคนนี้ที่ทำให้เขาทึ่งมากมาย ไม่สามารถตัดสินยึดตามเหตุผลทั่วไป
“ไม่แน่เขาอาจจะสามารถฝ่าเส้นทางสายเลือดสู่เส้นทางชีวิตใหม่ในคุกที่ห้านั้นได้ แค่ให้เรารอคอยไปสักพัก”โศศุจพึมพำ
ชาลิสาพยักหน้าอย่างจริงจัง
“แต่จะว่าไปแล้ว ลิสา แกชอบเด็กนี้ใช่มั้ย?”โศศุจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา หันไปถามชาลิสา
ใบหน้าของชาลิสาแดงขึ้นทันที เขม็งตาใส่โศศุจ แล้วพูดว่า: “ผีนะสิถึงจะชอบเขา พ่อ พ่อก็อย่ามาล้อเล่นกับหนูเลย”
โศศุจหัวเราะ และพูดว่า: “ในใจแกมีผีหรือเปล่า ฉันก็ไม่รู้นะ”
……
เทือกเขาร็อกกีในอเมริกา
ยอดเขาหลายยอดติดๆกัน ร่างเล็กๆหลายคนกำลังเดินไปที่เชิงเขา เมื่อเทียบกับยอดเขาสูงตระหง่านเหล่านี้ ร่างเหล่านี้เหมือนราวกับมด มองลงมาจากยอดเขา สามารถมองเห็นจุดดำเล็กๆเพียงไม่กี่จุดเท่านั้น
คนกลุ่มนี้ เป็นเจ็ดคนของทีมปรมาจารย์เน่ยจิ้งไชน่าทาวน์ในอเมริกาที่พารพีพงษ์ไปส่ง หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน ในที่สุดศรัณย์พวกเขาก็ส่งรพีพงษ์มาถึงที่นี่
มันเป็นดินแดนที่ไม่มีผู้คนอยู่ แต่คุกที่ห้าชื่อเสียงโด่งดัง ก็ตั้งอยู่ในสถานที่แห่งนี้
ห่างออกไป ก็สามารถมองเห็นยอดเขาเหล่านี้ติดๆกันล้อมรอบด้วยไปกำแพงสูงประมาณ สามสิบเมตร ภายในกำแพงทั้งหมด เป็นของคุกที่ห้า
และกำแพงนี้ เป็นกำแพงกั้นไม่ให้คนที่อยู่ข้างในหนีออกไปได้ เหนือกำแพง มีไฟฟ้าแรงสูงสามแสนโวลต์ แม้แต่ปรมาจารย์ชั้นเซียน ต้องการปีนกำแพง ก็พิจารณาด้วยว่าตัวเองจะถูกไฟฟ้าดูดเป็นหมูหันทันทีหรือไม่
กลุ่มคนมาถึงสถานที่เดียวที่สามารถเข้าสู่คุกที่ห้าได้ นี่คืออาคารใหญ่ที่ซ่อนอยู่ ปกติแล้วเจ้าหน้าที่รักษาการที่วงเวียนอยู่ในคุกที่ห้า จะพักอาศัยอยู่ที่อาคารใหญ่นี้
และที่อยู่ของผู้คุมปรมาจารย์ท่านนี้ ก็พักอยู่ในอาคารใหญ่นี้เช่นกัน แน่นอนว่า รพีพงษ์ยังไม่ถึงขั้นที่ต้องให้ผู้คุมออกมารับหน้าที่ด้วยตนเอง ดังนั้นในครั้งนี้จึงไม่มีโอกาสได้เจอผู้คุม
ในไม่ช้า ศรัณย์พวกเขาพารพีพงษ์ไปที่ประตูเหล็กขนาดใหญ่ข้างอาคารใหญ่ ตรงหน้าประตูมีบ้านหลังเล็กอยู่ และชายชราผมขาวไปเกือบครึ่งหัวกำลังนอนหลับอยู่ในบ้านหลังเล็ก
ศรัณย์เดินไปตรงหน้าประตูบ้านหลังนั้น ยื่นมือออกไปเคาะประตู แล้วพูดว่า: “สวัสดีครับ พวกเรามาส่งมอบคน มีบุคคลอันตรายที่ระดับsซึ่งตอนนี้ต้องถูกคุมขังในคุกที่ห้า รบกวนเปิดประตูให้เขาเข้าไปด้วย”
ชายชราลืมตาขึ้นด้วยความสะลึมสะลือ หลังจากเห็นศรัณย์ ก็เอ่ยปากว่า: “ที่แท้ศรัณย์นี่เอง พวกนายจับบุคคลอันตรายระดับSได้เหรอ? ไม่ธรรมดาเลย พาคนคนนั้นมาให้ฉันดู”
วิกรานต์พารพีพงษ์เดินไปด้านหน้า ในเวลานี้มีโซ่ผูกติดกับมือของรพีพงษ์ นี่เป็นการร้องขอครั้งแล้วครั้งเล่าของศรัณย์
ชายชรามองรพีพงษ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นหัวเราะเยาะ และเอ่ยปาก: “ศรัณย์ นายคงจะไม่ใช่ว่าสมองมีปัญหานะ ผู้ชายคนนี้ดูไปแล้วก็อายุแค่ยี่สิบว่า เขาจะเป็นคนที่อันตรายระดับsได้เหรอ? ฉันว่าเขายังไม่อันตรายเท่ากับหมาป่าภูเขาตรงข้ามเลย พวกนายก็อย่ามาล้อเล่นกับคนแก่อย่างฉันเลย”
