บทที่744 วีรบุรุษมังกรและนกฟีนิกซ์
ยืนดูการต่อสู้อยู่บนเวที ปธานินทั้งสามคนที่ไม่ได้ลงมือเมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของจิรภาส ต่างก็แสดงสีหน้าท่าทางที่ตกตะลึงออกมา
บรรลุถึงแดนนี้ของพวกเขาได้ ปกติแล้วเรื่องที่สามารถเพียงพอที่จะทำให้พวกเขาตกตะลึงนั้นน้อยมาก การแสดงออกแบบนี้ ไม่ได้ปรากฏบนใบหน้าของพวกเขามาเป็นเวลานานแล้ว
อารียาและคนอื่นเมื่อเห็นฉากนี้ ต่างก็โล่งอกไป เวทัสกับดำเกิงและคนอื่นๆเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดูเหมือนว่ารพีพงษ์ไม่ได้หลอกพวกเขา เขามีความแข็งแกร่งพอที่จะฆ่าปรมาจารย์ได้ นี่เพียงแค่ปะทะกันช่วงเวลาสั้นๆไม่กี่ท่วงท่า จิรภาสก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว
เมื่อรพีพงษ์เห็นจิรภาสได้รับบาดเจ็บแล้ว บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่พึงพอใจ เมื่อตอนที่พลังวิเศษเสนชั้นต้น เขาต้องใช้ฝ่ามือธันเดอร์ ถึงจะทำให้ยอดฝีมือแดนปรมาจารย์ได้รับบาดเจ็บ แต่ตอนนี้พลังวิเศษเสนชั้นสูง ฝ่ามือดาวฟ้าท่วงท่าเดียว สามารถทำให้จิรภาสกระอักเลือดได้
สิ่งนี้ทำให้รพีพงษ์รู้สึกว่าพลังวิเศษเสนมีพลังมากกว่าเน่ยจิ้งมาก พลังวิเศษเสนชั้นสูง สามารถพอที่จะเรียกราชาต่อหน้าเน่ยจิ้งเสร็จสมบูรณ์ได้ ไม่รู้จริงว่าถ้าตอนที่พลังวิเศษเสนเสร็จสมบูรณ์ ความแข็งแกร่งของรพีพงษ์จะบรรลุถึงระดับไหน
จิรภาสหายใจเข้าลึกๆ และปรับลมหายใจของตัวเองให้อยู่ในสภาพที่มั่นคงอย่างรวดเร็ว จากนั้นหันหน้ามองไปที่ปธานินพวกเขาทั้งสามคน แล้วพูดว่า: “พลังของเด็กคนนี้แปลกมาก พวกเราลุยพร้อมกับ เอาเขาให้อยู่ก่อน ถ้าถูกเขาทำลายไปทีละคน ก็แย่แน่ๆ”
ปธานินพวกเขาทั้งสามคนต่างก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหา และหลังจากพยักหน้าให้กับจิรภาส ก็ล้อมรอบรพีพงษ์อย่างรวดเร็ว
รพีพงษ์เลียริมฝีปาก จิรภาสที่เป็นแดนปรมาจารย์เขาไม่เอาไว้ในสายตาเลย แดนครึ่งปรมาจารย์ ก็ยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แม้ว่าจะมีสามคน แต่ก็ไม่กลัว
ทั้งห้าคนบนเวทีประลองก็ต่อสู้กันขึ้นมาทันที จิรภาสพวกเขาทั้งสี่คนรุมโจมตีรพีพงษ์คนเดียว ฉากนี้ค่อนข้างน่าตกใจ เวทีประลองที่จัดตั้งขึ้นชั่วคราวไม่สามารถแบกรับระดับการต่อสู้แบบนี้ของพวกเขาได้ หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งเวทีประลองก็เกือบจะถูกพวกเขารื้อถอนไปหมด
ทั้งห้าคนเคลื่อนย้ายการต่อสู้ ไปต่อสู้บนพื้นที่โล่งที่ด้านข้าง ผู้คนที่รายล้อมอยู่ก็รีบหลบอย่างรวดเร็ว การต่อสู้ระดับนี้ หากได้รับผลกระทบ อาจจะเสียชีวิตได้
“พวกแกสี่ความร่วมมือกันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน พวกแกดูถูกชื่อเสียงของอาจารย์ฉัน เพียงแค่พวกแกขอโทษอาจารย์ของฉันต่อหน้าทุกคน และสาบานว่าจะไม่เป็นศัตรูกับอาจารย์ของฉันอีก ฉันก็จะปล่อยพวกแกไป ว่ายังไงล่ะ?”รพีพงษ์เอ่ยปาก
“เลิกเพ้อฝันได้แล้ว! ให้พวกเราขอโทษอาจารย์ของแก เป็นไปไม่ได้!”ปธานินตะโกน ฟาดฝ่ามือไปที่บนตัวรพีพงษ์
รพีพงษ์ยิ้มบางเบา ไม่ได้ต้านทานท่วงท่าของปธานิน ปล่อยให้เขาฟาดฝ่ามือใส่บนตัวของตัวเอง
ปธานินคิดว่ารพีพงษ์ไม่สามารถรับมือกับท่วงท่าของเขาได้ บนใบหน้าก็ยิ้มเยาะเย้ยออกมา
อย่างไรก็ตามทันทีที่ฝ่ามือของเขาสัมผัสกับร่างกายของรพีพงษ์ เขารู้สึกได้ถึงการต่อต้านอย่างรุนแรงที่ส่งผ่านมา คลี่คลายพลังทั้งหมดที่อยู่ในฝ่ามือของเขาทันที ต่อจากนั้นเป็นเพราะตัวเขาเองไม่สามารถต้านทานพลังที่ส่งผ่านมาจากบนตัวรพีพงษ์ได้ ก็กระเด็นออกไปทันที
“ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้!”ปธานินตกใจอย่างฉับพลัน ความแข็งแกร่งแดนครึ่งปรมาจารย์ของเขา กลับไม่สามารถเข้าถึงร่างของรพีพงษ์ได้
ญาณวุฒิและศัจกรทั้งสองคนก็เผชิญเรื่องราวเหมือนกับปธานิน ทั้งคู่มองไปที่รพีพงษ์ด้วยความประหลาดใจ
“ร่างกายของเด็กคนนี้ ทำไมถึงได้น่ากลัวขนาดนี้ล่ะ?”
“ฝ่ามือของฉันสามารถทิ้งร่องรอยไว้บนแผ่นเหล็กได้ แต่คาดไม่ถึงว่ากลับไม่มีผลอะไรกับเขาเลย เด็กคนนี้ ตกลงว่าเป็นสัตว์ประหลาดแบบไหนกัน?”
สีหน้าของจิรภาสแน่วแน่ เขาสามารถเข้าใกล้ร่างกายของรพีพงษ์ได้ แต่ทว่าเป็นเพราะได้รับบาดเจ็บ ท่วงท่าที่ใช้ออกไปจึงไม่มีผลใดๆ และไม่เป็นภัยคุกคามใดๆต่อรพีพงษ์ และเขายังต้องใช้แรงในการต้านทานท่วงท่าของรพีพงษ์ เจ็บปวดจริงๆ
เหตุผลที่ท่วงท่าของปธานินและคนอื่นๆไม่ได้ผลกับรพีพงษ์ เป็นเพราะรพีพงษ์ใช้วิธีการที่บันทึกไว้ในหนังสือกลยุทธ์ ปกปิดพื้นผิวของร่างกายของตัวเองด้วยพลังวิเศษเสน ผ่านวิธีการใช้แรงสู้แรง มาต่อต้านท่วงท่าของศัตรู
รวมไปถึงร่างกายของรพีพงษ์ได้บรรลุถึงแรงภายนอกชั้นสูงสุด เขาสามารถใช้วิธีนี้ได้อย่างสุดขีด ทำให้การป้องกันของตัวเอง บรรลุถึงในระดับที่น่าอัศจรรย์ทีเดียว
ระดับพลังเช่นกันกับปธานินพวกเขาและคนอื่นๆ ไม่มีทางทำลายการป้องกันของรพีพงษ์ได้
“ฉันบอกแล้ว พวกแกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ถ้ายังสู้ต่อไปอีก ผลก็จะเหมือนเดิมอยู่ดี”รพีพงษ์เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
“ทั้งสามท่าน ช่วยฉันอยู่ด้วย หลอมรวมเน่ยจิ้งของพวกท่านไว้บนตัวฉัน เด็กคนนี้น่าทึ่งจริงๆ ถ้าปล่อยให้เขาเติบโต ในอนาคตอาจเป็นสิ่งชั่วร้ายต่อแวดวงศิลปะการต่อสู้โบราณ ในวันนี้จะต้องฆ่าเขา!”
จิรภาสเอ่ยปากพูด จากนั้นก็เริ่มคิดที่จะใช้ท่วงท่า
ปธานินพวกเขาทั้งสามคนไม่ลังเลเช่นกัน เข้าหลอมรวมพลังทันทีเพื่อถ่ายโอนเน่ยจิ้งของพวกเขาไปยังบนตัวของจิรภาส
พลังอานุภาพบนตัวของจิรภาสเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เข้าโจมตีรพีพงษ์ด้วยการโจมตีที่ไม่สามารถต้านทานได้
รพีพงษ์ย่ำอยู่กับที่ หมุนเวียนพลังวิเศษเสน และฟาดฝ่ามือไปทางที่จิรภาส
“เชิญพระจันทร์!”
ฝ่ามือทั้งสองปะทะกัน ลมกระโชกอย่างรุนแรง ผมของคนหลายคนปลิวยุ่งเหยิงไปมาก
สามวินาทีต่อมา เสียงร้องโอดโอยดังขึ้น จากนั้นทุกคนก็เห็นจิรภาสทั้งสี่คนล้มลงกับพื้นทั้งหมด อาเจียนเลือดออกมามากมาย
สีหน้าของจิรภาสซีดลงกว่าเดิมมาก เขามองที่รพีพงษ์ด้วยความท้อแท้ ไม่ว่ายังไง เขาก็คาดไม่ถึง เขาจะพ่ายแพ้อยู่ในเงื้อมมือของเด็กที่มีอายุเพียงยี่สิบกว่าๆ
ในเวลานี้ปธานินพวกเขาทั้งสามคนก็ไม่ได้มีความต้องการที่จะต่อต้าน อยู่ตรงหน้ารพีพงษ์ พวกเขาไม่มีโอกาสที่จะชนะได้เลย
ทุกคนรอบข้างส่งเสียงโห่ออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า รู้สึกตกใจกับความแข็งแกร่งที่รพีพงษ์แสดงออกมาให้เห็น ต่างก็ชื่นชมเลื่อมใสอยู่ในใจ
“ลูกพี่สุดยอดจริงๆ ถ้ามีวีรบุรุษมังกรและนกฟีนิกซ์อยู่ในโลกนี้ ลูกพี่จะต้องเป็นหนึ่งในนั้น”ครองภพเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงที่เรียบ
ไออ้วนหันหน้าทองไปที่ครองภพแวบหนึ่ง เอ่ยปากถามว่า: “งั้นนายว่าลูกพี่เป็นมังกรหรือนกฟีนิกซ์ล่ะ?”
ครองภพมองไปที่ไออ้วนเหมือนคนโง่ และเอ่ยปากว่า: “นี่เป็นคำอุปมา เข้าใจมั้ย? รู้ไหมว่าอุปมาคืออะไร?”
รพีพงษ์เก็บฝ่ามือตัวเองกลับมา ส่งลมหายใจเข้าออก จากนั้นเดินไปที่ตรงหน้าจิรภาสพวกเขาทั้งสี่คน แล้วเอ่ยปากว่า: “ตอนนี้ พวกแกยอมรับในความผิดของตัวเอง แล้วขอโทษอาจารย์ของฉัน ฉันสามารถไว้ชีวิตพวกแกได้ ไม่อย่างนั้น ฉันทำได้เพียงคร่าชีวิตของพวกแก”
ปธานินพวกเขาทั้งสามคนเงยหน้าขึ้นมองรพีพงษ์ ในแววตามีความหวาดกลัวอยู่ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว พวกเขาก็ทำได้เพียงทำตามในสิ่งที่รพีพงษ์บอก
จิรภาสจ้องมองรพีพงษ์ด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ถ้าวันนี้เขาขอโทษวฤนท์ธมต่อหน้าผู้คนมากมาย ทั้งตระกูลภูธรของพวกเขาก็จะเสียเกียรติ ในอนาคตเขาก็ไม่สามารถอยู่ในแวดวงศิลปะการต่อสู้โบราณได้อีกต่อไป
สำหรับปรมาจารย์คนหนึ่งแล้ว เกียรติมักสำคัญกว่าชีวิต
เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง จากนั้นความไม่พอใจก็ปรากฏขึ้นในแววตา ฉวยโอกาสที่รพีพงษ์ไม่ทันได้ระวัง เขาก็ใช้ความแข็งแกร่งของร่างกายตัวเองทั้งหมด ลุกขึ้นอย่างฉับพลัน ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า พุ่งไปที่อารียาที่กำลังอุ้มขวัญนลินอยู่ในอ้อมกอดแล้วมองมาทางนี้
