บทที่756 ก็แค่นั้นเอง
“นี่ นี่ก็คือความแข็งแกร่งของนายใหญ่ตระกูลลัดดาวัลย์เหรอ?”ปานศักดิ์ยืมกุมมือจ้องมองไปที่รพีพงษ์ที่อยู่ตรงกลางลานบ้านอย่างตะลึง ร่างรพีพงษ์ที่เต็มไปด้วยลมปราณ ในใจมีอารมณ์ที่ซับซ้อนโผล่ออกมาอย่างกะทันหัน
เมื่อนึกถึงตอนที่เขายังอวดกล้ามตัวเองโชว์ต่อหน้ารพีพงษ์ ปานศักดิ์ก็อยากจะหาที่ที่หนึ่งรีบมุดดินหนีเข้าไป ไม่อยากพบเจอผู้คนอีกแล้ว
ได้ยินเสียงเฉพาะด้านบนหลังคา เสียงอู้อี้ดังขึ้นมา นาฬิกาเรือนใหญ่ก็หล่นลงด้านนอกกำแพง จากนั้นร่างไม่กี่ร่างบนหลังคาก็กระโดดลงมา และอีกร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว ตกมาอยู่ตรงหน้าคนไม่กี่คนนั้น ก็คือนายใหญ่ของตระกูลภูธน ปภาวิชญ์
ดวงตาของปภาวิชญ์จ้องไปที่รพีพงษ์ด้วยความโกรธ ส่งเสียงเย็นชา: “มอบของขวัญให้แกแล้วไม่เอา ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี!”
รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ถ้านายใหญ่ตระกูลภูธนชอบที่คนอื่นมอบนาฬิกาให้ ฉันก็สามารถมอบให้แกได้หนึ่งเรือน”
“หึ เด็กปากคอเราะราย ในเมื่อแกรู้ว่าฉันเป็นใคร ถ้าอย่างนั้นแกก็น่าจะรู้จุดประสงค์ที่วันนี้ฉันมาที่นี่ ส่งมอบชีวิตของแกมาขอโทษให้กับน้องชายฉันซะ ไม่อย่างนั้น ตระกูลลัดดาวัลย์ทั้งหมดของพวกแก จะหายสาบสูญไปในคืนนี้”ปภาวิชญ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ความสามารถของน้องชายแกไม่เท่าคนอื่น คิดจะลงมือกับภรรยาและลูกสาวของฉัน ฉันฆ่าเขา เขาสมควรได้รับมันแล้ว จะขอโทษได้อย่างไร?”รพีพงษ์ถามกลับ
ทันใดนั้นปภาวิชญ์ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร แม้ว่าความจริงจะเป็นเช่นนั้น แต่น้องชายของเขาไม่ควรตายเปล่า ความแค้นนี้ ต้องชำระ
“อย่ามาพูดจาไร้สาระกับฉันที่นี่ ถ้าตัวแกเองไม่อยากขอโทษ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”ปภาวิชญ์เอ่ยปาก
รพีพงษ์ไม่ได้พูดจาไร้สาระกับเขา แต่หันกลับมา และกระโดดขึ้นไปบนเวทีประลองที่จัดเตรียมไว้
“เชิญเถอะ”
ปภาวิชญ์หรี่ตาลง คาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะตั้งใจจัดเตรียมเวทีประลองไว้รอเขา ดูเหมือนว่าวันนี้ไม่สั่งสอนเขา เขาก็คงคิดว่าตระกูลภูธนสามารถมีเรื่องได้ตามอำเภอใจ
เขาย่างก้าวออกไปด้านหน้า ในวินาทีถัดมา ก็ขึ้นมาถึงบนเวทีประลอง ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็มองไม่เห็นค่อยชัดเจนว่าเขาขึ้นมาได้อย่างไร
ในเวลานี้มีคนจากตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณและสำนักจำปภาวิชญ์ได้แล้ว ก็แสดงสีหน้าตกใจทันที
“คือตระกูลภูธนจากแถบเมืองชลาลัยนี่เอง ตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณอันดับหนึ่งในแถบเมืองชลาลัย คนนั้นคือนายใหญ่ของพวกเขา ปภาวิชญ์ โอ้พระเจ้าช่วย ยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงไปทั่วแผ่นดินจีนกลับปรากฏตัวขึ้นที่งานเลี้ยงของตระกูลลัดดาวัลย์ หากไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ฉันไม่มีทางเชื่ออย่างแน่นอน”
“ใช่ปภาวิชญ์ของตระกูลภูธนจริงๆด้วย นายใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์ก็สุดยอดมากเกินแล้ว บีบคั้นให้คนใหญ่คนโตในระดับนี้ออกมาได้”
“ไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็โชคร้าย ปภาวิชญ์เป็นที่รู้จักกันในฐานะคนอันดับหนึ่งของแถบเมืองชลาลัย เมื่อเทียบชินาธิปที่ตายด้วยเงื้อมมือของรพีพงษ์กับปภาวิชญ์แล้ว ก็ยังห่างไกลกันอีกมาก ตอนนี้ปภาวิชญ์ได้ปรากฏมาตัวเอง กลัวว่ารพีพงษ์คงจะแย่แน่ๆ”
“อย่างไรก็ตามรพีพงษ์ยังอายุน้อย กล้ายั่วยุคนระดับนี้ ต่อให้เขาจะมีพลังมากแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่ในช่วงเวลาสั้นๆนี้จะเทียบเท่ากับปภาวิชญ์ยอดฝีมือในระดับแบบนี้ ถ้าหากคืนนี้รพีพงษ์ถูกฆ่าตาย อย่างนั้นก็น่าเสียดายมากจริงๆ”
……
เมื่อผนึกสินและครองสุขทั้งสองคนที่อยู่ในฝูงชนได้เห็นรพีพงษ์และปภาวิชญ์ทั้งสองคนขึ้นเวทีประลองแล้ว รอยยิ้มก็ปรากฏก็ขึ้นบนใบหน้า
“ผู้อาวุโสผนึกสิน ดูเหมือนว่าเดี๋ยวท่านจะได้ออกหน้าในไม่ช้านี้แล้ว ถึงตอนนั้นรพีพงษ์พ่ายแพ้ให้ปภาวิชญ์ ท่านลงมือช่วย ในสถานการณ์แบบนี้ เขาไม่เข้าร่วมกลุ่มสิงโตของพวกเราก็ไม่ได้แล้ว”ครองสุขกล่าวด้วยยิ้ม
ผนึกสินก็ยิ้มแล้วพยักหน้าเช่นกัน แล้วพูดว่า: “ความสามารถของรพีพงษ์นี้น่ากลัวเกินไป เมื่อก่อนคาดว่าไม่เคยประสบกับความพ่ายแพ้มาก่อน ครั้งนี้เป็นเรื่องของตระกูลภูธน ก็ถือได้ว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของเขา ถ้าเขาเข้าร่วมกลุ่มสิงโตของฉันจริงๆ ถ้าอย่างนั้นในอนาคตความหวังของพวกเราก็เพิ่มมากขึ้น”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทั้งคู่ดูเหมือนจะนึกถึงอะไรบางอย่างออก และมีใบหน้าที่ดูแน่วแน่ขึ้นเหมือนกัน
บนเวทีประลอง รพีพงษ์และปภาวิชญ์ยืนอยู่ตรงข้ามกัน
รพีพงษ์เอ่ยปากว่า: “ฉันเพิ่งเข้าใจว่า ทำไมอาจารย์ของฉันถึงได้เบื่อตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณของพวกแก เรียกว่าครอบครัวตระกูล ก็ไม่รู้จักแยกระหว่างถูกผิด เกิดเสียเปรียบขึ้นมา ไม่สนใจว่าใครจะเป็นคนผิด กองกำลังชั่วร้ายก็จะต้องไปหาคนอื่นเขาเรียกร้องกลับคืนมา ฉันพูดถูกมั้ย?”
ปภาวิชญ์ส่งเสียงอย่างเย็นชา และเอ่ยปากว่า: “อย่ามาพูดจาไร้สาระที่นี่ อาจารย์ของแกก็เป็นแค่คนหลอกลวง หรือว่าแกคิดว่าความชั่วร้ายที่เขาก่อไว้มันน้อยเหรอ? แกฆ่าน้องชายของฉัน ฉันมาหาแกเพื่อแก้แค้น เป็นสัจธรรมที่เปลี่ยนแปลงมิได้ อย่ามาพูดอะไรที่ไม่มีประโยชน์กับฉัน”
“ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นที่น้องชายของแกคิดอยากจะลงมือกับภรรยาและลูกสาวของฉัน ตามตรรกะความคิดของแก ถ้าฉันทำลายตระกูลภูธนของแกเพื่อปกป้องภรรยาและลูกสาวของฉันให้ไม่มีความกังวล แกก็ไม่มีอะไรที่จะคัดค้าน ถูกมั้ย?”รพีพงษ์กล่าวรอยยิ้ม
“อย่างแกเหรอ จะทำลายตระกูลภูธนของฉัน? ฝันไปจริงๆ! แกควรคิดก่อนว่าจะหนีหายนะในวันนี้ได้อย่างไร!”
ปภาวิชญ์ไม่ได้พูดจาไร้สาระต่อไป กระทืบเท้าอย่างกะทันหัน และเวทีประลองที่สร้างขึ้นชั่วคราวก็สั่นสะเทือนขึ้นมาทันที รอยแตกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ใต้เท้าของเขา ต่อจากนั้นคนทั้งคนก็พุ่งชนไปที่ทางรพีพงษ์
รพีพงษ์หรี่ตาลง รู้สึกว่าพลังของปภาวิชญ์แข็งแกร่งกว่าชินาธิป แต่ก็ไม่ได้หวาดหวั่นแม้แต่น้อย และพลังวิเศษเสนในร่างกายกำลังไหลเวียน ก่อนที่ชินาธิปจะพุ่งมาถึงตรงหน้าตัวเอง ยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว พลังที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้น ทำให้ความเร็วของปภาวิชญ์ช้าลงไปบ้าง
“กินฝ่ามือฉันไปก่อนเป็นไง?”
“ฝ่ามือดาวฟ้า!”
รพีพงษ์ฟาดฝ่ามือไปด้านหน้าด้วยแรงทั้งหมด นี่คือหลังจากที่เข้าสู่พลังวิเศษเสนชั้นสูง เป็นครั้งแรกที่ใช้พละกำลังทั้งหมดในการฟาดฝ่ามือดาวฟ้า ปภาวิชญ์อยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่ใช่ยอดฝีมือที่น่ากลัวอะไร เขาเป็นเพียงหนูทดลองสำหรับทดลองพลังของกระบวนท่วงท่าเท่านั้นเอง
ปภาวิชญ์คาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะใช้ท่วงท่าที่ทรงพลังเช่นนี้ในทันทีที่ขึ้นมา แม้ว่าจะรู้ว่ารพีพงษ์สามารถฆ่าชินาธิปได้ ความแข็งแกร่งไม่ควรประมาทอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจเรื่องนี้แม้แต่น้อย แต่เขาคาดไม่ถึงว่ารพีพงษ์จะสะเพร่าถึงขนาดนี้ ขึ้นแล้ว ก็เปิดเผยไพ่ตายของตัวเองออกมา
“หมัดเสือคำราม!”ปภาวิชญ์ไม่รีรอ ใช้ท่วงท่าเหมือนกับจิรภาส ปะทะกับฝ่ามือของรพีพงษ์
พลังอานุภาพที่แข็งแกร่งปรากฏขึ้น และเสื้อผ้าของทุกคนก็ถูกปลิว
เวทีประลองใต้เท้าของรพีพงษ์และปภาวิชญ์แตกเป็นสองท่อน และล้มลงมาในทันที
ทั้งคู่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว รพีพงษ์ยืนอยู่บนมุมที่เวทีประลองล้มลงอย่างไม่กังวล แต่ในขณะที่ปภาวิชญ์ล้มลงบนพื้น และรีบถอยไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว กัดฟันลบล้างท่วงท่าเมื่อกี้นี้ของรพีพงษ์ให้หมดไป
ทุกคนประหลาดใจ ไม่คาดคิดว่าเมื่อรพีพงษ์ขึ้นมา ก็ทำให้ปภาวิชญ์เสียเปรียบได้ขนาดนี้ อยู่ในใจของพวกเขา รพีพงษ์น่าจะสู้ปภาวิชญ์ไม่ได้ถึงจะถูก
ตอนนี้พวกเขาจำเป็นต้องตรวจสอบรพีพงษ์ใหม่ดีๆ
ปภาวิชญ์กัดฟันจ้องมองไปที่รพีพงษ์ ราวกับว่ารพีพงษ์ทำให้เขาอับอายเป็นอย่างมาก
บนใบหน้ารพีพงษ์ดูนิ่งสงบ รู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่ควรจะเป็น
“แกไม่เลวจริงๆด้วย แข็งแกร่งกว่าชินาธิป แต่ว่า…..ก็แค่นั้นเอง
